Δημ.: Είστε πολύ ευχαριστημένος υποθέτω από το Συνέδριο του κόμματός σας.

 

Βεβαίως. Τα συνέδρια της Αριστεράς πάντα έχουν κάποια ένταση, αλλά, πέρα απ’ αυτό, νομίζω ότι κυριάρχησε το εποικοδομητικό στοιχείο.

 

Δημ.: Εποικοδομητικό λέτε… Πώς είναι εποικοδομητικό ένα Συνέδριο όταν βγαίνει ένα ποσοστό της δύναμης του συνεδρίου και μιλάει σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση απ’ ό,τι η συντριπτική έστω πλειοψηφία; Δηλαδή να λέει «πάμε, όχι σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, αλλά να δούμε, να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, να μη δηλώσουμε αδιάφοροι σε μια κυβερνητική προοπτική», να ψηφίζει λευκό για το πρόγραμμα κλπ.

 

Δε μπορούμε να περιμένουμε στην εποχή μας συνθήκες νεκροταφείου. Ζούμε μια εποχή που καταρρίπτονται βεβαιότητες, αλλάζουν πάρα πολλά δεδομένα, επομένως θα αργήσουμε πάρα πολύ – και όχι μόνο στο χώρο της Αριστεράς – εάν και εφόσον ξαναέρθουμε σε τέτοιες βεβαιότητες, όπου να υπάρχουν ομοφωνίες.

 

Το στοίχημα είναι τι συζητάει κανείς. Εμείς λοιπόν συζητήσαμε, δεχτήκαμε μια πίεση να κάνουμε ένα πρόγραμμα που είτε θα ήταν πρόγραμμα συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ είτε θα ήταν ένα πρόγραμμα που μοναδικό του σκοπό θα είχε να αποκλείσουμε τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό θα ήταν όχι πρόγραμμα αλλά ένας κατάλογος πέντε – δέκα σημείων που ή θα τα δεχόταν το ΠΑΣΟΚ ή όχι.

 

Εμείς αντισταθήκαμε σ’ αυτό και κάναμε ένα πρόγραμμα αυτοπροσδιορισμού της Αριστεράς. Τι θέλουμε εμείς, πώς αξιολογούμε τα προβλήματα της κοινωνίας και ποιες λύσεις εμείς βλέπουμε ότι αυτά χρειάζονται. Αυτή ήταν η επιτυχία και επιτυχία θα είναι να συνεχίσουμε στην κατεύθυνση αυτή, ακριβώς από εδώ και πέρα, όλοι μαζί, διότι όλες οι πτέρυγες συνέβαλαν στο να βγει αυτό το πρόγραμμα.

 

Δημ.: Από τη στιγμή που υπάρχει ένα πρόγραμμα, εξ αντικειμένου, δεν τίθεται υπό δοκιμασία σε σχέση με τις άλλες δυνάμεις; Θέλω να πω δεν υπάρχει εξ αντικειμένου η πρόκληση: «ιδού το πρόγραμμά μας, πείτε μας αν συμφωνείτε ή όχι και βλέπουμε από κει και πέρα τις συνεργασίες».

 

Βεβαίως, και εμείς θα χαρούμε να υπάρξει μια ευρύτερη συζήτηση στην κοινωνία σε μερικά θέματα. Επιτρέψτε μου ένα παράδειγμα: Θυμάμαι που τον Οκτώβριο εμείς καταθέσαμε μια πρόταση για το τραπεζικό σύστημα και όταν , μεταξύ των άλλων, μιλήσαμε για την ανάγκη επανεθνικοποίησης της Εθνικής Τράπεζας, αντιμετωπίσαμε μια παγερή αντίδραση. Διάβαζα χθες σε πρωτοσέλιδο εφημερίδας, δηλώσεις ενός νομπελίστα Οικονομολόγου του Κρούγκμαν, που ζητάει εθνικοποίηση όλου του τραπεζικού συστήματος. Ποιος θα το περίμενε κε Πάικε;

 

Δημ.: και ο κ. Παπανδρέου είπε χθες ότι κάποιες τράπεζες μπορεί να εθνικοποιηθούν…

Και άργησε. Θέλω να πω, λοιπόν, ότι τι είναι σήμερα σωστό, τι είναι αριστερό και τι δεν είναι, όλα αυτά τίθενται σε μια διαδικασία επαναπροσδιορισμού.

 

Άρα, ανακεφαλαιώνω:

 

Το συνέδριο ήταν ένα συνέδριο αυτοπροσδιορισμού της Αριστεράς, αυτό το θεωρώ μεγάλη επιτυχία, ήταν ένα συνέδριο που συζήτησε πάνω σε υπαρκτά προβλήματα της κοινωνίας και από κει και πέρα απέχουμε πολύ από το να διεκδικούμε ή να επιδιώκουμε την πλήρη ομοφωνία.

