Συνέντευξη στην εφημερίδα «Αυγή» και τον δημοσιογράφο Νίκο Παπαδημητρίου.

Είναι εφικτή για την κυβέρνηση η επίτευξη προεδρικής πλειοψηφίας στην αυριανή ψηφοφορία; Η επανάληψη γεγονότων του ’65 μόνο ως φάρσα αντιμετωπίζεται;

Η έως τώρα διαδικασία επιβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε πλειοψηφία 180 βουλευτών. Δηλαδή μια πλειοψηφία που να συμφωνεί τόσο με την εκλογή Προέδρου από αυτή τη Βουλή όσο και με τη συνέχιση της σημερινής πολιτικής. Ακόμη και οι 168 βουλευτές που ψήφισαν στη δεύτερη εκλογή αποτελούν ένα πολιτικά ετερόκλητο σύνολο. Βέβαια υπάρχουν πολλά σχέδια που διακινούνται από ομάδες οικονομικών συμφερόντων και υπηρετούν διάφορες σκοπιμότητες. Κάποια από αυτά υπερβαίνουν και τον κ. Σαμαρά. Άρα, δεν πρέπει να επαναπαυθούμε. Ωστόσο, με τα σημερινά δεδομένα, δεν είναι καν ορατό αν ή πώς θα μπορούσε να ανατραπεί η σημερινή εικόνα στην τρίτη ψηφοφορία.

Έτσι ή αλλιώς, το κλίμα είναι εκλογικό. Η χώρα οδεύει σε βουλευτικές εκλογές. Ποια θα είναι τα διλήμματα που θα τεθούν στον ελληνικό λαό;

Η μέθοδος είναι η ίδια. Όπως εκβιαστικά επέβαλαν τα Μνημόνια, έτσι και τώρα με εκβιασμό θέλουν να επιβάλουν τη συνέχισή τους. Όπως και στις εκλογές του 2012, έτσι και τώρα, το μοναδικό τους όπλο είναι ο φόβος. Το πεδίο στο οποίο θα καλλιεργηθεί ο φόβος είναι κυρίως εκείνο της χρηματοπιστωτικής ασφάλειας. Άλλωστε την εκστρατεία φόβου την πυροδότησε ο ίδιος ο κ. Σαμαράς. Ωστόσο, και στο πεδίο αυτό υπάρχουν αντιδράσεις και αντιστάσεις. Και από τον λαό, που μέχρι τώρα αντιδρά με ψυχραιμία, και από μερίδα του οικονομικού συστήματος και από δυνάμεις του εξωτερικού που ανησυχούν ότι μπορεί να δημιουργηθούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Όμως η εκστρατεία του φόβου θα συνεχιστεί και θα ενταθεί διότι δεν έχουν πειστικά επιχειρήματα. Το πραγματικό δίλημμα είναι βέβαια διαφορετικό. Και αυτό είναι αν θα συνεχιστεί η ίδια αδιέξοδη και καταστροφική για την κοινωνία πορεία ή αν θα διαμορφωθούν οι πολιτικές προϋποθέσεις για να εφαρμοσθεί ένα πρόγραμμα ριζικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών. Ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της κοινωνίας και αναδιαπραγμάτευσης του χρέους και των άλλων εκκρεμοτήτων που έχουμε με την Ε.Ε.

Σ’’ αυτή την κινδυνολογία εντάσσονται και οι γνωστές δηλώσεις του κ. Στουρνάρα;

Θα δείξει. Ο ίδιος το αρνείται. Αλλά οι δηλώσεις του δημιούργησαν ερωτήματα, και όχι μόνο σε εμάς. Προβλήματα ρευστότητας υπήρχαν και υπάρχουν εξαιτίας ακριβώς της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Αλλά το θέμα είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών. Σε κάθε περίπτωση, ο τίτλος του «ανεξάρτητου» κεντρικού τραπεζίτη δεν απονέμεται. Κατακτιέται. Και για λόγους που δεν θα ήθελα να επαναλάβω εδώ, εφόσον ο κ. Στουρνάρας ενδιαφέρεται για τον τίτλο αυτόν, πρέπει να κάνει ό,τι χρειάζεται για να τον κερδίσει.

Μετά τον κ. Στουρνάρα, και ο κ. Χαρδούβελης μίλησε για ταμιακό έλλειμμα που μπορεί να δημιουργηθεί αν δεν υπογραφεί έγκαιρα η νέα συμφωνία…

Ποια είναι αυτή η «νέα συμφωνία»; Ποιοι, πότε και πού την έκαναν; Ποιοι από τους σημερινούς βουλευτές την υποστηρίζουν; Αν ανησυχούν, όπως λένε, γιατί δεν την έφεραν για ψήφιση στη Βουλή πριν από τη διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας; Εμείς δεν αναγνωρίζουμε καμία «νέα συμφωνία» ούτε αποδεχόμαστε τα αποτελέσματα μιας διακυβέρνησης διά των e-mail. Και ούτε μπορούμε να συμπράξουμε σε έναν τέτοιο ευτελισμό της Δημοκρατίας. Ο λαός, με την ψήφο του, θα αναδείξει μια κυβέρνηση με σαφή, καθαρή και νωπή εντολή, στη βάση ενός συγκεκριμένου προγράμματος. Η κυβέρνηση αυτή, στο όνομα της κοινωνίας ολόκληρης, θα προχωρήσει σε μια πρωτίστως ειλικρινή αλλά και πραγματική διαπραγμάτευση στη βάση των πραγματικών δεδομένων και του θεσμικού πλαισίου της Ε.Ε., το οποίο τα Μνημόνια και ο τρόπος επιβολής τους έχουν καταρρακώσει.

