1. Η ΚΡΙΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

 

 

1.α.Τι κρίνεται; Τα πρόσωπα μόνο ή και κάτι ευρύτερο;

 

– Η προσπάθεια απολιτικοποίησης των εκλογών απέτυχε.

– Ο λαός κατανοεί την κρισιμότητα των εκλογών. Κατανοεί ότι, ανεξάρτητα αν ψηφίζουμε για Δήμο, Περιφέρεια, Ευρωβουλή, στην ουσία ψηφίζουμε για το μέλλον του τόπου, για την τύχη της δημοκρατίας, του κοινωνικού κράτους, των δικαιωμάτων σε Ελλάδα και Ευρώπη.

 

1.β. Όχι στην αποχή
 

– Στις συνθήκες αυτές, η αποχή δεν είναι η κατάλληλη επιλογή. Δεν παράγει θετικό πολιτικό αποτέλεσμα. Είναι νίκη και επιβράβευση εκείνων που θέλουν τον εκφυλισμό της Δημοκρατίας, την απαξίωση της πολιτικής για να κυβερνούν ανενόχλητοι.

 

– Ο λαός πρέπει να στείλει ένα σκληρό μήνυμα στο καθεστώς που καταρρέει και πολιτικά και ηθικά. Ένα μήνυμα ηχηρό για να ακουστεί μέσα και έξω από την  Ελλάδα.

 

– Να δείξουμε σε όλο τον κόσμο ότι ο ελληνικός λαός πληγώθηκε αλλά  δεν ηττήθηκε. Είναι όρθιος και παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον.

 

1.γ. Τι να προσδοκούμε από το μήνυμα αυτό; Θα πιάσει τόπο;     

 

– Εμείς απορρίπτουμε τη λογική και τις αυταπάτες των εύκολων λύσεων. Η εποχή της φτηνής και εύκολης ανάπτυξης με δανεισμό και σε βάρος του περιβάλλοντος ανήκει στο παρελθόν.  

 

– Ο δρόμος για ένα νέο υπόδειγμα ανάπτυξης  που πρέπει να δημιουργήσουμε θα είναι μακρύς και δύσκολος. Όμως πρέπει να τον ανοίξουμε. Πρέπει να γυρίσουμε σελίδα. Να οργανώσουμε μια νέα αρχή. Και αυτό είναι στο χέρι μας. Μπορούμε να το πετύχουμε.

 

– Το μήνυμα από όλη την Ελλάδα: μήνυμα ισχυρής θέλησης και αποφασιστικότητας.

 

Ένα λαϊκό ρεύμα δημιουργικής ανατροπής βρίσκεται υπό διαμόρφωση.

 

Αυτό το ρεύμα θα εκδηλωθεί και στις κάλπες, σε όλες τις κάλπες, και θα κορυφωθεί το βράδυ των ευρωεκλογών.

 

– Η υπερψήφιση των επιλογών και των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το ηχηρό «παρών» των εργαζομένων, θα είναι το ισχυρό «παρών» του λαού στις μετεκλογικές εξελίξεις.

Και αυτό είναι σημαντικό, διότι η έξοδος από την κρίση δεν προϋποθέτει μόνο μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Απαιτεί ταυτόχρονα την ενεργή συμμετοχή της κοινωνίας.  

 

 

2. Το ενωτικό μήνυμα

 

Εμείς δεν ακολουθούμε τον διχαστικό λόγο του κ. Σαμαρά. Ούτε μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις άχαρες επιθέσεις ορισμένων από την Αριστερά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ σαν να μην ξέρουν ποιος είναι ο κύριος  αντίπαλος, σαν να μην γνωρίζουν τι περιμένει ακόμη το λαό μας αν δεν ανατραπεί η σημερινή πολιτική.

