Για μια νέα διαλεκτική ενότητα των αγώνων – Άρθρο στην Εποχή

Η  συζήτηση για τον Πιερ Μπουρντιέ και το έργο του, 15 χρόνια από το θάνατό του, επιβάλλει να υπενθυμίσουμε το βάθος, την πρωτοτυπία και το πολυσχιδές της κοινωνιολογικής εργασίας του.

Ο Μπουρντιέ κατάφερε με την καινοτόμα μεθοδολογία του να αποκαλύψει λανθάνουσες διαδικασίες, αφηγήσεις και καταναγκασμούς της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας  και να ρίξει φως στους συχνά αδιόρατους τρόπους με τους οποίους η κυρίαρχη ιδεολογία παράγει σχέσεις εξάρτησης, υποταγής και αποξένωσης στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Επίσης ο Μπουρντιέ ξανάφερε στη δημόσια σφαίρα την εικόνα και τη λειτουργία ενός μαχόμενου διανοούμενου ο οποίος δεν είναι ηθικά ή πολιτικά ουδέτερος και αμέτοχος, αλλά παλεύει για τα συμφέροντα των καταπιεσμένων και υποτελών τάξεων και αντιλαμβάνεται την επιστημονική του δράση ως παρεμβατικό πολιτικό πράττειν.

Αυτόν το μαχόμενο διανοούμενο προσπαθεί να επαναφέρει στο προσκήνιο η επανέκδοση του βιβλίου με το δηλωτικό τίτλο «Αντεπίθεση Πυρών».

Αν πρέπει να δώσω ένα συνοπτικό χαρακτηρισμό, θα έλεγα ότι, το βιβλίο αυτό αποτελεί μια εργαλειοθήκη και ένα οπλοστάσιο παράλληλα. Εργαλειοθήκη μεθόδων για την «αποκωδικοποίηση»  και κατανόηση του νεοφιλελευθερισμού, αυτού του νέου «καπιταλισμού χωρίς όρια», όπως τον χαρακτηρίζει ο Μπουρντιέ και παράλληλα, οπλοστάσιο μεθόδων, εργαλείων και επιχειρημάτων, για την αποδόμησή του.

Ο Μπουρντιέ και ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς

Ποιά ήταν όμως η πρόσληψη των ιδεών και των παρεμβάσεων του Μπουρντιέ στο χώρο της Αριστεράς;

Στο ερώτημα αυτό δεν μπορώ να δώσω μια συνολική και επιστημονικά τεκμηριωμένη απάντηση. Μπορώ μόνο να διατυπώσω μια υποκειμενική, βιωματική θα έλεγα, άποψη. Η δεκαετία του ’90 ήταν μία δύσκολη περίοδος για την Αριστερά. Σφραγίστηκε από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οπότε και η ίδια η ύπαρξη της Αριστεράς ετίθετο σε βαθιά αμφισβήτηση. Ο νεοφιλελευθερισμός εμφανιζόταν παντοδύναμος, ειδικά αφότου η σοσιαλδημοκρατία σε όλη την Ευρώπη προσχώρησε στη σοσιαλ-φιλελεύθερη συναίνεση. Ειδικά στη χώρα μας, ο Συνασπισμός, που αποτελούσε την κοινοβουλευτική έκφραση της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, αντιστεκόταν με δυσκολία στις συστηματικές προσπάθειες αφομοίωσής του από το ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη.

Σε αυτές τις συνθήκες πολιτικής κατάθλιψης και στρατηγικής αμηχανίας της Αριστεράς, παρεμβάσεις σαν αυτές του Μπουρντιέ αποδείχθηκαν τονωτικές  διότι απαντούσαν στο κρίσιμο ερώτημα, αναδείκνυαν την ανάγκη της Αριστεράς ως δύναμης αντίστασης και ελπίδας στις συνθήκες της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας. Ταυτόχρονα τόνιζαν τις δυνατότητες δράσης και ανεδείκνυαν την ανάγκη ανάπτυξης κοινωνικών κινημάτων σε εθνική και ευρωπαϊκή κλίμακα∙ ωθούσαν την Αριστερά να στραφεί στο μέλλον, να δει τις νέες προκλήσεις αλλά και τις δυνατότητες να εμπνεύσει, να οργανώσει και να εκφράσει πολιτικά μια «αντεπίθεση πυρών» όπως και ο τίτλος του βιβλίου του.

