Φίλες και φίλοι, πολίτες των Χανίων, σ/σες και σ/φοι του ‘ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο’

 

Χαιρετίζω τη θερμή παρουσία σας σ’ αυτή τη συγκέντρωση. Είναι κι αυτό ένα δείγμα, ανάμεσα σε πολλά άλλα, της θέλησής σας να κάνετε αυτές τις εκλογές έναν ιστορικό σταθμό, την αφετηρία για μια πορεία δύσκολη αλλά ελπιδοφόρα για την έξοδο από την καταστροφή που μας έχουν οδηγήσει οι κυβερνήσεις των Μνημονίων και οι άλλες, πριν από αυτές.

 

Ποτέ άλλοτε, από τη μεταπολίτευση και μετά, οι εκλογές δεν ήταν τόσο κρίσιμες όσο είναι οι εκλογές αυτής της Κυριακής. Αλλά και ποτέ άλλοτε το λεγόμενο «δίλημμα των εκλογών» δεν ήταν τόσο σαφές όσο είναι σ’ αυτές τις εκλογές.

 

Ψήφος στα κόμματα του Μνημονίου σημαίνει νομιμοποίηση όσων έγιναν ως τώρα, επιβράβευση και συνέχιση της καταστροφής. Διότι το Μνημόνιο 2, που το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν προσυπογράψει και ψηφίσει στη Βουλή, συνεπάγεται ακόμη πιο επιθετική μείωση των μισθών και των συντάξεων, περαιτέρω  μείωση και διάλυση του κοινωνικού κράτους, ολοκληρωτική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

 

Ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ελπίδα, δυνατότητα, δέσμευση για έναν ανυποχώρητο αγώνα, μέχρι την τελική απαλλαγή από τα Μνημόνια και τις νεοαποικιακές δανειακές συμβάσεις που τα συνοδεύουν. Για άμεσα μέτρα ανάκαμψης της οικονομίας και των μισθών, της απασχόλησης, στήριξης του κοινωνικού κράτους και των δημόσιων αγαθών, παραγωγικής και θεσμικής ανασυγκρότησης, διότι είναι όρος και στοιχειώδης προϋπόθεση για να σταματήσει η καταστροφή.

 

Ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ένα παράθυρο στο μέλλον, διότι η κρίση που ζούμε δεν είναι μόνο ελληνική ούτε είναι μόνο μια κρίση διαχείρισης. Είναι ταυτόχρονα μια κρίση συστημική, παγκόσμια και πανευρωπαϊκή, που δείχνει τα όρια ρου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Είναι μια κρίση που μας καλεί να σκεφτούμε ξανά, από την αρχή, το περιεχόμενο της ανάπτυξης με όρους οικολογικής βιωσιμότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης, να αναζητήσουμε νέους τρόπους παραγωγής και κατανάλωσης, νέες παραγωγικές δραστηριότητες, νέους δίκαιους τρόπους διανομής του κοινωνικού πλεονάσματος, των θυσιών και των κερδών, νέες μορφές πραγματικής δημοκρατίας, νέους όρους οργάνωσης της συλλογικής μας ζωής, νέες μορφές ισότιμων, ειρηνικών και αλληλέγγυων διεθνών σχέσεων.

 

Όλα αυτά δεν είναι μακρόπνοα σχέδια ούτε οράματα για το απώτερο μέλλον, αλλά ζωτικές ανάγκες του σήμερα. Όμως όλα αυτά προϋποθέτουν μια κοινωνία όρθια, ικανή να κάνει επιλογές. Όλα αυτά προϋποθέτουν λαϊκή κυριαρχία και μια βουλή που να μπορεί να αποφασίζει και όχι να επικυρώνει τυφλά τις εντολές των πιστωτών. Όλα αυτά προϋποθέτουν μια οικονομία που τουλάχιστον έχει βάλει φρένο στην πτώση και τη διάλυση. Και γι’ αυτές τις προϋποθέσεις αγωνιζόμαστε την Κυριακή. Είναι στο χέρι μας να τις διαμορφώσουμε.

