Το «κάνουμε πολιτική» δεν πρέπει να συγχέεται με γενικές διακηρύξεις, τονίζει ο Γ. Δραγασάκης. Και επισημαίνει ότι ενώ όλος ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει ως στόχο του μια κυβέρνηση της Αριστεράς, τα συγκεκριμένα καθήκοντα και το συγκεκριμένο πρόγραμμα μιας τέτοιας κυβέρνησης
δεν έχουν γίνει ακόμη, στο βαθμό που θα έπρεπε, υπόθεση όλου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αυτή η αντίφαση, τονίζει, πρέπει να ξεπεραστεί.

Τη συνέντευξη πήρε ο Θόδωρος Μιχόπουλος

Η συ­γκυ­βέρ­νη­ση ζει με το φό­βο της κοι­νω­νι­κής έ­κρη­ξης. Ο ί­διος ο Σα­μα­ράς, μά­λι­στα, αμ­φι­βάλ­λει αν θα α­ντέ­ξουν μέ­χρι τον Ιού­λιο. Πώς βλέ­πε­τε να προ­χω­ρά το Μα­ξί­μου, με δε­δο­μέ­νη την «ε­ξου­σιο­δό­τη­ση» που πή­ρε ο Βε­νι­ζέ­λος α­πό το συ­νέ­δριο του ΠΑ­ΣΟΚ για με­γα­λύ­τε­ρη ε­μπλο­κή στην κυ­βέρ­νη­ση, και την ε­πι­φυ­λα­κτι­κό­τη­τα που δεί­χνει τε­λευ­ταία η ΔΗ­ΜΑ­Ρ;

 

Η κυ­βέρ­νη­ση γνω­ρί­ζει ό­τι οι προσ­δο­κίες που καλ­λιέρ­γη­σε για σύ­ντο­μη στα­θε­ρο­ποίη­ση και α­νά­καμ­ψη της οι­κο­νο­μίας ή­ταν ψεύ­τι­κες, α­φού α­νά­καμ­ψη της οι­κο­νο­μίας με πτώ­ση των ει­σο­δη­μά­των και των δη­μό­σιων ε­πεν­δύ­σεων εί­ναι α­δύ­να­τη. Προ­σπα­θεί, λοι­πόν, να κερ­δί­σει χρό­νο. Στην κα­τεύ­θυν­ση αυ­τή, με­τα­θέ­τουν τα προ­βλή­μα­τα στο μέλ­λον. Οργα­νώ­νουν ε­πι­κοι­νω­νια­κούς α­ντι­πε­ρι­σπα­σμούς και εκ­στρα­τείες κα­τά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ. Πυ­ρο­δο­τούν τη στρα­τη­γι­κή της έ­ντα­σης. Συ­ζη­τούν το εν­δε­χό­με­νο να προ­χω­ρή­σουν και σε κά­ποιον α­να­σχη­μα­τι­σμό, για να διευ­θε­τή­σουν τις αυ­ξα­νό­με­νες εν­δο­κυ­βερ­νη­τι­κές α­ντι­θέ­σεις.

 

 

Ση­μα­σία έ­χει ό­τι τό­σο ο κ. Βε­νι­ζέ­λος ό­σο και ο κ. Κου­βέ­λης εί­ναι ε­ξαρ­τη­μέ­νοι α­πό τη δια­χεί­ρι­ση και τη νο­μή της ε­ξου­σίας. Η κυ­βέρ­νη­ση, και προ­σω­πι­κά ο κ. Σα­μα­ράς, δεί­χνουν να έ­χουν πα­ραι­τη­θεί α­πό κά­θε διεκ­δί­κη­ση, και έ­χουν πα­ρα­δο­θεί στις προ­τε­ραιό­τη­τες και τα χρο­νο­δια­γράμ­μα­τα της γερ­μα­νι­κής πο­λι­τι­κής. Μο­να­δι­κή ελ­πί­δα για αλ­λα­γή πο­λι­τι­κής εί­ναι οι α­γώ­νες του δι­κού μας και των άλ­λων λαών, και η πε­ραι­τέ­ρω ε­νί­σχυ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ.

