1. Μόνο εμείς μπορούμε να κυβερνήσουμε λένε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. διότι χωρίς το Μνημόνιο χρεοκοπούμε, και, όπως μάλιστα προκάλεσε την Αριστερά ο κ. Βενιζέλος, πώς θα πληρώσετε αν γίνετε κυβέρνηση τους μισθούς και τις συντάξεις του Ιουνίου; Ποιες είναι οι απαντήσεις;

Δεν υπάρχει τίποτε το καινούριο στους ισχυρισμούς αυτούς. Επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους. Δεν έχουν αντιληφθεί καν ότι ο κόσμος έχει αποκωδικοποιήσει την τεχνική τους, ότι οι εκβιασμοί τους δεν πιάνουν διότι ο φόβος έχει μετατραπεί σε θυμό.

Ο κος Βενιζέλος υποτιμά τη μνήμη, τη γνώση και την πείρα του κόσμου. Όταν μπήκαμε στο ευρώ, όπως μπήκαμε, υπόσχονταν σύγκλιση με τους μισθούς της ευρωζώνης. Τώρα δεσμεύονται για σύγκλιση με τους μισθούς Βουλγαρίας και Ρουμανίας.

Ο κος Βενιζέλος και ο κος Σαμαράς δεν είναι εγγύηση αλλά μεγάλη απειλή για τους μισθωτούς. Διότι έχουν δεσμευθεί γραπτά και προφορικά για μια λιτότητα χωρίς όρια και ημερομηνία λήξης. Ο λόγος λοιπόν ανήκει στους πολίτες. Η απάντηση είναι στο χέρι τους και την ψήφο τους.   

2. Όπως έχουν διαμορφωθεί οι απόψεις στις ηγεσίες των αριστερών δυνάμεων και του ΚΚΕ (που δηλώνει τελευταία πως δεν είναι αριστεροί αλλά κομουνιστές) η ενότητα αυτού του χώρου είναι υπόθεση ηγεσιών ή της κοινωνίας;

Και τα δύο χρειάζονται. Όμως πριν ο Φλωράκης και ο Κύρκος σφίξουν τα χέρια, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ο κόσμος του ΚΚΕ, του ΚΚΕ εσ. και της ΕΑΡ είχε ήδη κατανοήσει ότι οι μεταξύ τους εμφύλιος πόλεμος ευνοούσε μόνο το δικομματικό σύστημα. Κάπως έτσι αρχίζει πάντα, στοιχειακά, απλά και αθόρυβα, μια «συνομωσία των κάτω» όταν οι «πάνω» δεν κατανοούν τις ανάγκες των καιρών. Κάποια στιγμή οι «πάνω» ή προσαρμόζονται ή . αλλάζουν.

3. Η περίπτωση νίκης του Ολάντ στη Γαλλία και η όξυνση της οικονομικής κρίσης στη νότια Ευρώπη δημιουργεί σοβαρές προϋποθέσεις αλλαγής της γερμανικής ντιρεκτίβας στην οικονομική πολιτική;

Ναι. Όμως δεν περιμένω πολλά από τον Ολάντ. Το κλειδί είναι η δύναμη του Αριστερού Μετώπου και του κοινωνικού κινήματος, ώστε ο Ολάντ να σεβαστεί τουλάχιστον κάποιες από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Όμως δεν έχουμε μια γερμανική πολιτική ενάντια σε μια γαλλική. Έχουμε ένα νεοφιλελεύθερο σχέδιο που πρέπει να ηττηθεί και στη Γαλλία, και στη Γερμανία, και στην Ελλάδα, παντού.

Σ’ αυτή την ευρύτερη δυναμική εντάσσεται και ο δικός μας αγώνας. Το ρήγμα στο τείχος του νεοφιλελευθερισμού έγινε. Τώρα πρέπει να το διευρύνουμε.

4. Απουσίαζες από τη Βουλή την περίοδο 2009 -2012. Τώρα διεκδικείς την εκλογή σου στο ψηφοδέλτιο της Β’ Αθηνών. Ποιοί λόγοι σε ώθησαν στην απόφαση αυτή;

Δεν απουσίαζα απλώς. Είχα πιστέψει πως είχα τελειώσει με τη Βουλή. Ότι μπορούσα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα που τα θεωρώ το ίδιο σημαντικά, αν όχι και σημαντικότερα. Όμως η νέα κατάσταση δημιούργησε την ανάγκη και ένα κλίμα γενικής επιστράτευσης.

