Ομιλία στη Βουλή σχετικά με την πρόταση της ΝΔ για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τα αίτια επιβολής τραπεζικής αργίας, κεφαλαιακών περιορισμών και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. 

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Μελέτησα με προσοχή την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής.

Κατά τη γνώμη μου όμως, η πρόταση αυτή, με το γενικόλογο περιεχόμενο το οποίο έχει, αντανακλά την αμηχανία της Νέας Δημοκρατίας και τη δυσκολία της να μιλήσει τόσο για το παρελθόν όσο και για μέλλον. Δυσκολία να μιλήσει για το παρελθόν, διότι, αν το κάνει, πρέπει να μιλήσει και για τις δικές της ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας. Δυσκολία να μιλήσει για το μέλλον, διότι τα προβλήματα την υπερβαίνουν και θα αποκαλύψει την κρίση ταυτότητας που χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη παράταξη.

Το μόνο που μένει λοιπόν, αν κάποιος δεν μπορεί να μιλήσει ούτε για το παρελθόν ούτε για το μέλλον, είναι να κατασκευάζει αφηγήματα, βασισμένος σε αφηγήματα άλλων, τους οποίους μάλιστα χαρακτηρίζει «αναξιόπιστους». Και αφού τους χαρακτηρίζει αναξιόπιστους, τους χρησιμοποιεί ως βασική πηγή για την τεκμηρίωση της θέσης του. Αυτό έκαναν πολλοί ομιλητές σήμερα εδώ.

Το θέμα που συζητάμε όμως υπερβαίνει τη συγκυρία. Επιτρέψτε μου λοιπόν μια σύντομη ιστορική αναφορά. Πολλοί ίσως οικονομολόγοι θα γνωρίζουν από τα φοιτητικά τους χρόνια ότι πριν από ογδόντα χρόνια, το 1936, ο υφηγητής τότε του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο αείμνηστος Άγγελος Αγγελόπουλος, σε ένα έργο του με τίτλο Το δημόσιον χρέος της Ελλάδος έκανε μια διαπίστωση που έμεινε ιστορική. Η διαπίστωση ήταν ότι η ιστορία του δημοσίου χρέους είναι ταυτόχρονα και η ιστορία της οικονομικής ζωής της χώρας μας. Όταν μιλάμε λοιπόν για χρεοκοπίες, όταν μιλάμε για χρέη του κράτους, στη χώρα αυτή μιλάμε για την ίδια μας την ιστορία, όχι μόνο την οικονομική αλλά και την πολιτική.

Τόσο ο Αγγελόπουλος όσο και πριν από αυτόν ο Αλέξανδρος Ανδρεάδης και στη συνέχεια πολλοί άλλοι προσπάθησαν να απαντήσουν στο κρίσιμο ερώτημα «τις πταίει;», ποιες είναι δηλαδή οι αιτίες και ποιος ο μηχανισμός επανάληψης και αναπαραγωγής αυτής της τραγωδίας που μας συνοδεύει ως κράτος από την ίδρυσή του και που κάθε φορά που συμβαίνει φτωχοποιείται η κοινωνία και καταστρέφεται μεγάλο μέρος του πλούτου της.

Το πρώτο λοιπόν που με εντυπωσιάζει στην πρόταση της Νέας Δημοκρατίας είναι η έλλειψη ιστορικού βάθους, η έλλειψη ιστορικού πλαισίου. Το 2015 είναι κάτι αυτόνομο χωρίς πριν και χωρίς μετά.

Αποσιωπώνται –για να μην πω ότι αποκρύπτονται σκόπιμα– κρίσιμα ερωτήματα. Γιατί συνέβη η χρεοκοπία της χώρας, μία ακόμα στην ιστορία της; Ποιες δυνάμεις και ποιες πολιτικές οδήγησαν σε αυτήν; Ποιες από τις αιτίες αυτές είναι εσωτερικές και ποιες εξωγενείς; Πώς συνδέεται δηλαδή η δική μας κρίση με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή; Ποια είναι τελικά η απάντηση στο σύγχρονο «τις πταίει;»; Φταίνε οι «τεμπέληδες του Νότου» για την κρίση στην Ευρώπη ή μήπως ευθύνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι για την κρίση και τη χρεοκοπία τη δική μας;

Και τα λέω αυτά και με έναν τόνο προσωπικό, διότι ήμουν σε αυτή την Αίθουσα μαζί με πολλούς από εσάς, και υπήρχαν τότε φωνές σε αυτιά μη ακουόντων. Τότε ήταν γραφικός –μιλώ για τη δεκαετία του 2000 τουλάχιστον– όποιος μιλούσε για την υπερχρέωση της χώρας και την επικείμενη καταστροφή.

