Σημεία παρέμβασης στην Ολομέλεια της Βουλής για την «Τροποποίηση του ν. 3190/1955 περί Εταιρειών Περιορισμένης Ευθύνης και άλλες διατάξεις».

Θέλω να κάνω ορισμένα γενικότερα σχόλια, δεδομένου ότι το νομοσχέδιο συζητήθηκε στην Επιτροπή σε κλίμα συνεργασίας και συναίνεσης, οπότε πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα είναι θετικό και θα έχει την έγκριση του Σώματος. Άλλωστε, και οι όποιες παρατηρήσεις γίνονται εδώ δεκτές από τον Υπουργό με πνεύμα θετικό.

Θα ήθελα, λοιπόν, να κάνω μια γενικότερη αναφορά, διότι ακούστηκαν και κάποια σχόλια αλλά υπάρχουν και εξωγενείς εξελίξεις οι οποίες επηρεάζουν, όπως ίσως έχετε δει σήμερα, τις αγορές σε πολλές χώρες, καθώς και στη δική μας. Είναι προφανές ότι μία από τις αιτίες αυτών των αναταράξεων είναι οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία και ενδεχομένως στην Ισπανία. Θέλω να πω ότι οι εξελίξεις αυτές δεν μας αιφνιδιάζουν ως Κυβέρνηση. Από καιρό έχουμε επιστήσει την προσοχή ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια σε ένα διεθνές περιβάλλον αυξανόμενης αβεβαιότητας που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ακριβώς τις διαστάσεις που μπορεί να πάρει, διότι είναι πολλές οι εστίες της αβεβαιότητας. Και θέλω ακριβώς να τονίσω ότι η χώρα μας βρίσκεται σε μία θέση που έχει αρκετά μέσα στη διάθεσή της να αντιμετωπίσει αυτές τις εξελίξεις.

Είναι θετικό ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια, άρα αποκτούμε τη δυνατότητα και την κυριαρχία στις εξελίξεις. Αποκτούμε τη δυνατότητα να σχεδιάζουμε το μέλλον μας εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου. Είναι θετικό ότι δημιουργούμε ένα δικό μας ταμείο «δανεισμού ύστατης ανάγκης», ούτως ώστε ό,τι κι αν συμβεί στο μέλλον, να έχουμε ένα όπλο στα χέρια μας. Είναι θετικό ότι οι τράπεζές μας έχουν κεφαλαιοποιηθεί και πρόσφατα βγήκαν από ένα αυστηρό τεστ και σενάριο δυσμενών εξελίξεων με επιτυχία. Και επίσης, είναι θετικό το ότι προχωρούμε έχοντας το δικό μας σχέδιο για την επόμενη μέρα, το Ολιστικό Αναπτυξιακό Σχέδιο.

Βεβαίως, αν οι αναταράξεις αυτές ενταθούν, επεκταθούν και συνεχιστούν, είναι προφανές ότι θα δοκιμαστούν οι αντοχές της κάθε χώρας ξεχωριστά και θα πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση να δει συνολικότερες λύσεις, συνολικότερα μέτρα θωράκισης –επαναλαμβάνω, στην περίπτωση που οι εξελίξεις παραταθούν ή ενταθούν.

Σε ό,τι αφορά ένα σχόλιο που άκουσα λίγο πριν, από έναν συνάδελφο εδώ, σχετικά με το δήθεν νέο μνημόνιο ή συμπληρωματικό μνημόνιο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θέλω να τονίσω ότι η χώρα βγαίνει από τα μνημόνια και αυτό είναι θετικό γεγονός. Αυτά δηλαδή τα οποία περάσαμε όλα αυτά τα χρόνια, δεν νομίζω ότι πρέπει να δημιουργούν μια σχετικοποίηση των εξελίξεων, ότι είτε έχουμε μνημόνιο είτε δεν έχουμε μνημόνιο είναι το ίδιο πράγμα. Ότι δηλαδή το να έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε κάποιες πολιτικές, διαφορετικά θα υποστούμε την απειλή της χρεοκοπίας, είναι το ίδιο πράγμα με το να συμφωνήσουμε κάποια μέτρα τα οποία πρέπει να υλοποιηθούν. Η χώρα, λοιπόν, βγαίνει από τα μνημόνια και από τη σκληρή επιτροπεία άρα, αποκτούμε βαθμούς ελευθερίας τους οποίους χρειαζόμαστε και βεβαίως, αναλαμβάνουμε μεγαλύτερες ευθύνες σε ό,τι αφορά τη χρησιμοποίηση αυτών των δυνατοτήτων που έχουμε.

