Παρεμβάσεις & ομιλία στη συνεδρίαση της Διαρκούς Επιτροπής Παραγωγής & Εμπορίου της Βουλής για το Πολυνομοσχέδιο της Κυβέρνησης που περιλαμβάνει τις ρυθμίσεις για την προστασία της α΄ κατοικίας.

Παρεμβάσεις

Το θέμα αυτό είναι στο δημόσιο διάλογο εδώ και αρκετούς μήνες. Η Κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα ενεργεί ως εκπρόσωπος των δανειοληπτών γι’ αυτό καθυστέρησε. Εάν ενεργούσαμε ως εκπρόσωποι των τραπεζών θα είχαμε κλείσει προ πολλού. Επομένως, κάποια μετριοφροσύνη θα τη συνιστούσα σε όσους εμφανίζονται εδώ ως τιμητές και ως μοναδικοί και αποκλειστικοί εκπρόσωποι των δανειοληπτών. Είναι ένα δύσκολο θέμα διότι, όπως είχα πει μία φορά στη Βουλή και διαστρεβλώθηκαν τότε οι δηλώσεις, όταν μιλούμε για κόκκινα δάνεια, πρέπει να έχουμε κατά νου πρώτον, την κοινωνική διάσταση, τους δανειολήπτες, δεύτερον, τη δημοσιονομική διάσταση, τι πόρους μπορεί να διαθέσει το κράτος για την επίλυση του προβλήματος και τρίτον την κατάσταση των τραπεζών. Γι’ αυτό χρειάστηκε αυτός ο χρόνος. Επομένως, εδώ θα έχουμε τη δυνατότητα να εξετάσουμε την τροπολογία αυτή. Εγώ θα ήθελα να είχαμε και άλλο χρόνο στη διάθεσή μας, δυστυχώς, πρέπει να είμαστε έτοιμοι πριν από το Eurogroup γιατί είτε με μνημόνια είτε χωρίς, υπάρχει μία πανευρωπαϊκή εποπτεία του τραπεζικού συστήματος και αυτό πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψη μας. Το νομοσχέδιο έχει πολλές λεπτομέρειες αλλά οι τομές είναι συγκεκριμένες.

Πρώτον, μπαίνουν τα δάνεια των εμπόρων, τα δάνεια δηλαδή που είχαν συνάψει οι έμποροι επιχειρηματίες με εγγύηση την α΄ κατοικία∙ αυτό είναι το καινούργιο  στοιχείο και αυτό είναι που προκαλεί συζήτηση στην Ευρώπη συνολικά, διότι είμαστε η μόνη χώρα που το κάνουμε αυτό. Η δεύτερη τομή είναι ότι για πρώτη φορά υπάρχει δημοσιονομική συνεισφορά στην αντιμετώπιση των δανείων των φτωχών νοικοκυριών, που αποδεδειγμένα δεν μπορούν από μόνα τους να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Και το τρίτο είναι ότι με τη δημοσιονομική συμβολή και με άλλα μέτρα, ο στόχος είναι να έχουμε μείωση των δόσεων ούτως ώστε ο κόσμος να εξυπηρετήσει τα δάνειά του. Να εξοφληθούν δάνεια, να διαγραφούν δάνεια, να φύγει το «βουνό», όχι απλώς να μεταφέρουμε τα κόκκινα δάνεια από τις τράπεζες κάπου αλλού. Και γι’ αυτό εφόσον ψηφίσουμε αυτή την τροπολογία -με τις παρατηρήσεις με τις οποίες θα κάνετε και που θα συζητήσουμε όλοι- πιστεύω ότι στη συνέχεια η μεγάλη ευθύνη θα είναι στα χέρια των τραπεζών να τρέξει αυτό το νέο σύστημα και να οδηγήσουμε το πρόβλημα αυτό σε λύση.

Επομένως, συμμερίζομαι το ενδιαφέρον όλων των βουλευτών για την ενδελεχή επίλυση του θέματος. Θεωρώ, όμως, τα δεδομένα, είναι γνωστά. Είπα η θέση των φορέων ήταν η θέση της Κυβέρνησης. Δεν σας αρέσει αυτό το πράγμα. Σας λέω το απλό στοιχείο κοινής λογικής. Εάν η Κυβέρνηση δεν προσπαθούσε να προασπίσει στο πλαίσιο των αρχών που περιέγραψα, τα συμφέροντα των δανειοληπτών, το θέμα αυτό θα είχε λήξει προ πολλού. Η προσπάθεια στόχευε στο να βρούμε εκείνη την ισορροπία όπου όλες αυτές οι διαστάσεις θα μπορέσουν να εξυπηρετηθούν. Εν πάση περιπτώσει, καθένα κόμμα μπορεί να έχει την άποψή του και με την ευθύνη του να πάρει τη θέση που θέλει. Εγώ εξηγώ το ιστορικό και επίσης, να θυμίσω ότι από το Νοέμβριο -διότι ήταν γνωστό ότι ο νόμος έληγε- είχε αρχίσει στην ουσία ένας δημόσιος διάλογος για αυτά τα θέματα, άρα, η θέση της Κυβέρνησης είναι αυτή η οποία είπα.

Εμείς θεωρούμε ότι η Κυβέρνηση με βάση τα ευρύτερα συμφέροντα της χώρας, της οικονομίας, αλλά και τα ειδικότερα συμφέροντα των δανειοληπτών και ιδιαίτερα αυτών που έχουν πραγματικό πρόβλημα να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους, προσπάθησε και φέρνει μια τροπολογία, η οποία περιλαμβάνει εκείνα τα ποιοτικά στοιχεία που νομίζω ότι την καθιστούν ένα βήμα μπροστά σε σχέση με αυτό που είχαμε ως τώρα.