Σε δρά­ση οι λα­οί της Ευ­ρώ­πης

Οι ε­ξε­λί­ξεις στην Ευ­ρώ­πη -ε­κλο­γές στην Ιτα­λία, δια­δη­λώ­σεις στην Πορ­το­γα­λία, α­να­τρο­πές στην Βουλ­γα­ρία- πό­σο ε­πη­ρεά­ζουν την πο­ρεία των πραγ­μά­των στην Ελλά­δα;

 

Οι ευ­ρω­παϊκοί λα­οί, ο έ­νας με­τά τον άλ­λον, α­πορ­ρί­πτουν τις χρε­ο­κο­πη­μέ­νες πο­λι­τι­κές και υ­περ­βαί­νουν το φθαρ­μέ­νο και υ­πο­ταγ­μέ­νο πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό. Ανα­λαμ­βά­νουν οι ί­διοι δρά­ση διεκ­δι­κώ­ντας νέες, δί­καιες πο­λι­τι­κές και νέες εκ­προ­σω­πή­σεις.

 

 

Εί­ναι ο ξε­ση­κω­μός των λαών της Ευ­ρώ­πης ε­νά­ντια στη λι­τό­τη­τα και τη γερ­μα­νι­κή η­γε­μο­νία, μια δια­δι­κα­σία που εί­ναι α­κό­μη στην αρ­χή. Εί­ναι έ­να σε­νά­ριο, το ο­ποίο, ό­ταν το πρω­το­δια­τυ­πώ­σα­με, έ­μοια­ζε με φα­ντα­σίω­ση. Τώ­ρα εί­ναι μια α­με­τά­κλη­τη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Βε­βαίως, εί­ναι μια δυ­να­μι­κή σε ε­ξέ­λι­ξη, ά­μορ­φη και ε­τε­ρο­γε­νής α­κό­μη, που η κα­τεύ­θυν­σή της πα­ρα­μέ­νει ζη­τού­με­νο και θα ε­ξαρ­τη­θεί α­πό τη δυ­να­τό­τη­τα των δυ­νά­μεων της Αρι­στε­ράς και των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των να την ε­πη­ρεά­σουν. Υπ’ αυ­τή την έν­νοια, μας α­φο­ρούν ά­με­σα, α­φού εί­μα­στε μέ­ρος αυ­τής της δυ­να­μι­κής και μά­λι­στα με αυ­ξη­μέ­νες ευ­θύ­νες.

Ο προ­γραμ­μα­τι­κός λό­γος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν εί­ναι α­κό­μα ε­πε­ξερ­γα­σμέ­νος και ε­ξει­δι­κευ­μέ­νος. Για να προ­χω­ρή­σει έ­να κόμ­μα ό­πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τις α­να­λύ­σεις του, ποια α­ντι­κει­με­νι­κά και υ­πο­κει­με­νι­κά ε­μπό­δια πρέ­πει να υ­περ­βεί, με δε­δο­μέ­νο ό­τι τα πά­ντα α­να­τρέ­πο­νται συ­νε­χώς;

 

Η ρευ­στό­τη­τα και το βά­θος της κρί­σης, εί­ναι βε­βαίως ση­μα­ντι­κές δυ­σκο­λίες, ό­μως δεν εί­ναι α­νυ­πέρ­βλη­τες. Αρκεί να α­κο­λου­θή­σου­με τη δο­κι­μα­σμέ­νη λε­νι­νι­στι­κή αρ­χή, βά­σει της ο­ποίας α­παι­τεί­ται να κά­νεις κά­θε φο­ρά συ­γκε­κρι­μέ­νη α­νά­λυ­ση της συ­γκε­κρι­μέ­νης πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και να δί­νεις κά­θε φο­ρά συ­γκε­κρι­μέ­νη α­πά­ντη­ση στις συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες.

 

Η πραγ­μα­τι­κή πρό­κλη­ση έ­γκει­ται στην α­νά­γκη ε­νός πιο ου­σια­στι­κού, α­νοι­χτού και ει­λι­κρι­νούς δια­λό­γου, τό­σο στο ε­σω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ ό­σο και στην κοι­νω­νία, για τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα και τις ε­ναλ­λα­κτι­κές λύ­σεις τους.

 

Δεν έ­χου­με ε­πί­σης βρει α­κό­μη πρα­κτι­κούς τρό­πους για να α­ξιο­ποιή­σου­με πλή­ρως το πλού­σιο ε­πι­στη­μο­νι­κό δυ­να­μι­κό που έ­χει προ­σεγ­γί­σει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ. Γι’ αυ­τό πρέ­πει να εν­θαρ­ρύ­νου­με τη δη­μιουρ­γία μιας κουλ­τού­ρας δια­λό­γου, που θα ε­πι­τρέ­πει σε ό­λον αυ­τό τον κό­σμο να συμ­με­τά­σχει και να συμ­βά­λει στο συλ­λο­γι­κό προ­βλη­μα­τι­σμό. Το τι δε­σμεύει και τι ό­χι τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚ­Μ, το τι εί­ναι ή δεν εί­ναι ρε­α­λι­στι­κό, α­κό­μη και το τι εί­ναι ή δεν εί­ναι α­ρι­στε­ρό, δεν θα κρι­θεί μέ­σα σε κλει­στά γρα­φεία, αλ­λά μέ­σα α­πό την α­νοι­κτή συ­ζή­τη­ση με τους πο­λί­τες, τους ερ­γα­ζό­με­νους, το λαό.