Αυτό που ονομάστηκε «συμπληρωματικό μνημόνιο», γνωρίζετε πολύ καλά ότι είναι τεχνικός όρος ο οποίος συνοδεύει, από το 2010 και μετά, το τέλος κάθε αξιολόγησης. Όταν μια αξιολόγηση ολοκληρώνεται, συντάσσεται ένα κείμενο το οποίο λέγεται συμπληρωματικό μνημόνιο (SMoU), και το οποίο προβλέπει τα προαπαιτούμενα που πρέπει να θεσμοθετηθούν για να λήξει και τυπικά η αξιολόγηση. Περί αυτού πρόκειται. Σε λίγο θα έχουμε και τη σχετική νομοθεσία στην Βουλή.

Και επομένως, βεβαίως η κριτική είναι αποδεκτή, θεμιτή, είναι δικαίωμα του καθενός. Εκείνο, όμως, το οποίο επισημαίνω είναι ότι δεν θεωρώ ότι βοηθά το να δημιουργούμε μια πλασματική εικόνα σε ό,τι αφορά το πού βρισκόμαστε. Δεν λύνονται όλα τα προβλήματα με το ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια. Δεν ξεπερνιούνται οι βαθύτερες αιτίες τις κρίσης και οι παθογένειες του παρελθόντος. Πολλές είναι εδώ ακόμα. Και ακριβώς έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε.

Ταυτόχρονα, όμως, επιτυγχάνουμε έναν στόχο. Βγαίνουμε σε ένα -όπως το ονομάσαμε- ξέφωτο, ώστε να μπορούμε να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας ως χώρα, ως κοινωνία, να μπορούμε να πατήσουμε πάνω σε ένα στέρεο έδαφος και να σχεδιάσουμε από εδώ και πέρα τα βήματά μας.

Αυτό ισχύει -θα έλεγα- ως ένα βαθμό τουλάχιστον και για τα μέτρα που υποχρεωθήκαμε να προνομοθετήσουμε και ισχύουν μετά την έξοδο από τα μνημόνια. Όταν ολοκληρωθεί η εικόνα, όταν ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση για το χρέος, όταν και επίσημα θα έχουμε βγει από τα μνημόνια, εδώ είμαστε να συζητήσουμε στην βάση των δεδομένων, αποδεχόμενοι τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει, αλλά και τα νέα δεδομένα που θα έχουν διαμορφωθεί, να δούμε ακριβώς πώς θα πορευτούμε από εδώ και πέρα.

Το γενικό μήνυμά που θα ήθελα να μου επιτραπεί να πω, είναι το εξής: Κίνδυνοι εξωγενείς υπάρχουν. Νομίζω, όμως, ότι το ζητούμενο είναι όχι να επενδύει κάποιος τον πολιτικό του σχεδιασμό στην έλευση αυτών των κινδύνων. Το ζητούμενο για όλους -θέλω να πιστεύω- είναι πώς να αποτρέψουμε αυτούς του κινδύνους και εάν δεν μπορέσουμε να τους αποτρέψουμε, τότε να δούμε πώς να θωρακιστούμε και να τους αντιμετωπίσουμε προς όφελος του κοινωνικού και ευρύτερου εθνικού συμφέροντος.