 

Εμείς θεωρούμε τις εκλογές αυτές μια ευκαιρία για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την αναγκαία ανατροπή. Και αυτό απαιτεί αγωνιστικές και δημιουργικές δημοτικές και περιφερειακές αρχές, καθώς και ευρωβουλευτές ικανούς να μεταφέρουν στην ΕΥΡΩΠΗ τις ανάγκες και τα αιτήματα του λαού και της χώρας μας και να εργασθούν για μια επανίδρυση της Ευρώπης στη βάση της δημοκρατίας, της ισοτιμίας και της αλληλεγγύης. Επίσης, όμως, απαιτεί μια ευρεία λαϊκή και κοινωνική συμπαράταξη για να επιτύχουμε από κοινού ορισμένους άμεσους στόχους:

 

 

1ος στόχος: να ανακτήσουμε ως κοινωνία τον δημοκρατικό έλεγχο των εξελίξεων και να αποτρέψουμε τον κίνδυνο μιας ακόμη μεγαλύτερης καταστροφής, διότι

 

– Ενώ μιλούν για success story και για το τέλος των μνημονίων, φέρνουν και ψηφίζουν νέα μέτρα λιτότητας.

 

– Ενώ το δημοσιονομικό έλλειμμα και το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών μειώθηκαν, αυτό έγινε με τρόπο που διεύρυνε το κοινωνικό και το παραγωγικό έλλειμμα, το έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης, παραγωγής και απασχόλησης. Και αυτά τα ελλείμματα είναι τα πιο κρίσιμα.    

 

– Ενώ οι μισθοί μειώθηκαν, οι εξαγωγές δεν αυξάνονται. Αντίθετα, πολλές επιχειρήσεις απειλούνται με κλείσιμο, διότι το πρόβλημά τους δεν ήταν οι μισθοί αλλά η έλλειψη ζήτησης και χρηματοδότησης.

 

– Για να βγούμε από την κρίση, πρέπει να μειώσουμε τις ανισότητες και όχι τους μισθούς. Πρέπει να στηρίξουμε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, την ντόπια παραγωγή και όχι να την οδηγήσουμε στην καταστροφή.

 

2ος στόχος: να μην νομιμοποιήσουμε το αντιδημοκρατικό και αντιδραστικό καθεστώς που δημιούργησαν τα μνημόνια, αλλά να ξηλώσουμε, να ανατρέψουμε αυτό το καθεστώς.

 

Οι 400 νόμοι, οι 40 Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τα 100άδες Προεδρικά Διατάγματα και Υπουργικές αποφάσεις δεν κατέστρεψαν μόνο τη ζωή και τα σχέδια χιλιάδων ανθρώπων, αλλά δημιούργησαν μια νέα θεσμική και νομική πραγματικότητα που μας γυρίζει δεκαετίες πίσω.

 

Έφτασαν να καταργήσουν ακόμη και το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης, της ίσης αμοιβής για τους νέους, της πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας και, στην πράξη, πολλά νοικοκυριά δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσουν βασικές, στοιχειώδεις ανάγκες.

 

Διεθνείς Οργανισμοί, όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, το Διεθνές Γραφείο Εργασίας, η αρμόδια Επιτροπή του ΟΗΕ κατατάσσουν την Ελλάδα μεταξύ εκείνων των τριτοκοσμικών χωρών που δεν σέβονται τα βασικά κοινωνικά δικαιώματα, και καλούν την ελληνική κυβέρνηση να καταργήσει όλους τους νόμους που ψηφίσθηκαν με την επίκληση των έκτακτων συνθηκών. Όμως οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν καταργούν αυτές τις νομοθεσίες αλλά και θέλουν να τις μετατρέψουν σε μόνιμο καθεστώς.

 

 

Αυτό το καθεστώς της μαζικής ανεργίας, της κακοπληρωμένης εργασίας, της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους και του αποκλεισμού μεγάλου μέρους του πληθυσμού από στοιχειώδεις υπηρεσίες και δημόσια αγαθά, αυτή είναι η «Νέα Ελλάδα» του κ. Σαμαρά.

 

Δεν πρέπει λοιπόν να αφήσουμε αυτή η Ελλάδα των μνημονίων να γίνει η νέα κανονικότητα. Πρέπει να ανοίξουμε νέους δρόμους. 