 

Δεν έ­χου­με, ε­πί­σης, ε­ξοι­κειω­θεί με την α­νά­γκη δια­μόρ­φω­σης πο­λι­τι­κής στο συ­γκε­κρι­μέ­νο χώ­ρο και χρό­νο, λαμ­βά­νο­ντας υ­πό­ψη τους συ­γκε­κρι­μέ­νους συ­σχε­τι­σμούς. Δεν υ­πάρ­χει σα­φής κοι­νή και ε­μπε­δω­μέ­νη α­ντί­λη­ψη για το τι ση­μαί­νει α­ρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή, τι θα πει «κά­νου­με πο­λι­τι­κή», και συ­χνά τη συγ­χέ­ου­με με γε­νι­κές δια­κη­ρύ­ξεις. Έτσι, ε­νώ ό­λος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ έ­χει ως στό­χο του μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, τα συ­γκε­κρι­μέ­να κα­θή­κο­ντα και το συ­γκε­κρι­μέ­νο πρό­γραμ­μα μιας τέ­τοιας κυ­βέρ­νη­σης δεν έ­χουν γί­νει α­κό­μη, στο βαθ­μό που θα έ­πρε­πε, υ­πό­θε­ση ό­λου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ. Αυ­τή η α­ντί­φα­ση πρέ­πει να ξε­πε­ρα­στεί.

Σε δια­βού­λευ­ση το φο­ρο­λο­γι­κό

Τα μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης την πρό­τα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για το φο­ρο­λο­γι­κό δεν την υ­πο­δέ­χτη­καν ως α­να­τρο­πή. Η ί­δια η πρό­τα­ση δεν έ­δω­σε λα­βές ή δια­βλέ­πεις σκο­πι­μό­τη­τα;

 

Δεν ε­πρό­κει­το για την τε­λι­κή πρό­τα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚ­Μ, αλ­λά για μια -α­ξιέ­παι­νη κα­τά τη γνώ­μη μου- πρω­το­βου­λία του τμή­μα­τος Οι­κο­νο­μι­κής Πο­λι­τι­κής να θέ­σει σε δη­μό­σια δια­βού­λευ­ση ε­πε­ξερ­γα­σίες και προ­τά­σεις του. Εί­ναι μια πρα­κτι­κή που θα συ­νε­χι­σθεί για ό­λα τα θέ­μα­τα. Στό­χος της συ­γκε­κρι­μέ­νης δια­βού­λευ­σης, ό­πως εί­παν και ει­ση­γη­τές, ή­ταν κυ­ρίως να α­κου­στούν προ­τά­σεις φο­ρέων και ει­δι­κών, πράγ­μα που σε ση­μα­ντι­κό βαθ­μό ε­πε­τεύχ­θη.

Με ποια λο­γι­κή κα­θο­ρί­στη­καν οι 300.000 ευ­ρώ ως α­φο­ρο­λό­γη­το ό­ριο για το φό­ρο πε­ριου­σίας;

 

Αυ­τές εί­ναι ρυθ­μί­σεις που, α­νε­ξάρ­τη­τα αν θα υιο­θε­τη­θούν ή ό­χι, δεν συ­νι­στούν το δο­μι­κό πυ­ρή­να της πρό­τα­σής μας. Οι δο­μι­κού χα­ρα­κτή­ρα αλ­λα­γές που προ­τεί­νου­με εί­ναι αυ­τές κυ­ρίως που α­να­φέ­ρου­με και στο προ­ε­κλο­γι­κό μας πρό­γραμ­μα, δη­λα­δή:

α. Η σύ­στα­ση του πε­ριου­σιο­λο­γίου με βά­ση την συ­νο­λι­κή πε­ριου­σία σε Ελλά­δα και ε­ξω­τε­ρι­κό.

β. Επα­νε­ξέ­τα­ση ό­λων των ει­δι­κών φο­ρο­λο­γι­κών κα­θε­στώ­των, με στό­χο την ε­πι­βο­λή κοι­νών κα­θο­λι­κών αρ­χών.

