Ομιλία σε προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για την οικονομία.

 

 

[Απευθυνόμενος στον Πρόεδρο της Ένωσης Κεντρώων, κ. Βασίλη Λεβέντη, ο οποίος είχε προηγηθεί και εν γένει για το θέμα της Συμφωνίας με την ΠΓΔΜ]

Ψαρεύετε σε θολά νερά. Όμως, σε θολά νερά μόνο μαύρα φίδια υπάρχουν.

Αυτοί στους οποίους αναφέρεστε εδώ, διαδήλωναν -και διαδηλώνουν- με το σύνθημα «Αλήτες, προδότες πολιτικοί»

Αυτοί οι οποίοι διαδηλώνουν, τους οποίους επικαλείστε εδώ και εσείς και ο κ. Μητσοτάκης, διαδηλώνουν με το σύνθημα και τη γραμμή «Αλήτες, προδότες πολιτικοί». Και δεν γράφει από κάτω με αστερίσκο ότι εξαιρείται ο κ. Λεβέντης. Ούτε γράφει ότι εξαιρείται ο κ. Μητσοτάκης.

Ελπίζω να μην έχετε συνείδηση σε τι ατραπούς οδηγείστε με αυτά τα οποία λέτε. Και γίνεστε και τιμητής αυτής της Κυβέρνησης;

Διαβάστε τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης. Τι είπε η Κυβέρνηση όταν ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης μετά από τις εκλογές του Ιανουαρίου και οι οποίες, βεβαίως, ισχύουν και μετά;

«Σημαντική είναι, επίσης…» –είχε πει ο Πρωθυπουργός– «η εξεύρεση στο πλαίσιο των συνομιλιών υπό τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών αμοιβαίας αποδεκτής λύσης στη διαφορά για το όνομα με την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας στη βάση μιας σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις».

Αυτό δεν το ξέρετε όσοι ανεβαίνετε εδώ και λέτε όλα αυτά τα ανόητα πράγματα; Δικαίωμα του καθενός να έχει όποια άποψη θέλει. Εγκαλείτε αυτήν την Κυβέρνηση επειδή υλοποιεί την πολιτική για την οποία πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή;

Εμείς δεν κατηγορούμε για ακροδεξιό ή για φασίστα όποιον έχει διαφορετική άποψη. Κατηγορούμε για δεξιό, για υποκριτή, για φασίστα, αυτόν που καπηλεύεται τα εθνικά συμφέροντα, αυτόν που στο όνομα της πατρίδας οδηγεί τη χώρα σε καταστροφές.

Αυτοί οι οποίοι προκάλεσαν την κρίση και την καταστροφή στην Κύπρο, δεν ήταν διεθνιστές αριστεροί. Για πατριώτες περνούσαν τον εαυτό τους. Αυτοί που προκάλεσαν τη Μικρασιατική Καταστροφή δεν το έκαναν στο όνομα κάποιας Αριστεράς. Στο όνομα του πατριωτισμού το έκαναν.

Σε αυτή τη χώρα, λοιπόν, υπάρχει ιστορία. Και ξέρουμε ακριβώς από την ιστορία αυτή, ότι πολλές φορές η καπηλεία της πατρίδας κρύβει πάρα πολύ επικίνδυνες καταστάσεις.

Όσοι μιλούν για γλώσσα και για όνομα, δεν διάβασαν το άρθρο 7 της Συνθήκης; Όταν το άρθρο 7 λέει ότι η γλώσσα των γειτόνων μας ανήκει στις σλαβικές διαλέκτους, εννοεί ότι η ελληνική γλώσσα είναι σλαβική γλώσσα; Όταν το άρθρο 7 λέει ότι η ιστορία και ο πολιτισμός των γειτόνων μας δεν έχουν καμία σχέση με την ελληνική ιστορία, αυτό σημαίνει ότι παραδίδουμε την ιστορία μας;

Ως πού νομίζετε ότι θα φτάσουν αυτά τα ψέματα; Μόνο την άγνοια χαϊδεύουν. Μόνο τον φανατισμό επιβραβεύουν. Είναι αυτή γραμμή για να προχωρήσει η Ελλάδα στον 21^ο αιώνα; Να είναι, δηλαδή, μια περίκλειστη, φοβική χώρα, όταν μπορούμε να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που έχουμε -τη γεωπολιτική- και να παίξουμε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια, να δημιουργήσουμε ανάπτυξη, ειρήνη, συνεργασία και δουλειές για τον κόσμο, πριν απ’ όλα για τον κόσμο της Βόρειας Ελλάδας;

Εγώ δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτά τα ψεύδη έχουν κοντά ποδάρια και, επομένως, ο λαός θα βγάλει τα συμπεράσματά του. Και ήδη τα βγάζει.