Σε ό,τι αφορά τώρα το θέμα στο οποίο εμπίπτει και το παρόν νομοσχέδιο, εγώ θα το ενέτασσα στο ευρύτερο πρόβλημα του πώς δημιουργούμε ένα ευνοϊκό επιχειρηματικό και επενδυτικό περιβάλλον, με το οποίο θα μπορούσαμε να επιτύχουμε επιτάχυνση των θετικών εξελίξεων, που ήδη σημειώνονται. Διότι, είναι θετικό το ότι και πέρυσι και φέτος έχουμε αύξηση των επενδύσεων, αλλά η αποεπένδυση που έχει συντελεστεί είναι τέτοια που χρειαζόμαστε ακόμα πιο ισχυρή επενδυτική δραστηριότητα.

Επίσης, η ανεργία παρά τη μείωσή της παραμένει ακόμα σε υψηλά επίπεδα. Και τέλος, για να πάμε σε ένα νέο παραγωγικό υπόδειγμα ή όπως αλλιώς το λέει κανείς και σε μια νέα μορφή οικονομίας, η οποία θα είναι βιώσιμη και με την οικολογική έννοια του όρου και με τη διεθνή ανταγωνιστική διάσταση, χρειάζονται επενδύσεις, καθώς είναι η δύναμη που μεταμορφώνει την οικονομία. Χρειάζονται νέες επενδύσεις σε στοχευμένους τομείς εκεί ακριβώς που υπάρχει υψηλότερη προστιθέμενη αξία, εκεί που υπάρχει η δυνατότητα εξωστρέφειας.

Θα ήθελα, λοιπόν, να επισημάνω ότι μπορούμε να διαπιστώσουμε στη δημόσια συζήτηση τουλάχιστον τρεις τρόπους απάντησης αυτού του θέματος. Ο πρώτος τρόπος βλέπει τη δημιουργία ενός τέτοιου ευνοϊκού επιχειρηματικού και επενδυτικού περιβάλλοντος μέσα από την υποβάθμιση της εργασίας. Η εργασία θεωρείται κόστος. Άρα, όσο μικρότερο είναι αυτό το κόστος τόσο πιο ευνοϊκές γίνονται οι συνθήκες για τις επενδύσεις. Αυτό ήταν ο πυρήνας -αν θέλετε- του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου, αλλά παραμένει και ο πυρήνας απόψεων σε ορισμένους από τους δανειστές.

Η πολιτική αυτή εφαρμόστηκε και απέτυχε. Το εργατικό κόστος στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 25% και πλέον οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, τα δικαιώματα γενικά των εργαζομένων υποβαθμίστηκαν ή και απαγορεύθηκαν ορισμένα, ο κατώτατος μισθός μειώθηκε με νόμο κατά 22%. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ναι μεν είχαμε μια βελτίωση στη λεγόμενη ανταγωνιστικότητα τιμής, αλλά η διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα, η οποία είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας, μας δεν αντιμετωπίστηκε.

Και ακριβώς αυτό αναγνωρίζεται αυτό αναγνωρίζεται στο τρέχον Πρόγραμμα και δίνεται έμφαση σε άλλους παράγοντες διαρθρωτικούς, στους οποίους θα αναφερθώ στη συνέχεια.

Επομένως, η πολιτική αυτή που βλέπει τη δημιουργία ευνοϊκών επενδυτικών συνθηκών μέσα από τη μείωση των μισθών και την υποβάθμιση της εργασίας, όχι μόνο δεν αποδίδει, αλλά έχει και αρνητικές συνέπειες. Η μία αρνητική συνέπεια είναι ότι περιορίζει την εσωτερική ζήτηση, άρα και την εσωτερική αγορά. Η δεύτερη είναι ότι δημιουργεί αντικίνητρο στο να περάσουμε σε μια οικονομία της γνώσης με έμφαση στην τεχνολογική καινοτομία και επομένως στη βελτίωση της παραγωγικότητας της εργασίας, που είναι και το υπόβαθρο της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών.

