Είναι θετικό που γίνεται ο διάλογος γιατί ως κοινωνία έχουμε τεράστιο έλλειμμα διαλόγου για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ο ΣΥΝ είναι όντως το μόνο κόμμα που συζητά για το Άμστερνταμ. Αλλά το έλλειμμα διαλόγου αντανακλάται και στην ποιότητα της δικής μας συζήτησης. Αν το κριτήριό μας είναι μία στιγμιαία επικύρωση της πολιτικής (όπως θέλουν οι Μιχ. Παπαγιαννάκης και Θ. Μαργαρίτης), δεν χρειάζονται αναλύσεις. Όμως τώρα προσδιορίζουμε την πορεία μας για τα επόμενα δέκα χρόνια και πρέπει να διαμορφώσουμε ανάλογη πολιτική.

Να αποφύγουμε την αποσπασματική θεώρηση και να δούμε συνολικά το θεσμικό πλαίσιο που δημιουργείται στην Ε.Ε. Αν και είμαι σαφώς στο “κατά” ως προς τη συνθήκη του Άμστερνταμ, θεωρώ  πρόωρη τη στοίχιση σε τρεις απόψεις. Να συζητήσουμε με τα μέλη μέσα στο πλαίσιο του “κατά”, να μην κάνουμε μόνο απλή καταγραφή των απόψεων. Το “παρών”, εφόσον προκύπτει ως ισορροπία και αμφισημία, δεν υπηρετεί τον στόχο να μην επικυρώσει ο ΣΥΝ το Άμστερνταμ.

Να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις γύρω από τη δραχμή και να δούμε τον πολιτικό μας σχεδιασμό. Θυμάστε την αυτοπεποίθηση της κυβέρνησης για την σκληρή δραχμή και βλέπετε τώρα την αυτοπεποίθησή της για την υποτίμηση; Εδώ απαντάται το ερώτημα αν υπάρχει άλλη πολιτική, αν την περίοδο 1992 – 2000 μπορούσε να εφαρμοσθεί άλλη πολιτική, με άλλα αποτελέσματα. Να πούμε “όχι” σε νέο πρόγραμμα σύγκλισης, σε νέο σταθεροποιητικά μέτρα, στην επέκταση του μονόδρομου.