 

Όλα αυτά προϋποθέτουν αλλαγές των συσχετισμών σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και γι’ αυτές τις αλλαγές αγωνιζόμαστε. Και δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε στην αρχή ενός πανευρωπαϊκού ξεσηκωμού, διότι παντού, σε όλη την Ευρώπη, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι και οι νέες, υποφέρουν από τις ίδιες πολιτικές. Όλη η Ευρώπη οδηγείται μ’ αυτές τις πολιτικές σε αδιέξοδο.

 

Ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει εντολή για ριζική αλλαγή στην Ελλάδα – ισχυρό μήνυμα σε όλη την Ευρώπη.

 

Είναι αδιόρθωτοι

 

Λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, ζούμε μια ακατάσχετη δημαγωγία. Αντί να πουν στον ελληνικό λαό τι έχουν ψηφίσει στη Βουλή, αντί να πουν ποιες δεσμεύσεις έχουν, γραπτά και προφορικά, αναλάβει απέναντι στο ΔΝΤ και την τρόικα, Σαμαράς και Βενιζέλος συμπεριφέρονται σαν να ζουν σε άλλον πλανήτη, σε άλλη χώρα, και όχι στην Ελλάδα που οι ίδιοι έχουν αλυσοδέσει με το Μνημόνιο 2 και τους νεοαποικιακούς όρους που έχουν αποδεχθεί.

 

Ο κ. Βενιζέλος μας διαβεβαιώνει ότι δεν θα υπάρξει νέα μείωση μισθών, αλλά στο Μνημόνιο 2 που έχει συνομολογήσει λέει τα αντίθετα. Ο κ. Βενιζέλος υπόσχεται την έξοδο από το Μνημόνιο το 2015, αλλά το ΔΝΤ προβλέπει ότι το Δημόσιο Χρέος το 2020 θα είναι μεγαλύτερο από ό,τι το 2009, άρα η πίεση για λιτότητα θα συνεχίζεται και πέραν του 2020.

Ο κ. Σαμαράς υποσχέθηκε προχθές, μιλώντας στο Λαύριο, ότι θα μειώσει την ανεργία στο μισό μέσα σε τρία χρόνια. Κρατήστε σας παρακαλώ αυτή την υπόσχεση στη μνήμη σας. Σε τρία χρόνια, δηλαδή, υπόσχεται ο κ. Σαμαράς ότι θα δημιουργήσει 600 χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας. Πώς; Με ανάπτυξη. Όμως το Μνημόνιο 2, που υπέγραψε ο κ. Σαμαράς, προβλέπει ύφεση και το 2012, και το 2013, και βλέπουμε.       

 

Υπόσχεται ο κ. Σαμαράς πως με ισοδύναμα μέτρα θα υπερβεί αυτό το εμπόδιο. Ποια είναι αυτά; Θα διαθέσει, είπε, 7 δις ευρώ από το ΕΣΠΑ για ανάπτυξη. Όμως το ΕΣΠΑ έχει διανεμηθεί. Δεν υπάρχει ούτε ευρώ να διαθέσει, παρά μόνο αν γίνει συνολικός επανασχεδιασμός. Γιατί δεν τον έκανε όσο ήταν στην κυβέρνηση Παπαδήμου; Για ποια ισοδύναμα μέτρα ανάπτυξης μιλά ο κος Σαμαράς, όταν το Μνημόνιο 2, που ο ίδιος έχει ψηφίσει, προβλέπει μείωση των δημόσιων επενδύσεων και γενικευμένη μείωση των μισθών; Πώς θα ενεργοποιηθεί η ζήτηση, τόσο η καταναλωτική όσο και επενδυτική; Πώς θα στηριχθεί η μικρή επιχείρηση, η απασχόληση και η παραγωγή; Μνημόνιο και ανάπτυξη είναι δύο δρόμοι ασύμβατοι. Αφού, ακόμη και όταν μιλά για ανάπτυξη, το Μνημόνιο εννοεί ανάπτυξη των κερδών και όχι την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

