Συνέντευξη στην  εφημερίδα Realnews και στον δημοσιογράφο Φοίβο Κλαυδιανό.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για κίνδυνο νέου μνημονίου; 

Για κίνδυνο νέου μνημονίου μίλησε πρώτος ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής. Συνέδεσε μάλιστα τον κίνδυνο αυτό με τις δήθεν «ατέλειωτες παροχές» που υποτίθεται ότι ζητά η αντιπολίτευση. Λίγες ημέρες μετά το αναίρεσε, λέγοντας ότι δεν υπάρχει θέμα μνημονίου. Όμως, δυνάμεις από τον χώρο της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς επανέρχονται με την ιδέα ενός μνημονίου χωρίς τρόικα, κάτι σαν «μνημόνιο με αυτεπιστασία» που η κυβέρνηση πρέπει αυτοβούλως να υιοθετήσει.

Τον κίνδυνο, λοιπόν, νέων μνημονίων από τη μια τον επισείουν ως φόβητρο για να αποδεχτεί ο λαός μνημονιακές πολιτικές χωρίς τυπικά μνημόνια, από την άλλη αποτελεί μια υπαρκτή επιλογή που καλλιεργείται εντός της κυβερνώσας παράταξης. Μπορεί, όμως, και να προκύψει ως πραγματικός κίνδυνος εάν η κυβέρνηση αφήσει την ύφεση να γίνει ανεξέλεγκτη, καθώς αυτό θα διευρύνει τα ελλείμματα του Προϋπολογισμού και το δημόσιο χρέος.

Ορθά επομένως όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλες οι δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης υψώνουν ένα τείχος απέναντι σε αυτή τη ζοφερή προοπτική, σε όλες της τις εκδοχές.

Εκτιμάτε ότι η Ν.Δ. δεν θα προστατεύσει τη μεσαία τάξη, δηλαδή εργαζόμενους, επαγγελματίες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες;

Ακόμη και πριν από τον κορονοϊό είχε φανεί πως η ρητορική αγάπης του κ. Μητσοτάκη προς τη μεσαία τάξη δεν ήταν παρά προεκλογικές υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.

Τώρα, όμως, αυτό που συμβαίνει είναι σοκαριστικό. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις γελοιότητες με τα vouchers που επιχειρήθηκε να δοθούν στους επιστήμονες αντί εισοδήματος. Αναφέρομαι στο συνολικότερο γεγονός ότι η υγειονομική κρίση αξιοποιείται ως ευκαιρία για να «ξαναγραφεί το εργατικό δίκαιο» όπως είπε χωρίς συστολή ο αρμόδιος υπουργός, δηλαδή να ανατραπούν οι εργασιακές σχέσεις σε βάρος των εργαζομένων.

Έτσι, ενώ σε όλη την Ευρώπη επιδοτείται η εργασία και αναπληρώνεται πολύ σημαντικό μέρος του μισθού, στην Ελλάδα επιδοτείται η αναστολή σύμβασης και αντί μισθού δίνεται ένα ποσό που αντιστοιχεί στο 50%-55% του μέσου μισθού. Ενώ σε όλη την Ευρώπη θεσμοθετήθηκαν συγκεκριμένα μέτρα υπέρ της μικρής επιχειρηματικότητας, στην Ελλάδα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις βλέπουν την επερχόμενη καταστροφή χωρίς πραγματική στήριξη ούτε από τη κυβέρνηση, ούτε από το τραπεζικό σύστημα.

Το μαξιλάρι ρευστότητας διασφαλίζει ότι θα αποφύγουμε μια χρεοκοπία;

Ασφαλώς, το απόθεμα ασφαλείας είναι ένα σημαντικό πλεονέκτημα για τη χώρα και μπορεί να έχει καταλυτική συμβολή αν αξιοποιηθεί σωστά, στο πλαίσιο μιας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής.

Όμως, τίποτα δεν μπορεί να μας σώσει αν αφήσουμε τον λαό να φτωχοποιηθεί, χιλιάδες επιχειρήσεις να κλείσουν οριστικά και την ανεργία να φουντώσει. Γι’ αυτό επιμένουμε στην ανάγκη γρήγορων αποφάσεων από την Ευρώπη και ισχυρής εμπροσθοβαρούς παρέμβασης από την ελληνική κυβέρνηση. Οι προεκλογικού τύπου διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ότι η ανάκαμψη το 2021 θα είναι ισχυρότερη από την ύφεση του 2020 είναι παρηγοριά στον άρρωστο που δεν στηρίζεται σε πραγματικά δεδομένα. Η ύφεση αυτή δεν είναι σαν το ελατήριο που όσο το πιέζεις τώρα θα εκτιναχτεί μετά. Είναι σαν πηγάδι. Όσο πιο βαθιά μπαίνεις, τόσο πιο δύσκολα βγαίνεις μετά. Γι’ αυτό προτείναμε να χρησιμοποιηθεί και ένα μέρος από το μαξιλάρι. Αλλά με διαφάνεια και για συμφωνημένο σκοπό και όχι να σκορπίζεται εδώ κι εκεί με αδιαφανείς διαδικασίες, για αμφιλεγόμενους σκοπούς.