Αν το δει κανείς πρακτικά, μπορεί να το κατανοήσει. Αν μια επιχείρηση έχει τόσο φθηνό εργατικό δυναμικό, πολλές φορές αυτό κάνει περιττή την αναζήτηση άλλων μεθόδων παραγωγής, που είναι πιο σύγχρονες και πιο προηγμένες διεθνώς.

Η δεύτερη κατεύθυνση είναι η μείωση της φορολογίας. Ακούμε πολλά. Ποιος δεν θέλει μείωση της φορολογίας; Είναι και κάτι ευχάριστο το να υπόσχεται κανείς μείωση της φορολογίας. Αλλά πρέπει και εδώ να δει κανείς τα πραγματικά γεγονότα, για να διαπιστώσει ότι σε πάρα πολλές χώρες, αλλά στο παρελθόν και στη χώρα μας, ενώ μειώθηκε η φορολογία επί των κερδών, δεν είχαμε αύξηση των επενδύσεων.

Για να έρθω, όμως, στο σήμερα, αναφέρω ότι στην Ισπανία μειώθηκε ο εταιρικός συντελεστής φόρου από το 30% στο 25% και την ίδια περίοδο οι επενδύσεις μειώθηκαν από 24% στο 20% ως ποσοστό του ΑΕΠ. Στην Πορτογαλία, που είμαστε και μία χώρα συγκρίσιμης κατάστασης, το 2009 ο εταιρικός φορολογικός συντελεστής ήταν 25% και το 2016 μειώθηκε στο 21%. Την ίδια περίοδο οι επενδύσεις μειώθηκαν από το 21% στο 15% ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Άρα η μείωση των φορολογικών συντελεστών επί των κερδών δεν συνιστά καταλύτη, δεν υπάρχει κάποιος αυτόματος μηχανισμός, μια εξίσωση ότι μειώνω τη φορολογία στα κέρδη και άρα αυξάνονται οι επενδύσεις. Γιατί;

Πρώτον, διότι η μείωση της φορολογίας επί των κερδών αφορά την κατανομή του κέρδους. Όταν μια επιχείρηση παράγει κέρδος, το κέρδος αυτό το μοιράζεται με τις τράπεζες, εφόσον έχει δάνεια και πληρώνει το επιτόκιο, με το κράτος, στο οποίο πληρώνει φορολογία, και με τους μετόχους, οι οποίοι επίσης παίρνουν το δικό τους μερίδιο του κέρδους. Έχει σημασία αυτό; Βεβαίως έχει σημασία. Αλλά είναι καθοριστικό αυτό για τις επενδύσεις; Δεν είναι καθοριστικό αυτό για τις επενδύσεις.

Καθοριστική για τις επενδύσεις είναι η προσδοκία του κέρδους, οι όροι παραγωγής του κέρδους. Και αυτό είναι και πολιτικά σημαντικό, το ότι, δηλαδή, υπάρχουν διάφοροι τρόποι και διάφορα καθεστώτα συσσώρευσης του κεφαλαίου. Άρα η πολιτική μπορεί να επηρεάσει ως ένα βαθμό, ακόμα και υπό συνθήκες καπιταλισμού, σημαντικές από κοινωνική και αναπτυξιακή άποψη παραμέτρους της διαδικασίας αυτής.

Η τρίτη, λοιπόν, κατεύθυνση είναι εκείνη την οποία η παρούσα Κυβέρνηση και πιστεύει και ακολουθεί και η οποία συνίσταται στο να επηρεάσουμε εκείνους τους μακροχρόνιους παράγοντες, οι οποίοι στη χώρα μας δημιούργησαν ένα καθεστώς αρνητικό για την επιχειρηματικότητα είτε με την έννοια των εμποδίων, για τα οποία μίλησε πριν ο κύριος συνάδελφος, είτε με την έννοια μιας χαοτικής κατάστασης, μιας άναρχης ανάπτυξης, η οποία ευνοεί κατά κανόνα την κερδοσκοπική δραστηριότητα και όχι την κοινωνικά υπεύθυνη επιχειρηματικότητα.