 

 

3ος στόχος: να τελειώνουμε με το φθαρμένο πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό που το υπηρετεί.

 

Τι άλλο πρέπει να δούμε; Τι άλλο πρέπει να ακούσουμε; Τι άλλο πρέπει να υποστούμε ως λαός;

 

Αυτές τις ημέρες, όλος ο κόσμος διάβασε και έμαθε από δημοσιεύματα των Financial Times για τον ευτελισμό της ελληνικής δημοκρατίας. Για πρωθυπουργούς μαριονέτες που προετοιμάζονταν σε μυστικοσυμβούλια, στα οποία και λογοδοτούν. Με τι κύρος και με τι σθένος μπορούν λοιπόν τέτοιες ηγεσίες να διαπραγματευθούν ή να υπερασπισθούν το δημόσιο συμφέρον;  

 

 

4ος στόχος: να ξαναδώσουμε νόημα στην πολιτική. Να αναζωογονήσουμε και να δώσουμε πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο στη Δημοκρατία. Να κάνουμε τη Δημοκρατία όπλο των πολλών και των αδυνάτων και να κάνουμε την πολιτική μέσο επίλυσης των προβλημάτων. Να ανακτήσουμε, με άλλα λόγια, τη λαϊκή κυριαρχία.

 

Διότι δεν είναι μόνο η κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση και η απόγνωση που τρέφουν τον φασισμό και τη Χρυσή Αυγή. Κυρίως είναι η συρρίκνωση της Δημοκρατίας, η φθορά και ο ευτελισμός της πολιτικής.

 

Η Χρυσή Αυγή αξιοποιεί τη φθορά της Δημοκρατίας όχι για να την ανορθώσει αλλά για να τη καταργήσει, όπως έκαναν οι ναζιστές στη Γερμανία. Διότι ο ναζισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η ιδεολογία της Χρυσής Αυγής.

 

Γι’ αυτό και τη Χρυσή Αυγή δεν θα την αντιμετωπίσουμε μόνο στο πεδίο της ποινικής νομοθεσίας, αλλά κυρίως στο πεδίο των αξιών, των δικαιωμάτων, του πολιτισμού.

 

 

5ος στόχος: από τη λεγόμενη δημιουργική καταστροφή να περάσουμε σε μια δημιουργική ανατροπή. Βγάζοντας από τη μέση κάθε εμπόδιο στη νέα πορεία που έχει ανάγκη ο λαός και ο τόπος και κυρίως η νέα γενιά.

 

Όμως δεν αρκεί να τελειώσουμε με το παλιό πολιτικό προσωπικό και το φθαρμένο πολιτικό σύστημα. Πρέπει να δημιουργήσουμε και τους όρους για μια ανανέωση της πολιτικής με τη διεύρυνση και την ουσιαστικοποίηση της δημοκρατίας.

 

Δεν αρκεί να ακυρώσουμε τα μνημόνια και να ξηλώσουμε το μνημονιακό καθεστώς. Ακόμη πιο κρίσιμο είναι να βάλουμε στη θέση τους ένα σχέδιο κοινωνικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης που να απαντάει στις βαθύτερες γενεσιουργές αιτίες της κρίσης.

 

Δεν αρκεί να διεκδικήσουμε ένα γενναίο κούρεμα στο παλιό χρέος. Μαζί με αυτό, να διαμορφώσουμε έναν νέο τύπο ουσιαστικής δημοκρατίας και ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που να στηρίζεται στη δίκαιη διανομή, την κοινωνικά αποτελεσματική αξιοποίηση των δικών μας πόρων και των δικών μας δυνατοτήτων, αντί να τις σπαταλούμε ή να τις ιδιωτικοποιούμε ή να τις δίνουμε βορά  στα συμφέροντα. Διότι μόνο στη βάση αυτή μπορούμε να προσφεύγουμε και σε ξένους πόρους, χωρίς αυτό να οδηγεί στην εξάρτηση, την υποδούλωση ή τη χρεοκοπία.  

