Το κεντρικό μήνυμα που ο πρωθυπουργός θέλησε να μεταδώσει, κατά την προχθεσινή τηλεοπτική του συνέντευξη, ήταν πως “ο Σημίτης είναι εδώ, και θα είναι εδώ, διότι έχει ένα όραμα να υλοποιήσει, το όραμα της πραγματικής σύγκλισης”. Και στη βάση αυτή να στηλιτεύσει ένα κλίμα μιζέριας και απογοήτευσης που διαπερνά την κοινωνία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός χαρακτηρίζει την πραγματική σύγκλιση ως τον “νέο εθνικό στόχο”. Ούτε είναι η πρώτη φορά που διαβεβαιώνει τον ελληνικό λαό πώς “σιγά – σιγά”, “βήμα – βήμα”, το βιοτικό του επίπεδο θα συγκλίνει με εκείνο των χωρών που βρίσκονται μπροστά από εμάς.

Η διαβεβαίωση ωστόσο, αυτή, όπως δείχνουν οι σχετικές δημοσκοπήσεις, αντί να δημιουργεί μια ανάταση στην κοινωνία, κατασταλάζει σε μία μαζική απογοήτευση, σε μία αβεβαιότητα για το μέλλον. Ένας λόγος είναι πως οι διαβεβαιώσεις αυτές αυτοαναιρούνται από την πολιτική της κυβέρνησης και από την κατάσταση που βιώνει ο ίδιος ο λαός. Αλλά και από “σήματα” που η ίδια η κυβέρνηση εκπέμπει, σύμφωνα με τα οποία η πραγματική σύγκλιση προϋποθέτει καθήλωση και όχι σύγκλιση των μισθών.

Αλλά το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Διότι η επίτευξη της πραγματικής σύγκλισης εξαρτάται και από την ίδια τη λειτουργία της Ε.Ε., που όπως έχει συγκροτηθεί, χωρίς κοινές πολιτικές και χωρίς τους αναγκαίους αναδιανεμητικούς θεσμούς, δεν ευνοεί την πραγματική σύγκλιση στο εσωτερικό της. Αντίθετα, ευνοεί την αναπαραγωγή, αν όχι και τη διεύρυνση των ανισοτήτων. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, αντί να λειτουργεί ως δικαιολογία, καταλήγει να συνιστά ένα πολιτικό πρόβλημα, αφού παρόλα αυτά, το παράδειγμα της Ιρλανδίας, αλλά και της Ισπανίας ή της Πορτογαλίας, παλιότερα, πιστοποιούν ότι ο κανόνας επιδέχεται και εξαιρέσεις, υπό τον όρο ότι η πολιτική που ασκεί μια χώρα καταφέρνει να αξιοποιεί αποτελεσματικά τις δυνατότητες που παρέχει η συμμετοχή της στην ΟΝΕ και, ταυτόχρονα, να υπερβαίνει τις δυσκολίες που το ίδιο πλαίσιο δημιουργεί. Έτσι, στη συνείδηση του κόσμου, η επίτευξη της πραγματικής σύγκλισης κατανοείται ως ένα ζήτημα που εξαρτάται αποκλειστικά από την κυβέρνηση, δηλαδή, από τις ασκούμενες πολιτικές.

Ενώ, όμως, ο πρωθυπουργός μιλά για το όραμα της πραγματικής σύγκλισης, η ωμή πραγματικότητα είναι πως η Ελλάδα από την άποψη των πιο συνθετικών δεικτών έχει διολισθήσει στην τελευταία θέση. Ενώ παλιότερα βρισκόταν στη 12η θέση, τώρα είναι στη 15η, το 15ο μέλος ανάμεσα σε 15 χώρες – μέλη της Ε.Ε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά εν όψει της διεύρυνσης κινδυνεύει να βρεθεί στη 16η ή στη 17η θέση, αφού, ήδη, δύο τουλάχιστον από τις υποψήφιες χώρες, η Σλοβενία και η Τσεχία, είναι μπροστά από εμάς ή ακριβώς πίσω μας.

Η ιδεολογία της σύγκλισης καταλήγει, λοιπόν, σ’ έναν πολιτικό φορμαλισμό, που συγκαλύπτει τα πραγματικά προβλήματα, τα παρακάμπτει ή τα απωθεί στο μέλλον αντί να τα επιλύει. Δεν είναι, συνεπώς, η “μιζέρια” φυλετικό μας ιδίωμα.

Είναι, αντίθετα, η πολιτική που ασκείται και η χωρίς αντίκρισμα ιδεολογία της σύγκλισης που, αντί να ενεργοποιεί την κοινωνία, την καθηλώνει και αντί να γεννά αισιοδοξία καλλιεργεί τη μιζέρια, το σύνδρομο του ουραγού, την ψυχολογία του τελευταίου.

Όσο, λοιπόν, ο πρωθυπουργός θα μιλά για πραγματική σύγκλιση, χωρίς οι πολιτικές του να την πραγματοποιούν, στη συνείδηση του λαού θα αναπαράγεται το σύνδρομο του ουραγού, με όλες τις πολιτισμικές, τις οικονομικές, αλλά και τις πολιτικές επιπτώσεις που το σύνδρομο αυτό συνεπάγεται.