Συνέντευξη στο «Έθνος της Κυριακής» και τη δημοσιογράφο Βούλα Κεχαγιά.

Ξέρετε ότι το επιχείρημα της κυβέρνησης πως η στάση της στο «Μακεδονικό» είναι πατριωτική δεν έχει πάρα πολλούς οπαδούς. Πώς θα μετριάσετε τη δυσαρέσκεια;

Πρώτα απ’ όλα πιστεύω ότι η δυσαρέσκεια, που λέτε, δεν είναι τόσο μεγάλη όσο περιγράφεται από ορισμένα ΜΜΕ. Στις αρχές του χρόνου ζήσαμε το εξής παράδοξο: οργανώθηκαν δύο συλλαλητήρια κατά μιας Συμφωνίας που δεν είχε καν κλείσει, ώστε να είναι γνωστή. Στη συνέχεια και αφού η Συμφωνία δημοσιοποιήθηκε, είδαμε προσπάθειες, που απέτυχαν, να επαναληφθούν μεγάλα συλλαλητήρια. Νομίζω ότι ο κόσμος έχει διάθεση ν’ ακούσει τα επιχειρήματα υπέρ της Συμφωνίας και δεν κλείνει τ’ αυτιά του. Όσο περνά ο καιρός, η στάση του κόσμου δεν επηρεάζεται από το θυμικό, όπως συνέβη στην αρχή, αλλά από μια πιο ψύχραιμη εκτίμηση του συνολικού εθνικού συμφέροντος.

Κυρία Κεχαγιά, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η Συμφωνία των Πρεσπών επιλύει ένα χρόνιο πρόβλημα ισορροπημένα και ισχυροποιεί την Ελλάδα στα Βαλκάνια. Θα είναι πράγματι κρίμα να χαθεί αυτή η ευκαιρία για λόγους μικροκομματικής εκμετάλλευσης της, καλώς εννοούμενης, πατριωτικής ευαισθησίας του ελληνικού λαού.

Ας αναρωτηθούμε, η μη λύση ποιον ευνοεί; Όχι πάντως την Ελλάδα. Αν εμείς δεν αναπτύξουμε τις σχέσεις μας με τα μικρότερα κράτη των Βαλκανίων, κάποιος άλλος, με αντίθετα συμφέροντα από εμάς, θα το κάνει και θα ισχυροποιηθεί «πάνω από το κεφάλι μας». Το θέλουμε αυτό; Μας συμφέρει;

Ωστόσο, τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ επιμένουν πως δεν είναι μια καλή Συμφωνία.

Αντιδράσεις υπάρχουν και στη γειτονική χώρα. Ο εκεί Πρωθυπουργός κατηγορείται για εθνική προδοσία. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως όντως ο κ Ζάεφ είναι «προδότης» για τη χώρα του και ταυτόχρονα να ισχύει  το ίδιο και για τον Αλέξη Τσίπρα;

Διεθνείς  διαφορές επιλύονται με αμοιβαίους συμβιβασμούς. Δεν επιλύονται αν κάθε πλευρά επιζητά την πλήρη ικανοποίηση της. Γι’ αυτό και η μη λύση αντιπροσώπευε μια εθνική μας ήττα και όχι κάποιο εθνικό μας θρίαμβο, αφού σχεδόν όλος ο κόσμος ονόμαζε τη χώρα αυτή «Μακεδονία» χωρίς κανέναν προσδιορισμό. Ο κ. Μητσοτάκης τα γνωρίζει αυτά πολύ καλά. Όμως έχει κάνει την επιλογή να επενδύει το πολιτικό μέλλον του σε μια ανεύθυνη στάση στο «Μακεδονικό». Και λέω ανεύθυνη, διότι ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης διαμηνύει προς κάθε κατεύθυνση ότι η θέση του καθορίζεται από την ανάγκη να διαφυλάξει την ενότητα του κόμματός του και όχι από το εθνικό συμφέρον ή μια πολιτική αρχών.

