(Δημ.)  κε Δραγασάκη, σας ζήτησα να μιλήσουμε για το πρόγραμμα του Συνασπισμού, καθώς εμάς τους δημοσιογράφους μας αρέσει πολλές φορές να ασχολούμαστε με το αλατοπίπερο  της συνεργασιολογίας, αλλά επί της ουσίας ποτέ. Δε θα αποφύγω όμως τον πειρασμό, στην αρχή της συζήτησής μας να ρωτήσω το εξής: βλέπω σήμερα στις εφημερίδες δύο εκ διαμέτρου αντίθετες, διατυπωμένες απόψεις: πρόταση εξουσίας προς τις γειτονικές δυνάμεις λέει ο Φώτης Κουβέλης, στις οποίες προσθέτει «να μην είμαστε αδιάφοροι  για τη διακυβέρνηση», ο Αλέξης Τσίπρας στη διπλανή στήλη: « ο κόσμος δεν προσδοκά τίποτε από το ΠΑΣΟΚ». Τελικά, πηγαίνοντας στην τελική ευθεία για τις εκλογές,  είτε είναι με τη μορφή των ευρωεκλογών είτε με τη μορφή των διπλών καλπών ή των εθνικών εκλογών μόνο, ποια θα είναι η άποψη του Συνασπισμού για τις συνεργασίες;

Όπως γνωρίζετε, εμείς είμαστε σε μια διαδικασία, στην οποία εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι οι θέσεις της Αριστεράς ενόψει μιας κρίσης, ασυνήθιστης πρέπει να πω, που, απ’ ό,τι φαίνεται, μας εισάγει σε μια νέα ιστορική εποχή, με πάρα πολλά νέα στοιχεία και θα ήταν υπερφίαλος όποιος έλεγε ότι έχει έτοιμες απαντήσεις σ’ όλα αυτά.

Άρα σ’ αυτή τη φάση είμαστε. Έχουμε κάνει μια εργασία με την επιτροπή προγράμματος και πρέπει να πω ότι όλες οι απόψεις που κατατέθηκαν αξιολογήθηκαν θετικά, τις πήραμε υπόψη μας. Άλλωστε έχουμε μπροστά μας και το διαρκές συνέδριο του κόμματος, που θα γίνει στις 13 – 15 Φεβρουαρίου. Επομένως, θέλω να πω, έχουμε όλη την ευχέρεια να συζητήσουμε με νηφαλιότητα όλες τις απόψεις. Προσωπικά έχω την άποψη ότι εκείνο που κυρίως πρέπει να απασχολεί την αριστερά πρωτίστως, δεν είναι με ποιον θα πάει, αλλά τι θα κάνει. Διότι το δεύτερο καθορίζει το πρώτο. Δηλαδή, αν έχεις ένα πρόγραμμα, μια άποψη για τα προβλήματα, μια άποψη για τα όρια των εφικτών λύσεων και των αναγκών, τότε διευκολύνεται μια συζήτηση για το με ποιους μπορεί να γίνει συνεργασία για κάποιο θέμα ή αυτό αποκλείεται  κλπ. Θεωρώ λίγο υπερβολικούς τους τίτλους των σημερινών εφημερίδων, αλλά αυτό είναι δουλεία, όπως είπατε και εσείς, των δημοσιογράφων.

(Δημ)…και όχι μόνο των δημοσιογράφων. Διότι, σ’ αυτή τη χώρα για όλα τα στραβά φταίνε οι δημοσιογράφοι.

(Γ. Δρ.) …. και ο ΣΥΡΙΖΑ.

(Δημ.) …. Μα όταν πρέπει να τα ακούτε σας τα λέμε, όταν πρέπει να σας πούμε και τον καλό λόγο, σας τον λέμε. Μη διαμαρτύρεστε λοιπόν. Διότι όλο το 2008, όταν εξελέγη Πρόεδρος του ΣΥΝ ο κ. Τσίπρας, έσταζε «μέλι» το στόμα των δημοσιογράφων για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά ας έρθουμε στην ουσία του θέματος. Διάβαζα το πρώτο κείμενο το οποίο θέσατε στην Πολιτική Γραματεία και το οποίο θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα «ΑΥΓΗ». Από την πρώτη ανάγνωση, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι εσείς ξορκίζετε μεν τον κρατισμό, αλλά δεν βλέπω κάτι διαφορετικό από κράτος σ’ αυτά που προτείνετε, και το δεύτερο, χωρίς να θέλω να σας αδικήσω, δε βλέπω να «σπάτε αυγά», δηλαδή, πολύ στρογγυλές θέσεις…

Σε ό,τι αφορά το πρώτο θέμα. Το καινούριο που έχουμε διεθνώς, νομίζω, δεν είναι η παρέμβαση ή όχι του κράτους, αυτό το έχει λύσει και ο κ. Μπους και ο κ. Σαρκοζί, το καινούριο είναι να συζητήσει κανείς τι είδους παρέμβαση θέλει και με ποιο τρόπο αυτή θα εκφραστεί προς όφελος της κοινωνίας και όχι απλώς να έχουμε μια κρατική παρέμβαση για να απορροφηθούν τα χρέη και οι ζημιές και μετά να τα επιρρίψουμε στους εργαζόμενους. Εμείς μιλούμε για κάποια πράγματα, ορισμένα από τα οποία είναι καινούρια, και για συζήτηση. Μιλούμε κατ’ αρχήν για ένα δημόσιο χώρο που δεν ταυτίζεται με το κράτος, αναζητούμε τρόπους να ενεργοποιήσουμε την κοινωνία και τους πολίτες, μέσα και από νέες μορφές συλλογικότητας, προσπαθούμε να δούμε μια δημόσια επιχειρηματικότητα που θα είναι υπό τον έλεγχο της κοινωνίας, έχουμε πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας του τι έγινε τα τελευταία χρόνια, υπό το κέλυφος του δημοσίου ή και τι γίνεται ακόμη.

