Ακούγοντας τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης από τον Πρόεδρό της, τον κ. Καραμανλή, και ακούγοντας τον κ. Γεώργιο Παπανδρέου, αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, μου ήρθαν στη σκέψη οι δημοσκοπήσεις που προεκλογικά έδειχναν με επίταση το αίτημα του λαού για πολιτική αλλαγή και για άλλη πολιτική. Η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα που εξέφρασε τελικά το αίτημα αυτό για δύο κυρίως λόγους, κατά τη γνώμη μου: Ο ένας είναι ότι το ΠΑΣΟΚ νομιμοποίησε στη συνείδηση της κοινωνίας τις δεξιές πολιτικές, ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο που κήρυξε το «τέλος των διαχωριστικών γραμμών». Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η Αριστερά, παρά τις προσπάθειες που έγιναν, δεν βρήκε πλήρως τη δυνατότητα να εκφραστεί ως μία ενιαία παράταξη.Τώρα όμως, μετά τις εκλογές, μπορώ να παρατηρήσω είναι ότι για άλλη πολιτική ακούμε άλλη πολιτική όμως δεν βλέπουμε. Στην ουσία έχουμε μία συνέχιση της πολιτικής του κ. Σημίτη με κάποιες διορθωτικές παρεμβάσεις -ιδίως σε ακρότατα ελλείμματα αυτής της πολιτικής- και μια πιο συστηματική στροφή στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, αν και απ’ ό,τι φαίνεται η Νέα Δημοκρατία δεν έχει ακόμα αποσαφηνίσει τη «δοσολογία» αυτής της στροφής.

Η Κυβέρνηση υποστηρίζει ότι για να προχωρήσει στο σχεδιασμό της έχει ανάγκη από μία απογραφή. Εμείς θεωρούμε νόμιμο το αίτημα της απογραφής. Ας μη ξεχνάμε ότι ο  Συνασπισμός συνέβαλε στην ανάδειξη του προβλήματος της διαφάνειας της δημοσιονομικής διαχείρισης. Λέμε μάλιστα ότι είμαστε υπέρ στο να επεκταθεί αυτή και σε άλλους τομείς, όπως είναι η ανεργία -δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν αμφιβολίες για το πόσο είναι το ύψος της ανεργίας- αλλά και το ύψος των στρατιωτικών δαπανών. Όμως υπάρχει ένα ερώτημα ως προς την αξιοπιστία των συμπερασμάτων και των πορισμάτων της απογραφής:

Πώς προτίθεται η Κυβέρνηση να καλύψει το έλλειμμα αυτό; Η επίκληση των υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αρκεί ούτε πείθει, διότι και το ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια με τη βοήθεια των υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανακοίνωνε τα στοιχεία του. Μια λύση θα ήταν η Κυβέρνηση να θέσει την όλη διαδικασία της απογραφής των μεθόδων, των διαδικασιών, των τεχνικών παραμέτρων υπό την εποπτεία της Διαρκούς Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, με στόχο να διασφαλιστεί ότι τα στοιχεία θα είναι αξιόπιστα και ότι θα σταματήσει το εξής αναχρονιστικό φαινόμενο: Η κάθε κυβέρνηση να έχει τα δικά της στοιχεία και το Κοινοβούλιο πολλές φορές να επιδίδεται σε αριθμομαχίες -πόσο είναι το έλλειμμα, πόσο το χρέος- αντί να συζητά επί των πολιτικών που πρέπει να εφαρμοστούν.

Γενικότερα, οι προγραμματικές δηλώσεις χαρακτηρίζονται από αντίφαση στόχων και μέσων.  Ως στόχος παρουσιάζεται μια κοινωνία δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και συλλογικότητας και μια ανάπτυξη που θα μοιράζονται δίκαια οι καρποί της. Όμως οι πολιτικές που προτείνονται, στα περισσότερα ζητήματα, οδηγούν στο αντίθετο. Σαν παραδείγματα αναφέρω:

Φορολογία:  Προτείνονται γενικές μειώσεις στη φορολογία των κερδών χωρίς ανάλογες μειώσεις στη φορολογία των μισθωτών και των άλλων φυσικών προσώπων. Άρα, αντί περισσότερης δικαιοσύνης οδηγούμαστε σε περισσότερες φορολογικές και κοινωνικές ανισότητες.

Ανεργία: Κρίσιμο μέγεθος δεν είναι μόνο το ποσοστό ανεργίας αλλά και το ποσοστό απασχολούμενου πληθυσμού. Στο θέμα της αύξησης του ποσοστού απασχόλησης δεν έχουμε καν δέσμευση στους στόχους. Είμαστε οι τελευταίοι στην Ευρώπη. Δουλεύει το 56% των Ελλήνων που είναι ικανοί για εργασία. Το ποσοστό αυτό πρέπει να αυξηθεί αν θέλουμε να σώσουμε την κοινωνική ασφάλιση, αν θέλουμε όντως να επιταχύνουμε την ανάπτυξη και να βοηθήσουμε να βελτιωθούν τα εισοδήματα του ελληνικού λαού. Αυτά που είπε ο κ. Καραμανλής στις προγραμματικές δηλώσεις δεν αποτελούν λύσεις, αλλά μια επιδότηση των επιχειρήσεων για να προσλαμβάνουν ανέργους. Ωστόσο, αν η επιχείρηση δεν έχει δουλειές, πώς να προσλάβει κόσμο; Επομένως το μόνο που μένει σίγουρο είναι η ενίσχυση κάποιων επιχειρήσεων και όχι η μείωση της ανεργίας.

Ακρίβεια:  Στο σκέλος της ακρίβειας και των εισοδημάτων ο κος Καραμανλής απέφυγε να αναλάβει οιαδήποτε δέσμευση για το κατώτερο μισθό και ημερομίσθιο, για την θεσμοθέτηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, και για τη μείωση του κόστους ζωής γενικότερα.

Συμπερασματικά, οι πραγματικοί στόχοι της νέας διακυβέρνησης δει είναι η διαμόρφωση μιας πιο δίκαιης κοινωνίας αλλά η κατοχύρωση και η διεύρυνση των κεκτημένων του νεοφιλελευθερισμού προς όφελος των πιο ισχυρών και εύπορων στρωμάτων της κοινωνίας.