 

[Κυρίως ομιλία]

Βεβαίως, αυτό ήταν εκτροπή από το κυρίως θέμα που είχαμε σήμερα, όποιο κι αν ήταν αυτό. Διότι αυτό το οποίο εγώ ήθελα να πω και θα προσπαθήσω να το πω, είναι ότι η έξοδος από τα μνημόνια, συνιστά μια ευκαιρία για τη χώρα. Κι αυτή η ευκαιρία δεν αφορά το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ή την παράταξή μας, την Αριστερά ή την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτή είναι μια ευκαιρία που αφορά συνολικά τη χώρα και την κοινωνία.

Αυτό που θα έπρεπε να συζητάμε σήμερα εδώ, όλα τα κόμματα, είναι πώς θα αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία, με ποιον τρόπο οι δυνατότητες που διαμορφώνονται, αυτό το «ξέφωτο», όπως εμείς το λέγαμε και προεκλογικά, θα μπορέσουμε να το αξιοποιήσουμε. Πώς θα αξιοποιήσουμε αυτά τα δεκαπέντε χρόνια που έχουμε μπροστά μας, στα οποία το χρέος έχει τεθεί υπό πλήρη έλεγχο, για να ανασυγκροτήσουμε τη χώρα και να διαμορφώσουμε ένα τέτοιο κράτος, μία τέτοια οικονομία όπου να μην χρειαστεί ποτέ να ξανασυζητήσουμε για χρέος, για βοήθεια, για προγράμματα κοκ. Αυτό είναι το θέμα όχι της ημέρας, αλλά πιστεύω της ευρύτερης ιστορικής φάσης στην οποία μπαίνουμε.

Εμείς, λοιπόν, δημιουργούμε προϋποθέσεις για ένα καλύτερο μέλλον που αφορά τους πάντες. Και ακριβώς η αξία αυτής της Κυβέρνησης είναι ότι δημιουργεί ένα αγαθό κοινό, ένα αγαθό δημόσιο, ένα αγαθό για όλους.

Δυστυχώς, ο κ. Μητσοτάκης με την πρότασή του εξ αρχής προσανατόλιζε τη συζήτηση σε αυτό που ακούσαμε εδώ: Προσανατόλιζε τη συζήτηση σε κάτι που ορισμένοι το ονομάζουν «μιζεραμπιλισμό». Κι όποιος δεν κατανοεί τι θα πει αυτή η λέξη, μπορεί να ακούσει την ομιλία του κ. Μητσοτάκη. Αυτό είναι «μιζεραμπιλισμός».

Μίλησε ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για αχρείαστο μνημόνιο. Είπε ότι «Ναι, τελειώνει το μνημόνιο, αλλά αυτό το μνημόνιο ήταν αχρείαστο». Γιατί ήταν αχρείαστο; Είχε τελειώσει το προηγούμενο μνημόνιο; Το δεύτερο μνημόνιο είχε τελειώσει; Η πέμπτη αξιολόγηση είχε τελειώσει; Είχαμε πάρει δόση; Είχε γίνει εκταμίευση από τις ευρωεκλογές και μετά;

Μας είπε κάτι καταπληκτικό ο κ. Μητσοτάκης: «Αν μέναμε, θα τέλειωνε». Μα, πες μας τι έκανες όσο ήσουν στην κυβέρνηση. Πείτε μας τι κάνατε ως κυβέρνηση και μην μας λέτε τι θα κάνατε εάν μένατε. Αν μένατε, μπορεί να κάνατε άλλα πέντε μνημόνια. Ποιο είναι το στοιχείο, το τεκμήριο, που λέει ότι «αν έμενα, θα έκανα αυτό που ως κυβέρνηση δεν έκανα»;

Έχει, λοιπόν, σημασία για τους πολίτες που ενδιαφέρονται για την πραγματικότητα -κι εγώ πιστεύω ότι είναι οι πολλοί- να θυμίσουμε εδώ ότι εκείνο που εμείς παραλάβαμε, ήταν μια χώρα σε αδιέξοδο, μια κοινωνία σε κατάρρευση, ένα κράτος μετέωρο.

Το δεύτερο μνημόνιο δεν είχε ολοκληρωθεί. Το κράτος χρωστούσε και έπρεπε να πληρωθούν από το 2015 έως το 2019, 80 δισεκατομμύρια ευρώ -30 δισεκατομμύρια για τόκους και 50 δισεκατομμύρια για χρεολύσια- και δεν υπήρχε συμφωνία χρηματοδότησης. Το πρόγραμμα είχε λήξει και είχε πάρει μία τεχνητή παράταση μέχρι τις 27 Φεβρουαρίου του 2015.

