Ομιλία σε συνάντηση Kόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς “Σταθερότητα μέσω ανάπτυξης: Τρεις θέσεις για το “Σύμφωνο σταθερότητας”

ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΜΕΣΩ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ:

ΤΡΕΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ»

Την επόμενη βδομάδα αναμένεται να συνεχιστούν οι συζητήσεις μεταξύ των υπουργών οικονομικών με στόχο την επίτευξη μιας συμφωνίας για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και ανάπτυξης.

Αν επιτευχθεί συμφωνία, αυτή αναμένεται να επικυρωθεί από τους αρχηγούς των κρατών μελών στη σύνοδο κορυφής που θα συνέλθει στις 22.3.2005.

Ωστόσο η εικόνα παραμένει αρκετά συγκεχυμένη. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα καθώς και η Ευρωπαϊκή εργοδοτική οργάνωση UNICE, έχουν ταχθεί κατά της όποιας χαλάρωσης του υφιστάμενου Συμφώνου. Σε επίπεδο κυβερνήσεων φαίνεται να διαμορφώνεται μια ευρεία συναίνεση υπέρ της χαλάρωσης του Συμφώνου. Όμως δεν υπάρχει συμφωνία ως προς το συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο θα γίνει αυτό.

Οι προτάσεις της προεδρίας προβλέπουν κατά την αξιολόγηση των χωρών να λαμβάνονται υπόψη η προώθηση ή όχι διαρθρωτικών αλλαγών, η οικονομική συγκυρία υπό την έννοια της φάσης του οικονομικού κύκλου, η ύπαρξη έκτακτων αναγκών λόγω φυσικών καταστροφών κλπ. Η Γερμανία ζητά να μην υπολογίζονται οι δαπάνες της επανένωσης, καθώς και οι εισφορές της στον Ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Η Γαλλία ζητά να εξαιρούνται οι στρατιωτικές δαπάνες, οι δαπάνες για την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων εφόσον τους αναλάβει καθώς και οι δαπάνες για έρευνα και για αναπτυξιακή βοήθεια. Πολλές νεοεισερχόμενες χώρες όπως η Πολωνία, η Σλοβενία, η Ουγγαρία κ.α., ζητούν διάφορες εξαιρέσεις λόγω των μεταρρυθμίσεων που πραγματοποιούν στα συνταξιοδοτικά τους συστήματα ή λόγω των προσαρμογών που καλούνται να κάνουν ενόψει της ένταξής τους στο ευρώ.

Είναι δυνατόν όλες αυτές οι διαφορές να επιτρέψουν κάποια συμφωνία; Πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο επίτροπος Αλμούνια αμφιβάλλουν.

Ανεξάρτητα  όμως, από την έκβαση της παρούσας διαπραγμάτευσης, είναι νομίζω αναγκαίο να επεξεργαστούμε περαιτέρω, ει δυνατόν, μια κοινή θέση και να καταστήσουμε πιο αποτελεσματική την παρέμβαση των αριστερών δυνάμεων και των κοινωνικών κινημάτων, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Όχι μόνο λόγω της ενδεχόμενης αποτυχίας των συζητήσεων, που σημαίνει ότι το πρόβλημα θα παραμείνει ανοιχτό, αλλά και γιατί, κι αν ακόμη, αυτές οδηγήσουν σε κάποια συμφωνία, το αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας, θα είναι επίσης προβληματικό, ίσως και πιο προβληματικό από το υφιστάμενο. Στην κατεύθυνση αυτή θα ήθελα να διατυπώσω ορισμένες σκέψεις.

Πριν απ’ όλα, πρέπει να κάνουμε μια εκτίμηση για την κατεύθυνση των συζητήσεων που γίνονται ανεξάρτητα από την έκβασή τους.