—

(Συνέχεια της απάντησης σε παρέμβαση του ειδικού αγορητή του ΚΚΕ, Αθ. Βαρδαλή)

Επαναλαμβάνω, η Κυβέρνηση εκπροσώπησε με συνέπεια σε αυτή την πολύμηνη διαπραγμάτευση και με τις τράπεζες και με τους θεσμούς τα συμφέροντα πρωτίστως, εκείνων των νοικοκυριών, τα οποία πήραν δάνεια, αλλά λόγω αλλαγής των συνθηκών, ή έμειναν άνεργοι ή έκλεισε η δουλειά τους κλπ., είναι σε δυσκολία να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους και για πρώτη φορά ο Προϋπολογισμός εγγράφει  ένα σημαντικό ποσό, το οποίο θα συνεισφέρουμε, ούτως ώστε εκείνοι που δεν θα μπορούν να πληρώνουν ούτε τη μειωμένη δόση, να βοηθηθούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Από εκεί και πέρα, εσείς μπορείτε να έχετε όποια άποψη θέλετε.

—

Νομίζω ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε. Εγώ επαναλαμβάνω το ερώτημα σχετικά με τους στρατηγικούς επενδυτές. Οι τράπεζες το υπολογίζουν γύρω στο 25%. Είναι δύσκολο να το ποσοτικοποιήσει κανείς.

Είναι γεγονός ότι υπάρχουν ενδεχομένως κάποιες περιπτώσεις στις οποίες κάποιος, ενώ έχει τη δυνατότητα, δεν πληρώνει. Είναι δύσκολο αυτό να το ξεχωρίσει κανείς, αν ήταν εύκολο θα είχαν επιλυθεί.

Εμείς, βέβαια, δεχόμαστε ότι υπάρχουν στρατηγικοί κακοπληρωτές, οι οποίοι αποφεύγουν συνειδητά να αποπληρώσουν τα δάνεια τους, αλλά δεν θέλουμε αυτό να γίνει άλλοθι για να θεωρηθούν οι πάντες στρατηγικοί κακοπληρωτές, διότι και εσείς μιλάτε με τον κόσμο όπως κι εμείς.

Είναι αυτή η δυσκολία, όπου μπορεί κάποιος σκόπιμα να αναστέλλει την πληρωμή ελπίζοντας κάποια στιγμή ότι μπορεί να διαγραφεί το χρέος και δίπλα μπορεί να υπάρχει ένα δράμα, ένα κοινωνικό δράμα.

Αυτή μπορεί να είναι μια δυσκολία και γι’ αυτό μίλησα για τις τρεις αρχές: Πρώτον, τις κοινωνικές ανάγκες και την ανθρωπιστική διάσταση που πρέπει κανείς να υπολογίζει, δεύτερον, τις δημοσιονομικές δυνατότητες, δηλαδή πόσα μπορούμε να διαθέσουμε από τον δημόσιο προϋπολογισμό γι’ αυτή την υπόθεση και τρίτον, παρόλο που ο συνάδελφος από το ΚΚΕ μπορεί να διαφωνεί, είτε θέλουμε είτε όχι, μας ενδιαφέρει η κατάσταση των τραπεζών. Έχουμε πληρώσει δεκάδες δισεκατομμύρια για τις τράπεζες, για να μην καταρρεύσουν και έχουμε συνέπειες πολύ χειρότερες. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Αυτό που προσπαθεί να κάνει μια κυβέρνηση σαν τη δική μας είναι να μη θυσιάσει τα πάντα σε αυτόν μόνο τον παράγοντα. Να βρούμε μια ισορροπία, μια χρυσή τομή, ανάμεσα σε αυτές τις τρείς ανάγκες, αρχίζοντας από τις ανάγκες αυτών που δεν μπορούν να ζήσουν, να κάνουν σχέδια για το μέλλον, διότι είναι «παγιδευμένοι» στις τράπεζες.

Εν πάση περιπτώσει αυτό είναι. Συμβιβασμός είναι η πρόταση, δεν είναι κάτι παράδοξο σε τέτοια θέματα, που υπάρχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα.

Θεωρούμε ότι ήταν ένας συμβιβασμός, όπου κυριαρχεί η έγνοια για την κοινωνία και για το κοινωνικό συμφέρον, αλλά, αυτά θα έχουμε την ευκαιρία να τα συζητήσουμε. Νομίζω ότι διαμορφώνεται μια διαδικαστική πρόταση, η οποία μπορεί να βοηθήσει τη διεκπεραίωση του θέματος.

—

Ομιλία

«Πολυνομοσχέδιο που επιλύει προβλήματα δεκαετιών»

Θα μιλήσω επειδή στην Ολομέλεια, ίσως, κυριαρχήσει η συζήτηση μόνο για την τροπολογία. Το νομοσχέδιο αυτό είναι σημαντικό. Έχει το πρόβλημα ότι περιλαμβάνει πολλά θέματα, αλλά είναι σημαντικό, αφενός γιατί επιλύει προβλήματα δεκαετιών, όπως αναγνώρισαν και πολλοί φορείς, αφετέρου διότι δημιουργεί νέες δυνατότητες για το μέλλον, κάτι το οποίο δεν αναδείχθηκε όσο θα έπρεπε από τις έως τώρα συζητήσεις.

