Τι σκοπούς εξυπηρετούν οι προτάσεις της Κομισιόν για αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας; Συνιστούν άμεση παραδοχή ότι το Σύμφωνο είναι “ηλίθιο”, δεν είναι δηλαδή συμβατό με την τρέχουσα πραγματικότητα της ισχνής ανάπτυξης και των σχετικών υψηλών ελλειμμάτων, έτσι όπως καταγράφονται ιδίως στις οικονομίες της Γερμανίας και της Γαλλίας;

Η αξιοπιστία του Συμφώνου Σταθερότητας κατέρρευσε από τη στιγμή που οι πιο ισχυρές οικονομίες της Ε.Ε., δηλαδή η Γερμανία και η Γαλλία, δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις που αυτό επέβαλε. Η Κομισιόν προσπαθεί να αναστηλώσει τη χαμένη αξιοπιστία του Συμφώνου Σταθερότητας. Κατά τη γνώμη μου όμως η προσπάθεια αυτή είναι θνησιγενής. Αν το Σύμφωνο Σταθερότητας δεν άντεξε στις πραγματικότητες της Ε.Ε. των 15, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην πραγματικότητά μιας Ευρώπης των 25 με πιο έντονη διαφορετικότητα ως προς τα επίπεδα και τους ρυθμούς ανάπτυξης. Αργά ή γρήγορα λοιπόν θα αναγνωρισθεί η ανάγκη μιας νέας “πολυκριτηριακής”, λογικής που θα πρέπει να διέπει τόσο ένα νέο Σύμφωνο Σταθερότητας όσο και ένα νέο καταστατικό της ΕΚΤ.

Τι προοιωνίζεται κατά την άποψή σας η αναθεώρηση του Συμφώνου; Ποιες αλλαγές ενδέχεται να συμβούν τα επόμενα χρόνια στην “αρχιτεκτονική” της ευρωπαϊκής οικονομίας;

Όπως ήδη είπα, οι προτάσεις της Commission δεν απαντούν το πρόβλημα. Κοιτούν στο χθες και όχι στο αύριο της Ευρώπης.    Η δική μου άποψη είναι ότι μετά την Κοπεγχάγη όλα τα ευρωπαϊκά θέματα πρέπει να τα δούμε με μια νέα ματιά, στον ορατό πλέον ορίζοντα μιας Ευρώπης των 25 και μετά το 2007 των 27 χωρών μελών.

Τώρα όλα πρέπει να αλλάξουν: και το Σύμφωνο Σταθερότητας πρέπει να αποκτήσει κοινωνικές παραμέτρους, και η ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αναλάβει μια αναπτυξιακή ευθύνη και ο Ευρωπαϊκός προϋπολογισμός να αυξηθεί, και νέοι θεσμοί χρηματοδότησης πρέπει να δημιουργηθούν.

Το θέμα είναι ο χρόνος, ο τρόπος και η κατεύθυνση των αλλαγών. Κι εδώ είναι που πρέπει να οργανωθεί η παρέμβαση της αριστεράς και οι αγώνες των κοινωνικών κινημάτων. Και τούτο γιατί όλα αυτά συνδέονται με την απασχόληση, το εισόδημα, τις ανάγκες των κοινωνιών και των εργαζομένων.

Αν τελικώς το Σύμφωνο αναθεωρηθεί προς την κατεύθυνση των προτάσεων της Κομισιόν, ποιες εκτιμάτε ότι θα είναι οι επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία;

Όπως συνέβη και στη Γερμανία και στην Πορτογαλία οι ασφυκτικές πιέσεις του Συμφώνου γίνονται αισθητές σε φάσεις ύφεσης. Και μια τέτοια φάση δεν μπορεί να την αποφύγει η Ελλάδα. Πέρα απ’ αυτό όμως, στη χώρα μας, όσο εξαντλούνται οι επιπτώσεις από τη μείωση των επιτοκίων και η δυναμική των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων, θα γίνεται αισθητή η ανάγκη ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης. Κι αυτό δεν “χωράει” μέσα στο υφιστάμενο Σύμφωνο.

Πώς κρίνετε την έως τώρα στάση της ελληνικής κυβέρνησης;

Η κυβέρνηση δίνει μια μάχη οπισθοφυλακών. Υπερασπίζεται το Σύμφωνο Σταθερότητας και την «αυστηρή ερμηνεία του» όταν αυτό έχει καταντήσει ένα ανυπόληπτο πλαίσιο πολιτικών παζαριών και συναλλαγών.

Τι πρέπει να γίνει εν όψει της ελληνικής προεδρίας;

Η διερεύνηση της Ε.Ε. σε 25 και αργότερα σε 27 ή και περισσότερα μέλη δημιουργεί την ανάγκη για μία μεταρρύθμιση όλων των οικονομικών θεσμών, του Συμφώνου, του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Όπως ήδη είπαμε τώρα είναι ακόμη πιο αναγκαίο ένα νέο Σύμφωνο, όπου το κριτήριο του ελλείμματος και του χρέους θα αξιολογείται σε συνάρτηση με το επίπεδο του ΑΕΠ και της απασχόλησης και τους ρυθμούς μεταβολής τους.

Η Κεντρική Τράπεζα πάλι πρέπει να αποκτήσει διευρυμένους στόχους. Η δε χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής ανάπτυξης απαιτεί νέους ισχυρότερους θεσμούς. Ενδεχομένως απαιτείται, μια νέα διακυβερνητική. Αλλά, η ελληνική προεδρία πιστεύω ότι αν το επεδίωκε θα μπορούσε να βρει πολλά επιχειρήματα και συμμάχους αν όχι για την ολοκλήρωση τουλάχιστον για την προώθηση και την ωρίμανση μιας τέτοιας μεταρρύθμισης.