Μερικοί από τους παράγοντες αυτούς, τους οποίους θα έχουμε την ευκαιρία σε άλλο νομοσχέδιο και σε άλλες ευκαιρίες εδώ να συζητήσουμε, αφορούν:

• Πρώτον, στη δημιουργία επιχειρηματικών υποδομών.
• Δεύτερον, στη δημιουργία νέων αδειοδοτικών καθεστώτων, απλούστερων και αποτελεσματικότερων, τα οποία προχωρούμε και από το δικό μας Υπουργείο, καθώς και στην ανάδειξη νέων συστημάτων ελέγχου, διότι τώρα έχουμε το φαινόμενο «πολλοί έλεγχοι, αλλά καθόλου έλεγχοι», δηλαδή, πολλές φορές οι υπερβολικοί έλεγχοι οδηγούν στο μη ουσιαστικό έλεγχο.
• Τρίτον, αλλαγές στο εταιρικό δίκαιο, όπως είναι και αυτός ο νόμος, όπως είναι ο νόμος περί ανωνύμων εταιρειών, όπως θα είναι ο νόμος περί μετασχηματισμών, όπως θα είναι ο νόμος για την αναβάθμιση του ΓΕΜΗ κ.ά.
• Τέταρτον, δημιουργία νέων σχέσεων ανάμεσα στο κράτος και τις επιχειρήσεις. Παράδειγμα εδώ αποτελεί ο νέος αναπτυξιακός νόμος. Σχέσεις διαφανείς, σχέσεις…

[Ανδρέας Λοβέρδος: Αυτός που έγινε ή αυτός που θα έρθει;

Γιάννης Δραγασάκης: Αυτός που έγινε και λειτουργεί ήδη και που θα έχει και ποσοτικά καλύτερα αποτελέσματα τώρα που απαλλάσσεται από τα βαρίδια του παρελθόντος. Διότι, ξέρετε, παραλάβαμε κάπου έξι χιλιάδες -δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες- αιτήσεις να έχουν ενταχθεί στους νόμους, χωρίς να υπάρχει η χρηματοδότηση.]

Αναφέρομαι, λοιπόν, σε διαδικασίες διαφανείς, όσο γίνεται πιο αυτοματοποιημένες, στη θέση πελατειακών σχέσεων του παρελθόντος, που αποτελούσαν πολλές φορές και «θερμοκήπιο» διαφθοράς.

• Πέμπτον, νέα χρηματοδοτικά εργαλεία τα οποία να μπορούν να χρηματοδοτούν επενδύσεις και επενδυτικά σχέδια, ακόμη κι αν οι τράπεζες λόγω των «κόκκινων» δανείων δεν είναι σε θέση να παίξουν πλήρως αυτόν τον ρόλο και ήδη, είμαστε σε θέση να πούμε ότι εάν υπάρχει ένα επενδυτικό σχέδιο, υπάρχουν πόροι και τρόποι να χρηματοδοτηθεί.
• Έκτον, μια νέα εργαλειοθήκη, που να βοηθά το χωρικό και γενικότερο αναπτυξιακό σχεδιασμό. Κτηματολόγιο, δασικοί χάρτες, οριοθέτηση αιγιαλού, ειδικά κλαδικά χωροταξικά σχέδια εκεί που δεν υπήρχαν, όπως για παράδειγμα στον ορυκτό πλούτο, που δεν είχαμε ποτέ χωροταξικό σχέδιο, τοπικά χωρικά σχέδια και χρήσεις γης, θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός.

Πολλές φορές, όταν λέμε «γραφειοκρατία», πίσω απ’ αυτό βρίσκονται πολιτικές ή κενά πολιτικής, λάθη πολιτικής ή πολιτικές ευθύνες. Αυτά που είπα, τα χρόνια αυτά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, για δεκαετίες είναι ανοικτά και έχουν δημιουργήσει ακριβώς ένα σύστημα περίπλοκο, αναποτελεσματικό, από το οποίο και στο οποίο όλοι ζημιώνονται. Και επιχειρήσεις ζημιώνονται και το δημόσιο συμφέρον ζημιώνεται.