Για παράδειγμα, ένα θέμα που μας έρχεται από το παρελθόν, είναι το θέμα των Επιχειρηματικών Πάρκων. Παραδείγματα τομέων, στους οποίους δημιουργούμε νέες δυνατότητες, είναι ο τομέας της πνευματικής και βιομηχανικής ιδιοκτησίας, οι πατέντες, οι ευρεσιτεχνίες, τα νέα χρηματοδοτικά  εργαλεία και γενικά η προσπάθεια που κάνουμε να δημιουργήσουμε το νέο θεσμικό πλαίσιο και τα νέα εργαλεία που είναι αναγκαία για να γίνει μετάβαση στο νέο υπόδειγμα ανάπτυξης που θέλουμε.

Παρατηρώ, πολλές φορές, να μιλούν πολλοί για την ανάγκη ενός νέου παραγωγικού υποδείγματος, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο από τις αγορές. Χρειάζεται σχέδιο, χρειάζεται στρατηγική, χρειάζεται θεσμούς και χρειάζεται χρηματοδοτικά εργαλεία.

Σε ό,τι αφορά στα άρθρα που αφορούν τα Επιχειρηματικά Πάρκα, εδώ για πρώτη φορά το νομοσχέδιο δίνει τη δυνατότητα, να οργανωθούν οριζόντια, να υπάρξουν ενιαίοι κανονισμοί, να υπάρξουν κριτήρια. Για πρώτη φορά, δίνεται η δυνατότητα στα Επιμελητήρια, αλλά και σε αυτούς που χρησιμοποιούν τα Πάρκα, να έχουν γνώμη στην όλη οργάνωση της διαδικασίας αυτής.

Εκτός, όμως, αυτών των οριζόντιων ρυθμίσεων που γίνονται, ένα ειδικό θέμα αλλά πολύ σημαντικό, είναι οι προβλέψεις ειδικά για την εξυγίανση της άτυπης συγκέντρωσης επιχειρήσεων στα Οινόφυτα, αλλά και το σχέδιο για την εξυγίανση του Ασωπού, για το οποίο προβλέπονται πάνω από 80 εκατομμύρια. Γνωρίζουμε όλοι πόσο σημαντικό πρόβλημα είναι αυτό.

Σε ό,τι αφορά αυτό το θέμα για να δούμε και τη σημασία του, πρέπει να δούμε λίγο την ιστορία του, γιατί επί δεκαετίες είναι ένα αδύναμο σημείο, ένα πρόβλημα, μια «πληγή» θα έλεγα, για τη χώρα μας. Δεν έχουμε οργανωμένους υποδοχείς της επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Το 90% ίσως και το 95% των επιχειρήσεων είναι «άτυπες συγκεντρώσεις», δηλαδή αυθαίρετα, χωρίς οργανωμένες υποδομές και οργανωμένες προϋποθέσεις.

Παλαιότερα υπήρχε ένας οργανισμός, η ΕΤΒΑ, μία τράπεζα επενδύσεων, η οποία έχει και την ευθύνη οργάνωσης των Βιομηχανικών Περιοχών, όπως λέγονταν τότε. Έγιναν κάποια βήματα, αλλά υπήρχαν και πολλά προβλήματα. Μάλιστα, λόγω κακοδιαχείρισης, η ΕΤΒΑ έγινε μια προβληματική τράπεζα, αλλά δυστυχώς αντί να εξυγιανθεί, ιδιωτικοποιήθηκε και πέρασε στην Τράπεζα Πειραιώς το 2000. Υπήρχε μια έντονη προπαγάνδα τότε, ότι για όλα έφταιγε το κράτος και ότι αν περνούσε στον ιδιωτικό τομέα, τα προβλήματα θα λύνονταν.

Αυτό δεν έγινε, όλα αυτά τα χρόνια λύθηκαν κάποια προβλήματα, άλλα επιδεινώθηκαν και εμείς δεχόμαστε πάρα πολλά παράπονα, πρώτα απ’ όλα από τους επιχειρηματίες, οι οποίοι χρησιμοποιούν αυτές τις υποδομές.

Άρα, βλέπουμε ότι πολλές φορές αυτή η δαιμονοποίηση του δημόσιου και η αγιοποίηση του ιδιωτικού ή το αντίστροφο δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Η ιδιοκτησία έχει πολύ μεγάλη σημασία, αλλά μεγάλη σημασία έχει και ο τρόπος του management, η διοίκηση, το σχέδιο, το οποίο υπηρετείται και στο οποίο εντάσσεται.

Άρα, εδώ βρισκόμαστε σε μια κατάσταση, όπου μπαίνουν οι βάσεις για να περάσουμε σε μια οργανωμένη χωροθέτηση και ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και θα δούμε στην πορεία και άλλα βήματα. Ήδη, υπάρχει προγραμματισμός ό,τι γίνεται στα Οινόφυτα να γίνει και στη Θεσσαλονίκη στο Καλοχώρι και αλλού.

Όλα αυτά, θέλω να τονίσω, προϋποθέτουν συνεργασίες των φορέων του Δημόσιου, συνεργασίες του κράτους και των Περιφερειών και των Δήμων, συνεργασία του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, με τις τοπικές κοινωνίες κλπ.

