Τέσσερα χρόνια μετά τη δημιουργία του θεσμού της αιρετής Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, η κατάσταση εμφανίζεται αποτελματωμένη. Ο νόμος για τους αυτοτελείς πόρους ακόμη να κατατεθεί. Οι νομαρχίες δεν μπορούν να σχεδιάσουν. Ο ρόλος τους είναι διεκπεραιωτικός. Στη Βουλή κάθε τόσο με διαρκείς τροπολογίες αφαιρούνται αρμοδιότητες. Η κυβέρνηση μοιάζει να έχει μετανιώσει για τη δημιουργία του θεσμού, αλλά ούτε αυτό με σαφήνεια λέγεται.

Η απόφαση του υπουργικού συμβουλίου για κατάργηση ή συγχώνευση πλήθους οργανισμών πάρθηκε χωρίς μελέτη ή αιτιολόγηση. Και πάλι, όμως, η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση ξεχάστηκε. Έτσι, από ερωτήσεις που έκανα στη Βουλή προκύπτει ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι μια υπερτροφική Περιφέρεια και μια ατροφική νομαρχία. Συγκεκριμένα, πρόθεση της κυβέρνησης είναι τα περιφερειακά του ΙΓΜΕ, οι περιφερειακές υπηρεσίες του ΕΟΜΜΕΧ, του ΕΟΤ και πλήθος άλλων «να πάνε στην Περιφέρεια».

Το θέμα εδώ δεν είναι «να τα πάρει η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση», το θέμα είναι ότι λείπει ο σχεδιασμός. Άλλωστε, πολλές φορές έχουμε και το άλλο πρόβλημα. Μεταφέρονται αρμοδιότητες στους δήμους και τις νομαρχίες χωρίς τους ανάλογους πόρους.

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι είτε από πρόθεση είτε αντικειμενικά η Αυτοδιοίκηση γίνεται ένα «σφουγγάρι» για την απορρόφηση μέρους του πολιτικού κόστους και ανάχωμα στην αγανάκτηση των πολιτών.

Οι πολίτες ξέρουν το δήμαρχο ή το νομάρχη. Οι δυνατότητες, όμως, επίλυσης των προβλημάτων τους βρίσκονται αλλού, στον υπουργό ή τον περιφερειάρχη. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα νέο πολιτικό μοντέλο που αποβλέπει στη διαχείριση και τη διασπορά του πολιτικού κόστους, παρά στη διαμόρφωση αποτελεσματικών θεσμών. Στο πλαίσιο αυτό οι αιρετοί εκτίθενται και προσωπικά. Πρέπει να αντιδράσουν. Πολλοί αιρετοί, ειδικά οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, έχουν συνηθίσει σε μία πολιτική «διαδρόμων». Αυτή σήμερα είναι αδιέξοδη. Οι δράσεις από τους διαδρόμους πρέπει να βγουν στην κοινωνία. Η σωστή πληροφόρηση των πολιτών για το τι ακριβώς συμβαίνει είναι η προϋπόθεση.