γ. Η α­να­σύ­στα­ση των φο­ρο­εισ­πρα­κτι­κών μη­χα­νι­σμών και των φο­ρο­λο­γι­κών διοι­κη­τι­κών αρ­χών α­πό μη­δε­νι­κή βά­ση.
δ. Η σχε­δια­σμέ­νη ε­πα­νέ­ντα­ξη της «πα­ρα­οι­κο­νο­μίας» στη ε­πί­ση­μη οι­κο­νο­μία.

 

Αυ­τές οι «δο­μι­κές αλ­λα­γές» εί­ναι που θα μας ε­πι­τρέ­ψουν να σχε­διά­σου­με έ­να φο­ρο­λο­γι­κό σύ­στη­μα δί­καιο, α­πλό και στα­θε­ρό, τις ε­πι­μέ­ρους ρυθ­μί­σεις του ο­ποίου μπο­ρού­με να τις συ­ζη­τή­σου­με.

Το λα­θρε­μπό­ριο καυ­σί­μω­ν

Και το λα­θρε­μπό­ριο πα­ρα­μέ­νει σο­βα­ρό πρό­βλη­μα… Ποια θα εί­ναι τώ­ρα τα ε­πό­με­να βή­μα­τα;

 

Βε­βαίως. Αλλά αυ­τό εί­ναι θέ­μα κυ­ρίως πο­λι­τι­κής βού­λη­σης και δια­χει­ρι­στι­κής ε­πάρ­κειας πα­ρά θε­σμι­κών αλ­λα­γών. Το ί­διο ι­σχύει και με τη διε­θνο­ποιη­μέ­νη φο­ρο­δια­φυ­γή, τις εν­δοο­μι­λι­κές συ­ναλ­λα­γές, τις υ­περ και υ­πο-τι­μο­λο­γή­σεις των με­γά­λων ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κών ο­μί­λων. Κι ε­δώ μπο­ρού­σαν να εί­χαν γί­νει πολ­λά και με το υ­φι­στά­με­νο θε­σμι­κό πλαί­σιο. Δεν υ­πήρ­ξε και ού­τε υ­πάρ­χει πο­λι­τι­κή βού­λη­ση. Φα­ντα­σθεί­τε ό­τι στο τμή­μα που εί­ναι υ­πεύ­θυ­νο για τον έ­λεγ­χο των εν­δοο­μι­λι­κών συ­ναλ­λα­γών, για 2.500 ε­πι­χει­ρή­σεις δη­λα­δή, υ­πάρ­χει έ­νας υ­πάλ­λη­λος. Και, ό­πως κα­τήγ­γει­λε πρό­σφα­τα ο βου­λευ­τής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ Π. Κου­ρου­μπλής, το σχε­τι­κό τμή­μα δεν υ­πά­γε­ται καν στο υ­πουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών αλ­λά εί­ναι χα­μέ­νο κά­που στο υ­πουρ­γείο Ανά­πτυ­ξης. Ως προς τη συ­νέ­χεια, θα με­λε­τη­θούν οι προ­τά­σεις και οι πα­ρα­τη­ρή­σεις που έ­γι­ναν. Ακό­μη και οι ό­ποιες κα­λο­προ­αί­ρε­τες κρι­τι­κές του τύ­που θα α­ξιο­λο­γη­θούν με τη δέ­ου­σα προ­σο­χή, έ­τσι ώ­στε να υ­πο­βλη­θεί στα όρ­γα­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ μια πιο ο­λο­κλη­ρω­μέ­νη πρό­τα­ση.

Λύ­σεις σε ρή­ξη με το σύ­στη­μα

Στη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση που προ­κα­λούν η θέ­ση και η δρά­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «τρέ­χουν» δύο ει­δών α­να­λύ­σεις. Η μία υ­πο­δει­κνύει ό­τι το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να γί­νει πιο ρε­α­λι­στι­κό για να κερ­δί­σει την πλειο­ψη­φία. Και η άλ­λη προ­τεί­νει να κρα­τή­σει τον ρι­ζο­σπα­στι­κό του χα­ρα­κτή­ρα ως προϋπό­θε­ση για την εν­δυ­νά­μω­σή του. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο ί­διος τι λέει;

 

