Ομιλία στην συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Θα ήθελα να πω λίγα λόγια για τρία μεγάλα θέματα. Πρώτον: Γιατί πρέπει σήμερα να δώσουμε προτεραιότητα στο κόμμα; Δεύτερο θέμα: Τι στόχους, τι κόμμα πρέπει να θέλουμε; Και το τρίτο: Πώς μπορούμε να το  προσεγγίσουμε, να το οικοδομήσουμε;

Αρχίζω με το πρώτο ερώτημα, για να θυμίσω πως, όταν ήμασταν στην αντιπολίτευση, ήμουνμεταξύ εκείνων που λέγαμε ότι πρέπει να προετοιμαστούμε για την κυβέρνηση, έναντιαπόψεων που έλεγαν ότι: «Δεν χρειάζεται αυτό. Ας γίνουμε κυβέρνηση και, όπως γυρνάμετο διακόπτη και ανάβει το φως, έτσι και το λαϊκό κίνημα θα λύσει όλα ταπροβλήματα». Αποδείχθηκε ότι καλώς προετοιμαστήκαμε, και καλά θα κάναμε ανείχαμε προετοιμαστεί ακόμη καλύτερα.

Για τον ίδιο λόγο λοιπόν σήμερα, το σχήμα νομίζω ότι πρέπει να το αντιστρέψουμε: Επειδή είμαστε στην κυβέρνηση, πρέπει να ασχοληθούμε με το κόμμα, πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στο κόμμα. Ανάμεσα στους πολλούς λόγους που θα μπορούσε κανείς να επικαλεστεί, εγώ θα περιοριστώ σε δυο τρεις προφανείς, που τους συζητούμε και μεταξύ μας στους διαδρόμους.

Πρώτον, αν το κόμμα κρατικοποιηθεί και ενσωματωθεί στο κράτος, αν το κόμμα χάσει την ικανότητα αυτόνομης σκέψης και δράσης του, τότε θα συμβούν δύο πράγματα: Δεν θα είναι σε θέση να υποστηρίξει το κυβερνητικό έργο και, από την άλλη μεριά, ό,τι πρόβλημα έχει η κυβερνητική δράση θα γίνεται πρόβλημα του κόμματος.

Ο πιο σοβαρός όμως λόγος που θα ήθελα να επικαλεστώ είναι ότι σήμερα βεβαίως υπάρχουν προοπτικές ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του ή με συμμαχίες να ηγεμονεύσει για αρκετά χρόνια στη χώρα μας. Κι αν οι διεθνείς εξελίξεις το επιτρέψουν, αυτός  ο χρόνος μπορεί να παραταθεί. Όμως εμείς πρέπει να έχουμε σχέδιο και για το τι θα γίνει όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι στηνκυβέρνηση. Άρα, για να σχηματοποιήσω τα πράγματα, θα έλεγα ότι, αν η κυβέρνηση είναι το τρένο που μας επιτρέπει να πάμε πιο πέρα, το κόμμα είναι οι σιδηρογραμμές. Θα υπάρχουν και μετά το τρένο. Και από αυτή την άποψη αποτελούν τη συνέχεια του εγχειρήματος το οποίο έχουμε να υπηρετήσουμε.

Διότι, στη δική μου αντίληψη, ο στόχος μας είναι να μπορούμε ως Αριστερά να επηρεάζουμε τις εξελίξεις στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο, ει δυνατόν από θέση κυβέρνησης αλλά, ακόμη κι αν δεν είμαστε σε κυβερνητική θέση, ναμπορούμε να το κάνουμε αυτό μέσω των κινημάτων, μέσω της διεθνούς δράσης, μέσω των άλλων όπλων που θα έχουμε στη διάθεσή μας.

Ο τρίτος λόγος που θα ήθελα να επικαλεστώ είναι ότι αυτό που ονομάζουμε «κόμμα της Αριστεράς του 21ου αιώνα», γενικότερα η πολιτική μορφή της Αριστεράς στον αιώνα που ζούμε, δεν είναι κάτι δεδομένο. Δεν είναι δηλαδή ένα ήδη διαμορφωμένο πρότυπο προς το οποίο μπορούμε να τείνουμε. Είναι μια φιλοδοξία που καλούμαστενα υπηρετήσουμε. Άρα, αν εγκαταλείψουμε να το κάνουμε αυτό, αν εγκαταλείψουμε να σκεφτόμαστε και να αντλούμε για τη δημιουργία του κόμματος που χρειάζεται η Αριστερά στην εποχή μας και η κοινωνία στην εποχή μας, τότε αυτός ο στόχος δεν θα μπορέσει να εκπληρωθεί.

Και εδώ υπάρχει και μια διεθνής διάσταση, που εγώ πάντα τονίζω, όπως έκαναν και άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες πριν: Ότι μας κοιτάει όλος ο κόσμος. Οι επιτυχίες μας ή οι αποτυχίες μας επηρεάζουν, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, ευρύτερα τις εξελίξεις της Αριστεράς στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Άρα, επαναλαμβάνω τη βασική θέση, όπως την αντιλαμβάνομαι: Επειδή είμαστε κυβέρνηση,πρέπει να ασχοληθούμε με το κόμμα. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πολλά πράγματα –ακόμα και το εξής: εάν κρίνουμε ότι κάποιος δεν πρέπει  αύριο να υπηρετεί την κυβέρνηση από θέση υπουργού, αν ο Πρωθυπουργός αλλά και η Κεντρική Επιτροπή το κρίνει, θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε να υπηρετήσουμε από άλλη θέση το εγχείρημα αυτό. Δεν είμαστε δηλαδή μόνιμοι όσοι συμμετέχουμε σήμερα στο κυβερνητικό σχήμα. Αυτό ως γενική θέση, για να μην αρχίσει οποιοσδήποτε σχολιασμός πιο εξειδικευμένος.