 

 

Αυτοί οι ΣΤΟΧΟΙ είναι κοινοί. Δεν υπακούουν σε μικροκομματικές λογικές. Είναι ΣΤΟΧΟΙ που μπορούν να ενώσουν όλες τις αριστερές δυνάμεις, ανεξάρτητα από τις ως τώρα διαδρομές του καθενός ή της καθεμιάς. Και όχι μόνο αριστερές δυνάμεις, αλλά και ευρύτερες δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις, διότι η ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας, η ανάκτηση του δημοκρατικού ελέγχου των εξελίξεων από την κοινωνία, το να μπορεί δηλαδή ο λαός να αποφασίζει για το μέλλον του, είναι προϋπόθεση για την εφαρμογή του όποιου οικονομικού προγράμματος.

 

Και εννοείται βέβαια πως είμαστε ανοικτοί στο διάλογο και για άλλους στόχους ή μέτρα που μπορούν να ενώσουν και να γεννήσουν ελπίδα στο λαό.

 

 

3. Το δίλημμα των εκλογών

 

-Μας κατηγορεί ο κ. Σαμαράς ότι θέλουμε την αστάθεια, ενώ ο ίδιος θέλει τη σταθερότητα. Και το δίλημμα, λέει, είναι «σταθερότητα ή αστάθεια»;

 

 

Όμως το επιχείρημα του κ. Σαμαρά το διέλυσε ο κ. Βενιζέλος. Διότι, όπως είπε, αν το εκλογικό του ποσοστό πέσει χαμηλά, θα φύγει από την κυβέρνηση. Γιατί κατηγορεί λοιπόν τον ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Σαμαράς;

 

Αν οι εναπομείναντες υποστηρικτές της κυβέρνησης ψηφίσουν κυρίως Σαμαρά, τότε θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση ο κος Βενιζέλος, όπως ο ίδιος δήλωσε. Ενώ αν ψηφίσουν Βενιζέλο και η ΝΔ πέσει πολύ χαμηλά, τότε δεν είναι βέβαιο ότι ο κ. Σαμαράς θα συνεχίσει να είναι αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, όπως πολλοί παράγοντες της τελευταίας έχουν υπαινιχθεί.

 

Επομένως ό,τι κι αν συμβεί, ένα είναι βέβαιο: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή αστάθειας και ανασφάλειας από τον ίδιο τον κ. Σαμαρά και την κυβέρνησή του. Γι’ αυτό πρέπει να ηττηθούν και οι δύο.

 

Πέραν αυτού, η πολιτική σταθερότητα προϋποθέτει την κοινωνική σταθερότητα. Και η τελευταία προϋποθέτει ανατροπή της πολιτικής που γεννά την αστάθεια, την ανασφάλεια, την καταστροφή. Και η μόνη δύναμη που μπορεί να το κάνει αυτό είναι μια κυβέρνηση στηριγμένη στον ΣΥΡΙΖΑ και το λαό.

 

 

Τι είδους σταθερότητα όμως χρειάζεται σήμερα η χώρα μας;

 

Η Ελλάδα σήμερα δεν χρειάζεται μια σταθερότητα που προκύπτει από το τέλμα, τη μοιρολατρία και την παραίτηση. Χρειάζεται μια σταθερότητα που θα προκύπτει μέσα από ανατροπές, ρήξεις με το φθαρμένο σύστημα, μεταρρυθμίσεις, εκδημοκρατισμό και μετασχηματισμό του κράτους και της κοινωνίας. Χρειαζόμαστε τη σταθερότητα του ποδηλάτη, της διαρκούς κίνησης και όχι της στασιμότητας ή της παθητικής αναμονής των πρωτοβουλιών των δανειστών.   