Πώς σχολιάζετε τη διαπίστωση του κυρίου Μητσοτάκη ότι στην Υγεία έγιναν όσα δεν είχαν γίνει για δεκαετίες;

Αμετροέπεια. Όταν μάλιστα, όπως δήλωσε ο ίδιος, μόλις τώρα ανακαλύπτει την αξία του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Επομένως, σε τι ακριβώς ασκεί κριτική; Στο το ότι δεν ενισχύθηκε στο παρελθόν το ΕΣΥ ή γιατί δεν ιδιωτικοποιήθηκε;

Η αλήθεια είναι ότι για να σωθεί η κοινωνία από τη τριπλή συστημική κρίση που μας απειλεί, την υγειονομική, τη κλιματική και την οικονομική, χρειάζεται μια πολιτική όχι μόνο διαφορετική, αλλά και εντελώς αντίθετη με πολλά από τα «πιστεύω» του κ. Μητσοτάκη.

Πώς απαντάτε σε όσους υποστηρίζουν ότι η επιτυχία της κυβέρνησης στον Έβρο και στο θέμα του κορονοϊού αποδεικνύει την οργανωτική ανωτερότητα του επιτελικού κράτους, όπως φαίνεται και στις δημοσκοπήσεις;

Η επικοινωνιακή διαχείριση της πραγματικότητας έχει τα όριά της. Κάποιοι από την κυβέρνηση το κατανοούν, γι’ αυτό σκέφτονται τις πρόωρες εκλογές. Κι ενώ εκείνο που τους κινεί είναι ο φόβος για τα επερχόμενα, το εμφανίζουν ως ένδειξη υπεροχής και σίγουρης νίκης.

Είναι γεγονός ότι σε συνθήκες μεγάλων και έντονων στιγμών παρατηρείται πάντα μια συσπείρωση περί τη σημαία, δηλαδή σε αυτόν που κρατάει το τιμόνι. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, κατά τον πρώτο πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Ιράκ. Τότε, το 1991, η δημοφιλία του Προέδρου Μπους άγγιξε το 90%. Στις εκλογές, όμως, που ακολούθησαν έναν χρόνο μετά ηττήθηκε από τον Μπιλ Κλίντον. Τότε ελέχθη το «it is the economy stupid».

Έτσι και σήμερα βλέπουμε να εκτινάσσεται η δημοφιλία όλων σχεδόν των πρωθυπουργών, ανεξάρτητα από τις πραγματικές επιδόσεις τους, μαζί και του κ. Μητσοτάκη.

Κανείς δεν ξέρει πόσο διαρκεί αυτό το παράδοξο φαινόμενο. Γι’ αυτό και ορισμένοι από τη Ν.Δ. φοβούμενοι τα όσα έρχονται, ξεκίνησαν συζήτηση για πρόωρες εκλογές, για να προλάβουν να το εκμεταλλευτούν! Είναι οι τακτικισμοί που σε πρόσφατη συνέντευξη ο κ. Μητσοτάκης είπε ότι απέρριψε. Το αν τους απέρριψε όμως ή όχι μένει να φανεί. Το βέβαιο είναι ότι τέτοιοι τακτικισμοί συχνά έχουν το αντίστροφο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και η μεγάλη ταλάντευση.

Δηλώσατε πρόσφατα ότι, αν δεν αμοιβαιοποιηθούν τα χρέη, τότε θεμελιώνεται μια νέα μελλοντική κρίση. Βλέποντας την έως τώρα στάση της Γερμανίας, πού εκτιμάτε ότι οδεύουμε; 

Αυτό που διακυβεύεται είναι πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με το 2010. Διότι τώρα στη θέση της Ελλάδας ή της Πορτογαλίας είναι χώρες μεγάλες όπως η Ιταλία και η Ισπανία, ακολουθούμενες βεβαίως από τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Άρα δεν αποκλείω να επέλθει κάποια στιγμή ένας συμβιβασμός. Όμως υπάρχει κίνδυνος να έρθει πολύ αργά, να μην απαντάει στα στρατηγικά ελλείμματα της ευρωζώνης και απλά να φορτώνει με νέα χρέη τις χώρες του Νότου. Οπότε το δίλημμα είναι σαφές. Είτε θα γίνει αμοιβαιοποίηση έστω του νέου χρέους τώρα, είτε θα γίνει υποχρεωτική μια μαζική αναδιάρθρωση και διαγραφή χρεών αύριο. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το «αύριο» συνεπάγεται κοινωνικά δεινά και μπορεί να αποδειχθεί δραματικά αργά για τις ευάλωτες χώρες και την Ευρώπη συνολικά.