• Κύριε Δραγασάκη, πώς σας φάνηκαν τα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης;

 

Είναι κοινωνικά άδικα και οικονομικά ατελέσφορα. Και ορισμένα από αυτά μπορεί να έχουν και αρνητικές παρενέργειες. Είναι κυρίως επικοινωνιακού χαρακτήρα και σκοπό έχουν να καλλιεργήσουν το έδαφος για να ληφθούν σκληρότερα στο μέλλον. Κανονικά δε θα έπρεπε να γίνει κανένα «πάγωμα» εισοδημάτων, αντιθέτως θα απαιτούνταν μια αύξηση στα χαμηλότερα από αυτά. Θυμίζω ότι η έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος θεωρεί ως τον πιο σημαντικό μέχρι τώρα ανασχετικό παράγοντα για την κρίση στη χώρα την ύπαρξη αυξήσεων στους μισθούς. Επίσης, δεν καταλαβαίνω τη λογική των έκτακτων εισφορών και μάλιστα μόνο στα φυσικά πρόσωπα.

 

Η κρίση αντιμετωπίζεται με άλλα μέτρα. Πρέπει να αυξηθεί ο συντελεστής φορολόγησης των ανώτατων εισοδημάτων, τουλάχιστον στο 45%. Θεωρώ παράλληλα ότι μειώθηκε βεβιασμένα και απερίσκεπτα ο συντελεστής φορολόγησης των κερδών. Απαιτείται να επανεξεταστούν όλες οι παράλογες και προκλητικές φοροαπαλλαγές (οικονομικές δραστηριότητες Εκκλησίας, εφοπλιστές, τραπεζίτες, βουλευτές). Πολύ μεγάλη σημασία έχει ο Φόρος Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας και η επανεξέταση του φόρου κληρονομιάς για τις πολύ μεγάλες περιουσίες.

 

• Αυτές τις μέρες γίνεται λόγος για αναβίωση της τρομοκρατίας. Και κάποιοι βρίσκουν ως «λύση» την ποινικοποίηση της κουκούλας…

 

Ο όρος τρομοκρατία είναι προβληματικός και ασαφής. Περιλαμβάνει τα πάντα και τίποτα.

 

Να δούμε καλύτερα αν υπάρχει πρόβλημα τυφλής βίας. Εάν σε μια κοινωνία οι ανισότητες διαρκώς διευρύνονται κι αν δεν υπάρχουν συστήματα μείωσής τους, κατά κανόνα δοκιμάζονται από τυφλά ξεσπάσματα, ειρηνικά και βίαια. Να αναρωτηθούμε αν κάναμε κάτι ως κοινωνία για να αποτρέψουμε τέτοιο ενδεχόμενο. Εγώ θεωρώ πως όχι.

 

Άρα, υπάρχει το υπόβαθρο. Και η αντιμετώπιση με τα μέτρα που αναφέρατε θα οδηγήσει σε περιπλοκές.

 

Εγώ δεν ξέρω καμιά χώρα όπου τέτοια μέτρα έδωσαν λύσεις.

 

• Κορυφαία στιγμή της αντίδρασης αυτής ήταν ο ελληνικός Δεκέμβρης. Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι «τον πλήρωσε» με τη στάση του…

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως όλες οι πολιτικές δυνάμεις, βρέθηκε στη δίνη γεγονότων και κάλεσε να αναζητήσουμε τις αιτίες και να μη σταθούμε στην επιφάνεια. Με αφορμή το Δεκέμβρη, τμήματα του συστήματος στοχοποίησαν το ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για δυνάμεις που νομίζουν ότι μπορούν να διαχειριστούν την κρίση, αν εκτοπίσουν το ΣΥΡΙΖΑ ως εκφραστή ενός μέρους της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι στο ΣΥΡΙΖΑ είμαστε αλάθητοι. Αλλά είναι άλλο να σε εγκαλούν πρόσωπα που δεν έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία.  

 

• «Κάποιος κ. Μίχαλος…». Ποιους εννοείτε;

 

Άκουσα ότι κάποιος κ. Μίχαλος εγκαλεί το ΣΥΡΙΖΑ. Με ποια δημοκρατική νομιμοποίηση, με ένα βεβαρημένο παρελθόν, όπως ακούω, γίνεται τιμητής, εισαγγελέας;

 

• Πάντως, δημοσκοπικά ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει. Πέρσι ήταν στο 17%, φέτος στο 7%. Πού οφείλεται η πτώση;

 

Προσωπικά είχα ερωτήματα και με τη μεγάλη άνοδο και τώρα. Είχα πει και δημόσια ότι ήθελα εκείνες οι έρευνες να μας πουν και ποιοι είναι αυτοί που ξαφνικά από το 5% δήλωναν ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ και έφτανε στο 17%. Για μένα η ίδια η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικό γεγονός, αυτό αντιμετωπίστηκε θετικά, γι’ αυτό είχαμε αύξηση από το 3% στο 5% το 2007. Κι από τότε μέχρι σήμερα έχουμε πορεία πιο ισχυρή και πιο εμφανή, ενώ βλέπω ότι υπάρχει σήμερα ένας κόσμος ευρύτερος που ενδιαφέρεται για τις απόψεις μας. Άρα, θεωρώ ότι αυτά τα υπαρκτά γεγονότα προδιαθέτουν για μια ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Το τι διαστάσεις θα πάρει μένει να το δούμε.

