Είναι γενικά παραδεκτό ότι η αυθόρμητη λειτουργία των αγορών και της οικονομίας ενισχύει τους έχοντες και κατέχοντες, με αποτέλεσμα τη διεύρυνση των ανισοτήτων, της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

 Υποτίθεται ότι αυτές τις ανισότητες έρχεται να αμβλύνει, τουλάχιστον, η Κυβέρνηση μέσω του προϋπολογισμού, της κρατικής παρέμβασης γενικότερα. Αυτό όμως δε συμβαίνει.

 Η Κυβέρνηση αντί να εφαρμόζει πολιτικές αναδιανομής που να καθιστούν δίκαιη την κατανομή του πλούτου, εφαρμόζει πολιτικές ανισοκατανομής που διευρύνουν  τις ανισότητες.

 Έτσι, οι οικονομικά αδύνατοι βρίσκονται σε μια πρέσα, πιέζονται και από τα κάτω και από τα πάνω.

Οι κυριότεροι απ’ αυτούς τους μηχανισμούς ανισοκατανομής είναι:

Πρώτον, η ανεργία και η επέκταση της μερικής ή της προσωρινής και επισφαλούς απασχόλησης με συνέπεια την εμφάνιση μιας νέας κατηγορίας νεόπτωχων – των εργαζόμενων φτωχών.

Δεύτερον, η φορολογία. Η αύξηση ιδιαίτερα των έμμεσων φόρων έναντι των άμεσων σημαίνει υπερφορολόγηση των σχετικά φτωχότερων. Η κυβέρνηση  ό,τι δίνει με το ένα χέρι το παίρνει με το άλλο.

Τρίτον, είναι η εισοδηματική πολιτική σε συνδυασμό με την ακρίβεια.

Τέταρτον, είναι η ιδιωτικοποίηση ή η υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών. Οι ιδιωτικές δαπάνες για υγεία, παιδεία και μεταφορές είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν τον οικογενειακό και τον ατομικό προϋπολογισμό.

Ο υπέρογκος δανεισμός, τέλος, και η πολιτική των τραπεζών, όπως πιστοποιούν και τα προκλητικά κέρδη τους, αποτελούν ένα νέο πεδίο εκμετάλλευσης των καταναλωτών και δημιουργίας νέων ανισοτήτων.

Η μείωση των ανισοτήτων, επομένως, δεν είναι ζήτημα κάποιων μεμονωμένων μέτρων ή κάποιων αποσπασματικών παροχών προεκλογικού χαρακτήρα. Απαιτεί μια συγκροτημένη πολιτική που θα επιδρά υπέρ των οικονομικά αδύνατων σε όλους αυτούς τους τομείς, την απασχόληση, τις εργασιακές σχέσεις, τη φορολογία, τα εισοδήματα, την ακρίβεια, την πρόσβαση στα δημόσια αγαθά. Περιττό να τονίσω ότι ούτε οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ διέθεταν ούτε η σημερινή διαθέτει μια τέτοια πολιτική. Ακριβώς γι’ αυτό η τόσο διαφημιζόμενη “ισχυρή ανάπτυξη” αυξάνει τον πλούτο των ολίγων και την επισφάλεια των πολλών.