1. Σταματήστε τη φορολόγηση της φτώχειας.

Κατά την άποψή μας, η κυβέρνηση έπρεπε και μπορούσε φέτος να έχει κάνει δύο ενέργειες. Η πρώτη θα ήταν η παρουσίαση ενός μεσοπρόθεσμου σχεδίου φορολογικής μεταρρύθμισης και η δεύτερη, η λήψη ορισμένων άμεσων μέτρων που να ανακουφίζουν, τουλάχιστον, τα χαμηλότερα κλιμάκια των μισθωτών και των συνταξιούχων, με άμεσο στόχο να σταματήσει η φορολόγηση της φτώχειας:

→ Κανένας άμεσος φόρος σε όσους είναι κάτω από ένα συμφωνημένο όριο φτώχειας.

→ Αύξηση του αφορολόγητου ορίου στα 2.000.000 δρχ. φέτος με προοπτική τα 2.800.000 δρχ. το 2000.

→ Τιμαριθμοποίηση των πρώτων τριών φορολογικών κλιμακίων το ’99 και γενικευμένη τιμαριθμοποίηση το 2000.

→ Επανασχεδιασμό της φορολογικής κλίμακας.

Τα μέτρα αυτά, θεωρούμε ότι ήταν εφικτά και στο πλαίσιο της ασκούμενης πολιτικής.

Η άρνηση της κυβέρνησης να τα αποδεxτεί, αν και όπως δήλωσε ο αρμόδιος υφυπουργός, τουλάχιστον, ορισμένα απ’ αυτά τα “μελετά”, σημαίνει ότι η υλοποίησή τους αναβάλλεται.

Τα μέτρα αυτά, και άλλα επιμέρους που μπορούν να προταθούν, δεν αντιστρατεύονται την αναγκαία φορολογική μεταρρύθμιση, αλλά την υπηρετούν, διότι ένας κεντρικός άξονας της φορολογικής μεταρρύθμισης πρέπει να είναι η ουσιαστική ελάφρυνση των εισοδημάτων από εργασία.

2. Μείωση της φορολογίας στα εισοδήματα από την εργασία – με αύξηση των συνολικών φορολογικών εσόδων του κράτους.

Ο δημοσιονομικός στόχος της φορολογικής μεταρρύθμισης που προτείνουμε, είναι η σταδιακή, αλλά με ταχύτερους ρυθμούς αύξηση των συνολικών φορολογικών εσόδων του κράτους, με την ταυτόχρονη μετατόπιση του φορολογικού βάρους από τη φορολογία των εισοδημάτων από εργασία στη φορολογία του πλούτου και την πάταξη της διάχυτης φοροδιαφυγής.

Η πρόταση της Ν.Δ. για γενικευμένες φορολογικές ελαφρύνσεις προς όλους είναι δημαγωγική. Θα οδηγήσει σε μείωση των φορολογικών εσόδων και των κοινωνικών δαπανών.

Η ανάγκη μείωσης της φορολογίας των εισοδημάτων από εργασία, αποτελεί βασική διαπίστωση και της Ε.Ε. και κατεύθυνση της σχετικής έκθεσης του επιτρόπου Μόντι. Με τη μείωση αυτή, θα αποκατασταθούν οι κοινωνικές ανισορροπίες που ανατράπηκαν τα τελευταία 20 χρόνια, με υπερφορολόγηση των εισοδημάτων από εργασία, αλλά εκτιμάται ότι θα συμβάλλει και στην αύξηση της απασχόλησης.

3. Να φορολογηθούν οι νέες μορφές εισοδημάτων και πλούτου – ενιαίο σύστημα φορολόγησης των κινητών αξιών.

Το φορολογικό σύστημα δεν ακολούθησε την τεράστια ανάπτυξη των χρηματαγορών και των κεφαλαιαγορών, κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Τεράστια κέρδη που πραγματοποιούνται στη σφαίρα αυτή, μένουν εκτός φορολογικής καταγραφής και ελέγχου. Οι όποιοι φόροι είναι αποσπασματικοί, δημιουργούν και ανισότητες και στρεβλώσεις. Ένα ενιαίο σύστημα φορολόγησης με διαφοροποιημένους φυσικούς συντελεστές όλων των μορφών πλούτου που πραγματοποιούνται σ’ αυτές τις αγορές είναι αναγκαίο. Βασική αρχή του πρέπει να είναι: φορολόγηση του πλούτου και όχι των συναλλαγών που τον δημιουργούν.

4. Μελετημένη εισαγωγή των “πράσινων” ή οικολογικών φόρων.

Οι ιδιαιτερότητες της χώρας μας παρέχουν επιχειρήματα, όχι μόνο κατά, αλλά και υπέρ των φόρων αυτών. Γι’ αυτό και η πρότασή μας είναι όχι άρνηση, όχι αποκλεισμός, αλλά μελετημένη εισαγωγή τους.

5. Ουσιαστικοποίηση του φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας.