Η πρόταση δεν αναφέρεται σε τίποτε από αυτά. Και το κάνει σκόπιμα, διότι με τον τρόπο αυτό θέλει να κρύψει τις ευθύνες ή τις συνευθύνες της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας. Η πρόταση αποτελεί λοιπόν έναν απέλπιδα τακτικισμό, μια προσπάθεια στρεβλής κατασκευής της ιστορίας στη βάση τού ότι δήθεν η κρίση άρχισε όταν χάσατε την εξουσία. Η κρίση για εσάς αρχίζει όταν ο λαός επέλεξε το ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει αυτή τη χώρα.

Εμείς είμαστε εδώ για να απαντήσουμε και στα κατά συνθήκη ψεύδη αλλά και σε εύλογα ερωτήματα τα οποία υπάρχουν, διότι μας ενδιαφέρει η αλήθεια και η πραγματικότητα, καθώς ο αναστοχασμός του παρελθόντος είναι προϋπόθεση για το σχεδιασμό του μέλλοντος, αλλά και διότι –επιτρέψτε μου να πω κυρίως– για εμάς ό,τι έγινε το 2015 ήταν μια πράξη, ένα έργο, που συνεχίζεται, ήταν μια μάχη σε έναν πόλεμο που δεν έχει τελειώσει.

Τι έγινε λοιπόν στ’ αλήθεια το πρώτο εξάμηνο του 2015; Έχει γίνει κατανοητό, έστω και τώρα, ποιο ήταν το πραγματικό επίδικο της διαπραγμάτευσης; Ήταν ένας πόλεμος με ή χωρίς εισαγωγικά, με επίδικο τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία στην κλίμακα της Ευρώπης. Αυτή η Κυβέρνηση πάλεψε να πετύχει μια νέα συμφωνία, που θα ενσωμάτωνε τη βούληση του ελληνικού λαού και θα σεβόταν ταυτόχρονα τους ευρωπαϊκούς κανόνες. Πάλεψε για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, της συνεννόησης και του ανθρωπισμού.

Μας εγκαλείτε, όπως γράφει η πρότασή σας, ότι δεν επιλέξαμε να ολοκληρώσουμε την αξιολόγηση του προηγούμενου προγράμματος. Ας δούμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό.

Έτυχε να είμαι παρών στο πρώτο Eurogroup στις 11 Φεβρουαρίου. Και σε εκείνο το Eurogroup, όπως και σε επόμενα, διατυπώθηκαν δύο απόψεις με πολύ μεγάλη σαφήνεια. Θα αποφύγω να πω τα πρόσωπα που τις εξέφρασαν. Η μία άποψη έλεγε: «Δεν μας ενδιαφέρει εάν έγιναν εκλογές στην Ελλάδα, δεν μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα των εκλογών. Πρέπει να συνεχίσετε από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενοι, πρέπει να ολοκληρώσετε την 5^η αξιολόγηση του προηγούμενου προγράμματος».

Υπήρχε και μια δεύτερη άποψη όμως, η οποία έλεγε: «Θα πρέπει να υπάρξει ένας συνδυασμός της δημοκρατικής ετυμηγορίας του ελληνικού λαού με τους ευρωπαϊκούς κανόνες και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτούς».

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι που θα ψηφίσετε αυτή την πρόταση, εάν ήσασταν στο Eurogroup, με ποια από τις δύο απόψεις θα συντασσόσασταν; Με την άποψη που αναγνωρίζει τη δημοκρατία και τη σημασία των εκλογών ή με την άποψη που έλεγε «ολοκλήρωση της 5^ης αξιολόγησης, και μετά βλέπουμε»; Πολύ φοβούμαι ότι η πρόταση την οποία υποβάλλετε στην Ελληνική Βουλή υπονοεί ότι θα ήσασταν με την πιο σκληρή, συντηρητική άποψη, η οποία αποδείχθηκε και αντίθετη με τα συμφέροντα της χώρας μας αλλά και αντίθετη με τις προοπτικές της Ευρώπης.