 

 

Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν είναι: συνέχιση ή ανατροπή της σημερινής πορείας;

 

– Ο κ. Σαμαράς λέει πως η κρίση τελείωσε και έρχεται η ανάπτυξη. Πού τη είδε την ανάπτυξη ο κ. Σαμαράς; Στη μαζική ανεργία ή στο συνεχιζόμενο κλείσιμο των επιχειρήσεων; 

 

– Αν συνεχίσουμε την ίδια πορεία, η όποια ανάπτυξη, όποτε και αν έλθει, όση κι αν είναι, θα είναι δεσμευμένη στην εξυπηρέτηση του παλιού χρέους: 9 – 10 δις είναι  κατά μέσο όρο οι τόκοι που πρέπει να πληρώνουμε από τώρα μέχρι το 2030 [ΟΔΔΗΧ]. Έτσι το κοινωνικό μας πρόβλημα θα παραμένει μια μεγάλη ανοικτή πληγή. Γι’ αυτό, πέρα από τις αλλαγές που πρέπει να προωθήσουμε στο κράτος και την κοινωνία, πρέπει να διεκδικήσουμε  και μια δραστική μείωση στο χρέος.             

 

 

– Αν συνεχίσουμε τη σημερινή πορεία, η χώρα θα καθηλωθεί για χρόνια στη στασιμότητα ή σε μια ανάπτυξη με υποβαθμισμένη, χαμηλής ποιότητας και μικρής προστιθέμενης αξίας παραγωγή.  Διότι στην εποχή μας, εποχή τεχνολογικών επαναστάσεων, η παραγωγική αναβάθμιση της χώρας προϋποθέτει την αναβάθμιση της εργασίας και την προστασία του περιβάλλοντος.

 

– Αν συνεχίσουμε τη σημερινή πορεία, το κοινωνικό κράτος θα συρρικνώνεται, τα ρυθμιστικά πλαίσια θα καταρρέουν, ο κοινωνικός έλεγχος θα χάνεται, η δημοκρατία θα συρρικνώνεται ή θα συνθλίβεται από ένα πιο βάρβαρο, αυταρχικό και ταυτόχρονα ανελέητο σύστημα συμφερόντων.

 

Συμπέρασμα: 

– Τα μνημόνια όχι μόνο δεν αντιμετώπισαν τα διαχρονικά διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας μας, αλλά προσέδωσαν σ’ αυτά εκρηκτικές διστάσεις:

 

– Το κοινωνικό πρόβλημα, με αιχμή την κρίση της απασχόλησης, της κοινωνικής ασφάλισης, το παραγωγικό πρόβλημα και το πολιτικό – δημοκρατικό και θεσμικό πρόβλημα.

 

Μόνο η συνδυασμένη αντιμετώπισή τους μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ένα πραγματικά νέο παραγωγικό και κοινωνικό πρότυπο.   

 

Στην κατεύθυνση αυτή, πρώτη είναι η μάχη για τη δημοκρατία. Διότι η συρρίκνωση και ο ευτελισμός της δημοκρατίας είναι βούτυρο στο ψωμί του φασισμού. Μάχη για τη δημοκρατία, εκτός των άλλων, σημαίνει μάχη για την ενημέρωση, άνοιγμα της δημόσιας ραδιο-τηλεόρασης σε νέες βάσεις, διαφάνεια και δημοκρατικός έλεγχος του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου. Μάχη για τη δημοκρατία σημαίνει έλεγχος για το πώς φτάσαμε στα μνημόνια και καταλογισμός ευθυνών. Σημαίνει πλήρης καταγραφή και έλεγχος για γνωστά και άγνωστα, φανερά και κρυφά χρέη του κράτους, για να ξέρουμε πώς δημιουργήθηκαν, ποιοι ευθύνονται,  τι χρωστάμε και τι μας χρωστούν και τι πρέπει να κάνουμε για να μην βρεθούμε ποτέ πια σε μια τέτοια κατάσταση.

 

Και ας μην νομίζουν κάποιοι ότι θα γλιτώσουν ψηφίζοντας  τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, που απαλλάσσουν από κάθε ευθύνη. Μάχη για τη δημοκρατία σημαίνει μάχη για να έλθουν όλα στο φως, για να υπάρξει δικαιοσύνη.

 

Δεύτερη είναι η μάχη για την άμεση ανακούφιση και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Είναι ο πόλεμος ενάντια στην ανθρωπιστική κρίση, για να γίνει πράξη το «να μην μείνει κανείς μόνος του στην κρίση», χωρίς τη στοιχειώδη προστασία και υποστήριξη. Και ταυτόχρονα αυτή η μάχη ενάντια στην ανθρωπιστική κρίση θα ενταχθεί και σε ένα άμεσο πρόγραμμα για την ανάκαμψη της απασχόλησης και της παραγωγής.

 

Τρίτη είναι η μάχη για την απασχόληση, την παραγωγική ανασυγκρότηση και το μετασχηματισμό του κράτους. Είναι η μάχη για τις μεγάλες ανατροπές που πρέπει να συζητήσουμε και να κάνουμε, στον τρόπο με τον οποίο παράγεται και διανέμεται ο πλούτος μέσω του κράτους και των επιχειρήσεων, με στόχο να βάλουμε τις βάσεις για την ανασυγκρότηση της οικονομίας και της κοινωνίας με όρους συνεργασίας και όχι τυφλών ανταγωνισμών, αλληλεγγύης και όχι του άκρατου ατομικισμού, αειφορίας και όχι καταναλωτισμού, δικαιοσύνης και μεγιστοποίησης της κοινωνικής ανταποδοτικότητας και όχι με όρους διασπάθισης των δημόσιων πόρων και των κοινωνικών αγαθών.

 

 

4. Επιχειρήματα του κ. Σαμαρά

 

Ο κ. Σαμαράς, αντί να συμβάλει και να συμμετάσχει σε έναν ουσιαστικό προγραμματικό διάλογο, υποβαθμίζει το Κοινοβούλιο, περιφρονεί τον Κανονισμό του, υποβαθμίζει και ευτελίζει με τις μεθόδους του την πολιτική μας ζωή.
 

 

Ο κ. Σαμαράς μιλάει για «Νέα Ελλάδα» για να κρύψει την υπαρκτή Ελλάδα της ανεργίας και της ανθρωπιστικής κρίσης.
Μιλάει για αναθεώρηση του Συντάγματος για να κρύψει τις παραβιάσεις του ισχύοντος Συντάγματος.

 

Μιλάει για το τέλος των μνημονίων για να συγκαλύψει τη συνέχιση της ίδιας μνημονιακής πολιτικής με διαφορετικό ενδεχομένως  περιτύλιγμα.

 

Μιλάει για φορολογικές και άλλες ελαφρύνσεις για να κρύψει την τεράστια και άδικη αύξηση της φορολογίας.

 

Μιλάει για δύο άκρα για να κρύψει τη δική του ακροδεξιά λογική που έφερε τη χρυσή Αυγή στον πυρήνα του κράτους. 

 

Επιχειρεί και σήμερα, όπως και το 2012, να υφαρπάξει την ψήφο του λαού με την καλλιέργεια του φόβου, με ψεύτικες υποσχέσεις και την παραπλάνηση του λαού.

 

Όμως, σήμερα, ο λαός είναι πιο έμπειρος, πιο σοφός. Γνωρίζει ότι κανένα μέλλον δεν θα έχει αυτή η χώρα αν δεν γίνει μια βαθιά τομή και μια ρήξη με το παρελθόν, με τα συμφέροντα και με το πολιτικό προσωπικό που τα εκφράζει. Ο κ. Σαμαράς είναι σήμερα ο βασικός τους εκπρόσωπος. Και επί του παρόντος παραμένει η βασική επιλογή της κας Μέρκελ και του κ. Μπαρόζο.

 

Γι’ αυτό και το δίλημμα των εκλογών είναι αν θέλουμε να συνεχίσουν να μας κυβερνούν τα σκοτεινά παρασκήνια ή αν ο λαός θα γίνει κυρίαρχος και οι επιλογές του σεβαστές, μέσα και έξω από τη χώρα. Αυτό είναι το πρώτο και το πιο κρίσιμο στοίχημα που πρέπει να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε.

 

 

5. Ποια Ελλάδα σε ποια Ευρώπη;

 

Η κρίση που ζούμε είναι κρίση ελληνική, ευρωπαϊκή, παγκόσμια. Είναι κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Γι’ αυτό και το δίλημμα των εκλογών είναι διπλό: ποια Ελλάδα; σε ποια Ευρώπη;

 

Γι’ αυτό και οι εξελίξεις σε κάθε χώρα έχουν ταυτόχρονα  και εθνικό και ευρωπαϊκό και διεθνή χαρακτήρα.

 

Η επιβολή των μνημονίων στην Ελλάδα ήταν ένα πρόκριμα για όλη την Ευρώπη. Το ίδιο και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ. Η αποφασιστικότητα του λαού μας σήμερα να αποκρούσει το φόβο και τη μοιρολατρία, η θέλησή του να μπει τέλος στα μνημόνια δίνουν ελπίδα και σε άλλους λαούς.

 

Και αυτή την ελπίδα για μια μεγάλη αλλαγή σε Ελλάδα και Ευρώπη μπορούμε να την κάνουμε πιο ισχυρή με την ψήφο μας και με τον αγώνα μας. 

 

6. Επίλογος

 

– Οι επερχόμενες αλλαγές μπορεί να είναι καταιγιστικές. Τι μπορούμε και τι πρέπει να προσδοκούμε;

 

– Ορισμένοι κινδυνολογούν με τις εκλογές, ενοχοποιούν τη Δημοκρατία και την προσφυγή στο λαό. Ταυτίζουν την προσφυγή στο λαό με την αστάθεια και την περιπέτεια. Το κάνουν γιατί φοβούνται το λαό. Θέλουν να αποφασίζουν μόνοι τους, σε «σκοτεινά δωμάτια», από το παρασκήνιο.

 

– Όμως η παρουσία του λαού δεν πρέπει να εξαντλείται μόνο στην κάλπη. Από την κρίση αυτή δεν μπορούν να μας βγάλουν ούτε το κράτος από μόνο του ούτε οι αγορές. Χρειάζεται οργανωμένη παρέμβαση της κοινωνίας, με τους θεσμούς της, τα κινήματά της, τις νέες μορφές συλλογικής έκφρασης που πρέπει να αναδειχθούν.

 

 

Χρειαζόμαστε λοιπόν και το κράτος και τις αγορές και τις Περιφέρειες και τους Δήμους, για το μέλλον του λαού. Όλα αυτά όμως σε έναν νέο συνδυασμό και ιεράρχηση, όπου τον πρώτο και τελικό λόγο θα τον έχει η ίδια η κοινωνία, οι ανάγκες της, η δημοκρατικά εκφρασμένη συλλογική βούλησή της.

 

– Εμείς λέμε πως πάντα, και ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, τη λύση στα αδιέξοδα πρέπει να τη δίνουν η δημοκρατία και ο λαός.

 

– Στις εκλογές αυτές λοιπόν θέτουμε τις βάσεις για την αναζωογόνηση, τη διεύρυνση και την αναγέννηση της δημοκρατίας με ένα περιεχόμενο ευρύτερο, πολιτικό και κοινωνικό.

 

– Στις εκλογές αυτές λέμε κατηγορηματικό και απόλυτο ΟΧΙ στην εγκληματική και ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή, λέμε όχι στην αδιέξοδη αποχή, λέμε όχι στους υπηρέτες της μνημονιακής πολιτικής, λέμε όχι στους υπεύθυνους της κοινωνικής καταστροφής.

 

– Στις εκλογές αυτές κάνουμε ένα αποφασιστικό βήμα για τη δημιουργία των προϋποθέσεων της μεγάλης ανατροπής.  Λέμε ΝΑΙ στις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και για τις ευρωεκλογές.