Το δεύτερο: τι κόμμα θέλουμε να δημιουργήσουμε. Απάντησα έμμεσα ήδη στο ερώτημα αυτό. Αλλά εδώ θα ήθελα να σχολιάσω μια φράση που ακούω τελευταία από ορισμένους συντρόφους και συντρόφισσες: «Τι να κάνουμε, αυτό το κόμμα μάς έλαχε». Οι σύντροφοι που το λένε αυτό δεν το εννοούν. Το λένε ως μια υπερβολή για να πούνε: «Τι να κάνουμε, έχουμε αυτές τις δυσκολίες, έχουμε αντιστάσεις, έχουμε αυτές τις νοοτροπίες… Τι να κάνουμε; Αυτοί είμαστε». Αυτό πρέπει να το λέμε για να τοπολεμήσουμε όμως. Εάν αποδεχτούμε ότι αυτό το κόμμα μας έλαχε, σε λίγο θα λέμε:«Αυτό το κράτος μάς έλαχε». Και μετά θα λέμε: «Αυτή η κοινωνία μάς έλαχε». Επομένως, το αναφέρω αυτό όχι για να ασκήσω κριτική σε κανέναν, αλλά για να τονίσω την ανάγκη να θέσουμε το ερώτημα –και ακόμη περισσότερο ενόψει του Συνεδρίου–«Τι κόμμα θέλουμε; Τι κόμμα χρειαζόμαστε;». Και να τον θέσουμε τον πήχη ψηλά. Μετά θα δούμε τι από αυτά μπορούμε να πετύχουμε σήμερα. Θα τόνιζα λοιπόν εγώ –διότι το θέμα αυτό πρέπει να το συζητήσουμε– ότι πρέπει να συμφωνήσουμε ότι θέλουμε ένα κόμμα αγωνιστικό και ετοιμοπόλεμο. Αυτό που ζήσαμε αυτό το επτάμηνο υπάρχουναπόψεις που θεωρούν ότι ανήκει στην ιστορία. Μπορεί όμως να ανήκει και στομέλλον. Μπορεί και στο μέλλον να βρεθούμε στην ανάγκη να συγκρουστούμε διεκδικώντας τα δίκαια του λαού μας.

Κόμμα λοιπόν ετοιμοπόλεμο, κόμμα με κοινές αρχές – θέλω να το τονίσω αυτό. Οι τάσεις είναι ένα πρόβλημα. Δεν θα ήταν τόσο πρόβλημα αν δεν συνιστούσαν παραβιάσεις των  κοινών αρχών μας – που δενπαραβιάζονται βεβαίως μόνο από τις τάσεις. Το κόμμα μας μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει αυτό που υπόσχεται στην κοινωνία: την εσωτερική της δημοκρατία και την ισονομία.

Σε ό,τι αφορά το τελευταίο ερώτημα, το πώς να δουλέψουμε: Πώς να μη δουλέψουμε: Να μην παραπέμψουμε ταθέματα αυτά στο Συνέδριο. Να μη φύγουμε δηλαδή από εδώ σήμερα και να πούμε: «Έχουμε και κάποια θέματα, θα τα συζητήσουμε όταν πάμε στο συνέδριο». Πρέπει να οργανωθεί από τώρα η δουλειά, δημιουργώντας παντού σε όλη την κλίμακα του κόμματος μηχανισμούς επίλυσης προβλημάτων. Εγώ ακούω εδώ από εσάς προβλήματα, όπως π.χ.:«Προσπαθώ να δω τον τάδε Γραμματέα στο τάδε υπουργείο, και δεν μπορώ να τον βρω. Προσπαθώ να κάνω αυτό και δεν μπορώ». Έχουμε άπειρα προβλήματα που αφορούν τησχέση κόμματος – κυβέρνησης – κοινωνίας. Πολλά από αυτά –και δεν αναφέρομαι σε ατομικού τύπου  ενδιαφέροντα αλλά σε συλλογικότερες καταστάσεις– πρέπει να αρχίσουμε να τα επιλύουμε. Και η νέα Πολιτική Γραμματείανομίζω ότι πρέπει να αρχίσει  να το κάνει αυτό συστηματικά.

Δεύτερον, να δημιουργήσουμε αυτό που είπε και η Μαρίκα η Φραγκάκη: θεματικές Κεντρικές Επιτροπές. Το θέμα της φοροδιαφυγής δεν θα το λύσει ο Αλεξιάδης, όσο κι αν παλέψει. Ούτε η κυβέρνηση. Πρέπει να το συζητήσουμε εδώ, διότι είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας. Και με αυτά όλα να πάμε στο Συνέδριο ως κατάληξη διεργασιών και σκέψεων που θα έχουμε ως τότε διαμορφώσει.

Σας ευχαριστώ.