Ποιά είναι επομένως η επικαιρότητα των πορισμάτων του; Θα προσπαθήσω να ξεχωρίσω  ορισμένα σημεία -από τα πολλά- σημαντικά που περιέχονται στο υπό συζήτηση βιβλίο, για τα οποία, κατά τη γνώμη μου, η εμπειρία μας από την κυβέρνηση θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν ενισχυτική ύλη.

Νεοφιλελευθερισμός: H ουτοπία μιας εκμετάλλευσης χωρίς όρια

Το πρώτο σημείο, που θα ήθελα να ξεχωρίσω είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Μπουρντιέ κατανοεί το νεοφιλελευθερισμό: Ως μια ουτοπία, περιεχόμενο και στόχος της οποίας είναι ένας καπιταλισμός αυτορρυθμιζόμενος, ένα σύστημα εκμετάλλευσης, χωρίς ηθικά, κοινωνικά ή άλλα όρια. Η πρόδρομη αυτή ανάλυση του Μπουρντιέ επιβεβαιώνεται σήμερα από την προσπάθεια να επιβληθεί, όχι μόνο σ’ εμάς αλλά σταδιακά σε όλη την Ευρώπη, η αέναη λιτότητα ως μια νέα κανονικότητα.

Ο νεοφιλελευθερισμός,  γράφει ο Μπουρντιέ, στηρίζεται  σε μια μαθηματική μυθοπλασία, που με τη σειρά της προκύπτει από μια αφαίρεση από τους οικονομικούς και τους κοινωνικούς όρους υπό τους οποίους ζουν και αποφασίζουν οι άνθρωποι και τα συλλογικά υποκείμενα. Από αυτήν την «αφαίρεση» απορρέει μια αντίθεση ανάμεσα στην καθαρή οικονομική λογική και τα αφηρημένα σχήματα, και την κοινωνική λογική, τη λογική των αναγκών και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Στην περίπτωση της κοινωνικής ασφάλισης, για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα από τη συγκυρία, η μαθηματική μυθοπλασία στην οποία αναφέρεται ο Μπουρντιέ συνίσταται στην αναγωγή του ζητήματος της κοινωνικής ασφάλισης σε μια αριθμητική σχέση, ένα κλάσμα με τις συντάξεις στον αριθμητή και το ΑΕΠ στον παρονομαστή.

Αν δούμε τις συντάξεις σε σχέση με τις ανάγκες, όπως επιβάλλει η κατά Μπουρντιέ κοινωνική λογική, τότε δεν θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να διαπιστώσουμε πως το ασφαλιστικό μας  σύστημα, έπειτα από 11 ή και περισσότερες μειώσεις των συντάξεων, όχι μόνο δεν είναι «γενναιόδωρο» αλλά αδυνατεί να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Και όμως τόσο το ΔΝΤ όσο και ορισμένοι εγχώριοι ομοϊδεάτες του  συνεχίζουν να το  χαρακτηρίζουν ως «γενναιόδωρο».