(Δημ.)… μιλήσατε για δημόσια επιχειρηματικότητα. Το κράτος έκανε τον επιχειρηματία τα χρόνια της δεκαετίας του ’90 και απέτυχε οικτρώς….

Πρέπει να το δούμε ιστορικά. Η άποψη η δική μου είναι ότι αν μετά τον εμφύλιο πόλεμο δεν είχαμε τον ΟΤΕ και τη ΔΕΗ, ενδεχομένως να μην είχαμε ρεύμα και τηλέφωνο στα χωριά μας ή σε πολλά από τα νησιά μας. Μετά, βεβαίως, υπήρξε αυτό το οποίο ενδεχομένως υπαινίσσεστε και συμφωνώ και εγώ, ότι η δημόσια επιχείρηση έγινε κέντρο πελατειακών σχέσεων, κομματικών εξαρτήσεων και άλλων πραγμάτων τα οποία ακριβώς, εμάς σήμερα μας απασχολεί πώς αυτά θα αποκλειστούν. Γι’ αυτό δεν αρκεί πια να λέει κανείς «τώρα θέλω διεύρυνση του κράτους και αύριο θα βελτιώσω το κράτος». Θέλουμε από τα πριν να βάλουμε το κριτήριο της κοινωνικής αποτελεσματικότητας πρώτο κριτήριο. Αλλά πρέπει να σας πω και κάτι: Μιλάμε για μια κρίση όπου δεν έχουμε δεδομένες απαντήσεις. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή, αν δείτε στην Αμερική συζητούν δύο πράγματα: είτε το κράτος θα απορροφήσει τα τοξικά ομόλογα είτε το κράτος θα κρατικοποιήσει τράπεζες. Επομένως, μέσα σ’ αυτό το κλίμα πρέπει να βάλουμε ως κριτήριο τι ανάγκες έχει η κοινωνία και πώς μπορούμε α τις ικανοποιήσουμε .Και σ’ αυτό είμαστε πολύ ανοιχτοί.

(Δημ.): αν καταλαβαίνω σωστά, προτείνετε κρατικοποιήσεις τραπεζών;

Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι οι τράπεζες, ιδίως σε περιόδους κρίσης, πρέπει να λειτουργούν ως κοινωφελείς οργανισμοί. Δηλαδή, αν η τράπεζα, σήμερα, λειτουργεί με βάση το κριτήριο του κέρδους, δεν πρέπει να δίνει δάνεια. Πρέπει να κρατάει αποθέματα διότι πρέπει να καλύψει δικές του τρύπες ή και να είναι έτοιμη για εξαγορές αύριο αν τα πράγματα ομαλοποιηθούν. Κάνοντας όμως αυτό βουλιάζει η οικονομία σε ύφεση. Πρέπει λοιπόν οι τράπεζες να λειτουργήσουν ως κοινωφελείς οργανισμοί. Εμείς λέμε ότι, ειδικά στην Ελλάδα, αυτό θα μπορούσε να γίνει καλύτερα αν η Εθνική Τράπεζα επανερχόταν υπό δημόσιο κοινωνικό έλεγχο. Θα βλέπαμε επίσης θετικά την ενίσχυση του ρόλου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.

(Δημ.): Μιλάτε για κοινωνικό έλεγχο στις ΔΕΚΟ. Αυτός ο κοινωνικός έλεγχος, επιτρέπει τη συμμετοχή ιδιωτικών κεφαλαίων, έστω μειοψηφικών, σε δημόσιες επιχειρήσεις;

Η θέση που διατυπώνουμε εμείς είναι ότι σε ορισμένους τομείς όπου υπάρχει μια παγκόσμια αγορά, για τα αντίστοιχα εμπορεύματα, εκεί οι δημόσιες επιχειρήσεις πρέπει να μπορούν να δρουν και ως διεθνή υποκείμενα, πρέπει, δηλαδή, να κάνουν διεθνείς συμπράξεις. Οι διεθνείς συμπράξεις μπορεί να έχουν τη μορφή συνεργασίας, μπορεί να είναι η συμμετοχή σε κοινά διεθνή δίκτυα, όπως είχαμε προτείνει, αν π.χ. η Ολυμπιακή το έκανε αυτό το ’90, ενδεχομένως τώρα δε θα είχε το πρόβλημα που έχει και αυτό, κατά τη δική μου τουλάχιστον άποψη, περιλαμβάνει και μικτά σχήματα. Θα θέλαμε όμως σε κάποιους στρατηγικής σημασίας το 51% να είναι υπό τον έλεγχο του ελληνικού δημοσίου.