Η πρότασή σας μιλά για τη συνέχιση του προγράμματος. Ποιου προγράμματος; Του δεύτερου μνημονίου. Ποιου μνημονίου; Εκείνου για το οποίο η κυρία Λαγκάρντ είπε προχθές ότι η Ελλάδα δεν είναι ένα επιτυχές παράδειγμα. Εκείνου για το οποίο ο κ. Χαρδούβελης είχε πει ότι το πρόγραμμα αυτό «δεν βγαίνει» ή εκείνου για το οποίο το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή είχε πει ήδη από το 2013 ότι τα πλεονάσματα 4% και άνω που προβλέπονταν δεν ήταν ρεαλιστικά.

Μας εγκαλείτε επειδή θελήσαμε να σταματήσουμε το λάθος; Μας εγκαλείτε λέγοντας ότι έπρεπε να συνεχίσουμε εκείνο το πρόγραμμα της καταστροφής;

Η χώρα και η Κυβέρνηση στο πρώτο εξάμηνο του 2015 δέχτηκαν έναν πόλεμο με ασύμμετρα μέσα. Δέχτηκαν έναν ξεκάθαρο εκβιασμό με μέσο τη χρηματοπιστωτική ασφυξία. Και αυτό τον πόλεμο δεν τον δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό τον πόλεμο τον δέχτηκε η χώρα μας και η εκλεγμένη από το λαό ελληνική Κυβέρνηση. Δυστυχώς δεν κερδίσαμε τη μάχη του 2015, αλλά, όπως είπα, ο πόλεμος συνεχίζεται και αφορά όχι μόνον εμάς, αφορά τώρα πια τις τύχες όλης της Ευρώπης.

Εσείς μας εγκαλείτε επομένως επειδή δώσαμε αυτήν τη μάχη. Μας εγκαλείτε επειδή προσπαθήσαμε. Και επιχαίρετε –ορισμένοι τουλάχιστον– προφανώς επειδή τον Ιούλιο υπό την απειλή του Grexit υποχρεωθήκαμε σε αναδίπλωση.

Εμείς επιμένουμε ότι πράξαμε το δίκαιο και το σωστό και επιμένουμε ότι η πρότασή μας ήταν η καλύτερη δυνατή λύση και για εμάς αλλά και για την Ευρώπη. Και δεν είναι τυχαίο που πολλοί διεθνείς αναλυτές συνδέουν το Grexit ως απειλή με το Brexit που τελικά ήρθε. Διότι είναι αυταπάτη μεγάλη και επικίνδυνη να πιστεύει κανείς  ότι η Ευρώπη μπορεί να ενωθεί με βάση το φόβο και την επιβολή.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2015, η δημοκρατικά εκλεγμένη Κυβέρνηση της χώρας αντιμετώπισε όλη αυτή την πίεση, έχοντας να διαχειριστεί ένα αθωράκιστο κράτος. Και σε ορισμένες περιπτώσεις, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ένα διαβρωμένο κράτος. Και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζετε όσοι κυβερνήσατε αυτή τη χώρα. Διότι δική σας κληρονομιά είναι το κράτος που περιγράφω εδώ. Δυνάμεις μέσα από τη δική σας παράταξη συμμετείχαν σε αυτό τον ασύμμετρο πόλεμο, στο όνομα της λεγόμενης «αριστερής παρένθεσης».

Μας εγκαλείτε ότι δεν τηρήσαμε, όπως λέει η πρότασή σας, τους κανόνες διαπραγμάτευσης. Ποιοι είναι οι κανόνες διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε δύο μέρη, όταν συνδέονται με μια ασύμμετρη σχέση, όταν ο ένας μπορεί να καταστρέψει τον άλλο, χωρίς ο άλλος να έχει γραμμές άμυνας;

Εμείς κινηθήκαμε εξαρχής στη λογική του κοινού εδάφους, που περιλήφθηκε τελικά –χωρίς να τηρηθεί όμως– στην απόφαση του Φεβρουαρίου. Κινηθήκαμε δηλαδή με βάση τη λογική της αναζήτησης μιας κοινά αποδεκτής συμφωνίας. Και κινηθήκαμε όλοι ως Κυβέρνηση, όχι μόνον κάποιοι από την Κυβέρνηση.