Σύμφωνα με αυτή την αφαιρετική λογική, αν η μείωση των συντάξεων εντάσσεται σε μια πολιτική λιτότητας που προκαλεί ύφεση, δηλαδή μείωση του ΑΕΠ, τότε κάθε μείωση των συντάξεων καθιστά το σύστημα φαινομενικά περισσότερο γενναιόδωρο και καθιστά αναγκαία μια ακόμη περικοπή των συντάξεων. Και τούτο γιατί, παρά τη μείωση τους, οι συντάξεις, ως ποσοστό του ΑΕΠ, παραμένουν στα ίδια επίπεδα ή και στατιστικά υψηλότερα, ανάλογα με τη μείωση που θα έχει υποστεί το ΑΕΠ. Στη βάση δηλαδή της μαθηματικής μυθοπλασίας, όσο και αν μειωθούν οι συντάξεις, ακόμη και αν οι συνταξιούχοι πεθαίνουν από την πείνα, οι συντάξεις θα χαρακτηρίζονται και πάλι γενναιόδωρες, αν η μείωσή τους συντελείται εντός ενός υφεσιακού σπιράλ, όπως συμβαίνει στη χώρα μας τα τελευταία εφτά χρόνια.

Υπάρχει όμως και η άλλη λογική. Το ασφαλιστικό σύστημα θα πάψει να φαίνεται γενναιόδωρο αν οι συντάξεις αυξάνουν μεν, αλλά η αύξησή τους είναι μέρος μια πολιτικής που εξασφαλίζει την αύξηση του ΑΕΠ μαζί με την αύξηση των συντάξεων. Επομένως, ακόμη και στη βάση αυτής της μαθηματικής μυθοπλασίας υπάρχει εναλλακτική και αυτή είναι η αύξηση του παρονομαστή αντί της επαναλαμβανομένης μείωσης του αριθμητή. Η προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης να βάλει  ένα τέλος σε αυτό το «θανατηφόρο» καθοδικό σπιράλ αποτελεί τον πυρήνα της συνεχιζόμενης διαπραγμάτευσης, και είναι μια από τις αίτιες, αν όχι η σημαντικότερη, της υποβόσκουσας αντιπαράθεσης με τους δανειστές.

Για το ευρωπαϊκό κοινωνικό κίνημα

Θα ήθελα λοιπόν επιγραμματικά να τονίσω πως θεωρώ σημαντική τη συσχέτιση που κάνει ο Μπουρντιέ ανάμεσα στο νεοφιλελευθερισμό και τον «αρχαϊκό καπιταλισμό», όπως αποκαλεί τον καπιταλισμό χωρίς ρυθμίσεις και κοινωνικές δεσμεύσεις και την τάση ισοπέδωσης προς τα κάτω που αυτός ο καπιταλισμός συνεπάγεται. Επίσης εξαιρετικά επίκαιρη είναι η έκκλησή του για την ανάκτηση της Δημοκρατίας από την τεχνοκρατία, με τη τελευταία να αναφέρεται εδώ όχι με την έννοια του φορέα  κοινωνικά χρήσιμων ειδικών γνώσεων,  αλλά με την έννοια μιας κάστας ή μιας ελίτ ειδικών που λειτουργούν ως ιμάντες εσωτερίκευσης της βούλησης των αγορών και στη περίπτωση μας και των  δανειστών.

Αυτό καθιστά ακόμη πιο μεγάλες τις ευθύνες των διανοούμενων.

Μπορούν όμως από μόνοι τους οι διανοούμενοι  να αποτρέψουν τα δεινά που  επιφέρει ο Νεοφιλελευθερισμός; Στην απάντηση αυτού του ερωτήματος βρίσκεται ίσως η πιο σημαντική, από πολιτική άποψη, συμβολή του Μπουρντιέ. Διότι  ενώ εκθειάζει το ρόλο και την ευθύνη του διανοούμενου, κατανοεί τα όρια της επιρροής του όσο δρα σε ατομική βάση. Γι’ αυτό εισηγείται τη συλλογική και οργανωμένη δράση των διανοούμενων αλλά και τη δημιουργία ενός ευρύτερου κοινωνικού κινήματος σε ευρωπαϊκή κλίμακα, με τη συμμετοχή σε αυτό των συνδικάτων αλλά και κάθε μορφής κοινωνικού κινήματος.