Θα ήθελα, επίσης, να θέσω προς προβληματισμό το ερώτημα, τούτων δοθέντων, τι θα γίνει με την ΕΤΒΑ ΒΙ.ΠΕ. Μπορεί η ΕΤΒΑ ΒΙ.ΠΕ. να είναι ο φορέας, που θα λύσει αυτά τα προβλήματα; Εμείς, θα κάνουμε διάλογο με τους φορείς και τις πολιτικές δυνάμεις, για να δούμε την προοπτική αυτού του φορέα. Είναι σκόπιμο να παραμείνει στο πλαίσιο μιας τράπεζας, η οποία πια είναι ιδιωτική σε πολύ μεγάλο βαθμό; Θέλει η ίδια η τράπεζα να αναπτύξει, να επενδύσει σε αυτόν το φορέα; Μήπως πρέπει να βρούμε άλλα σχήματα υπό δημόσια ευθύνη να γίνει αυτό;

Δεν θα πάρουμε αποφάσεις, δεν θα αιφνιδιάσουμε, αλλά θέτω το πρόβλημα, διότι μαζί με το Κτηματολόγιο, μαζί με τους δασικούς χάρτες, μαζί με τη χάραξη του αιγιαλού και η οργάνωση υποδοχέων για τις βιομηχανίες και γενικά για τις επιχειρήσεις είναι ένα κεντρικό θέμα, για τη μετάβαση στο νέο υπόδειγμα ανάπτυξης.

Έρχομαι τώρα σε ένα άλλο παράδειγμα, που αφορά περισσότερο στο μέλλον και έχει να κάνει με τις ευρεσιτεχνίες, τις πατέντες, γενικότερα με την πνευματική ιδιοκτησία.

Πολλές φορές θα έχετε ακούσει τον όρο «οικονομία της γνώσης»∙ και εμείς χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο, για να υποδηλώσουμε την ανάγκη, ότι η ανάπτυξη στο μέλλον, ειδικά ενόψει και της ψηφιακής εποχής, της τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, της σημασίας που αποκτά η διανοητική εργασία, η ρομποτική, η τεχνητή νοημοσύνη και πολλά άλλα, το οποία μας έρχονται -όχι στο απώτερο μέλλον, είναι πολύ κοντά μας αυτές οι εξελίξεις- βασικό συγκριτικό πλεονέκτημα για όλες τις χώρες, αλλά πολύ περισσότερο για εμάς είναι το ανθρώπινο δυναμικό, είναι η γνώση, η διάχυτη διάνοια, θα έλεγε κανείς. Το θέμα είναι, πώς την οργανώνεις αυτήν τη γνώση και πώς την αξιοποιείς.

Εδώ, λοιπόν, με τα άρθρα που περιλαμβάνονται σε αυτό το νομοσχέδιο εκσυγχρονίζουμε το θεσμικό πλαίσιο για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας και την ενίσχυση της καινοτομίας γενικότερα.

Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά. Είναι και ειδικά αυτά τα θέματα, αλλά θέλω να τονίσω το αναπτυξιακό αποτύπωμα αυτών των διατάξεων.

Πρώτον, με την έννοια ότι διαμορφώνουμε, θέτουμε τις βάσεις για να υπάρξει μια εθνική στρατηγική για την πνευματική, διανοητική, βιομηχανική ιδιοκτησία -πείτε το όπως θέλετε- ως παράγοντα της αναπτυξιακής μας στρατηγικής.

Δεύτερον, εμπεδώνονται κανόνες υγιούς ανταγωνισμού και διαφάνειας.

Τρίτον, επιδιώκεται να διαμορφωθεί μια κουλτούρα συνεργασίας και διαμοιρασμού μεταξύ των επιχειρήσεων, γνώσεων, ιδεών και πατεντών ακόμη. Και με συγκεκριμένα μέτρα, επιδιώκουμε αυτά να γίνουν πράξη.

Σημαντική είναι η δημιουργία Εθνικού Συμβουλίου Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας, διότι ένα πρόβλημα που έχουμε είναι ο κατακερματισμός, ακόμη και των Αρχών που αδειοδοτούν. Άκουσα κάποια σχόλια που δεν απηχούν την πραγματικότητα, ότι:

– «δημιουργείται γραφειοκρατία». Μα, η γραφειοκρατία δημιουργείται όταν έχεις μια χαοτική κατάσταση, με διαφορετικά κέντρα, που αδειοδοτούν τα ίδια πράγματα ή για τα ίδια αντικείμενα.

– «δεν υπάρχει ιδιωτικός τομέας». Μα, ο ιδιωτικός τομέας συμμετέχει και στον ΟΔΔΥ. Εδώ, θέλουμε να συντονίσουμε Αρχές και δεν μπορώ να δεχθώ το επιχείρημα ότι όπου δεν συμμετέχει ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών υπάρχει γραφειοκρατία και όπου συμμετέχει ο ΣΕΒ δεν υπάρχει γραφειοκρατία. Μην τρελαθούμε.

Επίσης, θα ζητούσα από τη ΝΔ να μην αποδέχεται άκριτα κάθε παρατήρηση που προέρχεται από συνδέσμους εργοδοτών. Όλα τα κόμματα δεχόμαστε -και εμείς μελετούμε- τα υπομνήματα, δεχόμαστε παρατηρήσεις, αλλά μου κάνει εντύπωση τελευταία ότι δεν βρίσκω ένα θέμα που να διαφοροποιεί τη ΝΔ από το τι λέει ο ΣΕΒ.

Περνάω σε ένα άλλο κεφάλαιο, που αφορά τα χρηματοδοτικά εργαλεία. Οι τράπεζες μας είναι φορτωμένες με κόκκινα δάνεια. Αυτό συνδέεται και με τη συζήτηση που είχαμε πριν. Αυτό αποτελεί έναν από τους παράγοντες που δυσκολεύουν τις τράπεζες να παίξουν το χρηματοδοτικό τους ρόλο.