Υπάρχει, δηλαδή, κάτι το κοινό στις διαφορετικές και αντιφατικές προτάσεις που διατυπώνονται;  Νομίζω πως υπάρχει. Κι’ αυτό είναι η μετατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας από ένα όργανο δημοσιονομικής πειθαρχίας σε ένα μέσο πολιτικής πίεσης, σε ένα μέσο πολιτικής πειθαρχίας. Τούτο σημαίνει ότι το ίδιο σύμφωνο θα είναι πιο χαλαρό και πιο ελαστικό για τις ισχυρές χώρες αλλά και για χώρες που πειθαρχούν πολιτικά στα κυρίαρχα δόγματα και πριν απ’ όλα στο νεοφιλελεύθερο δόγμα και τις προσαρμογές που απορρέουν απ’ αυτό.  Και αντίστροφα, το Σύμφωνο θα εφαρμόζεται με αυστηρότητα στις χώρες που παρεκκλίνουν πολιτικά από ό,τι θεωρείται «political correct».

Αυτό βέβαια ισχύει άτυπα και σήμερα. Η Γερμανία αν και το έλλειμμά της υπερβαίνει επί 4 συνεχή  έτη το όριο του 3% δεν έχει δεχθεί καμία ποινή. Αντίθετα η Ελλάδα απειλείται με βαριές ποινές αν σε δύο χρόνια δε μειώσει το έλλειμμά της κάτω του 3% δηλαδή αν δεν επιταχύνει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας και αν  δεν προχωρήσει σε άλλες επώδυνες αλλαγές.

Βεβαίως οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν τις δικές τους ευθύνες αφού προχώρησαν στην υιοθέτηση του ευρώ, και περίπου ταυτόχρονα ανέλαβαν την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων χωρίς να διαπραγματευθούν την εξαίρεση από το έλλειμμα, τουλάχιστον των ολυμπιακών δαπανών, όπως ορθά το ζητά σήμερα η Γαλλία, ενόψει της πιθανής ανάληψης απ’ αυτήν των Ολυμπιακών Αγώνων το 2012.  Έτσι, ο μόνος τρόπος προσαρμογής στις απαιτήσεις του Συμφώνου Σταθερότητας ήταν οι λογιστικές αλχημείες και η συγκάλυψη ελλειμμάτων και χρεών. Κι αυτό ακριβώς έγινε.

Ανεξάρτητα όμως από το γεγονός αυτό, θεωρώ ότι, ως αριστερές δυνάμεις, πρέπει από άποψη αρχής να ταχθούμε κατά της επιλεκτικής ή διακριτικής εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας. Το όποιο Σύμφωνο, οι όποιοι κανόνες ισχύουν πρέπει να εφαρμόζονται ισότιμα για όλες τις χώρες, μεγάλες ή μικρές και ανεξάρτητα από την πολιτική που κάθε χώρα δημοκρατικά επιλέγει και εφαρμόζει.

 Δεύτερη θέση: το Σύμφωνο Σταθερότητας, αποτελεί ένα ουσιώδες δομικό στοιχείο της ΟΝΕ, όχι όμως και το μοναδικό. Άλλα δομικά στοιχεία, είναι η ΕΚΤ και ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός. Καμιά  αλλαγή, συνεπώς, στο Σύμφωνο Σταθερότητας δεν μπορεί να διευκολύνει την ανάπτυξη, την απασχόληση και την κοινωνική συνοχή, αν δεν συνοδεύεται από αλλαγές στο καταστατικό και στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και στο ύψος των ίδιων πόρων της ΕΕ.

Στη θέση συνεπώς της συζήτησης για το Σύμφωνο Σταθερότητας πρέπει να αντιπαραθέσουμε, καταρχήν μια ευρύτερη ατζέντα, για μια τριπλή μεταρρύθμιση που να αφορά ταυτόχρονα στην ΕΚΤ, στο Σύμφωνο Σταθερότητας, και στον Ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και γενικότερα στο σύστημα χρηματοδότησης των υποδομών και της ανάπτυξης. Στην κατεύθυνση αυτή θεωρούμε θετικές τις προτάσεις που έχει επεξεργασθεί το Δίκτυο Ευρωπαίων Οικονομολόγων.