Το πολιτικό σκηνικό βάρυνε απότομα μετά τις καταγγελίες για απόπειρα χρηματισμού του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Πώς το σχολιάζετε;

Είμαστε από θέση αρχής αντίθετοι σε κάθε τι που επιτείνει την παρακμή και εξαχρειώνει την πολιτική μας ζωή. Όμως δεν είμαστε ούτε αδιάφοροι ούτε ουδέτεροι απέναντι στα γεγονότα, τα οποία η κοινωνία έχει δικαίωμα να γνωρίζει και οι αρχές έχουν υποχρέωση να φωτίζουν. Το ότι η υπόθεση, όπως ακούσαμε, «έκλεισε» χωρίς απαντήσεις δεν καθιστά ανυπόστατα τα ερωτήματα. Αντίθετα τα πολλαπλασιάζει.

Έχουν πληθύνει το τελευταίο διάστημα οι εκκλήσεις για «εθνική συναίνεση», ακόμη και για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικού σκοπού, προκειμένου να γίνει πιο αποτελεσματική η διαπραγμάτευση. Γιατί δεν συναινείτε σ’ αυτό;

Διότι, εκτός των άλλων, ζούμε μια διπλή κρίση εμπιστοσύνης. Από τη μια πλευρά η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας δεν εμπιστεύεται το υπάρχον κομματικό σύστημα και ιδίως τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα στο παρελθόν. Από την άλλη, βασικός, άλλοτε ειλικρινής και άλλοτε προσχηματικός, ισχυρισμός δανειστών και παραγόντων του εξωτερικού είναι ότι το ελληνικό κομματικό σύστημα δεν είναι αξιόπιστο. Και ότι οι εγχώριες ελίτ είναι οι βασικές υπεύθυνες για την κρίση. Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό: Πώς θα ενισχύσουμε την αξιοπιστία της πολιτικής στο εσωτερικό και τη διαπραγματευτική μας δύναμη στο εξωτερικό αν συμπράξουμε και γίνουμε ένα με αυτές τις ελίτ και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους; Γι’ αυτό επιμένουμε ότι η δημοκρατία μας θέλει αναγέννηση, η πολιτική μας ζωή θέλει ριζική ανανέωση και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να συμβάλει σ’ αυτό. Για τον ίδιο λόγο, την ευθύνη της διαπραγμάτευσης πρέπει να την έχει μια κυβέρνηση με νωπή και καθαρή εντολή, που θα εκπροσωπεί μια ευρεία κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Μια τέτοια κυβέρνηση ασφαλώς και θα πρέπει να επιδιώξει την ευρύτερη δυνατή συμπαράταξη κοινωνικών, επιστημονικών, πολιτισμικών και πολιτικών δυνάμεων. Και αυτό πρέπει να το επιδιώξουμε από τώρα. Θα είναι λάθος αν δεν αξιοποιήσουμε και την κατάρτιση των ψηφοδελτίων για να κάνουμε ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Όσες δυνάμεις θα μας είναι πολύτιμες αύριο πρέπει να τις κάνουμε συνομιλητές από σήμερα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται σημείο αναφοράς για ευρύτερες δυνάμεις της Ευρώπης. Πώς το εξηγείτε αυτό και ποια η σημασία μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ για την πορεία της Ευρώπης;

Οι δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες της Ευρώπης, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, δηλαδή οι δυνάμεις της Δεξιάς, και οι δυνάμεις των σοσιαλδημοκρατών – σοσιαλιστών έχουν οδηγήσει την Ευρώπη σ’ ένα πολιτικό και οικονομικό τέλμα. Τα πολιτικά και ιδεολογικά όρια των δύο αυτών ρευμάτων έχουν καταστεί δυσδιάκριτα. Και σε πολλές χώρες, όπως στη Γαλλία, αυτή η «σοσιαλφιλελεύθερη συναίνεση» αμφισβητείται από την ακροδεξιά της Μαρί Λεπέν, η οποία απειλεί με έξοδο της Γαλλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρώπη λοιπόν αντιμετωπίζει ένα πραγματικό δίλημμα. Η συνέχιση του τέλματος οδηγεί στην αποσύνθεσή της. Η αναζωογόνηση όμως του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος μπορεί να γίνει μόνο σε ρήξη με τις ολιγαρχίες του χρήματος και τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία, και μπορεί να εδραιωθεί μόνο πάνω σε νέες αξίες και ευρείες κοινωνικές βάσεις, που αντιπροσωπεύει και υπηρετεί η ριζοσπαστική Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται, έτσι, σημείο αναφοράς διότι είναι η μόνη εναλλακτική στο «μερκελισμό» και τον «λεπενισμό», στο τέλμα της λιτότητας και την απειλή της αποσύνθεσης. Μια νίκη λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ελπίδα για όσους και όσες θέλουν να μπει τέλος στη λιτότητα αλλά και για τις δυνάμεις που αγωνίζονται για ένα νέο ευρωπαϊκό σχέδιο στη βάση της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και της ισοτιμίας.