1. Η Αριστερά έχει κατηγορηθεί ότι εκ του ασφαλούς, ως αντιπολίτευση, υπόσχεται πράγματα που «δεν γίνονται». Υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, προεκλογικά, ότι, εάν συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας, μισθοί, συντάξεις και η ζωή μας όλη θα επιστρέψουν στην προ Μνημονίου κατάσταση;

 

Όχι, τέτοια υπόσχεση δεν μπορεί να δοθεί. Με τα Μνημόνια και την πολιτική που έχει εφαρμοσθεί, η αρχική κρίση έχει μετατραπεί σε μια κοινωνική καταστροφή. Έχουμε μπει σε μια μακρά νύχτα και κανείς δεν μας λέει πόσο θα διαρκέσει.

 

Τα όποια θετικά λοιπόν υπήρχαν για τους εργαζόμενους στο χθες θα μπορέσουν να ανακτηθούν μόνο στη βάση μιας νέας πολιτικής, ενός νέου κοινωνικού και οικονομικού υποδείγματος και ενός νέου δίκαιου τρόπου διανομής που πρέπει να διαμορφωθεί. Το πρώτο ζητούμενο προς την κατεύθυνση αυτή είναι να βγούμε από το βαθύ χειμώνα των Μνημονίων, να ανακτήσουν οι εργαζόμενοι τα δικαιώματά τους, να μπουν οι βάσεις για μια κοινωνία δικαιοσύνης στην  οποία οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους θα είναι πάνω από τα κέρδη και την ιδιοτέλεια των ισχυρών.

 

2. Η πολυδιασπασμένη Αριστερά αναλώνει, λένε, δυνάμεις στις μεταξύ της διαμάχες. Δεν θα μπορούσε να συμπράξει με βάση εκείνα που την ενώνουν, για να προωθήσει –και τώρα, προεκλογικά- ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης από το «μνημονιακό», της «οικονομίας των αγορών»; 

 

Έχουν δίκιο όσοι και όσες θέτουν αυτά τα ερωτήματα. Το Μνημόνιο 2 θα συνεχίσει το καταστροφικό έργο του Μνημονίου 1. Αλλά και αυτό το Μνημόνιο θα καταρρεύσει. Γι’ αυτό και διεθνώς έχει ανοίξει ήδη η συζήτηση για ένα Μνημόνιο 3.

 

Αυτό που είπα για «μακρά νύχτα» δεν είναι σχήμα λόγου. Το σχέδιο που εφαρμόζεται πάει μακριά. Αποσκοπεί στη διάλυση του κοινωνικού κράτους, στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου, στη βαλκανοποίηση των μισθών, με δυο λόγια αποσκοπεί στη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας με στόχο έναν κοινωνικά πιο άγριο και αυταρχικό καπιταλισμό, μια ακόμη πιο στυγνή ολιγαρχία.

 

Στις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ αυτή η διαδικασία συνεχίζεται τώρα επί 25 χρόνια και δεν λέει να «ολοκληρωθεί».

 

Οι δυνάμεις της Αριστεράς λοιπόν πρέπει να βρουν δρόμους κοινής δράσης για λόγους άμυνας, αντίστασης, αλλά και για να ανοίξει μια νέα προοπτική. Ο κόσμος της Αριστεράς πρέπει να ανατρέψει ό,τι στέκεται εμπόδιο σ’ αυτό.

 

3. Έστω ότι το κόμμα σας κέρδιζε τις εκλογές. Ποια θα μπορούσε να είναι η πρώτη πολιτική απόφαση που θα λαμβάνατε ως κυβέρνηση;

 

Στόχος μας είναι η επαναδιαπραγμάτευση των πάντων. Ο επανακαθορισμός του μέλλοντός μας και της θέσης μας μέσα στην Ευρώπη και τον κόσμο, με όρους  αξιοπρέπειας, ισοτιμίας και βιωσιμότητας.

 

Στη θέση των Μνημονίων εμείς θέλουμε να μπει ένα σχέδιο κοινωνικής ανόρθωσης, παραγωγικής ανασυγκρότησης και δημοκρατικής αναγέννησης. Και θα παλέψουμε με άξονα το στόχο αυτό από όποια θέση κι αν βρεθούμε, με την όποια δύναμη μας δώσει ο ελληνικός λαός. 