Δυστυχώς, με ανάλογο τρόπο κινείται και η κυρία Γεννηματά. Με πρόσχημα το «Μακεδονικό» εγκαταλείπει την προσχηματική θέση των «ίσων αποστάσεων». Επιλέγει τη σύμπλευση με τον κ Μητσοτάκη, με το σχέδιο συντηρητικής παλινόρθωσης και το «όραμα» μιας φοβικής και περίκλειστης Ελλάδας,  που ο ίδιος προωθεί.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν εκλογές και ο εταίρος-ΑΝΕΛ συνδέει την εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Μήπως, με αυτά τα δεδομένα, η προοπτική μίας κυβερνητικής ανασύνθεσης αποτελεί τμήμα των σκέψεων σας;

Η κυβέρνηση αυτή είναι ήδη από τις μακροβιότερες. Αντιμετώπισε με επιτυχία  μεγάλες «φουρτούνες».  Πιστεύω, λοιπόν, πως θα ολοκληρώσει τη θητεία της. Όμως, για εμάς η εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός. Το αποδείξαμε άλλωστε το 2015. Όταν είδαμε ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε ένα νέο Πρόγραμμα, ούτε τα παρατήσαμε ούτε μείναμε κολλημένοι στις καρέκλες μας. Προσφύγαμε στο λαό. Και η ετυμηγορία ήταν καθαρή: ο ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ επελέγησαν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Με αυτήν την εντολή κυβερνούμε Και η επίλυση του προβλήματος του ονόματος της γειτονικής χώρας με συνθέτη ονομασία και γεωγραφικό προσδιορισμό δεν συνιστά αιφνιδιασμό ή αποτέλεσμα εξωτερικής πίεσης, αλλά  είναι απόρροια  αυτής της εντολής, αφού ήταν μέρος του προγράμματος μας.

Πιστεύετε, δηλαδή, πως για να υπάρξει κυβερνητική ανασύνθεση σ’ επίπεδο συνεργασιών, θα πρέπει να προηγηθούν εκλογές;

Είναι θετικό που και στην παρούσα Βουλή υπάρχουν δυνάμεις και βουλευτές που αναγνωρίζουν την ανάγκη ενός ευρύτερου προοδευτικού πόλου. Σε πολλά πεδία διαπιστώνονται ευρύτερες συγκλίσεις. Κάθε συνεργασία, λοιπόν, μ’ ευρύτερες δυνάμεις για συγκεκριμένα θέματα είναι θεμιτή  και ευπρόσδεκτη, όμως κανείς, πιστεύω, δεν επιθυμεί τεχνητές κοινοβουλευτικές  πλειοψηφίες που δεν έχουν λαϊκή νομιμοποίηση. Η εποχή μας απαιτεί καθαρές και αξιόπιστες λύσεις. Αν, και όποτε, λοιπόν, χρειαστεί,  τη λύση θα τη δώσει ο λαός.

Σας άκουσα προσφάτως να λέτε ότι η έξοδος από τα μνημόνια επιτάσσει τη συγκρότηση μίας ευρείας κοινωνικής συμμαχίας για να ξεφύγει η χώρα από τις παθογένειες του παρελθόντος…

Το τέλος του Προγράμματος είναι ένα σημαντικό ορόσημο, καθώς διαμορφώνονται συνθήκες που συνιστούν εθνική ευκαιρία. Διότι:

• Βγαίνουμε οριστικά από τα μνημόνια, κάτι το οποίο ούτε αυτονόητο, ούτε «εύκολο» ήταν.
• Διασφαλίσαμε, από κάθε σκοπιά, τη βιωσιμότητα του χρέους για πολλά χρόνια.
• Θωρακίσαμε τη χώρα έναντι διεθνών αναταράξεων αφού έχουμε εξασφαλίσει την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών μας για την επόμενη τετραετία.
• Θέσαμε την οικονομία σε τροχιά ανάκαμψης, συνθήκη που γενικεύεται και ισχυροποιείται, με όρους διάρκειας και βιωσιμότητας.

Μπαίνουμε λοιπόν σε μια φάση στην οποία η κληρονομιά της κρίσης θα είναι ακόμη βαριά, αλλά διαμορφώνονται και σημαντικές δυνατότητες. Παύουμε να είμαστε εξαίρεση, θα  διαθέτουμε πλέον αυξημένους βαθμούς ελευθερίας, παράλληλα όμως έχουμε και αυξημένη ευθύνη.

