Να γίνουμε ομάδα…

Τελικά οι λόγοι που αποφασίσατε να μη θέσετε υποψηφιότητα για την προεδρία του ΣΥΝ είναι πολιτικοί ή προσωπικοί;  

Για μένα το θέμα έχει κλείσει με την ομιλία μου στην ΚΠΕ. Και έχω την πεποίθηση ότι συνολικά και τελικά η στάση μου θα λειτουργήσει από πολλές απόψεις θετικά. Προσωπικά πιστεύω ότι έχουμε τις δυνατότητες να πάμε σ’ ένα ουσιαστικό συνέδριο. Ένα συνέδριο επίλυσης προβλημάτων που μας ταλάνισαν στο παρελθόν, αλλά και διαμόρφωσης των συλλογικών προϋποθέσεων και εγγυήσεων για μια θετική πορεία και του ΣΥΝ και της Αριστεράς γενικότερα. Και με τη λήξη του να μπορούμε να χειροκροτήσουμε όλου μαζί με την καρδιά μας ένα αξιόπιστο και ελπιδοφόρο νέο ξεκίνημα.

Προτείνετε ένα νέο ηγετικό μοντέλο. Μπορείτε να αποσαφηνίσετε τι ακριβώς εννοείτε; Σε αυτό το ηγετικό μοντέλο βλέπετε θέση για εσάς;

 Να σας πω ανοιχτά. Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στα σχήματα αυτά καθαυτά. Εκείνο που με απασχολεί και με ενοχλεί είναι ότι έχουμε αφήσει τους εαυτούς μας να γλιστρήσουμε σ’ ένα κλίμα αμοιβαίας φθοράς. Έχουμε άξια στελέχη και τα περισσότερα νοιώθουν άβολα. Έχουμε τις καλύτερες μονάδες και έχουμε τη χειρότερη ομάδα. Εγώ αυτό θέλω ν’ αλλάξει: Να γίνουμε ομάδα. Αυτό απαιτεί μια νέα κουλτούρα, ένα άλλο κλίμα, από πάνω ως κάτω.

Σε ό,τι με αφορά, από τότε που πριν από 40 χρόνια εντάχθηκα στους Λαμπράκηδες, δεν θυμάμαι να παρακολούθησα ποτέ τους αγώνες της Αριστεράς από την κερκίδα.

Το σχήμα με πρόεδρο και γραμματέα δοκιμάστηκε στο παρελθόν χωρίς επιτυχία. Θεωρείτε ότι μπορεί να εφαρμοστεί τώρα;

 Ίσως. Εγώ με την ομιλία μου στην ΚΠΕ πρότεινα να συνδέσουμε τις αξίες της Αριστεράς με κάποιες αρχές μάνατζμεντ. Να δουλέψουμε με βάση στόχους. Συγκεκριμένους και ει δυνατόν μετρήσιμους. Ένα παράδειγμα: μπορεί να διαπιστώσουμε ότι το οργανωτικό μας πρόβλημα είναι τόσο οξύ που για να αντιμετωπισθεί πρέπει είτε ο πρόεδρος του κόμματος να μη κάνει τίποτε άλλο, ή να αναθέσουμε αυτή τη δουλειά ως αυτόνομο καθήκον σε κάποιο πρόσωπο. Μπορούμε να ονομάσουμε το πρόσωπο αυτό «γραμματέα» ή όπως αλλιώς θέλουμε. Δεν μιλώ πάντως για «τίτλους» χωρίς περιεχόμενο. Μιλώ για ρόλους – στόχους, για μια νέα σχέση συλλογικής – ατομικής ευθύνης. Τώρα όπως λειτουργούμε κανείς δεν φταίει για τίποτα. Αυτό λέω ότι πρέπει να αλλάξει. Αρχίζοντας πάλι από την κεφαλή.

Τι απαντάτε σε όσους προτείνουν την κατάργηση των τάσεων;

 Να ξεχωρίσουν τα συμπτώματα από τις αιτίες που τα προκαλούν. Γιατί υπάρχουν οι τάσεις; Διότι – λέω εγώ – δεν εμπιστευόμαστε τους θεσμούς και τις λειτουργίες του κόμματος. Αν λοιπόν εμπεδώσουμε ένα κλίμα εμπιστοσύνης και λειτουργήσουμε ως κόμμα των μελών του, τότε, προσωπικά θεωρώ ότι οι τάσεις δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης τουλάχιστον οι περισσότερες και τουλάχιστον με τη μορφή που υπάρχουν σήμερα. Το να λέμε λοιπόν «διαλύστε τις τάσεις» κουκουλώνουμε ένα πρόβλημα αντί να το λύνουμε.

Η δεύτερη αιτία που υπάρχουν οι τάσεις είναι για να εκφράζουν όσοι και όσες το νοιώθουν ανάγκη την ιδιαίτερη ευαισθησία τους σ’ ένα θέμα ή σε μια άποψη. Ακόμη και για να πιέζουν το κόμμα υπέρ των ιδιαίτερων απόψεών τους χωρίς να το υπονομεύουν. Σ’ αυτή τη δεύτερη διάστασή τους οι τάσεις δεν συνιστούν πρόβλημα αλλά δημοκρατική κατάκτηση. Ίσως βέβαια και σ’ αυτή την περίπτωση χρειάζονται κάποιοι κανόνες δεοντολογίας ώστε η θεμιτή πίεση να μη γίνεται υπονόμευση, έστω και άθελα

Μια μικρή κοινοβουλευτική ομάδα όπως η δική σας, και με δεδομένες τις δυσκαμψίες του κανονισμού της Βουλής, θεωρείτε ότι έχει δυνατότητες ουσιαστικής και αποτελεσματικής παρέμβασης;