Οι θέσεις του στο σημείο αυτό αποδεικνύονται εξόχως διορατικές. Διαβλέποντας τον κίνδυνο «εθνικιστικής παλινόρθωσης» λόγω των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων που θα προκαλέσει ο νεοφιλελευθερισμός, εισηγείται ένα «νέο διεθνισμό», στην κλίμακα Ευρώπης, φορέας του οποίου θα είναι το ευρωπαϊκό κοινωνικό κίνημα, ως απάντηση στον ανερχόμενο εθνικισμό.

Κατά την άποψή μου, ο Μπουρντιέ διέβλεψε σωστά τις δυσκολίες μιας κυβέρνησης της Aριστεράς σε συνθήκες κυριαρχίας του νεοφιλελεύθερου και αρχαϊκού καπιταλισμού. Και είχε απόλυτο δίκιο όταν αναδείκνυε την ανάγκη για ένα ισχυρό κοινωνικό κίνημα σε εθνική και ευρωπαϊκή κλίμακα ως τον κύριο φορέα μιας προοδευτικής εναλλακτικής. Η βραδύτητα και η δυσκολία ωστόσο της διαμόρφωσης ενός  τέτοιου κινήματος ωθεί τους λαούς να αναζητήσουν λύσεις συχνά με λογικές «ανάθεσης» σε κυβερνητικό επίπεδο. Αυτό συμβαίνει διότι οι  πολίτες, ειδικά σε συνθήκες μεγάλης ανασφάλειας, κατανοούν πως έχει μεγάλη σημασία ποιος ελέγχει και σε όφελος ποιου λειτουργούν οι  κρατικοί μηχανισμοί, οι δημόσιοι πόροι  και οι δημόσιες πολιτικές. Αυτό συνέβη και στη χώρα μας. Την ανάδειξη της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα μπορούμε να την κατανοήσουμε όχι ως ένα «ατύχημα» όπως θέλουν να πιστεύουν οι ιδεολόγοι των  νεοφιλελεύθερων  μονόδρομων,  αλλά ως έκφραση βαθιάς κοινωνικής ανάγκης.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν έκφραση  της δυναμικής των κοινωνικών κινημάτων αλλά ταυτόχρονα ήταν και αποτέλεσμα της αδυναμίας τους να ανακόψουν τη δυναμική της λιτότητας.  Από την  άλλη  πλευρά, η ύπαρξη της κυβέρνησης με κορμό την Αριστερά δείχνει  εκ νέου την ανάγκη των κοινωνικών κινημάτων και της παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα στην πλάστιγγα των κοινωνικών συσχετισμών.

Η δική μας εμπειρία λοιπόν δείχνει πως η αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό, η υπέρβαση της ευρωπαϊκής κρίσης και η απάντηση στην αναβίωση του εθνικισμού απαιτούν  τόσο την ανάπτυξη του κοινωνικού κινήματος, όπως έλεγε ο Μπουρντιέ, όσο και την ανάδειξη προοδευτικών κυβερνήσεων σε όσο το δυνατόν σε περισσότερες χώρες και τη μεταξύ τους συστράτευση και συντονισμό. Ασφαλώς αναφέρομαι εδώ σε μια συστράτευση κυβέρνησης και κοινωνικών κινημάτων που δεν είναι χωρίς αντιφάσεις. Αλλά και οι αντιφάσεις είναι μέρος της κοινωνικής δράσης. Ούτε είναι αναπόφευκτο μια τέτοια συστράτευση να οδηγεί σε ακύρωση της αυτονομίας των κινημάτων ή από την άλλη πλευρά σε εξάρτηση της κυβέρνησης από αυτά. Η εν λόγω συστράτευση είναι αναγκαία γιατί στη συγκεκριμένη Ευρώπη που ζούμε και η οποία λειτουργεί ως  διακυβερνητική ένωση, η ανάπτυξη και η αποτελεσματικότητα των αγώνων συμβαίνει όταν αυτοί βρίσκουν στήριξη τόσο στην κοινωνία όσο και  στις δομές της εκτελεστικής εξουσίας, αρά και στο κυβερνητικό επίπεδο.