Κάνω εδώ την παρατήρηση, όμως, ότι και πριν την κρίση, στην εποχή της επίπλαστης αφθονίας και τότε υπήρχαν χρηματοδοτικά κενά. Και τότε η μικρομεσαία επιχείρηση δεν έβρισκε πρόσβαση στις τράπεζες. Και τότε νέες ιδέες δεν είχαν ευνοϊκή μεταχείριση, ούτε και οι νέοι επιχειρηματίες, από τις τράπεζες.

Άρα, το πρόβλημα υπήρχε και πριν από την κρίση, αλλά τώρα οξύνεται. Και πριν από εμάς κυβερνήσεις ανέθεσαν μελέτες και εκτιμήθηκαν τα χρηματοδοτικά κενά, τα λεγόμενα funding gaps. Δηλαδή, πού υπάρχει ζήτηση δανείων και δεν υπάρχει προσφορά δανείων. Διότι, οι τράπεζες τείνουν να απαντούν, σε όλα αυτά τα θέματα που λέω, ότι «δεν έχουμε ζήτηση δανείων». Εντάξει. Όταν πρέπει ο πιθανός δανειολήπτης να υποβληθεί σε τεράστια γραφειοκρατική ταλαιπωρία ή όταν του ζητούνται του κόσμου οι εγγυήσεις, αυτό μειώνει τη ζήτηση. Όμως, το αν υπάρχει ζήτηση για δάνεια ή όχι, εξαρτάται και από τις ανάγκες, αλλά και από τους όρους, με τους οποίους δίνονται τα δάνεια.

Για να μην λέω πολλά, η χώρα μας έχει χρηματοδοτικά κενά και ακριβώς γι’ αυτό, από τότε που αναλάβαμε, προσπαθούμε να δημιουργούμε χρηματοδοτικά εργαλεία στοχευμένα. Αυτήν την προσπάθεια την ονόμασα «Προσπάθεια Δημιουργίας ενός Παράλληλου ή Εναλλακτικού Συστήματος Χρηματοδοτικών Εργαλείων». Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα και σε αυτό προχωρούμε. Κορωνίδα αυτού του παράλληλου εναλλακτικού συστήματος, το οποίο θα είναι συμπληρωματικό με τις τράπεζες και σε πολλές περιπτώσεις, θα είναι με τη συνεργασία των τραπεζών, θα είναι η Αναπτυξιακή Τράπεζα που θα συζητήσουμε, σύντομα, στη Βουλή.

Στην κατεύθυνση αυτή, δημιουργούμε μια σειρά από τέτοια εργαλεία. Μια κατηγορία είναι «δάνεια με μηδενικό επιτόκιο». Δηλαδή φτιάχνει το ΕΤΕΑΝ, το οποίο είναι δημόσιος φορέας, ένα πρόγραμμα. Ας πούμε, ένα πρόγραμμα, που ανακοινώθηκε τώρα, είναι «Επιχειρηματική Χρηματοδότηση» ή ΤΕΠΙΧ, όπως λέγεται, δηλαδή Ταμείο Επιχειρηματικότητας, 915 εκατ. ευρώ. Αρκετά μεγάλο, το οποίο δίνεται στις τράπεζες. Οι τράπεζες θα δίνουν δάνεια στις επιχειρήσεις. Το δικό μας επιτόκιο είναι 0%, η τράπεζα θα βάζει κάποιο επιτόκιο και θα βγαίνει κατά μέσο όρο ένα χαμηλό επιτόκιο για το δάνειο αυτό.

Παράλληλα ένα άλλο πρόγραμμα, το οποίο έχουμε κάνει μαζί με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων το λέμε Ταμείο Υποδομών φτάνει το 1 δισ. και αυτό θα χορηγείται από τράπεζες για τη χρηματοδότηση μικρών έργων υποδομών δημόσιων ή ιδιωτικών π.χ. σκουπίδια, ηλεκτροφωτισμοί, ενεργειακή αναβάθμιση γενικότερα, αναπλάσεις  αστικές και άλλες, μικρά έργα υποδομών.

Όλα αυτά μπορούν να δανειοδοτούνται μέσω του ταμείου αυτού, όπως ήδη γίνεται για την Τοπική Αυτοδιοίκηση από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων με επιτόκιο που το εκτιμούμε να είναι κάτω του 3%. Η μία κατηγορία, λοιπόν, είναι δάνεια.

Ετοιμάζουμε και ένα εργαλείο ειδικά για δάνεια για τους αγρότες, διότι μετά το κλείσιμο της Αγροτικής Τράπεζας εκεί υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα και θα το συνδυάσουμε με τις μικροπιστώσεις, γιατί όπως μου είπατε και εδώ πολλοί βουλευτές από τη Θεσσαλία π.χ. ο αγρότης το μόνο που θέλει  είναι καλλιεργητικό δάνειο, να το πάρει το φθινόπωρο και να το εξοφλήσει το καλοκαίρι, δάνεια 5,10, 20.000 ευρώ∙ λυπάμαι που καθυστερήσαμε και εμείς, γιατί χρειαζόταν αρκετή δουλειά, όταν κάνεις ένα νέο θεσμό θέλει αρκετές συζητήσεις κ.λπ, αλλά είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε. Αυτό το λέω με την έννοια, ότι και αλλού αν χρειαστεί μπορούμε, να κάνουμε ειδικό πρόγραμμα που να δανειοδοτεί με χαμηλό επιτόκιο κάποια δραστηριότητα.

