Τα τελευταία χρόνια έχει συντελεστεί μια ουσιαστική αλλαγή στο πολιτικό μας σύστημα.

Η αλλαγή αυτή δεν αφορά την εξωτερική μορφή του πολιτικού μας  συστήματος κύριο γνώρισμα του οποίου παραμένει ο δικομματικός του χαρακτήρας, και μάλιστα με τους ίδιους φορείς: ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.  Δεν έχουμε, δηλαδή, κάποια εξωτερική μεταμόρφωση αλλά μια εσωτερική μετάλλαξή του. Έτσι, ενώ στη δεκαετία των ’70 και του ’80, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντιπροσώπευαν δύο «κόσμους», δύο διαφορετικές αντιλήψεις για την πολιτική και για την κοινωνία, στη δεκαετία του ’90 αυτές οι διαφορές άρχισαν να συρρικνώνονται εξ αιτίας μιας μετατόπισης  κυρίως του ΠΑΣΟΚ.  Ο «σοσιαλισμός» που ακόμη παραμένει στον τίτλο του κόμματος αυτού, κατάντησε ένα άδειο πουκάμισο.  Οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις αντικαταστάθηκαν από τις «διαρθρωτικές αλλαγές».  Και οι τελευταίες ταυτίσθηκαν  με τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση των αγορών, και τη συρρίκνωση του (κοινωνικού) κράτους.  Στην μορφή του λοιπόν ο δικομματισμός έμεινε ο ίδιος.  Το πολιτικό του περιεχόμενο όμως και το ιδεολογικό του πλαίσιο άλλαξαν.

Υπ αυτή την έννοια μπορούμε να μιλήσουμε για ένα νέο διπολισμό.

Αυτός ο νέος διπολισμός λειτουργεί σε μια κοινή ιδεολογικοπολιτική βάση που οριοθετείται από τις συντεταγμένες του νεοφιλελευθερισμού, και τελεί υπό την ηγεμονία του τελευταίου.  Έτσι, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εμφανίζονται ως αντιπρόσωποι όχι ανταγωνιστικών πολιτικών αλλά διαφορετικών εκδοχών της ίδιας πολιτικής, σ’ ότι αφορά τουλάχιστον τις βασικές κατευθύνσεις της.

Οι μόνες πραγματικές δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν και τα δύο κόμματα είναι η συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων, η νομιμοποίηση της ασυδοσίας  των αγορών στο όνομα της ελευθερίας τους, και η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους στο όνομα της ευελιξίας του.

Για όλα τα άλλα, αυτά που ενδιαφέρουν τη κοινωνία, δηλαδή τα εισοδήματα, την ανεργία , την ακρίβεια κ.λ.π και τα δύο κόμματα διατυπώνουν μόνον ευχές και όχι πολιτικές.

Ακριβώς γι’ αυτό το πραγματικό δίλημμα των επικείμενων εκλογών δεν είναι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ αλλά επικύρωση η αμφισβήτηση αυτού του κοινού νεοφιλελεύθερου πλαισίου εντός του οποίου κινείται η πολιτική τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ.

Σε ότι αφορά τη Ν.Δ θα ήθελα να παρατηρήσω ότι μια εναλλαγή εντός αυτού του διπολισμού, θα είναι μια εναλλαγή ελεγχόμενη άρα δεν μπορεί να δράσει απελευθερωτικά  για την κοινωνία.  Θα είναι δηλαδή μια εναλλαγή και όχι κατάργηση της διαπλοκής, της διαφθοράς και όσων ταλαιπωρούν τον πολίτη, και τούτο διότι όλα αυτά αποτελούν δομικά χαρακτηριστικά όχι ενός κόμματος αλλά ενός συστήματος εξουσίας και ενός καθεστώτος, του νέου διπολισμού.

Τέλος ένα ακόμα χαρακτηριστικό αυτού του διπολισμού είναι η πόλωση.  Οι πολιτικές ταυτότητες συγκροτούνται στη βάση των διαφορών και όχι της ομοιότητας.  Ακριβώς λοιπόν επειδή οι δύο φορείς του διπολισμού συγκλίνουν στο επίπεδο της πολιτικής, για να συσπειρώνουν τους οπαδούς τους είναι υποχρεωμένοι να πολώνουν τη πολιτική τους αντιπαράθεση και να τη μεταφέρουν σε πεδία πέρα από την πολιτική.

Κάθε πόλωση, ακόμη κι αν αντιστοιχεί στην πραγματική πόλωση της κοινωνίας αν είναι τυφλή περικλείει κινδύνους.  Αυτό ασφαλώς ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό σε μια τεχνητή πόλωση όπως είναι αυτή που μας ετοιμάζουν.  Ωστόσο μπορεί να έχει και μια θετική παρενέργεια.  Μπορεί, δηλαδή, να εξοργίσει τους σκεπτόμενους πολίτες και να τους πείσει για την ανάγκη έμπραχτης και ενεργητικής αμφισβήτησης αυτού του νέου διπολικού καθεστώτος μαζί και των προστατών του που ολοένα  και περισσότερο απομακρύνεται από τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά και περιφρονεί την κοινή λογική και την αξιοπρέπεια των πολιτών.