Η ι­διαι­τε­ρό­τη­τα της πρό­τα­σής μας εί­ναι ό­τι πρέ­πει να εί­ναι και ρι­ζο­σπα­στι­κή και ρε­α­λι­στι­κή ταυ­τό­χρο­να. Για να εί­ναι ρε­α­λι­στι­κή, πρέ­πει να εί­ναι ρι­ζο­σπα­στι­κή. Πρέ­πει δη­λα­δή να διεκ­δι­κεί λύ­σεις σε ρή­ξη με το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο υ­πό­δειγ­μα που εί­ναι σε κρί­ση, κα­θώς και με το σά­πιο δι­κομ­μα­τι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και τις πρα­κτι­κές του. Ταυ­τό­χρο­να, για να εί­ναι ρι­ζο­σπα­στι­κή η πρό­τα­σή μας πρέ­πει να εί­ναι ρε­α­λι­στι­κή, δη­λα­δή να α­πα­ντά με ά­με­σα υ­λο­ποιή­σι­μες πο­λι­τι­κές στις ά­με­σες α­νά­γκες του λα­ού και της κοι­νω­νίας, να δί­νει ά­με­σες λύ­σεις και ταυ­τό­χρο­να α­κό­μη και αυ­τές οι ά­με­σες λύ­σεις, ει δυ­να­τόν, να ση­μα­το­δο­τούν μια νέα κα­τεύ­θυν­ση, μια νέα α­ντί­λη­ψη για την πο­λι­τι­κή, έ­να νέο, δί­καιο και βιώ­σι­μο υ­πό­δειγ­μα.

 

Γι’ αυ­τό και ό­ποιοι ε­ντός της Αρι­στε­ράς α­να­πα­ρά­γουν αυ­τή την α­ντί­θε­ση ρε­α­λι­σμού – ρι­ζο­σπα­στι­σμού, λυ­πά­μαι που θα το πω, αλ­λά, κα­τά τη γνώ­μη μου, σκέ­φτο­νται και ε­νερ­γούν με βά­ση τους κώ­δι­κες των α­ντι­πά­λων μας, παί­ζουν στο γή­πε­δό τους.

 

 

Διό­τι δεν α­πο­κα­λύ­πτουν ό­τι, ό­πως υ­πάρ­χει ο ρε­α­λι­σμός της πα­ραί­τη­σης και της υ­πο­τα­γής που υιο­θε­τούν οι μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις, υ­πάρ­χει και ο ρε­α­λι­σμός της α­ντί­στα­σης, της διεκ­δί­κη­σης και της α­να­τρο­πής, που χα­ρα­κτη­ρί­ζει την πο­λι­τι­κή και το πρό­γραμ­μά μας και πριν και με­τά τις ε­κλο­γές.

Οι πο­λί­τες μας α­ξιο­λο­γού­ν

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πα­ρά τον πό­λε­μο που του γί­νε­ται, ε­ξα­κο­λου­θεί να προ­η­γεί­ται στις δη­μο­σκο­πι­κές προ­τι­μή­σεις. Ωστό­σο, τα λε­γό­με­να ποιο­τι­κά στοι­χεία των με­τρή­σεων υ­πο­δει­κνύουν κά­ποια ε­πι­φυ­λα­κτι­κό­τη­τα των πο­λι­τών α­πέ­να­ντί του. Με ποιο μείγ­μα αι­σιο­δο­ξίας – α­παι­σιο­δο­ξίας μπο­ρεί να πο­ρευ­τεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πό ε­δώ και πέ­ρα;

 

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ εί­ναι και πα­ρα­μέ­νει ε­πι­λο­γή της κοι­νω­νίας. Το 27%, σε με­γά­λο βαθ­μό, μας βρή­κε, δεν το βρή­κα­με. Αυ­τή η κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή συ­νε­χί­ζει να υ­πάρ­χει και ε­νι­σχύε­ται. Όμως ο κό­σμος που μας ψή­φι­σε, δεν μας έ­δω­σε λευ­κή ε­πι­τα­γή. Μας ε­ξε­τά­ζει προ­σε­κτι­κά, μας «γρα­δά­ρει», μας α­ξιο­λο­γεί τό­σο ως ά­το­μα ό­σο και ως σύ­νο­λο. Με την έν­νοια αυ­τή, πά­νω α­πό την αι­σιο­δο­ξία ή την α­παι­σιο­δο­ξία ε­γώ θα έ­βα­ζα τις λέ­ξεις αυ­το­γνω­σία, ευ­θύ­νη, α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ πρέ­πει να πο­ρευ­θεί με αυ­το­γνω­σία, με υ­ψη­λό αί­σθη­μα ευ­θύ­νης και α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, εμ­βα­θύ­νο­ντας διαρ­κώς και ε­ξει­δι­κεύο­ντας το σχέ­διό του, κτί­ζο­ντας σχέ­σεις ε­μπι­στο­σύ­νης με την κοι­νω­νία και πρω­τί­στως με τα στρώ­μα­τα που υ­πο­φέ­ρουν.

 

 

 

http://www.epohi.gr/portal/politiki/13766