Η δεύτερη κατηγορία είναι εγγυήσεις, δηλαδή να δίνουμε εμείς την εγγύηση, να την παίρνει ο αγρότης, ο επιχειρηματίας να πηγαίνει στην τράπεζα και να παίρνει από εκεί το δάνειο.  Επίσης, ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι εν εξελίξει και η τρίτη κατηγορία στην οποία θα ήθελα να σταθώ λίγο -γιατί δεν είναι πολύ γνωστά και δεν έχουμε μεγάλη εμπειρία ως χώρα- είναι οι συμμετοχές. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι μια νέα επιχείρηση που έχει μια νέα ιδέα, μια καινοτόμα ιδέα, αυτό που χρειάζεται δεν είναι τόσο το δάνειο -διότι ακόμα μπορεί να μην έχει κέρδη να εξυπηρετεί το δάνειο, θέλει κεφάλαιο συμμετοχών. Θέλει κάποιος να μπει στην εταιρεία να βάλει λεφτά, να διακινδυνεύσει λεφτά και εφόσον βεβαίως αναπτυχθεί η εταιρία θα πάρει πίσω και με το παραπάνω τα χρήματά του.

Δηλαδή κεφάλαια συμμετοχών, ταμεία συμμετοχών. Αυτή τη στιγμή «τρέχει» μια προκήρυξη από το ΕΤΕΑΝ, για τη δημιουργία τέτοιων ταμείων στους εξής τομείς:

Πρώτον, «Επ-άνοδος» restructure runds, δηλαδή είχαμε μια επιχείρηση που ήταν καταχρεωμένη, ρυθμίστηκαν τα δάνεια της, παράγει καλό προϊόν, έχει προοπτικές, αλλά χρειάζεται κεφάλαιο.

Αυτό το Ταμείο, λοιπόν, μπορεί να δίνει, να επενδύει σε αυτές επιχειρήσεις, εφόσον τις επιλέγει και εφόσον αξιολογεί ότι έχουν μέλλον. Το Δημόσιο βάζει 50% του κεφαλαίου, οι ιδιώτες βάζουν το 50%, άρα, ρισκάρουν και οι δυο και με αυτόν τον τρόπο, ως Δημόσιο συμμετέχουμε και στο ρίσκο και στα κέρδη. Κάποια επένδυση μπορεί να μην πάει καλά εκεί θα χάσουμε λεφτά, κάποια επένδυση όμως μπορεί να πάει καλά και πολύ καλά και εκεί μπορείς να πάρεις πίσω τα χρήματά σου.

Τι γινόταν έως τώρα; Έως τώρα τα κέρδη ήταν ιδιωτικά, το ρίσκο και οι ζημιές ήταν δημόσια. Και βέβαια ο ιδιώτης εφόσον επενδύει και ο ίδιος έχει κίνητρο να πάει καλά η δουλειά, δεν έχει κίνητρο να μην πάει και σε κάθε περίπτωση υπάρχει μια εποπτεία, η οποία μπορεί να παρέμβει αν χρειασθεί. Η μία κατηγορία είναι αυτή.

Η δεύτερη κατηγορία είναι ομόλογα. Μια μεγάλη επιχείρηση -θα έχετε διαβάσει και στον Τύπο- βγαίνει στην αγορά και μπορεί να αντλήσει χρήματα με τη μορφή ενός ομολογιακού δανείου και αρκετές επιχειρήσεις το έκαναν, όμως μια μικρή επιχείρηση δεν μπορεί να το κάνει.

Εδώ, λοιπόν θα δημιουργηθούν Ταμεία, με τον ίδιο τρόπο που είπα, μισό δημόσιο και μισό ιδιωτικό. Δημιουργείται το Ταμείο το οποίο μπορεί να αγοράζει, να βοηθά τις μικρές επιχειρήσεις να εκδίδουν ομολογιακά δάνεια και βεβαίως το Ταμείο αναλαμβάνει το ρίσκο για την τύχη αυτού του δανείου.

Δημιουργούμε ένα Ταμείο «Made in Greece». Θέλει μια επιχείρηση να δοκιμάσει το προϊόν, μια πατέντα, ένα όνομα του προϊόντος κ.λπ., μιας υπηρεσίας και να φιλοδοξήσει να το κάνει διεθνές προϊόν, να βγει στις διεθνείς αγορές; Θα έχει μια δυνατότητα να βρίσκει χρήματα από τέτοια Ταμεία. Ένα Ταμείο θα είναι για τη Βιομηχανική Επανάσταση, για τις καινοτόμες ιδέες και τις αδοκίμαστες ιδέες υψηλού ρίσκου. Αυτά βρίσκονται στο στάδιο της προκήρυξης, αλλά ένας λόγος που ήθελα να γίνουν αυτά γνωστά, είναι να ενημερωθούν όσοι δεν έχουν ενημερωθεί.