Η ως τώρα απόδοση του φόρου αυτού ήταν ελάχιστη. Η πηγή, ωστόσο, αυτή μπορεί να γίνει ουσιαστική υπό τον όρο ότι θα μελετηθεί όλο το πλέγμα των φόρων που διέπουν την ακίνητη περιουσία, θα ενοποιηθούν οι παράλληλοι φόροι του αυτού αντικειμένου και θα συνδυαστούν με μέτρα ανταποδοτικά (περιβαλλοντική αναβάθμιση κλπ.). Γι’ αυτό και η αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να διαχειρίζεται πιο αποτελεσματικά τον φόρο αυτό.

6. Η προοδευτικότητα του φορολογικού συστήματος.

Η προοδευτικότητα του φορολογικού συστήματος, υπονομεύεται:

α. Από την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, από τις πολλές μορφές της οποίας, κεντρικός στόχος πρέπει να γίνει η φοροδιαφυγή του ΦΠΑ.

β. Από το μέγεθος των έμμεσων φόρων που, παρά τη μικρή βελτίωση, παραμένουν σε δυσανάλογα υψηλό επίπεδο.

γ. Από την εισαγωγή ή την επανεισαγωγή νέων ισοπεδωτικών και αντιπροοδευτικών φόρων, όπως είναι ο φόρος στις καταθέσεις, τα έντοκα γραμμάτια κ.ά.

Οι φόροι αυτοί πρέπει να γίνουν προοδευτικοί, ανάλογα με το ύψος των προσόδων ή έστω σε κάθε περίπτωση πρέπει να ισχύουν πάνω από ένα όριο.

Η προοδευτικότητα του συστήματος πρέπει να ενισχυθεί και στα τρία αυτά επίπεδα.

7. Περιφερειακή αναδιάρθρωση του φορολογικού συστήματος, αποτροπή της πολλαπλής φορολογίας.

Υπό την πίεση των αναγκών, πολλοί δήμοι έχουν οδηγηθεί σε μια καταχρηστική προσφυγή στα ανταποδοτικά τέλη. Αναφερόμαστε στις περιπτώσεις όπου αλλοιώνεται η αποστολή των ανταποδοτικών τελών και αυτά απλά χρησιμοποιούνται ως μια πρόσθετη πηγή εσόδων για λειτουργικές ανάγκες. Στην κατεύθυνση αυτή, υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθούν και νομαρχίες. Ουσιαστικά αυτό σημαίνει μια διπλή ή πολλαπλή φορολόγηση των ίδιων πολιτών. Στο πλαίσιο της φορολογικής μεταρρύθμισης πρέπει να επανεξεταστεί το ζήτημα των πόρων της αυτοδιοίκησης και η αποτροπή αυτής της πολλαπλής φορολόγησης του ίδιου πολίτη για το ίδιο αντικείμενο.

8. Η απλούστευση θα δώσει πόρους.

Η διαχείριση του φορολογικού συστήματος, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΚΕΠΕ, είναι πολύ δαπανηρή. Οι συναλλαγές των πολιτών και των επιχειρήσεων με τις εφορίες, είναι χρονοβόρες και μπορούν να αποτιμηθούν σε χιλιάδες χαμένες ώρες εργασίας. Εκτιμούμε ότι το συνολικό κόστος διαχείρισης του συστήματος πρέπει να πλησιάζει τις 4-5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ.

Συνεπώς, η απλούστευση του συστήματος, η κατάργηση της πολυνομίας και ο εκσυγχρονισμός των ΔΟΥ, πρέπει να τεθεί σε νέες βάσεις με δεδομένο και τον παράγοντα κόστους που μόλις αναφέραμε.

9. Εκσυγχρονισμός του φοροεισπρακτικού και του φοροελεγκτικού μηχανισμού.

Η κυβέρνηση για λόγους πολιτικού κόστους κρύβει την αλήθεια για την πορεία του TAXIS και του εκσυγχρονισμού του συστήματος. Το πρόβλημα αυτό έχει γίνει “κυλιόμενο” και αντί να λύνεται, γίνεται πιο περίπλοκο.

Γι’ αυτό και η κατάργηση των αντικειμενικών κριτηρίων πρέπει να αποσυνδεθεί από την ολοκλήρωση του TAXIS και να ετοιμαστεί έγκαιρα το σύστημα ή τα συστήματα που θα τα αντικαταστήσουν.

Σε ό,τι αφορά το ίδιο το TAXIS, μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων υψηλού επιπέδου, ανεξάρτητων από τις εμπλεκόμενες εταιρείες, πρέπει να αποφανθεί αν το υπάρχον πρόγραμμα μπορεί να ολοκληρωθεί ή αν όλο το σύστημα πρέπει να επανασχεδιασθεί εξ αρχής.

10. Για ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς.

Το αίτημα για ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς συνδέεται άμεσα με τη συνολική φορολογική μεταρρύθμιση που μόνο αυτή μπορεί να θέσει τέρμα στην αποσπασματικότητα και την πολυνομία του φορολογικού συστήματος. Γι’ αυτό, η μεταρρύθμιση πρέπει να σχεδιασθεί μ’ έναν τρόπο ολοκληρωμένο, η δε υλοποίησή της μπορεί να γίνει κλιμακωτά σ’ ένα χρονικό ορίζοντα 4-5 ετών, στη βάση, όμως, ενός δεσμευτικού χρονοδιαγράμματος και σαφών πολιτικών επιλογών.