 

Η πρώτη και η τελευταία έννοια μας θα είναι ακριβώς η οργάνωση των εσωτερικών προϋποθέσεων και των διεθνών συμμαχιών, έτσι ώστε μια τέτοια αναδιαπραγμάτευση του μέλλοντός μας να μπορέσει να γίνει μέρος μιας γενικότερης ευρωπαϊκής αλλαγής, αλλά και ως μια προοδευτική εθνική στρατηγική να βρει εκείνη τη διεθνή στήριξη που θα την καταστήσει αποτελεσματική. 

 

4. Προσδοκάτε ότι θα έρθει αλλαγή μέσα από αυτές τις εκλογές στην Ελλάδα;   

 

Οι εκλογές αυτές μπορούν να σηματοδοτήσουν και να βάλουν τις βάσεις για μια νέα πορεία, με την καταδίκη των κομμάτων που ευθύνονται για την καταστροφή και των κομπάρσων τους, και με την ενίσχυση της ευρύτερης ενωτικής συμπαράταξης που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. 

 

Όμως οι εκλογές από μόνες τους δεν αρκούν. Χρειάζονται μεγάλες αλλαγές στην ίδια την κοινωνία, και προβληματισμός στον ίδιο το λαό. Η λογική του να αναθέτουμε τις υποθέσεις μας στις κυβερνήσεις περιμένοντας τις λύσεις παθητικά από τα πάνω αποδείχθηκε καταστροφική. Γι’ αυτό και στην κοινωνία υπάρχει η αίσθηση της συνενοχής. Πρέπει να κατακτήσουμε μια νέα, πραγματική δημοκρατία, να σκεφθούμε από την αρχή και να κατακτήσουμε μια νέα σχέση του πολίτη με την πολιτική.

 

5. Ο μισθός έχει γίνει «μισθολογικό κόστος», η σύνταξη «επιβάρυνση των ταμείων», ο καπιταλισμός «οικονομία των αγορών». Πώς απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ –και εν γένει η Αριστερά- σε όλο αυτό το μελετημένο κυρίαρχο λεξιλόγιο που ενισχύει –και προεκλογικά- την πολιτική των κομμάτων του Μνημονίου; 

 

Όπως είναι γνωστό, η κρίση που ζούμε ξεκίνησε από τις μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ και επεκτάθηκε σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Η ασυδοσία των αγορών και του καπιταλισμού, υπό συνθήκες νεοφιλελευθερισμού, έδωσε στην κρίση τεράστιες διαστάσεις. Στη χώρα μας, ένας κλεπτοκρατικός καπιταλισμός και ένα διεφθαρμένο δικομματικό σύστημα μετέτρεψαν την κρίση σε κοινωνική καταστροφή και υποδούλωσαν τη χώρα σε νεοαποικιακά δεσμά.

 

Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι για την κρίση και την καταστροφή προσπαθούν να μας πείσουν ότι για την κρίση δεν φταίνε αυτοί αλλά ο κόσμος της εργασίας και η Αριστερά.

 

Πρόκειται για άθλια και προκλητική επίθεση, για την οποία οι εκλογές αποτελούν την ευκαιρία για να δοθεί μια πρώτη απάντηση 

 

6. Έστω ότι γυρίζει κάποιος στο σπίτι του και έχει ξεχάσει τα κλειδιά. Διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να μπει μέσα ούτε από το παράθυρο ούτε από το μπαλκόνι του γείτονα ούτε από πουθενά. Το πρώτο που θα σκεφτεί είναι να σπρώξει με δύναμη την πόρτα. Θα το κάνει, όμως, μόνο αν γνωρίζει ότι υπάρχει πιθανότητα η πόρτα να ανοίξει. Τι λέει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ στον πολίτη για να τον πείσει ότι η «πόρτα» προς ένα καλύτερο αύριο θα ανοίξει πράγματι αν «σπρώξει» δυνατά;

 

Η πόρτα της εξουσίας σήμερα είναι σάπια και το σπίτι ετοιμόρροπο. Όμως την υποβαστάζουν ισχυρές δυνάμεις και συμφέροντα μεγάλα, ευρωπαϊκά και διεθνή. Διότι ως χώρα λειτουργούμε ως πειραματόζωο του παγκόσμιου καπιταλισμού.

 

Πρέπει λοιπόν να κάνουμε ό,τι μπορούμε, π.χ. να φωνάξουμε και τους «γείτονες», να συνεργασθούμε και με άλλους λαούς έτσι ώστε να δράσουμε από κοινού ή έστω η δική μας δράση να εντάσσεται σε κάποιο ευρύτερο σχέδιο, σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή δυναμική. Διότι δεν αρκεί να ρίξουμε τη σάπια πόρτα, αλλά και να προχωρήσουμε στην ανακατασκευή του σπιτιού με νέα υλικά την πραγματική δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη.