Η προσφυγή στο «μηχανισμό» Ευρωπαϊκής Ένωσης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου επενδύθηκε με την ιδεολογία του «μονόδρομου» και του «αναπόφευκτου». Όμως οι εξελίξεις στην Ε.Ε. διαψεύδουν αυτούς τους ισχυρισμούς.

Ειδικά η πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να αγοράζει κρατικά ομόλογα κατευθείαν από τη δευτερογενή αγορά ομολόγων και όχι μόνο μέσω τραπεζών –όπως ίσχυε ως τώρα- δείχνει ότι υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης που η ελληνική κυβέρνηση δεν αξιοποίησε. Διότι αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε παρέμβει ενωρίτερα, δεν θα είχαμε φτάσει στον εκτροχιασμό των spreads και την αδυναμία τελικά δανεισμού. Το ελληνικό Δημόσιο Χρέος θα παρέμενε υψηλό αλλά θα ήταν διαχειρίσιμο. Και ένα διαφορετικής λογικής μακρόπνοο πρόγραμμα ανάπτυξης και δημοσιονομικής προσαρμογής μπορούσε να έχει εφαρμοστεί.

Τώρα ως κοινωνία έχουμε μπει σε μια μεγάλη και σκοτεινή, ως προς την έκβασή της, περιπέτεια. Διότι, σύμφωνα με προβλέψεις του ίδιου του ΔΝΤ, ως αποτέλεσμα των προτεινόμενων μέτρων, το Δημόσιο Χρέος από 113% του ΑΕΠ που είναι σήμερα θα προσεγγίσει το 149% το 2013. Οι τόκοι, ως ποσοστό του ΑΕΠ, από 4,6% που ήταν πέρυσι, θα υπερβούν το 8%. Η (επίσημη) ανεργία θα υπερβεί το 15%. Ενώ η έξοδος από τούνελ της ύφεσης δεν είναι καν ορατή.    

Αυτά όλα συνθέτουν μια πορεία καταστροφική. Διότι, όσο η ύφεση θα παρατείνεται, τόσο η κρίση από το σκέλος της ζήτησης θα μεταφέρεται στο σκέλος της προσφοράς: Τα μαγαζιά και οι επιχειρήσεις που θα κλείνουν μπορεί να μην ξανανοίξουν ποτέ. Οι δεξιότητες που θα χάνονται δεν θα αποκαθίστανται εύκολα. Ο ευτελισμός της αμοιβής εργασίας που επιδιώκουν δεν θα οδηγεί σε ανάπτυξη αλλά στη φτώχεια. Οι ιδιωτικοποιήσεις που ετοιμάζουν δεν θα δεν θα οδηγούν σε επενδύσεις αλλά σε αφελληνισμό και απορρόφηση από διεθνείς ομίλους ή δίκτυα.

Οι μηχανικοί δεν θα εξαιρεθούν από τις συνέπειες αυτής της καταστροφικής και αδιέξοδης πορείας. Ιδιαίτερα οι νέες και οι νέοι μηχανικοί θα δοκιμαστούν σκληρά.

Δεν υπάρχει επομένως κανένας λόγος να περιμένουμε τον επίλογο του δράματος αυτού, αφού γνωρίζουμε πως σε τέτοια έργα δεν υπάρχει από μηχανής θεός… Υπάρχουν όμως λόγοι πολλοί να σκεφτούμε πως σε άλλες, ακόμη πιο δύσκολες για την κοινωνία μας εποχές, οι μηχανικοί και οι επιστήμονες γενικότερα, ως εργαζόμενοι, ως ενεργοί, σκεπτόμενοι  πολίτες, αλλά και ως μέτοχοι συλλογικών οραμάτων, διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο για να αναδειχτούν μέσα από το σκοτάδι φωτεινές, εναλλακτικές και ελπιδοφόρες προοπτικές. Και όχι μόνο να σκεφτούμε αλλά και να δράσουμε προς μια τέτοια κατεύθυνση, τώρα, πριν οι συνέπειες καταστούν μη αναστρέψιμες.