Ερώτηση: Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αναζητά μια πρόταση αριστερής διακυβέρνησης, και τη δημιουργία ενός μίνιμουμ κυβερνητικού προγράμματος για μια νέα πολιτική αντιπροσώπευση. Τι  εμποδίζει τις ηγεσίες του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜ.ΑΡ., να αναζητήσουν κοινές πολιτικές συγκλίσεις;

Απάντηση: Οι δυνάμεις της Αριστεράς που αρνούνται την ενότητα, επικαλούνται συνήθως διαφορές απόψεων ως προς τους ιδιαίτερους στόχους, το πρόγραμμα ή τους γενικότερους προσανατολισμούς τους.

Υπάρχουν όντως διαφορές. Αλλά αν αυτές καθιστούν ανέφικτη την κοινή δράση της Αριστεράς, τότε πώς οι δυνάμεις της Αριστεράς θα επιτύχουν τους στόχους τους;

Πώς ο Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜ.ΑΡ. π.χ. θα στρέψουν τον άξονα της πολιτικής ζωής «προς τα αριστερά», όπως υπόσχονται; Με ποιες δυνάμεις θα αγωνισθούν για μια «άλλη Ευρώπη», όπως λένε;

Πώς, αντίστοιχα, το ΚΚΕ θα υπερασπισθεί τα δικαιώματα των εργαζομένων, που καθημερινά κατακρεουργούνται από μια βανδαλιστική πολιτική; Πότε και με ποιες δυνάμεις θα επιτύχει τη «διαγραφή» του χρέους, όπως υπόσχεται; Όταν η κοινωνία θα έχει πλήρως χρεοκοπήσει;

Σε ήρεμους σχετικά καιρούς μπορεί κανείς να λέει ωραίες ιδέες χωρίς να αναφέρεται στο «υποκείμενο» που θα τις υλοποιήσει, όπως κάνει η ΔΗΜ.ΑΡ.. Ή μπορεί να δίνει αόριστες υποσχέσεις χωρίς συγκεκριμένο χρόνο αναφοράς, όπως κάνει το ΚΚΕ.

Σε ταραγμένους και δύσκολους καιρούς το ζητούμενο είναι τι κάνεις, πότε, και με ποιους.

Δεν αρκεί λοιπόν να μιλούμε για διαφορές. Πρέπει να ανοίξουμε δρόμους κοινής δράσης παρά την ύπαρξή τους. Ο τρόπος είναι γνωστός και δοκιμασμένος από το παρελθόν. Απαιτεί να ξεχωρίσουμε τα κοινά σημεία των διαφορετικών προσεγγίσεων. Να συμφωνήσουμε σε στόχους άμεσους, διεκδικήσιμους. Να δημιουργήσουμε χώρους διαλόγου και κοινής δράσης.

Ο στόχος δεν είναι ανέφικτος. Διότι δεν υπάρχουν μόνο διαφορές. Ο κόσμος της Αριστεράς έχει κοινές μνήμες, κοινές εμπειρίες, κοινές ανάγκες και μια αυξανόμενη θέληση για κοινή δράση. Και είναι αυτός ο κόσμος που μπορεί να ρίξει τα εμπόδια και να επιβάλλει την ενότητα, μια ενότητα προωθητική. Ιδίως όταν σε ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας ωριμάζει η ανάγκη και το αίτημα, η Αριστερά να διαδραματίσει έναν ευρύτερο ρόλο, να μπορέσει να επηρεάσει τις εξελίξεις με όρους κινήματος, ακόμη και με όρους άσκησης κυβερνητικής εξουσίας.

Η Αριστερά πρέπει να σταθεί θετικά απέναντι σ’ αυτή την πρόκληση, και να μετατρέψει τις διάχυτες προσδοκίες σ’ ένα πολιτικό σχέδιο που να ανοίγει νέους δρόμους, για την ίδια και για την κοινωνία, με τη συγκρότηση ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού εξουσίας, με συγκεκριμένο πρόγραμμα στο οποίο άμεσοι στόχοι θα συναντώνται με τους μεγάλους κοινωνικούς και οικολογικούς μετασχηματισμούς που η κρίση καθιστά ώριμη ανάγκη.