 

Βενιζέλος και Σαμαράς αντιπροσωπεύουν δύο δίδυμες εκδοχές του παρελθόντος. Αυτό έκαναν πάντα. Δημαγωγούσαν αγνοώντας την πραγματικότητα. Κρύβοντας τις επερχόμενες δυσκολίες, καλλιεργούσαν φρούδες ελπίδες. Μιλούσαν για ισχυρή ανάπτυξη, ενώ το χρέος μας εκτινασσόταν. Μιλούσαν για ισχυρή οικονομία, ενώ τα σημάδια της επερχόμενης κρίσης φαίνονταν παντού. Μιλούσαν για διείσδυση στα Βαλκάνια, ενώ το σπίτι μας καιγόταν. Έκαναν φαραωνικές Ολυμπιάδες, ενώ άφηναν την κοινωνία αθωράκιστη μπροστά στις επερχόμενες θύελλες.

 

Ας κοιτάξουμε μπροστά

 

Αρκετά με το χθες. Αρκετά με τα αδιόρθωτα υπολείμματα των πρώην ισχυρών κομμάτων. Ας κοιτάξουμε μπροστά. Ας μιλήσουμε για το μέλλον. Ας αναμετρηθούμε μ’ αυτό.

 

Οι εκτιμήσεις μας δικαιώνονται

 

Μας ρωτούν αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέδιο εξόδου από την κρίση. Μα μόνο εμείς, και πρώτοι εμείς, ήδη από το 2008, πριν η κρίση δείξει ολόκληρο το άγριο πρόσωπό της, αναλύσαμε την κρίση, διαπιστώσαμε το συστημικό της χαρακτήρα, προειδοποιήσαμε πως δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά μια πανευρωπαϊκή κρίση, που απαιτούσε κοινές πανευρωπαϊκές λύσεις.

 

Σήμερα, οι διαπιστώσεις αυτές είναι κοινός τόπος σε όλη την Ευρώπη. 

 

Αντί όμως με αφετηρία τις θέσεις αυτές, όχι μόνο η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ, να παλέψουν αποφασιστικά για τέτοιες λύσεις, ενοχοποίησαν τον ελληνικό λαό, αποδέχθηκαν τη θεωρία της διεφθαρμένης Ελλάδας, υιοθέτησαν το μύθο ότι η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση, παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας το ΔΝΤ και την τρόικα και, τελικά, παρέδωσαν και την κυβέρνηση σ’ έναν τραπεζίτη, κατ’ επιλογήν των πιστωτών και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Και βγήκε προχθές ο κ. Γ.Α. Παπανδρέου, με ένα άρθρο του στο περιοδικό TIME, ουσιαστικά να μας δικαιώσει, ακόμη και αυτός, όταν αναγνωρίζει, έστω και με καθυστέρηση, ότι μας έκαναν πειραματόζωο. Και όντως μας έκαναν, με τη δική του όμως συνδρομή.

 

Μας ρωτούν αν οι θέσεις και οι προτάσεις μας είναι ρεαλιστικές. Μα αποδείχθηκε πως είναι. Είναι οι μόνες ρεαλιστικές απέναντι στη νεοφιλελεύθερη καταστροφική βαρβαρότητα. Δεν είναι ρεαλιστικές οι πολιτικές που διευρύνουν τις ανισότητες. Ρεαλιστικές είναι οι πολιτικές αναδιανομής, ανακατανομής των φορολογικών βαρών, η στροφή σε πολιτικές που δημιουργούν απασχόληση. Αυτά λένε σε όλη την Ευρώπη σήμερα. Για φορολογικό συντελεστή 75% στα υψηλά εισοδήματα έφτασε να μιλήσει ο Ολλάντ στη Γαλλία. Τι πρέπει να πούμε εμείς όταν ρίχνουν το αφορολόγητο όριο κάτω από το όριο της φτώχειας, όταν φορολογούν τη φτώχεια, δηλαδή, για να αφήσουν τον πλούτο αφορολόγητο;  