Συμμετέχω λοιπόν και πάλι στην εκλογική μάχη με την προσδοκία όχι μόνο ενός δυνατού αποτελέσματος, αλλά και μιας μεγάλης προσπάθειας, μετά τις εκλογές, για να φέρουμε το Συνασπισμό, το ΣΥΡΙΖΑ και, στο μέτρο που εξαρτάται από εμάς, όλη την Αριστερά σε αντιστοιχία με τις προσδοκίες του κόσμου της Αριστεράς και της κοινωνίας.  

5. Σε πρόσφατη ομιλία σου χαρακτήρισες μεγάλο σκάνδαλο την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με τους όρους που σχεδιάζεται να γίνει. Σε τι συνίσταται το σκάνδαλο;

Παντού, σε όλο τον κόσμο, όπου και όταν το κράτος με δημόσιο χρήμα διασώζει μια τράπεζα, η ιδιοκτησία και ο έλεγχος περνάει στο κράτος, τουλάχιστον μέχρι να ανακτηθεί το κόστος της διάσωσης. Εδώ έχει στηθεί ένα καρτέλ συμφερόντων, που στόχο έχουν να διατηρήσουν τον ιδιωτικό έλεγχο των τραπεζών με δημόσιο χρήμα. Το κράτος θα χρεωθεί με 50 δις ευρώ ή όσα τελικά χρειασθούν. Από αυτά τα 50 δις, το ΔΝΤ εκτιμά ότι μπορούν να ανακτηθούν μόνο τα 16 δις, αλλά και αυτό είναι αμφίβολο. Τα υπόλοιπα θα μείνουν δημόσιο χρέος για να το πληρώσουν οι επόμενες γενιές. Τα κέρδη λοιπόν, η ιδιοκτησία και ο έλεγχος των τραπεζών μένουν στους ιδιώτες, οι ζημιές και τα χρέη για τη διάσωσή τους στην κοινωνία. Αυτό είναι το σκάνδαλο. Και δεν μιλάει κανείς, ούτε ο κος Βενιζέλος ούτε ο κος Σαμαράς ούτε τα άλλα κόμματα.

6. Τι μπορεί να γίνει;

Το αυτονόητο. Πρώτον, οι τράπεζες που θα διασωθούν με δημόσιο χρήμα να τεθούν υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο.

Δεύτερο, να γίνει γενναία ρύθμιση χρεών με μείωση των δόσεων, διαγραφή τόκων και, υπό προϋποθέσεις, μερική ή ολική διαγραφή χρεών. Αυτό είναι αναγκαίο ώστε από τη μια να ανακουφιστούν νοικοκυριά, αγρότες, επαγγελματίες και μικροεπιχειρήσεις, πράγμα που θα βοηθήσει στην ανάκαμψη, και από την άλλη να εξυγιανθούν οι τράπεζες ώστε να διασφαλισθούν οι καταθέσεις και να μπορούν να διοχετεύσουν ρευστότητα στην οικονομία. .

Τρίτον, οι τράπεζες να λειτουργήσουν πλέον όχι ως στυγνοί κερδοσκοπικοί οργανισμοί αλλά ως μοχλός στήριξης της ανασυγκρότησης της οικονομίας, και χρηματοδότησης μιας στοχευμένης ανάπτυξης.

Τέταρτο, στη βάση αυτή, να καταστρωθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τη μελλοντική αρχιτεκτονική του τραπεζικού συστήματος, αφού στο μεταξύ από τα κέρδη των τραπεζών και γενικότερα της οικονομίας θα έχουν  ανακτηθεί τα κεφάλαια που θα έχουν χρησιμοποιηθεί για τη διάσωση και την εξυγίανσή τους.

Πέμπτο, στο πλαίσιο μιας τέτοιας πολιτικής, πρέπει να αντιμετωπισθεί και η ανακεφαλιοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, η αποκατάσταση των ζημιών σε νοσοκομεία, πανεπιστήμια, και λοιπά νπδδ από το απαράδεκτο κούρεμα των διαθεσίμων τους και μερικής αποζημίωσης, υπό σαφείς προϋποθέσεις, μικρομετόχων και μικροομολογιούχων.