 

• Εσωκομματικά, πάντως, το κλίμα πρόσφατα επιβαρύνθηκε πολύ. Έγινε λόγος για «υποβάθμιση» του Δ. Παπαδημούλη. Το δέχεστε;

 

Ο Δημήτρης Παπαδημούλης πρέπει να νιώθει περήφανος, διότι έκανε μια σημαντική δουλειά στην Ευρωβουλή, αυτή αναγνωρίστηκε από όλα τα μέλη και στο ευρωδημοψήφισμα. Το γεγονός ότι αυτή τη φορά από πρώτος βγήκε δεύτερος -δεν υποτιμώ τη σημασία του- αλλά δε θεωρώ ότι αναιρεί τις πιο πάνω διαπιστώσεις. Για το γενικότερο κλίμα θέλω να πω ότι, ιδίως τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε υποχρεωμένοι, ειδικά σε τέτοιες σύνθετες περιόδους, να δίνουμε το παράδειγμα της αυτοσυγκράτησης, της νηφαλιότητας και να αγωνιζόμαστε συσπειρωτικά για το κόμμα και την Αριστερά. Οτιδήποτε άλλο είναι αποτέλεσμα όχι νηφάλιας σκέψης. Άλλωστε, είμαστε σε ένα κόμμα όπου δεν επικρατεί σιγή νεκροταφείου, αλλά ανοιχτές διαδικασίες. Ο καθένας μπορεί να τοποθετηθεί εκεί, όχι αλλού…

 

• Υπάρχει και το καταστατικό ζήτημα με τις θητείες στη Βουλή…

 

Αν κάποιο στέλεχος νιώθει μια δυσκολία με αυτήν τη διάταξη, γιατί να μην το θέσει να το συζητήσουμε δημοκρατικά, να το διευκρινίσουμε, ακόμη και να το αλλάξουμε, όχι όμως να καλλιεργούμε την άποψη και την εικόνα ότι κάποιοι διώκουν κάποιους άλλους.

 

• Διατυπώθηκαν αιτιάσεις ότι η πλειοψηφία έχει τη λογική πως «ο νικητής τα παίρνει όλα». Τι απαντάτε;

 

Αυτό στην Κοινοβουλευτική μας Ομάδα δεν επιβεβαιώνεται. Το άλλο που θέλω να παρατηρήσω είναι πως η Αριστερά είναι χώρος προσφοράς. Κι αυτός που έχει να δώσει τη θετική προσφορά του μπορεί να τη δώσει. Από κάποιες πλευρές ακούω μια διαρκή γκρίνια. Θα ήθελα να δω περισσότερη συνεισφορά στη θετική προοπτική.

 

• Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται λίγο πιο «ριζοσπαστικό» από εκείνο του ΣΥΝ. Αυτό θα δημιουργήσει πάλι προβλήματα στην πανελλαδική συνάντηση του Απρίλη;

 

Ακούστε, στα προγραμματικά θέματα δεν πρέπει πάντα να υπάρχει ομοφωνία. Το θέμα είναι να μπορεί ένας χώρος να συζητάει. Το πρόγραμμα που θα προκύψει δε μπορεί να είναι του ΣΥΝ, υπάρχουν κι οι άλλες συνιστώσες. Αυτό που πρέπει να δούμε είναι αν το πρόγραμμα θα υπηρετεί τους πολιτικούς μας στόχους: να συσπειρώσει τον κόσμο που αναφέρεται σ’ αυτόν, να έχει πιο ενεργητική παρέμβαση στους αγώνες, να δώσει τη μάχη των ευρωεκλογών.

 

• ΠΑΣΟΚ – ΚΚΕ. Υπάρχουν δυνατότητες μετεκλογικής συνεργασίας είτε με τον έναν είτε με τον άλλον;

 

Δε μπορώ να διανοηθώ πολιτικό οργανισμό που θα μείνει απρόσβλητος από αυτό το κύμα μεγάλων ανακατατάξεων που ζούμε. Με το ΚΚΕ οι διαφορές μας μεγάλωσαν τελευταία όχι μόνο λόγω των διαρκών εμπαθών επιθέσεών του κατά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και λόγω της προσπάθειας που έκανε να απαντήσει στην ανάγκη επαναπροσδιορισμού του περιεχομένου του σοσιαλισμού με επιστροφή προς τα πίσω. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχουν δυνατότητες κοινών αντιστάσεων με το ΚΚΕ και τον κόσμο του, ειδικά σε αυτήν τη συγκυρία;

 

Το ΠΑΣΟΚ είναι ακόμη πιο προφανές ότι πρέπει να κάνει επιλογές, γιατί κυβέρνησε, ταυτίστηκε με το μοντέλο που γέννησε την κρίση και άρα δε μπορεί να γίνει πειστικό, αν δεν πει τι απορρίπτει από αυτά που έκανε. Εκεί που τα σοσιαλιστικά κόμματα δεν άλλαξαν, μέρος του κόσμου τους διαφοροποιήθηκε. Δεν επεμβαίνω στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ, όμως αν κι αυτό δεν κάνει τις επιλογές του, ένα μέρος του κόσμου του θ’ ακολουθήσει το δικό του δρόμο.

 

***Ο τίτλος με τον οποίο παρουσιάστηκε η συνέντευξη στην εφημερίδα μπήκε με ευθύνη δική της.