 Τέλος, σε ό,τι αφορά το Σύμφωνο Σταθερότητας αυτό καθαυτό, το ερώτημα που τίθεται είναι αν χρειάζεται τελικά κάποιο Σύμφωνο. Κατά την άποψή μας υπό τις συνθήκες κοινού νομίσματος κάποιο Σύμφωνο είναι αναγκαίο. Το υφιστάμενο όμως Σύμφωνο, όσο κι αν μεταρρυθμιστεί, όσο κι αν χαλαρώσει,  δεν μπορεί να υπηρετήσει τις προτεραιότητες της ανάπτυξης της αειφορίας και της απασχόλησης. Πρέπει συνεπώς, ως Αριστερά να απευθυνθούμε στους πολίτες, με τους όρους ενός ριζικά νέου Συμφώνου, το οποίο θα επιδιώκει τη «σταθερότητα» μέσω της ανάπτυξης, της μείωσης της ανεργίας,  της προστασίας του περιβάλλοντος και τις ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής.

 Υπό την έννοια αυτή το ύψος της ανεργίας, οι ανάγκες σε υλικές και κοινωνικές υποδομές είναι μεταξύ των κριτηρίων που θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη.

 Η συζήτηση για το ευρωπαϊκό «Σύνταγμα», αποτελεί μια ευκαιρία για την ενημέρωση των πολιτών. Γι΄ αυτό εμείς, στην Ελλάδα, διαφωνήσαμε με την απόφαση της Ελληνικής Κυβέρνησης να ψηφισθεί το λεγόμενο Ευρωσύνταγμα από τη Βουλή. Ζητήσαμε να γίνει δημοψήφισμα, ακριβώς για να μπορέσουν αυτές και άλλες προτάσεις μας να τεθούν στην κρίση των πολιτών  πέρα από την κριτική μας και την αρνητική μας θέση για το ίδιο το Ευρωσύνταγμα.

 