Χρειαζόμαστε λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, μια αναδιατύπωση του αρχικού σχεδίου έτσι ώστε αυτό να μπορεί να αξιοποιεί και να ενοποιεί τη δράση στο θεωρητικό, το κοινωνικό και το πολιτικό επίπεδο τόσο σε εθνική όσο και σε ευρωπαϊκή και σε παγκόσμια κλίμακα. Στις δύσκολες εποχές είναι αναγκαίο να αναπτύσσουμε τη διαλεκτική και το συντονισμό των αγώνων και της διεκδίκησης σε όλα τα δυνατά επίπεδα.

*Το άρθρο βασίζεται σε ομιλία για την έκδοση του βιβλίου του Πιέρ Μπουρντιέ «Αντεπίθεση Πυρών» και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Εποχή».

Γιάννης Δραγασάκης - Yannis Dragasakis

Γιάννης Δραγασάκης - Yannis Dragasakis

12,887

Υποψήφιος Βουλευτής Δυτικού Τομέα Αθηνών | ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία

"Τα μηνύματα της κοινωνίας & ο κρίσιμος αγώνας που έχουμε μπροστά μας"H 21η Μάη ήταν ένα σοκ για όλες & όλους μας. Και ήταν ένα σοκ όχι τόσο γιατί «έπεσαν έξω οι δημοσκοπήσεις» ή γιατί τις «διαβάσαμε λάθος», αλλά γιατί η επαφή με την κοινωνία, η ζωντανή επικοινωνία με τους ανθρώπους μάς έδινε δύναμη & ελπίδα για την πολιτική αλλαγή.Το βλέπαμε στις μεγάλες συγκεντρώσεις του #ΣΥΡΙΖΑΠΣ & του Αλέξη Τσίπρα στην Αθήνα, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο & σε όλη την Ελλάδα. Αλλά & προσωπικά, στην καθημερινή επαφή μου με τους πολίτες στις γειτονιές της Δυτικής Αθήνας εκφραζόταν έντονα η ανάγκη για πολιτική αλλαγή.Η πρόταση προοδευτικής διεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είχε αφετηρία ακριβώς τις ανάγκες &τις αγωνίες αυτές. Δεν έπεισε όμως. Κι αυτό μένει στο τέλος της ημέρας. Και για αυτό πρέπει να γίνει η αφετηρία έρευνας & συζήτησης που δεν πρέπει να μείνει στα ρηχά & προφανή αλλά να πάει σε βάθος. Πολλά πρέπει να αλλάξουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Και θα αλλάξουν.Προέχει όμως η άμεση μάχη της 25ης Ιούνη, που είναι κρίσιμη για τη χώρα & για την προοπτική της Αριστεράς & της προοδευτικής παράταξης. Στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά στη λαϊκή ετυμηγορία & αφουγκραζόμαστε τα μηνύματα της. Όμως το εκλογικό αποτέλεσμα δεν διαγράφει, ούτε αμνηστεύει εγκλήματα που διαπράχτηκαν κατά της δημοκρατίας & του κράτους δικαίου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ούτε εξαλείφει τις συνέπειες της προκλητικά άνισης κατανομής & κατασπατάλησης δημόσιων πόρων. Και δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πως μια νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη, πιο ανεξέλεγκτη αυτή τη φορά, συνεπάγεται νέες απειλές για το κοινωνικό κράτος δικαίου. Άλλωστε όπως έχει ήδη προαναγγελθεί από στελέχη της, αν αποκτούσε μια πλειοψηφία 180 βουλευτών στη νέα Βουλή, η ΝΔ θα την αξιοποιούσε για την αλλαγή του Συντάγματος με μονομερή τρόπο & σε συντηρητική κατεύθυνση. Είναι ευθύνη μας να επισημάνουμε τους κινδύνους & καλούμε σε δημοκρατική συστράτευση για την αποτροπή τους. Οι εκλογές της 25ης του Ιούνη είναι κρίσιμες και για το μέλλον της Αριστεράς & της προοδευτικής παράταξης. Πέρα από λάθη & αδυναμίες