 

Δεν είναι ρεαλιστικό να επιδιώκουμε πρωτογενή πλεονάσματα και εξυπηρέτηση του χρέους σε συνθήκες ύφεσης. Ρεαλιστικό είναι να επιζητούμε τη ριζική διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους και τη μετάθεση της εξυπηρέτησης του υπόλοιπου όταν επιτύχουμε ανάπτυξη, όπως εμείς από την αρχή είπαμε. Αυτό λέει όλος ο προοδευτικός κόσμος. Αυτό λένε διεθνούς κύρους οικονομολόγοι. Αυτό έκανε η ίδια η Γερμανία μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Εκτός και αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δανείσει τα κράτη με χαμηλότοκο χρήμα, όπως ξάνει με τις τράπεζες. Ή αν η ΕΚΤ ή ένας συναφής οργανισμός απορροφήσει μέρος του χρέους, όχι μόνο του ελληνικού αλλά όλων των κρατών, όπως επίσης από την αρχή της κρίσης εμείς προτείναμε. Και σήμερα ολοένα και περισσότεροι, ακόμη και συστημικοί οικονομολόγοι,  το υποστηρίζουν.   

 

Δεν είναι ρεαλιστικό να επιδιώκουμε ανάκαμψη και ανάπτυξη με μείωση των μισθών και με διάλυση του κοινωνικού κράτους. Διότι σε μια χώρα με ενδοστρεφή οικονομία η μείωση των μισθών δεν βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα, αλλά οδηγεί στην υποβάθμιση της οικονομίας. Ρεαλιστικό είναι να στηρίξουμε το εισόδημα και τα δημόσια αγαθά, όχι μόνο για λόγους δικαιοσύνης αλλά και για να έχουμε ένα μοχλό στήριξης της ανάκαμψης της οικονομίας.

 

Δεν είναι ρεαλιστικό στην εποχή μας να συνεχίσουμε να μιλάμε για ανάπτυξης σε βάρος του περιβάλλοντος. Ρεαλιστικό είναι να μιλάμε για μια παραγωγική ανασυγκρότηση με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και στη βάση ενός οικολογικού σχεδιασμού, με μοχλό ένα τραπεζικό σύστημα υπό δημόσιο έλεγχο, πολύ περισσότερο τώρα που η διάσωση των τραπεζών ΄γινεται με δημόσιο χρήμα.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέδιο εξόδου από την κρίση. Είναι κοινωνικά δίκαιο, οικολογικά συμβατό και ρεαλιστικό, δηλαδή διεκδικήσιμο στόχο του κοινωνικού κινήματος, βάση του προγράμματος μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Είναι ένα σχέδιο ταξικό και πατριωτικό ταυτόχρονα. Διότι δεν μπορούμε να υπηρετήσουμε την πατρίδα με διαλυμένη κοινωνία. Και δεν μπορούμε να στηρίξουμε την κοινωνία με εξαθλιωμένη την εργατική τάξη, με τους νέους επιστήμονες να φεύγουν στο εξωτερικό. Αλλά ούτε οι εργαζόμενοι μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους έξω από μια συγκροτημένη κοινωνία και ένα κράτος δικαίου.

 

Το σχέδιό μας είναι εθνικό και ευρωπαϊκό ταυτόχρονα. Είναι εθνικό διότι ξεκινά από τις ανάγκες του τόπου μας, της κοινωνίας μας. Είναι εθνικό διότι καμιά λύση δεν θα μας έλθει από τα έξω αν εμείς δεν αγωνισθούμε γι’ αυτήν. Διότι δεν θα υπάρξουν κοινές προοδευτικές ευρωπαϊκές λύσεις αν στην κάθε χώρα ξεχωριστά, και σε όλη την Ευρώπη δεν ηττηθεί παντού το νεοφιλελεύθερο σχέδιο.