Οι εξελίξεις κάνουν αναγκαίο ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της ΑριστεράςΣτους παράξενους καιρούς που ζούμε, δεν θα ήθελα, από δική μου αδράνεια, να βρεθώ εγκλωβισμένος σε ένα κόμμα το οποίο δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ που υπηρέτησα από την ίδρυσή του, & είμαι περήφανος που συνέβαλα στη δημιουργία του. Θέλω να δηλώσω λοιπόν, ότι παραιτούμαι από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια απόφαση που δεν θα ήθελα να χρειαστεί να λάβω, αλλά οι εξελίξεις την έχουν καταστήσει αναγκαία από καιρό.Θυμίζω ότι από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ έχω παραιτηθεί ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο. Οι φόβοι που εξέφραζα τότε για εκφυλιστικές εξελίξεις έχουν, δυστυχώς, πλήρως επιβεβαιωθεί. Δεν χρειάζονται, επομένως, πρόσθετα επιχειρήματα. Μπορείς να παραμένεις σε ένα κόμμα, ακόμη & αν διαφωνείς με την τρέχουσα πολιτική του, αρκεί στο κόμμα αυτό να τηρούνται κάποιοι σταθεροί κανόνες και να υπάρχουν δημοκρατικές εγγυήσεις σεβασμού της αξιοπρέπειας και των απόψεων όλων. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολη η παραμονή σε ένα κόμμα στο οποίο η έννοια της δημοκρατίας & της Αριστεράς, αλλά & η ιστορία του ίδιου του κόμματος, υπονομεύονται & μόνος αποδεκτός κανόνας είναι η συχνά αδιευκρίνιστη & ευμετάβλητη βούληση του αρχηγού.Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι η Αριστερά θα κληθεί από το λαό, ξανά, να κυβερνήσει, γιατί συσσωρεύονται μεγάλα προβλήματα που απαιτούν προοδευτικές λύσεις. Στοιχεία που δημοσιεύτηκαν χθες για τη συνεχιζόμενη φυγή στο εξωτερικό νέου επιστημονικού & εργατικού δυναμικού, είναι άκρως ανησυχητικά. Είναι μια ακόμη ένδειξη ότι, αν δεν υπάρξει σχέδιο & στρατηγική για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου & της άνισης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, η χώρα θα οδηγηθεί σε νέα αδιέξοδα & η κοινωνία σε νέα φτωχοποίηση. Η Αριστερά μπορεί να πρωταγωνιστήσει ξανά υπό την προϋπόθεση, ότι εργάζεται & η ίδια γι’ αυτό, δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης με τον κόσμο της εργασίας, έχει επεξεργασμένες λύσεις στα προβλήματα & διαμορφώνει αξιόπιστες προϋποθέσεις προοδευτικής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης.Ορισμένοι είχαν προσδοκίες από τη νέα ηγεσία. Όμως στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, συντελείται μια διαδικασία φθοράς, και όχι δημιουργίας, με πρώτο θύμα την ιστορία του, το έργο του, την ηθικό-πολιτική ακεραιότητά του. Η συζήτηση που άνοιξε, με πρωτοβουλία της ηγεσίας, για «μαύρα ταμεία» αποτελεί τεράστια προσβολή για τα χιλιάδες μέλη του κόμματος που προσέφεραν ανιδιοτελώς & με το υστέρημα τους, κρατούσαν όλα αυτά τα χρόνια το κόμμα όρθιο & τα γραφεία του ανοιχτά. Ήταν ένα μεγάλο δώρο στη Δεξιά & όλους όσους υποστηρίζουν ότι «όλοι είναι το ίδιο».Ο κ. Κασσελάκης παρέλαβε ένα αριστερό κόμμα με προβλήματα & «παραδίδει» πολύ περισσότερα προβλήματα χωρίς αριστερό κόμμα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε διαδικασία από-αριστεροποίησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την παρούσα ηγεσία, δεν μπορεί να επιλύσει προβλήματα ταυτότητας, στρατηγικής & δημοκρατικής λειτουργίας που αντιμετώπιζε & από πριν. Θα είναι, για το λόγο αυτόν, σε μια κρίση διαρκείας.Οι εξελίξεις μάς θέτουν μπροστά σε δυο αλληλένδετα καθήκοντα. Πρώτον, να αγωνιστούμε για να υπάρξει ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της Αριστεράς, από τη ριζοσπαστική αριστερά ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία & δεύτερον, μια προοδευτική εναλλακτική στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας. Ας ανταποκριθεί ο καθένας & η καθεμία σε αυτό το διπλό καθήκον με όποιο τρόπο & από όποια θέση επιλέξει.Το βέβαιο είναι ότι η κοινωνική Αριστερά, το «αριστερό ημισφαίριο» της κοινωνίας, υπάρχει, & αναζητά μια κατά το δυνατόν ενιαία, ισχυρή & αποτελεσματική πολιτική εκπροσώπηση. Οι εξελίξεις, στον κόσμο, την Ευρώπη & την Ελλάδα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού.Η ιστορία, πάντως, δείχνει ότι η συσπείρωση & ανασύνθεση της Αριστεράς έχει μεγαλύτερες δυνατότητες να πετύχει αν γίνει υπόθεση της κοινωνίας, των νέων, του ανένταχτου κόσμου της Αριστεράς & της οικολογίας, μέσα από συλλογικές πρωτοβουλίες & κινήσεις, που πρέπει να υπάρξουν παντού, με κάθε πρόσφορη μορφή. Καλή αντάμωση, λοιπόν, στους γνωστούς χώρους, για τους γνωστούς λόγους.Τι έχει προηγηθεί:- «Ύστατη έκκληση για έναν ταπεινό στόχο» - Επιστολή-έκκληση για την αποτροπή της διάσπασης στην οποία η ηγεσία του κόμματος δεν μου απάντησε ποτέ. 9 Νοεμβρίου 2023: dragasakis.gr/istati-ekklisi-gia-enan-tapeino-stoxo/- «Πού βρισκόμαστε, ποιες οι προοπτικές…» - Αναλυτικό κείμενο με το οποίο εξηγώ τους λόγους της παραίτησης από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. 8 Δεκεμβρίου 2023: dragasakis.gr/pou-vriskomaste-poies-oi-prooptikes-pos-tha-pame-stis-evroekloges/- Συνέντευξη για το ίδιο θέμα στον Πάνο Χαρίτο, Kontra Channel. 12 Δεκεμβρίου 2023: dragasakis.gr/anasinthesi-kai-anasigkrotisi-tis-aristeras-me-stoxo-mia-nea-proodeftiki-pleiopsifia/ ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook

Latest Twetter Feeds

YDragasakis @YDragasakis

Could not authenticate you.

Επικοινωνία

Μητροπόλεως 1
10557, Αθήνα

e-mail
ydragasakis@parliament.gr