Επομένως, ολοκληρώνοντας, θέλω να πω ότι πιστεύω πως βρισκόμαστε στη σωστή κατεύθυνση. Ούτε η μείωση των μισθών ούτε οι εύκολες φορολογικές εξαγγελίες αποτελούν πειστική λύση. Πειστική απάντηση αποτελεί το να λύσουμε τα χρόνια προβλήματα, τα οποία άλλωστε αποτελούσαν και πολλές από τις αιτίες της κρίσης και της χρεοκοπίας της χώρας μας.

Σε ό,τι αφορά όμως τη φορολογία, για να μην αφήσω κάτι κενό, θέλω να πω ότι βεβαίως εφόσον έχουμε δημοσιονομικό χώρο να αξιοποιήσουμε, ένα μέρος του θα το αξιοποιήσουμε και για στοχευμένες φορολογικές ελαφρύνσεις. Πριν όμως αποφασίσουμε αυτές τις στοχευμένες φορολογικές ελαφρύνσεις σε ό,τι αφορά την επιχειρηματικότητα, θα κάνουμε διάλογο με τους φορείς των επιχειρήσεων, για να συνεννοηθούμε ποιες ακριβώς φορολογικές ελαφρύνσεις είναι αυτές οι οποίες δημιουργούν όχι πρόσκαιρα οφέλη, αλλά μακροχρόνιες ευνοϊκότερες συνθήκες.

Πρέπει να σας πω ότι έχουμε πάρει και στο Υπουργείο προτάσεις σοβαρές από το Σύνδεσμο Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος, από επιχειρηματικούς συνδέσμους, όπως η Ελληνική Παραγωγή, ο ΣΕΒ κ.ά. Όλες αυτές τις προτάσεις θα τις αξιολογήσουμε και μέσα από διάλογο θα καταλήξουμε, όπως είπα, σε στοχευμένες παρεμβάσεις.

Επομένως, δημιουργούμε ένα ευνοϊκό πλαίσιο για τις επενδύσεις και την κοινωνικά υπεύθυνη επιχειρηματικότητα. Δημιουργούμε τις προϋποθέσεις η επιχειρηματικότητα να είναι ελεύθερη, εντός όμως συγκεκριμένων κοινωνικών και οικολογικών δεσμεύσεων και αυτό νομίζω ότι είναι εκείνο που απαιτεί το κοινωνικό συμφέρον σήμερα στη χώρα μας.

Σας ευχαριστώ.

– – – –

Κύριε Πρόεδρε, η πρόθεσή μου δεν ήταν να πω στον κ. Αμυρά να υιοθετήσει τη δική μας αφήγηση, την κρίση και τη δική μας ερμηνεία ή να πω στον κ. Λοβέρδο τι πρέπει να κάνει σε κάποια θέματα. Εγώ έδωσα μια συγκεκριμένη ενημέρωση. Ό,τι είπα, κύριε Λοβέρδο, εδώ είναι μέρος του αναπτυξιακού σχεδίου. Ο νόμος για τις ανώνυμες εταιρείες θα έρθει σε δύο εβδομάδες. Το νέο μεσοπρόθεσμο σχέδιο που θα δείχνει και το δημοσιονομικό χώρο που έχουμε, θα έρθει μαζί με τα προαπαιτούμενα. Τα σχέδια και το χρονοδιάγραμμα σε ό,τι αφορά τα νέα αδειοδοτικά καθεστώτα, τη χωροταξία, όλα τα μέτρα που είπα είναι μέσα. Είναι σχέδια δράσης.