του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που οδήγησαν σε εκλογική απομάκρυνση ανθρώπους που τον στήριξαν προηγούμενα, τα κόμματα της ήσσονος αριστερής & προοδευτικής αντιπολίτευσης με την απαξίωση της απλής αναλογικής, την απόρριψη ακόμη & συζήτησης για προγραμματική συνεργασία & τη μονομέτωπη επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ διευκόλυναν αντικειμενικά την ισχυρή επικράτηση της Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη. Για την απόκρουση όμως των κινδύνων & για την ήττα της Δεξιάς ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θεωρεί αναγκαία την οικοδόμηση προϋποθέσεων, μέσα στην κοινωνία, για μια ευρεία συμπαράταξη αριστερών & προοδευτικών δυνάμεων. Και δεσμεύεται ότι θα συνεχίσει να εργάζεται για αυτή.Η άμεση μεγαλύτερη δυνατή στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι, συνεπώς, επιτακτική για τον αποτελεσματικό έλεγχο της νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη από αριστερή & προοδευτική σκοπιά, & για την οργάνωση από καλύτερες θέσεις της προοδευτικής ανατροπής των πολιτικών σχηματισμών, & την προοδευτική διέξοδο.Ασφαλώς πρέπει να αναζητηθούν και να συζητηθούν σε βάθος οι αιτίες της ήττας. Αλλά σημασία έχει από πια σκοπιά & με ποιο τρόπο θα «διαβάσουμε» & θα αντιμετωπίσουμε την ήττα. Υπάρχει η επιλογή του ατελείωτου πένθους & της παραίτησης, της συγκάλυψης των προβλημάτων ή της επιδερμικής ενασχόλησης με αυτά. Υπάρχει όμως & η επιλογή να αξιοποιήσουμε την ήττα ως πηγή μάθησης & δύναμης για το μέλλον. Και είναι η μόνη που ταιριάζει στην Αριστερά & η μόνη που έχει δικαιωθεί ιστορικά. Αυτή η «αξιοποίηση» είναι που αξίζει για τον «κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ», που από το 2012 μέχρι σήμερα μας κατέστησε δύναμη ανανέωσης αλλαγής στο πολιτικό σύστημα της χώρας, αλλά & ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, τον τόπο & τους ανθρώπους του. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η παραμονή στη κορυφή των λαϊκών προτιμήσεων αποδείχτηκε πιο δύσκολη από την κατάκτησή της. Και αυτό είναι ένα από τα θέματα που πρέπει να μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον: με ποιες ταξικές αναφορές, ποιες κοινωνικές συμμαχίες, ποιες οργανωτικές, δικτυακές & θεσμικές μορφές, ποιο πολιτικό σχέδιο & ποιες μεθόδους επικοινωνίας μπορούμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες & τις προσδοκίες του κόσμου της εργασίας, της δημιουργίας & της νέας γενιάς; Μπροστά μας, λοιπόν, έχουμε την πιο κρίσιμη μάχη, τη μάχη που θα κρίνει πολλά τόσο για τη χώρα όσο & για την Αριστερά & τον προοδευτικό κόσμο. Η εύλογη απογοήτευση & η στενοχώρια που από χθες κυριαρχούν, πρέπει να γίνουν βούληση & αποφασιστικότητα για δράση. Να απευθυνθούμε με ευκρίνεια & ειλικρίνεια, στον αριστερό & προοδευτικό κόσμο, για να αξιοποιήσουμε τη δύναμη που θα μας δώσει, ώστε πιο ταπεινά, πιο ταξικά, πιο συστηματικά να χτίσουμε από τα κάτω προς τα πάνω τις προϋποθέσεις του μετασχηματισμού που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Να δημιουργήσουμε ξανά το μεγάλο προοδευτικό