Το ίδιο σχήμα το αξιοποιούμε και στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Δηλαδή,  προτείνουμε  σε διάφορες χώρες με τις οποίες υπάρχουν προοπτικές ανάπτυξης των σχέσεών μας, εκτός των άλλων και τέτοια ταμεία. Μιλάω, όπως ξέρετε, ανοιχτά, όπως πάντα. Πώς συνήθως συμβαίνει αυτό; Έρχεται κάποιος Υπουργός ή κάποιος παράγοντας από μία χώρα και  λέει στον αντίστοιχο Έλληνα Υπουργό: «Θέλουμε να επενδύσουμε στην Ελλάδα, έχετε κάποιες γνωστές περιπτώσεις να μας υποδείξετε;». Εμείς αρνούμαστε, δεν μπορούμε να παίξουμε αυτό το ρόλο, δεν θέλουμε να γίνουμε σύμβουλοι επενδύσεων. Αυτό το οποίο εμείς προτείναμε, είναι: «Βάλτε χρήματα να δημιουργηθεί στην Ελλάδα ένα Ταμείο το οποίο θα επενδύει στην Ελλάδα, στην ελληνική οικονομία, σε επιχειρήσεις ή έργα τα οποία θα τα επιλέγει μια επενδυτική  επιτροπή που θα είστε και εσείς μέσα και θα είναι και από τη μεριά της χώρας μας». Ένα τέτοιο ταμείο έχει ήδη δημιουργηθεί με το ταμείο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων που ονομάζεται Mubadala, όπου δηλαδή έχουμε την πρόσθεση 200+200 εκατομμυρίων που ισούται αθροιστικά με 400 εκατομμύρια και ευελπιστούμε, ότι και με άλλες χώρες μπορεί να υπάρξουν αντίστοιχες πρακτικές ή και άλλες. Μπορεί αύριο η Αναπτυξιακή Τράπεζα να συστήσει μια ειδική θυγατρική με την αναπτυξιακή τράπεζα μιας άλλης χώρας. Άρα αυτό είναι ένα κεφάλαιο που το ονομάζουμε «νέο χρηματοδοτικό εργαλείο». Στην πραγματικότητα, είναι εργαλεία στοχευμένων χρηματοδοτήσεων και τα οποία μπορούν, ακριβώς να μας βοηθήσουν να προσανατολίσουμε και τις επενδύσεις, εκεί που θέλουμε.

Εδώ πρέπει να αναφέρω κάτι ακόμη. Οι επενδύσεις, οι μεγάλες επενδύσεις, που έχω υπογράψει ως τώρα ως Υπουργός, στον ένα χρόνο που είμαι στο ΥΠΟΙΑΝ, αφορούν στον τουρισμό και mall. Είναι δύο τομείς ενδιαφέροντες, αλλά το μέλλον της χώρας δεν μπορεί να είναι μόνο τουρισμός και εμπόριο.

Θα αναφέρω δύο λόγια για τη «χρυσή ρίζα». Ο Αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, κ. Σωκράτης Φάμελλος, μπορεί να γίνει πιο αναλυτικός και σε αυτό και σε άλλα θέματα, διότι είχε σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση του νομοσχεδίου. Θα σας αναφέρω τι έδειξαν τα δεδομένα. Έχουμε πολλές, 4.600, αιτήσεις για κατοικίες και ήρθαν στο Υπουργείο για επενδύσεις άλλου τύπου, μόνον 15 αιτήσεις. Την κατοικία, βέβαια, μπορεί να την χαρακτηρίσει κανείς ως μια μορφή επένδυσης και ειδικά στη φάση που βρίσκεται η ελληνική οικονομία μας βοηθά αυτή η ζήτηση κατοικιών, αλλά θέλουμε και άλλες επενδύσεις. Γι’ αυτό κάνουμε ένα βήμα να ενταχθεί στη «χρυσή ρίζα» και η δυνατότητα, όπως ονομάζουμε,  «άυλων επενδύσεων». Δηλαδή, οι επενδύσεις σε ομόλογα, σε μετοχές, σε καταθέσεις κλπ..

Τέθηκε  ένα θέμα από το Χρηματιστήριο και ορισμένους φορείς της αγοράς, ότι είναι υψηλό το ποσόν. Δηλαδή το ότι  ζητάμε να είναι το ελάχιστο ποσόν για επένδυση στα ομόλογα οι 400.000 ευρώ. Είναι καινούργιο μέτρο και θα μπορούσαμε να το κάνουμε 300.000 ευρώ, αλλά καταρχήν, η πολιτική μας θέση είναι να το αφήσουμε να τρέξει και να το δούμε στην πράξη.  Υπάρχει και μια συζήτηση σε όλη την Ευρώπη, υπάρχουν κάποιες αμφισβητήσεις, αλλά εμείς θεωρούμε ότι δεν έχουμε πρόβλημα, διότι αυτό το οποίο δίνουμε είναι διαφανές επενδυτικό προϊόν κλπ..

Θα αναφέρω  δύο λόγια  για τον Αναπτυξιακό Νόμο. Ένα γενικό σχόλιο θέλω να κάνω για τη συζήτηση επί των Επιτροπών, τις οποίες παρακολούθησα. Υπήρξε μια αντίφαση, θα έλεγα. Είχαμε εδώ μια ημέρα 26 φορείς, όπου όλοι πέρα από παρατηρήσεις που είχαν, σχόλια, επαίνεσαν το Υπουργείο και τον Υπουργό, συγκεκριμένα, επώνυμα. Ακούγοντας μετά τις ομιλίες ήταν «άσπρο-μαύρο», δηλαδή μια ισοπεδωτική κριτική, χωρίς στοιχεία. Θεωρώ ότι σε κάποια θέματα ειδικά αναπτυξιακού χαρακτήρα, βεβαίως και εδώ θα υπάρχουν διαφωνίες και διαφορετικές στρατηγικές, αλλά νομίζω πρέπει να επιδιώκουμε ένα κλίμα πιο ουσιαστικών συζητήσεων θα έλεγα, όχι κατ’ ανάγκη συμφωνίας, αλλά να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. Το λέω αυτό, γιατί άκουσα από τον κ. Δήμα να λέει πράγματα για τον Αναπτυξιακό Νόμο και λέω «εντάξει, νέος βουλευτής είναι, μπορεί να μην γνωρίζει».