 

Αλλά το σχέδιό μας είναι και ευρωπαϊκό. Διότι εντάσσεται στην κοινή πάλη για την ήττα της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης και στην προοπτική για την επανίδρυσή της στη βάση της αλληλεγγύης. Είναι ευρωπαϊκό γιατί και γιατί κάθε σκίρτημα των άλλων λαών της Ευρώπης, κάθε θετική μετατόπιση, αντανακλάται άμεσα στο δικό μας αγώνα και αντίστροφα. Γι’ αυτό ο στόχος μας είναι αλλαγή των συσχετισμών και σε Ελλάδα και σε Ευρώπη.

 

Με μια κυβέρνηση της Αριστεράς για ένα κοινωνικό και πολιτικό Συνασπισμό εξουσίας

 

Σ’ αυτές τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια τομή. Έσπασε ένα ταμπού. Ζήτησε ψήφο για αντίσταση αλλά και την εξουσία, και όχι μόνο για διαμαρτυρία. Η πρόταση που δημιούργησε πανικό στα πολιτικά και τα οικονομικά κατεστημένα. Όχι επειδή τη διατυπώσαμε εμείς, αλλά επειδή βρήκε απήχηση στο λαό. Από ένα σημείο και πέρα, δεν είμαστε εμείς που προτείναμε, είναι η κοινωνία που μας πιέζει. Αυτό πρέπει να αντιληφθούν η Αλέκα Παπαρήγα και ο Φώτης Κουβέλης, αλλά και άλλες δυνάμεις.

 

Γιατί ακριβώς μας κατηγορεί η Α. Παπαρήγα; Γιατί μας μέμφεται ο Φώτης Κουβέλης ή η Ανταρσύα; Επειδή ανταποκρινόμαστε σε μια ώριμη ανάγκη της κοινωνίας; σε ένα ζωτικό αίτημα του λαού;

 

Ο λαός θέλει να απαλλαγεί από το Μνημόνιο τώρα. Η κοινωνία θέλει να μπει τέλος στην καταστροφή, πριν αυτή ολοκληρωθεί. Εμείς λέμε: ας συζητήσουμε λοιπόν για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Και η συζήτηση άναψε. Έχει μπει στους χώρους δουλειάς, στα καφενεία και τα νοικοκυριά. Είναι αυτό ήδη μια επιτυχία.

 

Όλα δείχνουν πως ο λαός με την ψήφο του μπορεί να αλλάξει τον πολιτικό χάρτη της χώρας.                     

 

Όμως οι αποφάσεις δεν παίρνονται πια στη Βουλή. Δεν παίρνονται καν στην κυβέρνηση, αλλά σε κατεστημένα και εξουσίες εξωθεσμικές, όσες δεν επιβάλλονται κατ’ ευθείαν από τη τρόικα. Ορισμένες τράπεζες, ορισμένα ΜΜΕ, διάφορα τρωκτικά του δημόσιου χρήματος, διαπλεκόμενοι ψευτοεπιχειρηματίες των πολιτικών γραφείων, επαγγελματίες πολιτικοί τρόφιμοι των διάφορων Ζήμενς.  Και άλλων επιχειρηματικών ταμείων, αυτές και άλλες αφανείς δομές, συγκροτούν τον πυρήνα της πραγματικής εξουσίας στη χώρα μας. Δεν το λέμε μόνο εμείς. Χθες ένας άνθρωπος από το χώρο της κεντροδεξιάς, ο Ακαδημαϊκός κ. Μαρκεζίνης, έκανε ανάλογες διαπιστώσεις και ζήτησε τη ριζική ανανέωση της πολιτικής μας ζωής. Για μας αυτή ακριβώς η ανάγκη υπηρετείται σήμερα με την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο.