Εννοείτε όμως τους κανόνες της πίεσης και του εκβιασμού και της τεχνητής ασφυξίας ως κανόνες στους οποίους θα έπρεπε να υποκύψουμε χωρίς καμία αντίδραση;

Ρωτάτε για την αξιοποίηση από την πλευρά μας των υφιστάμενων διαθέσιμων χρηματικών πόρων. Και κάποιοι ομιλητές –νομίζω ο κ. Σταϊκούρας– είπαν εδώ ότι «σκουπίσαμε» τα ταμειακά διαθέσιμα. Ποια ταμειακά διαθέσιμα;

Ανοίγω μια παρένθεση για να πω ότι η αλήθεια για το 2015 δεν έχει λεχθεί ολόκληρη. Και ούτε απόψε μπορεί να λεχθεί ολόκληρη. Θα γίνει όμως γνωστή στην ώρα της, όταν θα μπορούν να λεχθούν τα πάντα και για εδώ και για τους έξω.

Θα ήθελα πάντως να καταθέσω σήμερα για τα Πρακτικά τον επίσημο πίνακα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο του 2015, ο οποίος δείχνει ότι παραλάβαμε ταμειακό έλλειμμα 516 εκατομμυρίων στις 2 Φεβρουαρίου του 2015.

Καταθέτω, επίσης, για τα Πρακτικά έναν πίνακα ο οποίος δείχνει την πορεία των εντόκων γραμματίων στη χώρα μας, για να φανεί ότι παραλάβαμε εξαντλημένο το όριο των εντόκων γραμματίων στα 14,8 δισεκατομμύρια ευρώ. Δεν μπορούσε δηλαδή η νέα Κυβέρνηση να εκδώσει ούτε ένα έντοκο γραμμάτιο για να καλύψει έκτακτες ανάγκες.

Τέλος, καταθέτω στα Πρακτικά τον πίνακα με τα repos. Τα repos είναι ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός που κάνει το κράτος, με βάση τις καταθέσεις διαφόρων δημόσιων φορέων και δήμων στην Τράπεζα της Ελλάδος. Όπως θα δείτε, τον Φεβρουάριο του 2014 ήταν μηδέν. Δεν υπήρχε δηλαδή τέτοιος δανεισμός. Ο δανεισμός αρχίζει τον Μάρτιο του 2014 με 2 δισεκατομμύρια και φθάνει το Δεκέμβριο του 2014 στα 10 δισεκατομμύρια.

Αυτό ήταν το «success story». Με δανεικά. Με δανεικά χτίστηκε το πρωτογενές πλεόνασμα. Ούτε εμείς τα γνωρίζαμε αυτά τα στοιχεία. Τα μάθαμε μετά. Για ποια ταμεία λοιπόν μας μιλάτε;

Και βέβαια να πω και κάτι εδώ, χωρίς να το αναλύσω. Υπήρξαν δήμαρχοι πέρυσι και η Πρόεδρος της Βουλής μάλιστα, που αρνήθηκαν να συνεισφέρουν τα αποθεματικά τους στην Τράπεζα της Ελλάδος, για να μπορεί το κράτος να δανειστεί και να μπορεί να αντιμετωπίσει τον εκβιασμό. Διότι ο εκβιασμός ήταν είτε να πληρώσουμε μισθούς είτε να χρεοκοπήσουμε. Αυτή είναι η αθωράκιστη χώρα που μας παραδώσατε.

Ποιος ευθύνεται λοιπόν για τη δημοσιονομική ασφυξία; Δεν θα απαντηθεί αυτό το ερώτημα; Ο ΣΥΡΙΖΑ, που η Κυβέρνησή του ορκίστηκε αρχές Φεβρουαρίου, ευθύνεται γι’ αυτά τα οποία σας περιγράφω; Και ήταν αντικειμενικό αυτό το γεγονός ή σχεδιάστηκε κιόλας;

Καταθέτω στα Πρακτικά ένα ακόμα έγγραφο, το τελευταίο. Είναι από το Reuters, 4 Δεκεμβρίου του 2014. Εδώ αναφέρεται ότι οι Ευρωπαίοι πρότειναν στην τότε Κυβέρνηση τεχνική παράταση του προγράμματος κατά έξι μήνες. Και η Κυβέρνηση ζήτησε η παράταση να είναι μόνο μερικές εβδομάδες. Τελικά ήταν δύο μήνες.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι η τότε Κυβέρνηση σχεδιασμένα επέλεξε το πρόγραμμα να λήξει στο τέλος Φεβρουαρίου. Άρα η νέα Κυβέρνηση από τις 26 Ιανουαρίου που εκλέχτηκε μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου θα έπρεπε είτε να υποταχθεί είτε να βρεθεί αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεοκοπίας. Ποιος ευθύνεται λοιπόν για όλα αυτά; Και όπως βλέπετε, εγώ αναφέρομαι σε γεγονότα. Δεν κάνω αξιολογήσεις.