 

Δημ.: Από την πείρα σας, επειδή αυτό το πρόγραμμα θα κατατεθεί στο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να διατυπωθεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, πώς περιμένετε να αλλάξει ενδεχομένως; 

 

Είναι μια άλλη καινοτομία που ίσως ξενίζει, ότι αυτό που ονομάζουμε εμείς πρόγραμμα εδώ, είναι μια επεξεργασία δική μας, έχει τη μορφή προγράμματος, αλλά είναι πρόταση προς συζήτηση. Δηλαδή δεν είναι το τελικό πρόγραμμα. Είναι πρόταση προς συζήτηση με τρεις αποδέκτες: Ο ένας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο συμμετέχουμε εμείς, είμαστε η βασική συνιστώσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Δηλαδή, μπορεί να κρίνουμε όλοι μαζί ότι για το ΣΥΡΙΖΑ δε χρειάζεται τόση εξειδίκευση, τόση ανάλυση. Μπορεί π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ να κατέβει στις εκλογές με ένα διακηρυκτικό κυρίως κείμενο, όπου θα εξηγεί ποιος είναι, τι θέλει, πού πάει, ποιες είναι οι άμεσες προτάσεις του κλπ. Αυτό είναι αυτόνομος ο ΣΥΡΙΖΑ να το αποφασίσει.

 

Δημ.: Για να λειάνετε και τις όποιες ενστάσεις και διαφωνίες μπορεί να προκύψουν.

 

Και μ’ αυτή την έννοια. Αλλά ξέρετε υπάρχει και κάτι άλλο. Πόσο ώριμος είναι κανείς να κάνει κάτι.

 

Ο δεύτερος αποδέκτης είναι ο Συνασπισμός. Ο ΣΥΝ παραμένει ένα κόμμα με τη δική του επίσης αυτοτέλεια. Το Συνέδριο χθες έδειξε μια ωριμότητα. Έχουμε μια νέα γενιά ανθρώπων  κάτω των σαράντα, που μου άρεσε ο τρόπος που τα αντιμετώπισαν, όχι άκριτα, αλλά με ενδιαφέρον. Άρα ο ΣΥΝ πρέπει να προχωρήσει τη δική του αυτοτελή δουλειά.

 

Ο τρίτος αποδέκτης είναι η κοινωνία. Θα αρχίσουμε, λοιπόν, το πρόγραμμά μας -και συνολικά αλλά κυρίως κατά κεφάλαια και κατά θέματα- να το συζητάμε με φορείς. Π.χ την πρότασή μας για την υγεία θέλουμε να τη συζητήσουμε με ό,τι κινείται στο χώρο της υγείας, όπως σύλλογοι, οργανώσεις κλπ. Δηλαδή κριτής της δικής μας αλήθειας θα είναι και το τι θα εισπράξουμε από την κοινωνία. Δεν είμαστε στο παλιό στυλ: «επειδή το ψηφίσαμε με συντριπτική πλειοψηφία, άρα είναι κατά τεκμήριο σωστό».

 

Δημ. Θα είχε ενδιαφέρον να το στέλνατε και στον αντίστοιχο υπουργό ή στους αντίστοιχους υπουργούς.

 

Σήμερα διαβάζω μια συνέντευξη του κ. Κουβέλη στα «ΝΕΑ», που λέει «κανείς, καμία δύναμη στον ΣΥΝ δε μπορεί να επιβάλει σιωπητήριο».

 

Προσυπογράφω. Το θεωρώ αυτονόητο. Όμως επειδή δεν έχω διαβάσει όλη τη συνέντευξη δε μπορώ να πω τίποτε περισσότερο.

 

Δημ.: Γιατί νοιώθει την ανάγκη ένα κορυφαίο στέλεχος να μιλήσει για αυτά τα θέματα;  

 

Μη με ρωτάτε για τις θέσεις ή τα συναισθήματα άλλων…

 

Δημ.: Θέλω να πω ότι όταν ένα κορυφαίο στέλεχος νοιώθει ότι πάνε να του βάλουν σιωπητήριο απευθύνεται στην πλειοψηφία.

 

Δεν έχω διαβάσει τη συγκεκριμένη συνέντευξη στην οποία αναφέρεστε, γι’ αυτό που σας διαβεβαιώνω είναι ότι ο ΣΥΝ είναι η ακρόπολη της δημοκρατίας. Έχουμε θεσμοθετημένες τάσεις, έχουμε καταστατικά, ψηφίζουμε ακόμη και για ποιον θα χουμε υποψήφιο.