Όπως είπα και την προηγούμενη φορά, μιλώντας για το αναπτυξιακό σχέδιο, -το επαναλαμβάνω- το Υπουργείο μας είναι ανοιχτό, πέρα από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο που έχετε δικαίωμα να κάνετε σε οποιοδήποτε θέμα, για να συζητήσουμε και να σας δώσουμε ενημέρωση, η οποία ίσως δεν είναι ώριμη για να υπάρξει δημόσια. Άλλωστε, γνωριζόμαστε. Εμένα η πρόθεσή μου δεν είναι να αποφύγω την πραγματικότητα. Η πρόθεσή μου είναι να μιλήσω επί της πραγματικότητας, βλέποντας βεβαίως αυτά τα οποία θεωρώ ότι μπορούμε να κάνουμε.

Σε ό,τι αφορά τον κ. Αμυρά, η δική μου αντίληψη των πραγμάτων είναι ότι το 2010 η χώρα αυτή χρεωκόπησε. Το ιστορικό δηλαδή γεγονός, αυτό που θα μαθαίνουν και τα παιδιά στην ιστορία, ελπίζω, είναι ότι το 2010 η Ελλάδα χρεωκόπησε. Άρα, κάτι έφταιξε γι’ αυτήν την χρεωκοπία. Κάποιες αιτίες υπήρχαν. Κάποιες παθογένειες υπήρχαν. Πρέπει να σκεφθούμε πολύ σοβαρά ποιες ήταν αυτές οι παθογένειες για να μην τις επαναλάβουμε στο μέλλον.

Το δεύτερο είναι ότι, επειδή χρεωκοπήσαμε, δεν μπορούσαμε να δανειστούμε από τις αγορές πια και υπογράψαμε μια σύμβαση δανεισμού από θεσμούς έναντι μνημονίων. Αυτή η ιστορική φάση τελειώνει τον Αύγουστο του 2018. Δεν σας αρέσει η ορολογία που είπα; Το ιστορικό γεγονός πάλι εδώ είναι. Με τη σημερινή Κυβέρνηση πιστεύουμε θα υπογραφεί η λήξη αυτής της οδυνηρής περιόδου, η οποία αρχίζει το 2010, έχει διάφορα ενδιάμεσα στάδια και φθάνουμε στο σήμερα. Από εκεί και πέρα, εσείς μπορείτε να έχετε όποια αφήγηση θέλετε ότι η κρίση αρχίζει το 2015, ότι μέχρι τότε τα πράγματα ήταν καλά, ότι την καταστροφή, για την οποία μιλά όλη η ανθρωπότητα, την υπέστη η Ελλάδα τώρα που η οικονομία ανακάμπτει. Δικαίωμά σας. Μην έχετε, όμως, απαίτηση να πω εγώ αυτά που εσείς νομίζετε.

Εγώ λοιπόν, επαναλαμβάνω -για να ολοκληρώσω, ότι σε ό,τι αφορά τα θέματα ουσίας, ήμουν συγκεκριμένος. Σε άλλη ευκαιρία θα μπορούμε να είμαστε και αναλυτικοί. Αν κάποιος συνάδελφος θέλει, μπορεί μέσω του κοινοβουλευτικού ελέγχου να ρωτήσει για οποιοδήποτε θέμα. Αν κάποιο κόμμα θέλει ενημέρωση από το Υπουργείο, μπορούμε και αυτήν να την παράσχουμε.

Σε όλα τα θέματα υπάρχουν σχέδια, χρονοδιαγράμματα σε ό,τι αφορά την πορεία και την ολοκλήρωσή τους. Πιστεύω, κοιτώντας αυτά τα σχέδια, μπορούμε να είμαστε όχι μόνο αισιόδοξοι για το μέλλον, αλλά μπορούμε να σιγουρευτούμε ότι είμαστε σε μια πορεία που αν τα κάνουμε αυτά -και άλλα βεβαίως που πρέπει να γίνουν- τότε η έξοδος από τα μνημόνια μπορεί να αποδειχθεί μια κρίσιμη αφετηρία, ακριβώς για να μπορέσουμε να ανασυγκροτήσουμε τη χώρα και να την απαλλάξουμε από τέτοιες κρίσεις στο μέλλον.

Πηγή φωτογραφίας: ΑΠΕ-ΜΠΕ