 

Εμείς δεν θέλουμε μια κυβέρνηση μαριονέτα αυτών των συμφερόντων. Θέλουμε μια κυβέρνηση που θα συγκρουσθεί μαζί τους, θα τους αφαιρέσει τη δυνατότητα να ελέγχουν την πολιτική μας ζωή. Γι’ αυτό δεν μιλούμε μόνο για μια διαφορετική κυβέρνηση. Μιλούμε για μια κυβέρνηση που θα εκφράζει και θα στηρίζεται σε ένα μπλοκ κοινωνικών δυνάμεων, μια πλατιά κοινωνική και πολιτική συμμαχία, με πυρήνα της τον κόσμο της εργασίας και την Αριστερά. Πρόπλασμα αυτής της συμφωνίας, όμως πρόπλασμα μόνο, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο. Καλούμε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και της οικολογίας, μετά τις εκλογές να κάνουμε ό,τι δεν έγινε πριν από αυτές, όχι με δική μας ευθύνη. Να δημιουργήσουμε τη μεγάλη συμπαράταξη, το μεγάλο συνασπισμό εξουσίας, που θα μας απαλλάξει από τα μνημόνια και τις νεοαποικιακές συμβάσεις, θα απαλλάξει την κοινωνία από τις δομές συμφερόντων και τους νονούς της πολιτικής μας ζωής, και θα ανοίξει το δρόμο όχι μόνο για την ανόρθωση και τη χειραφέτηση της κοινωνίας, αλλά για τη ριζική της ανασυγκρότηση, για μια δημοκρατική και πολιτιστική αναγέννηση.

 

Τα όπλα μας

 

Μερικοί ρωτούν: Μπορούμε; Ποια είναι τα όπλα μας, και ποια ισχύ έχουν; Άλλοι εμφανίζουν τη χώρα γυμνή σε δυνατότητες, και το λαό άοπλο και ανήμπορο να διεκδικήσει το οτιδήποτε. Όπλα έχουμε. Αλλά την πραγματική της ισχύ δεν τη γνωρίζουμε. Διότι καμιά κυβέρνηση ως τώρα δεν θέλησε ούτε επιχείρησε μια συνολική διαπραγμάτευση, με στήριξη στα λαό και με συγκροτημένο σχέδιο.            

 

1. Το πρώτο μας όπλο είναι η θέληση του λαού για μια νέα πορεία, η συλλογική παρουσία και δράση του. Αν δεν υπήρχε το όπλο αυτό, δεν θα έκαναν εκλογές. Τις εκλογές δεν τις ήθελαν. Υποχρεώθηκαν να τις κάνουν. Τους υποχρέωσαν οι πλατείες. Και ο φόβος ενός γενικού ξεσηκωμού. Το όπλο αυτό πρέπει να μείνει ενεργό και μετά τις εκλογές. Και πρέπει να αναζητήσουμε πιο προωθημένες μορφές λαϊκής ενότητας, συμπαράταξης και συσπείρωσης γύρω από θετικούς και διεκδικήσιμους στόχους.

 

2. Το δεύτερο όπλο μας είναι το δικαίωμα ψήφου. Ασκώντας αυτό το δικαίωμα, ο λαός την Κυριακή μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Μπορεί να βάλει τέλος στο δικομματισμό και τις παραφυάδες του. Να βάλει τις βάσεις για την ανανέωση της πολιτικής ζωής.

 

Με τη βοήθεια των δύο αυτών όπλων, μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορούσε να αποκαταστήσει το δημοκρατικό έλεγχο των πολιτικών διαδικασιών, να αποκαταστήσει τη δημοκρατική νομιμότητα και τη λαϊκή κυριαρχία, έτσι ώστε η κοινωνία να χειραφετηθεί και να είναι σε θέση η ίδια να λαμβάνει δημοκρατικά τις αποφάσεις για τα θέματα που την αφορούν.

 

3. Το τρίτο όπλο μας είναι ο πλούτος της χώρας. Ο ορυκτός, και ο φυσικός, και προπάντων ο ανθρώπινος πλούτος, το ανθρώπινο και επιστημονικό δυναμικό, αλλά και το φυσικό περιβάλλον, η γεωγραφική και η γεωστρατηγική θέση της χώρας. Όλα αυτά, και πολλά άλλα, στα πλαίσια μιας εθνικής στρατηγικής που θα υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, συνιστούν προϋποθέσεις για μια ισχυρή, οικολογικά συμβατή και κοινωνικά δίκαιη ανάπτυξη.

 

4. Το τέταρτο όπλο μας είναι η διεθνής συνεργασία και αλληλεγγύη των λαών και των κινημάτων. Πολύτιμο όπλο και πανίσχυρο, αλλά και εντελώς αναγκαίο, ιδίως σήμερα, στις συνθήκες ενός διεθνοποιημένου και διεθνώς συντονισμένου χρηματιστικού καπιταλισμού.

 

ΜΠΟΡΟΥΜΕ

 

• Πηγαίνουμε στις εκλογές με αισιοδοξία, με αποφασιστικότητα. Την αισιοδοξία μας δεν την αντλούμε από τις δημοσκοπήσεις αλλά από τη ζωντανή επαφή με τον κόσμο. Δεν είμαστε εμείς, είναι αυτός ο κόσμος που κάνει τις υπερβάσεις του, που υπερβαίνει τις παλιές διαχωριστικές γραμμές και προσεγγίζει αποφασιστικά, και ίσως για π΄ρωτη φορά, το ΣΥΡΙΖΑ.  Σ’ όλον αυτό τον κόσμο εμείς λέμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ώθηση και τη στήριξη που μας δίνει. Θα τιμήσουμε την ψήφο του. Και μπορούμε μαζί να βάλουμε τέλος στην τυφλή και καταστροφική πορεία.

 

• Και μπορούμε, διότι οι κρίσεις δεν είναι φυσικά φαινόμενα αλλά κοινωνικά. Η αντιμετώπισή τους είναι τελικά ζήτημα πολιτικών συσχετισμών και επιλογών, κοινωνικής δράσης, διεθνούς συνεργασίας και αλληλεγγύης των λαών.

 

Με ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ, με ένα ευρύ ενωτικό κοινωνικό μέτωπο, με την ενότητα και την πάλη του λαού, με το συντονισμό μας με τους άλλους λαούς, μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

 

•  Μπορούμε να απαλλάξουμε την κοινωνία από κατεστημένα συμφέροντα, δομές και νοοτροπίες που εκτρέφουν τα σκάνδαλα και τη διαφθορά.

 

• Μπορούμε να προετοιμασθούμε ολόπλευρα, και πολιτικά, και οικονομικά, και διπλωματικά, για μια σκληρή και συνολική διαπραγμάτευση των πάντων, με στόχο να επιτύχουμε τη διαγραφή μεγάλου μέρους του συσσωρευμένου χρέους, να καταπολεμήσουμε τις ανισότητες, που αποτελούν τις βαθύτερες αιτίες της ελλειμματικότητας και της υπερχρέωσης, να διεκδικήσουμε την επανένταξή μας στον ευρωπαϊκό και το διεθνή καταμερισμό εργασίας με όρους ισοτιμίας και αξιοπρέπειας. 

 

• Μπορούμε, με την ψήφο μας και τους αγώνες μας, να συνδέσουμε ξανά το μέλλον με την ελπίδα και όχι με το φόβο, με τη δημιουργία και όχι με την καταστροφή.

 

• Οι εκλογές της Κυριακής δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή μιας μακράς, δύσκολης, αλλά ελπιδοφόρας προσπάθειας. Είναι ο δικός μας μονόδρομος. Το δικό μας δεσμευτικό συμβόλαιο. 

 

• Ας κάνουμε αυτή την Κυριακή μια μέρα που να τη θυμόμαστε. Και να μπορούμε να λέμε πως ήμασταν και εμείς εκεί, με την ψήφο μας με τη θέλησή μας για αγώνα. Ας κάνουμε αυτή την Κυριακή ορόσημο μιας δημοκρατικής αναγέννησης, οικονομικής ανασυγκρότησης και πολιτιστικής άνοιξης.

Μπορούμε!!