 

Δημ.: Βλέπουμε κάποιες δημοσκοπήσεις χθες, οι οποίες θα πρέπει να σας έχουν βάλει σε σκέψεις, δε λέω να σας ανησυχήσουν. Πρώτα – πρώτα, ανατρέπεται ή φαίνεται ότι ανατρέπεται ο συσχετισμός στο χώρο της αριστεράς όπως είχε διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα. Και το δεύτερο είναι ότι στο ενδεχόμενο δεύτερων εκλογών τα ποσοστά συρρικνώνονται πάρα πολύ. Θέλω να πω ότι ό, τι απόφαση κι αν πάρετε μετά τις εκλογές, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας θα έχετε ρίσκο και κόστος.

 

Ό,τι κάνουμε έχει ρίσκο. Εμάς, αυτή τη στιγμή, δε μας απασχολούν οι δημοσκοπήσεις, δε μας απασχολούν τα ποσοστά. Χτίζουμε την ταυτότητα της αριστεράς της εποχής μας. Είναι επιλογή μας, είναι απόφασή μας, είναι θέλησή μας.

 

Μα, όλη αυτή η εργασία δεν πρέπει να είναι σε κενό. Πρέπει να λαμβάνει υπόψη της και τα πολιτικά δεδομένα…

 

Έχουμε υπόψη μας την πραγματικότητα με βάση τη δική μας εκτίμηση φυσικά. Εμείς έχουμε κάνει μια εκτίμηση για την κρίση και το τι πρέπει να γίνει, αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως εμείς εκτιμούμε, θα αποδειχθεί ότι εμείς κάναμε λάθος, και η ιστορία θα γράψει ότι ο Γ. Δραγασάκης και κάποιοι άλλοι είχαν μερικές ιδέες που γράφτηκαν σε ένα κομμάτι χαρτί. Εάν όμως τα πράγματα εξελιχθούν όπως εμείς τα αναλύουμε και τα εκτιμούμε – θέλω να πιστεύω και με τρόπο επιστημονικό – τότε σας διαβεβαιώνω πως το πρόγραμμά μας και η κατεύθυνσή μας θα προσελκύει διαρκώς και περισσότερους νέους αποδέκτες. Διαρκώς και όλο και περισσότερο θα διαπιστώνεται ότι είχε δίκιο ο ΣΥΝ, είχε δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ όταν έλεγε αυτά τα πράγματα. Αυτή είναι η βαθιά μου πεποίθηση. Εννοείται βεβαίως ότι γι’ αυτό θα προσπαθήσουμε να πείσουμε τον κόσμο. Αλλά δε θα γίνουμε ουρά των δημοσκοπήσεων, ούτε ουρά του εκλογικού ποσοστού. Θα δώσουμε τη μάχη μας, θα εξηγήσουμε στον κόσμο τι νομίζουμε και τι πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνει σ’ αυτή την κοινωνία και ευελπιστούμε ότι θα πάμε πολύ καλά, πολύ καλύτερα απ’ ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Από εκεί και πέρα το κριτήριό μας είναι αυτό: Έχουμε ένα σχέδιο ανάτασης της Αριστεράς. Αυτό το σχέδιο θα υλοποιήσουμε.

 

Δημ.: Γιατί ένα κόμμα το οποίο απευθύνεται στην κοινωνία και προφανώς θέλει να περάσει και τις απόψεις του στην κοινωνία, δείχνει να μην ενδιαφέρεται για την κυβερνητική προοπτική;       

 

Ποιος είπε ότι δεν ενδιαφερόμαστε; Υπάρχει πολιτική δύναμη που δεν την ενδιαφέρει κάτι τέτοιο; Επιτρέψτε μου, επειδή διαβάζω κι εγώ διάφορα, να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή διάσταση. Δεν υπάρχει πολιτική δύναμη, ούτε στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, η οποία να μην ενδιαφέρεται για τη διακυβέρνηση και την εξουσία. Απλώς η κάθε δύναμη έχει το δικό της σχέδιο. Δηλαδή, μπορεί να αξιολογήσει ότι στη συγκεκριμένη στιγμή ότι μπορεί να επηρεάσει την άσκηση της εξουσίας καλύτερα από τα κάτω ή συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση με κάποιους δεδομένους όρους που αν δεν τους έχει δε θα συμμετάσχει. Εγώ τουλάχιστον είμαι αυτής της άποψης. Αν κάνετε τον κόπο και μελετήσετε το πρόγραμμά μας, θα δείτε ότι είναι ένα πρόγραμμα που διεκδικεί την εξουσία και τη διεκδικεί μάλιστα από σήμερα και σε όλα τα επίπεδα. Διότι, προφανώς, όταν λέμε εξουσία πυρήνας μπορεί να είναι η κυβερνητική εξουσία, αλλά η εξουσία υπάρχει σε όλη την κοινωνία.