Και τούτο γιατί ο χρόνος μπροστά μας είναι αρκετός, αλλά όχι απεριόριστος. Οι ευνοϊκές συνθήκες δεν θα διαρκέσουν για πάντα. Ζούμε σε ρευστούς καιρούς με συχνές αναταράξεις, με πολλές από τις εστίες έντασης ενεργές και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει νέες περιφερειακές ή παγκόσμιες κρίσεις στο μέλλον. Γι’ αυτό η επόμενη πενταετία είναι κρίσιμη. Πρέπει λοιπόν να αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία έγκαιρα, για να ανασυγκροτήσουμε τη χώρα, να κάνουμε τις αναγκαίες αλλαγές, να επιλύσουμε τα χρονίζοντα προβλήματα, να θέσουμε το μέλλον σε γερές βάσεις, ώστε να μην βρεθούμε, ποτέ ξανά, στην κατάσταση του 2010.

Για να συμβεί αυτό χρειάζεται μια ευρεία προοδευτική συμμαχία, ένα ευρύ προοδευτικό μέτωπο, το οποίο ακριβώς θα αξιοποιήσει αυτές τις δυνατότητες, αυτό το «ξέφωτο» στο οποίο μπαίνουμε και  στο οποίο θα βρεθούμε οριστικά μετά την 21η Αυγούστου.

Ποιοι μπορούν να συμμετέχουν σ’ αυτή;

Η δυνατότητα και η προοπτική μιας προοδευτικής συσπείρωσης για την ανασυγκρότηση της χώρας αφορά την πλειονότητα της κοινωνίας, γιατί απαντά στις αντικειμενικές ανάγκες της. Τα Περιφερειακά Αναπτυξιακά Συνέδρια έδειξαν όχι μόνο την ανάγκη αλλά και τη δυνατότητα  κοινωνικού διαλόγου  με στόχο την επίτευξη προοδευτικών συγκλίσεων και συνθετικών λύσεων.  Σε πολιτικό επίπεδο, η στρατηγική μας, από τότε που ήμαστε ακόμα ένα μικρό κόμμα, ήταν η δημιουργία μιας μεγάλης προοδευτικής παράταξης με διαφορετικά υποκείμενα, ένας αστερισμός πολιτικών δυνάμεων που θα αναλάβει να κάνει τις αναγκαίες ρήξεις, μετασχηματισμούς και αλλαγές, που επί χρόνια όσοι κυβερνούσαν με στόχο την «εξουσία για την εξουσία», αδιαφόρησαν. Είναι γεγονός ότι η διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις από το 2012 και μετά έχουν αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κορμό της προοδευτικής παράταξης. Όμως, ασφαλώς υπάρχουν δυνάμεις και πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ που έχουν θέση και ρόλο σε αυτήν. Υπάρχει λοιπόν ανάγκη αλλά και δυνατότητα διεύρυνσης και ισχυροποίησης της συμπαράταξης  των δυνάμεων της προοδευτικής προοπτικής για τις αναγκαίες αλλαγές και σε Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Σας ακούω να λέτε πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να μείνει. Υπάρχει τέτοιο κλίμα στην κοινωνία;

Πολλοί επένδυσαν, στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης.  Είναι ακόμη αλήθεια πως όλο αυτό το διάστημα που κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, ορισμένες δυνάμεις με αναφορά στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στην ευρύτερη Κεντροαριστερά, επένδυσαν στη «στρατηγική ήττα», όπως είπαν, της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που η πολύχρονη επαφή τους με την εξουσία τις απομάκρυνε από έναν παλιό προοδευτικό προσανατολισμό και τις μετέτρεψε σε δυνάμεις αντίδρασης.

Οι δυνάμεις αυτές, λοιπόν, καθώς και τα σχέδια τους ηττήθηκαν και απέτυχαν. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο που βγήκε μέσα απ’ αυτή την κρίση. Είναι η νέα πολιτική δύναμη της Αριστεράς και η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον και θα παραμείνει βασικός πόλος της πολιτικής μας ζωής. Αυτό βέβαια συνεπάγεται ευθύνες και ακριβώς κριτήριο για εμάς είναι ο βαθμός που φαινόμαστε αντάξιοι των ευθυνών αυτών. Γι’ αυτό έχουμε στρατηγική, σχέδιο και προτάσεις για την επόμενη τετραετία και για την Ελλάδα του 2030. Και πιστεύουμε ότι η κοινωνία είναι και αυτή έτοιμη να απαντήσει καταφατικά και σε προοδευτική κατεύθυνση στο κρίσιμο ερώτημα: «με ποιες δυνάμεις, με ποιες συμμαχίες, με ποιες επιλογές θα προχωρήσουμε;»