 Θαύματα μπορούμε να κάνουμε. Διότι δεν είναι μόνο τι μπορείς να κάνεις μέσα στη Βουλή. Το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε μέσα από τη Βουλή για την κοινωνία. Το όριό μας εδώ δεν είναι ο πράγματι μικρός αριθμός μας. Όριό μας είναι η ίδια η κοινωνία. Όσο πιο πολύ «κινείται» η κοινωνία, όσο πιο πολύ αναπτύσσονται τα κοινωνικά κινήματα, τόσο κι εμείς θα έχουμε δουλειά να κάνουμε ως κοινοβουλευτικοί τους εκπρόσωποι. Από την άλλη πλευρά όμως κι εμείς ως βουλευτές μπορούμε να πάρουμε πρωτοβουλίες που να ενεργοποιούν  ή να ανατροφοδοτούν αντανακλαστικά της κοινωνίας. Όμως κι εμείς έχουμε ανάγκη από ένα καλύτερο συντονισμό μεταξύ μας, προγραμματισμό και σύνδεση με τις οργανώσεις και τα κινήματα.

Τι κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις ετοιμάζετε για το επόμενο διάστημα;

Εντός των επόμενων ημερών θα καταθέσουμε πρόταση νόμου για τη θεσμοθέτηση του δικαιώματος για ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Είμαστε η μόνη χώρα της Ε.Ε. των 15 που οι κυβερνήσεις μας αντιμετώπισαν τις σχετικές συστάσεις της με «αντίσταση» και «ανυπακοή». Ακόμη και η φτωχή Πορτογαλία κάτι έκανε. Μαζί με την κατάθεση του σχεδίου νόμου, θα θέσουμε τις προτάσεις μας σε δημόσιο διάλογο, με φορείς, επιστήμονες,, στελέχη και φίλους από τα άλλα κόμματα. Διότι η ιδέα αυτή έχει οπαδούς σε όλα τα κόμματα.

Κι αυτό πρέπει να το αξιοποιήσουμε.

Μετά είναι αυτό που ονομάζω το «βαθύ κράτος» στην Ελλάδα, που δεν είναι άλλο από τη «γκρίζα δημοσιονομική διαχείριση», της αδιαφάνειας, της σπατάλης, της αυθαίρετης διαχείρισης του Δημόσιου χρήματος, δίχως έλεγχο και λογοδοσία. Κατέθεσα ήδη, μια συνολική πρόταση για μια «δημοκρατική μεταρρύθμιση της Δημοσιονομικής Διαχείρισης».

Και στα δύο αυτά θέματα  θα έχει συμβολική αλλά και ουσιαστική σημασία η στάση της Ν.Δ. αλλά και του ΠΑΣΟΚ.

Μετά έρχεται ο αναπτυξιακός Νόμος και ο φορολογικός. Δεν θα περιορισθούμε στην κριτική. Τα τμήματα του κόμματος και άλλοι ενδιαφερόμενοι πρέπει να αντισταθούν στη θερινή  ραστώνη και να ετοιμάσουν τις προτάσεις τους από τώρα.

Οι χειρισμοί της κυβέρνησης στην οικονομική πολιτική (απογραφή κλπ) σας υποψιάζει ως προάγγελο για σκληρά οικονομικά μέτρα το φθινόπωρο;

Το δημοσιονομικό πρόβλημα είναι υπαρκτό. Η κυβέρνηση έχει να  επιλέξει ανάμεσα σε μια «θεραπεία σοκ» και σε μια ηπιότερη προσαρμογή.

Χωρίς να αποκλείω τίποτα, η ηγεσία της Ν.Δ. φαίνεται να προτιμά τη δεύτερη εκδοχή. Διότι σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ των τελευταίων ετών, η ηγεσία της Ν.Δ. έχει επίγνωση ότι και οι νεοφιλελεύθερες  λύσεις θέλουν τις προϋποθέσεις τους. Γιαυτό η Ν.Δ. πρωτίστως ενδιαφέρεται να εδραιωθεί στην εξουσία, μεταθέτοντας όσο μπορεί τα δύσκολα γι’ αργότερα.

 Νομίζω ότι κατά το Σεπτέμβριο – Οκτώβριο θα πρέπει να κάνουμε μια συνολικότερη αξιολόγηση της οικονομικής κατάστασης και της πορείας της Κυβέρνησης.  

Για να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη, ας επιστρέψουμε στην Αριστερά. Πώς βλέπετε συνολικότερα τις δυνατότητες για το ΣΥΝ κατά το επόμενο διάστημα;

Ο λόγος που προσωπικά επιμένω σε κάποια ζητήματα συγκρότησης, λειτουργίας και κλίματος είναι διότι βλέπω σημαντικές δυνατότητες. Φυσικά υπό προϋποθέσεις. Αυτές όμως οι δυνατότητες μπορεί να αποδειχθούν «κατάρα» και να γίνουμε φτερό στον άνεμο με την πρώτη τρικλοποδιά που θα μας  βάλουν. Γι’ αυτό υποστηρίζω ότι για να προχωρήσουμε πιο αποφασιστικά και αξιόπιστα την ανασύνθεση της Αριστεράς, για να μας εμπιστευθεί ο κόσμος που ασφυκτιά στο ΠΑΣΟΚ, για να είμαστε τολμηρά παρόντες στις ευρύτερες ανακατατάξεις που μπορεί να συμβούν, χρειαζόμαστε σαφήνεια στις κατευθύνσεις, σταθερότητα στους στόχους και πάνω απ’ όλα εσωτερική συνοχή και σχέσεις εμπιστοσύνης.

Δεν είναι εύκολο. Αλλά αξίζει τον κόπο και επιμένω πως το μπορούμε.