Μιλήσατε λοιπόν κ. Δήμα για τον Αναπτυξιακό Νόμο σαν να μην ξέρετε τι έχει συμβεί  στο παρελθόν, σαν να μπήκατε σήμερα στην πολιτική ζωή της χώρας, δεν ξέρατε τι γινόταν πριν, και κάνατε κάποιες παρατηρήσεις, μερικές σωστές, ότι κάπου υπάρχουν καθυστερήσεις κ.λπ., αλλά και εδώ αγνοείτε ότι υπάρχει μια γνωμοδοτική επιτροπή με τη συμμετοχή πλήθους φορέων από τις οποίες περνάνε όλα. Εγώ λοιπόν θα πω λίγα πράγματα, γίνονται και ερωτήσεις κατά καιρούς  στη Βουλή, θα έχουμε την ευκαιρία να επανέλθουμε.

Ο προηγούμενος νόμος, ο 3908/2011, στα 4 χρόνια είχε 1.277 υπαγωγές, ο νέος νόμος έχει ως τώρα 1.570 αιτήσεις υπαγωγής με προϋπολογισμό 4,7 δισ. ευρώ. Έχουν ήδη εκδοθεί 578 αποφάσεις υπαγωγής προϋπολογισμού 1,7 δισ. ευρώ και πολύ σύντομα θα δημοσιευτούν και  οι αποφάσεις υπαγωγής των υπόλοιπων μέσα στο μήνα, μου λέει η Υπηρεσία. Γιατί δημιουργείται όμως ένας θόρυβος με τον Αναπτυξιακό Νόμο; Διότι το 2015 παραλάβαμε περίπου 6.000 ανολοκλήρωτα επενδυτικά σχέδια με συμβασιοποιημένες οφειλές 5 δισ. ευρώ, τα οποία δεν υπήρχαν. Αυτό είναι λεπτομέρεια κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Είναι κάτι δηλαδή το οποίο μπορεί κανείς να το προσπερνάει και να μιλάει σαν να μην τρέχει τίποτα; Πέντε δισ. και ο κ. Σταθάκης στην αρχή και ο κ. Παπαδημητρίου μετά, εγώ σήμερα, παιδευόμαστε μαζί με τις υπηρεσίες ακόμα με το υπόλειμμα αυτής της κατάστασης, αυτής της κληρονομιάς. Κλείσαμε ένα πολύ μεγάλο μέρος τους, παραμένουν ανοικτά λιγότερες από 1.000 περιπτώσεις, όπου κατά κανόνα είναι προτάσεις που εκείνοι που τις υπέβαλαν ήλπιζαν να βρουν επενδυτές, δεν έχουν βρει και είμαστε σε διαρκή διάλογο με τις επιχειρηματικές ενώσεις στις Περιφέρειες της χώρας και με δικές τους προτάσεις, έχουμε δώσει άπειρες αναβολές. Διότι αναγνωρίζουμε ότι λόγω της κρίσης κάποιος υπολόγιζε το 2009 ή το 2011 κάτι δεν του βγήκε, δείχνουμε μεγάλη ανοχή και δεν βρίσκουμε και κατανόηση. Τώρα άκουσα επίσης κάτι περί διαφάνειας. Εδώ τα πράγματα αρχίζουν και αγριεύουν. Ούτε εδώ μάθατε τι έγινε σε αυτές τις υπηρεσίες του Αναπτυξιακού Νόμου; Δεν γνωρίζετε ότι ακόμα από το 2013 υπάρχει ανοικτή ενεργή εισαγγελική εντολή; Δεν το γνωρίζετε; Δεν αποκλείω να μην είναι γνωστό. Δε γνωρίζετε ότι ακόμη και σήμερα αρκετές εργατοώρες των υπαλλήλων  μας είναι για να ψάχνουν φακέλους που ζητούν οι  εισαγγελείς;

Εγώ, λοιπόν, δεν θέλω να επεκταθώ, αλλά όποιος θέλει να κάνει κριτική στην Κυβέρνηση για το δασικό νόμο, τον παρακαλώ να μελετήσει την έκθεση του κ. Ρακιτζή για αυτή την υπηρεσία και μετά να συζητήσουμε.

Ποια είναι σήμερα η κατάσταση; Εάν με πάρετε τηλέφωνο και μου πείτε, «κύριε Υπουργέ, έχω μια υπόθεση στην Περιφέρειά μου, ένας φίλος, ένα γνωστός έχει κάνει μια πρόταση για μια επένδυση, μπορείς να κάνεις τίποτα;». Δεν θέλω, αλλά και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ρωτήσω την Υπηρεσία πού βρίσκεται ο φάκελος του κυρίου τάδε και να με ενημερώσει. Νομίζω ότι κάναμε πολύ καλά που το κάναμε έτσι. Το σύστημα είναι πλήρως διαφανές, πλήρως αυτόματο. Στην αρχή είχαμε κάποιες καθυστερήσεις, αυτό είναι το τίμημα, η υπηρεσία θέλει ενίσχυση με ανθρώπινο δυναμικό. Επαναλαμβάνω, αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε αλάθητοι, αλλά το τι παραλαμβάνει κανείς, το τι προσπαθεί να κάνει και το τι σχεδιάζει για το μέλλον, είναι ένας καλός τρόπος για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε.

Εγώ σας ευχαριστώ και αν χρειαστεί και στην Ολομέλεια μπορούμε να επανέλθουμε σε κάποια θέματα.