Και στις αυτοδιοικητικές εκλογές;

Μα, φυσικά. Ο χώρος της τοπικής αυτοδιοίκησης αποτελεί τον κατ’ εξοχήν χώρο που μπορούν να γίνουν συμπλεύσεις με προσωπικότητες και δυνάμεις με προοδευτικό προσανατολισμό. Ήδη ο Πρωθυπουργός έχει δώσει αυτό τι στίγμα. Υπάρχει, βέβαια, η άποψη, κυρίως στην αξιωματική αντιπολίτευση, ότι η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ζήτημα αποκλειστικά και μόνο τεχνοκρατών που ασχολούνται με τα καθημερινά προβλήματα μιας πόλης ή περιφέρειας, χωρίς να δίνεται ιδιαίτερη σημασία στον τρόπο επίλυσής τους. Όμως ας δούμε τις μεγάλες πόλεις όλου του κόσμου, πόσο στο παρελθόν άλλαζαν ή αλλάζουν οι πόλεις αυτές με μια προοδευτική διοίκηση. Ή συγκρίνετε, στην Ελλάδα, την εποχή Μπουτάρη με την προηγούμενη κατάσταση της διαφθοράς και της διασπάθισης δημοσίου χρήματος. Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι απλά και μόνο μια υπόθεση διαχείρισης. Σε μια εποχή που η αυτοδιοίκηση καλείται να διαχειριστεί από ανθρωπιστικές έως προσφυγικές κρίσεις και από προβλήματα απασχόλησης έως κλιματικής αλλαγής, οι αξίες, τα κοινωνικά και οικολογικά κριτήρια, η στάση απέναντι στο ρατσισμό και τον εθνικισμό, με δυο λόγια οι σύγχρονες  διαχωριστικές γραμμές και  οι μεγάλοι  προσανατολισμοί  είναι αυτά που καθορίζουν τις επιλογές και στο χώρο της αυτοδιοίκησης.

Γνωρίζετε καλύτερα απ’ όλους ότι το θέμα των συντάξεων θα αποτελέσει το επόμενο διάστημα εστία αντιπαράθεσης στο εσωτερικό. Ειλικρινά, υπάρχει σχέδιο για τη μη εφαρμογή του ικανό να πείσει και τους δανειστές;

Δεν είναι μόνο οι συντάξεις. Το θέμα είναι γενικότερο, πως μπορούμε να σταθούμε και να διεκδικούμε την αξιοπρέπεια, το δίκιο  και το σεβασμό στην εποχή μας. Αυτό που δεν καταλαβαίνει η αντιπολίτευση είναι ότι η διαρκής διαπραγμάτευση είναι όρος ύπαρξης στην εποχή μας, ειδικά όταν είσαι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη. Και προϋπόθεση της αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης είναι η αξιοπιστία, ο σχεδιασμός της δράσης και οι διεθνείς συμμαχίες. Προσωπικά είμαι αισιόδοξος. Διότι παραλάβαμε ένα πολιτικό σύστημα ανυπόληπτο και μια χώρα διεθνώς απομονωμένη, με τεράστιο έλλειμμα αξιοπιστίας. Και σήμερα έχουμε μια χώρα πολύ πιο αξιόπιστη, πόλο σταθερότητας και σημείο αναφοράς, με ευρεία αναγνώριση του θετικού ρόλου μας στην ευρύτερη περιοχή. Αν  κινηθούμε λοιπόν με σύνεση, με σεβασμό στις υποχρεώσεις μας και αξιοποιήσουμε με σχέδιο τα αποθέματα αξιοπιστίας που έχουμε δημιουργήσει, μπορούμε να επιτύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Επανέρχεται η έντονη φημολογία ότι επίκειται ανασχηματισμός. Ως Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης πιστεύετε ότι υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο;

Όπως γνωρίζετε, το θέμα αυτό  είναι της αποκλειστικής ευθύνης του Πρωθυπουργού.

Διαβάστε τη δημοσίευση εδώ