ρεύμα, ιδεών, συλλογικών πρωτοβουλιών, πολιτισμικής & κοινωνικής δράσης που διέσωσε την κοινωνία στα πιο κρίσιμα χρόνια της, που έδωσε δημοκρατική διέξοδο στην κρίση το 2015 & πρέπει να μπορέσει να εκφράσει πλειοψηφικά τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας σήμερα. Όλα αυτά όμως πρέπει να σχεδιαστούν & να γίνουν τώρα στις νέες κοινωνικές & πολιτισμικές πραγματικότητες που πρέπει να κατανοήσουμε σε βάθος. Ο κόσμος κρίνει τους ανθρώπους και τα κόμματα «στα δύσκολα». Είμαστε ξανά υπό τη κρίση των εργαζόμενων, της νεολαίας & της κοινωνίας. Και ο πρώτος μεγάλος σταθμός σε αυτή την νέα δημιουργική δοκιμασία είναι η 25η Ιούνη.ΥΓ: Όλον αυτόν τον καιρό στη Δυτική Αθήνα είχα την τύχη να συναντήσω παλιούς αγωνιστές & αγωνίστριες, να συνομιλήσω με πολίτες που έβλεπα για πρώτη φορά, να συναντηθώ με τις αγωνίες αλλά & το πάθος των νέων για ένα κόσμο φτιαγμένο με διαφορετικά αξιακά υλικά. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες & όλους που μου προσέφεραν αυτές τις ζωογόνες εμπειρίες & ξεχωριστά σε όσους και όσες με τίμησαν & με την ψήφο τους για μια ακόμη φορά.ΣΥΡΙΖΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣΝεολαία ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Αθήνας ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook
Στο Περιστέρι. Η Δυτική Αθήνα υπερψηφίζει την πρόταση προοδευτικής αλλαγής του #ΣΥΡΙΖΑΠΣ για #ΔικαιοσύνηΠαντούΣΥΡΙΖΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 1η ΟΜ Περιστερίου Συριζα Προοδευτική Συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ Ιλίου ΣΥΡΙΖΑ Αγίας Βαρβάρας ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ Πετρούπολης Σύριζα Αιγάλεω ΣΥΡΙΖΑ Χαϊδαρίου Σύριζα Προοδευτική Συμμαχία Αγίων Αναργύρων 3η ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Περιστερίου 2η ΟΜ Σύριζα - Προοδευτική Συμμαχία Περιστερίου 5η ΟΜ Σύριζα - Προοδευτική Συμμαχία Περιστερίου "Νέα Ζωή" Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Αθήνας Νεολαια Συριζα Περιστεριου Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Αγίας Βαρβάρας Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Χαϊδαρίου Νεολαία Σύριζα Πετρούπολης Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Ιλίου Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Αιγάλεω #εκλογες2023 ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook
Μία ημέρα έμεινε για τις #εκλογές2023.Μιά ημέρα για την 21η Μάη.Με αγωνιστικότητα για την πολιτική αλλαγή.Με αποφασιστικότητα ν’ ανταποκριθούμε στις ανάγκες & τις αγωνίες της κοινωνίας.Με αυτοπεποίθηση για την πρόταση προοδευτικής διεξόδου του #ΣΥΡΙΖΑΠΣ.Με σύμμαχο τον λαό.Με τις τελευταίες συγκεντρώσεις-παράσταση νίκης σε Αθήνα, Πάτρα & Ηράκλειο να δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον Αλέξη #Τσίπρα.Μια ημέρα για #ΔικαιοσύνηΠαντού. ΓΔρ ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook

Latest Twetter Feeds

YDragasakis @YDragasakis

Could not authenticate you.

Επικοινωνία

Μέγαρο Βουλής
10021, Αθήνα

τηλ (+30) 210 – 370 7299
(+30) 210 – 370 7972

e-mail
ydragasakis@parliament.gr