Επενδύσατε λοιπόν, κυρίες και κύριοι, μαζί ενδεχομένως και με κέντρα του εξωτερικού στην «αριστερή παρένθεση». Νομίζω άλλωστε πως το ομολόγησε αυτό, με τον τρόπο του, ο ίδιος ο κ. Σαμαράς πρόσφατα, όταν είπε πως η αιτία που οι δανειστές δεν έδωσαν τη δόση των 7 δισεκατομμυρίων που έπρεπε να δώσουν εάν έκλεινε η 5^η αξιολόγηση ήταν ότι προέβλεπαν τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και δεν ήθελαν η νέα Κυβέρνηση να βρει στα ταμεία αυτά τα 7 δισεκατομμύρια. Αυτό το θεωρείτε απλό πράγμα;

Προσπαθήσατε με την πρότασή σας να γίνετε κατήγοροι, αλλά είστε κατηγορούμενοι. Και για τη χρεοκοπία της χώρας στην οποία δεν αναφέρεστε αλλά και διότι επενδύσατε στην καταστροφή – αν και όχι όλοι σας.

Κι εδώ ανοίγω μια παρένθεση για να πω –νιώθω υποχρέωση να το πω– ότι και από την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας υπήρξαν στελέχη τα οποία μου έδωσαν την εντύπωση ότι ειλικρινά ενδιαφέρονταν να επιτύχει η διαπραγμάτευση, να επιτύχει η συμφωνία. Και δεν θα ήθελα να είμαι ισοπεδωτικός. Από την άλλη όμως μεριά, υπήρξαν δυνάμεις οι οποίες επένδυσαν στην κατάρρευση της χώρας για να φύγει με τον τρόπο αυτό από τη μέση η Κυβέρνηση της Αριστεράς.

Μας ρωτάτε κατά κόρον για το «Plan B». Μας εγκαλείτε για κάτι το οποίο δεν συνέβη. Διότι, αν υπήρχε «Plan B» θα το εφαρμόζαμε μετά το δημοψήφισμα. Προς τι λοιπόν η κατηγορία για κάτι το οποίο δεν υπήρξε ως γεγονός;

Δεν προβληματίζεστε ωστόσο γι’ αυτό που ονομάζουμε «ασύμμετρη σχέση»; Δεν έπρεπε δηλαδή μια Κυβέρνηση που είναι σε αυτή τη θέση –και όλες οι κυβερνήσεις ήταν– να αναζητήσει εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης ή να σκεφτεί για εναλλακτικά συστήματα πληρωμών; Οι ασύμμετρες σχέσεις στη χρηματοπιστωτική ασφυξία επιβάλλουν αυτές τις διερευνήσεις.

Ρωτάτε για το λογαριασμό με τον οποίο πληρώσαμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τον Μάιο. Και, αν καταλαβαίνω καλά, δίνετε εύσημα στην Τράπεζα της Ελλάδος που μας υπέδειξε το λογαριασμό. Ούτε εδώ είναι ακριβώς αυτή η αλήθεια. Η Τράπεζα της Ελλάδος μάς πίεσε να πάρουμε τα χρήματα των ασφαλιστικών Ταμείων για να πληρώσουμε και εμείς αντιδράσαμε έντονα. Διότι με τον κ. Στουρνάρα έχω θεσμική σχέση και συνεργαζόμαστε και συμφωνούμε, αλλά και τσακωνόμαστε και συγκρουόμαστε. Μετά λοιπόν από αυτή την αντίδραση αποκαλύφθηκε ότι υπήρχε ένας «μαγικός λογαριασμός» στην Τράπεζα της Ελλάδος με 700 εκατομμύρια τον οποίο κανείς δεν μας είχε αναφέρει.

Όλα τα παραπάνω έδειξαν, όπως είπα και στην αρχή, ότι η πρόταση δεν αναφέρεται στο παρελθόν. Αλλά βεβαίως δεν μπορείτε να μιλήσετε και για το μέλλον. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία σάς υπερβαίνουν, διότι αντιμετωπίζετε ως παράταξη μια διαταραχή πολιτικής ταυτότητας. Αυτοπροβάλλεστε ως αντιλαϊκιστές, λαϊκίζοντας από το πρωί ως το βράδυ. Διεκδικείτε ταυτότητα φιλελεύθερων, αλλά η ατζέντα που προωθείτε είναι σκληρά συντηρητική. Ευαγγελίζεστε συμφωνίες αλήθειας, αλλά αναπαράγετε το ψέμα. Δεν μπορείτε να σχεδιάσετε το μέλλον της κοινωνίας, όντες προσκολλημένοι σε συμφέροντα, λογικές και νοοτροπίες του παρελθόντος.

Εμείς έχουμε ξεκινήσει να σχεδιάζουμε το μέλλον και να ετοιμαζόμαστε για τις μάχες που μας περιμένουν, για τη βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη, για τη συνταγματική μεταρρύθμιση που θα φέρει το λαό στο προσκήνιο, για το νέο κοινωνικό κράτος που έχουμε ανάγκη.

Πολλοί ομιλητές από τα κόμματα της αντιπολίτευσης έκαναν δίκη προθέσεων. Ο κ. Δένδιας –δεν τον άκουσα σήμερα– σε ένα άρθρο του είπε ότι «φλερτάραμε» επί μακρόν για να οδηγήσουμε τη χώρα εκτός ευρώ, ο κ. Βενιζέλος ότι είχαμε κρυφό σχέδιο κατάλυσης των θεσμών.

Όλα αυτά δείχνουν αδυναμία ουσιαστικής κριτικής. Μοναδική πρόθεση της Κυβέρνησης και στόχευση όλων των μελών της ήταν να τιμήσουμε τον όρκο που δώσαμε στο Σύνταγμα και στη συνείδησή μας να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της χώρας και του λαού με όλα τα πρόσφορα μέσα. Εμείς ποτέ δεν κρύψαμε, ούτε ως αντιπολίτευση ούτε ως κυβέρνηση, ότι βεβαίως μας ενδιέφερε να ερευνήσουμε –όπως και κάναμε– όλες τις δυνατές εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, όλα τα εναλλακτικά πιθανά συστήματα πληρωμών για καθετί που θα μπορούσε να χαλαρώσει τη θηλιά που υπήρχε στο λαιμό μας.

Είναι αξιοσημείωτο –και το σημειώνω αυτό– ότι έναν χρόνο μετά, ούτε από τα αριστερά του πολιτικού φάσματος ούτε από τα δεξιά έχει ακουστεί κάποια πρόταση που θα μπορούσαμε πέρυσι να υλοποιήσουμε. Ό,τι όμως επιχειρήσαμε –και αυτό θα ήθελα να υπογραμμίσω– ή ό,τι αναζητήσαμε δεν εντασσόταν σε κάποια δήθεν μυστική στρατηγική εξόδου από το ευρώ – διότι αυτή την επιλογή την είχαμε συζητήσει, την είχαμε καταψηφίσει, την είχαμε απορρίψει ως επιλογή για το κυβερνητικό μας σχέδιο. Ό,τι επιχειρήσαμε λοιπόν ήταν ενταγμένο στη μία και μοναδική διαφανή στρατηγική που είχαμε. Και αυτή ήταν η επίτευξη μιας κοινά αποδεκτής συμφωνίας. Αυτή είναι η μία και μόνη ιστορική αλήθεια.

Ας προσαρμοστούμε λοιπόν όλοι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στις ανάγκες της εποχής μας.

Συμφωνώ με τη φράση ότι ζούμε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και ως Ελλάδα και ως Ευρώπη. Η επιτυχία της πολιτικής της Κυβέρνησης δεν αποτελεί κομματικό στόχο. Η έκβαση της μάχης που δίνουμε αφορά όλη την κοινωνία. Είτε θα βάλουμε τις βάσεις για την έξοδο από την κρίση είτε θα καταδικαστούμε σε μια μακρά στασιμότητα.

Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο που είναι αναγκαίες οι καθαρές επιλογές, άρα και οι αντιπαραθέσεις, στη βάση όμως αρχών και προγραμμάτων. Άλλωστε, η απλή αναλογική που ψηφίστηκε το κάνει αυτό ακόμη πιο επιτακτικό.

Από την άλλη μεριά όμως, χρειάζεται ταυτόχρονα δυνατότητα συνεννόησης πάνω σε κοινούς στόχους που ορίζουν τους συλλογικούς όρους της κοινωνικής μας ζωής.

Η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας θεωρώ ότι δεν υπηρετεί αυτόν το στόχο. Και για αυτό σας καλώ να την καταψηφίσουμε.

Ευχαριστώ.

Φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