Τα ξεχάσατε αυτά; Ξεχάσατε την παγίδα που στήσατε υποτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ήταν παγίδα για την χώρα; Ξεχάσατε ότι είχατε σχεδιάσει κάτι που προέβλεπε πως την 1η Μαρτίου έπρεπε να χρεοκοπήσουμε, διότι έληγε η Συμφωνία, διότι δεν υπήρχε χρηματοδότηση, αλλά έτρεχαν οι υποχρεώσεις;

Το πρώτο, λοιπόν, ήταν ότι δεν υπήρχε ολοκληρωμένο μνημόνιο.

Το δεύτερο, υπήρχαν τεράστιες υποχρεώσεις, χωρίς δανειακή σύμβαση, που να μπορούμε να τις καλύψουμε.

Και τρίτον, μόλις αναλάβαμε, υπήρχαν δαπάνες που έπρεπε να γίνουν από το κράτος, χωρίς να υπάρχουν ταμειακά διαθέσιμα.

Στις 20 Φεβρουαρίου 2015 υπήρχαν στο Ταμείο του κράτους μείον (-) 425 εκατομμύρια ευρώ! Δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, εάν δεν υπογράφαμε τη Συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Αυτή ήταν η κληρονομιά, αυτό μας παραδώσατε και έχετε το θράσος να μιλάτε για το κόστος του 2015. Αυτός ήταν ο λογαριασμός, αυτή ήταν η αιτία του κόστους. Στήσατε έναν εκβιασμό -επαναλαμβάνω- για να αποτρέψετε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και μετά να οδηγήσετε σε πρόωρη καταστροφή τη συγκυβέρνηση. Και όλα αυτά ήταν μια τεράστια καταστροφή.

Θα καταθέσω επίσημο έγγραφο από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, αλλά και δημοσιεύματα της περιόδου, πριν από τις εκλογές του 2015 -Δεκέμβριος του 2014 ήταν- με τίτλο «Μυστική σύσκεψη στην Τράπεζα της Ελλάδας για τα Ταμειακά διαθέσιμα», διότι από τότε είχε φανεί το αδιέξοδο.

Μας λέτε, λοιπόν, ότι ήταν αχρείαστο το μνημόνιο; Τι έπρεπε να κάνουμε; Να αφήσουμε τη χώρα να χρεοκοπήσει; Εμείς υπογράψαμε ένα μνημόνιο υπό τις συνθήκες που το υπογράψαμε και το τελειώσαμε αυτό το μνημόνιο. Εσείς υπογράψατε δύο μνημόνια και δεν τελειώσατε κανένα. Και δεν υπάρχει καμία εγγύηση για το πού θα είχε καταλήξει αυτή η χώρα με τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί τότε, εάν μένατε στην κυβέρνηση

Τι πετύχαμε εμείς αυτά τα τρία χρόνια; Βεβαίως, -το είπε και ο Πρωθυπουργός- οι στιγμές που περνάμε είναι στιγμές με ένα ειδικό ιστορικό βάρος. Απαιτούν μεγαλοκαρδία, απαιτούν πολιτικό θάρρος, το οποίο δεν υπάρχει. Εάν υπήρχε, όμως, θα αναγνωριζόταν ότι ζούμε το τέλος αυτής της εφιαλτικής περιόδου για τη χώρα, ότι βάζουμε τέλος στα μνημόνια.

Και αυτό είναι σημαντικό για επτά λόγους:

Πρώτον, διότι δεν ήταν αυτονόητο ότι θα τελειώναμε με τα μνημόνια. Υπάρχουν ιστορικές περίοδοι της χώρας μας -διότι, δυστυχώς, δεν είναι και η πρώτη χρεοκοπία- στις οποίες επί δεκαετίες η Ελλάδα ήταν αποκλεισμένη από τις αγορές. Άρα, το ότι βγαίνουμε τώρα από τα μνημόνια με τρόπο και προϋποθέσεις να βγούμε και στις αγορές, είναι πράγματι ένα γεγονός που έχει ιστορική σημασία. Αρκεί να το αξιοποιήσουμε και σωστά.

Δεύτερον -όπως ήδη είπα- το ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια συνιστά μια εθνική ευκαιρία. Είναι μια δυνατότητα θετική, ευνοϊκή. Έχουμε προβλήματα -θα μιλήσω γι’ αυτά- αλλά έχουμε και προϋποθέσεις για να τα αντιμετωπίσουμε ως κράτος, ως κοινωνία, ως επιχειρήσεις, ως εργαζόμενοι, ως νοικοκυριά, με κάποιο ορίζοντα μπροστά μας, με κάποια ορατότητα στο μέλλον.

Τρίτον, καταστήσαμε το χρέος βιώσιμο από κάθε άποψη. Βεβαίως, δεν υπήρξε «κούρεμα» του χρέους. Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει «κούρεμα» του χρέους μόνο μιας χώρας, διότι μετά το PSI οι οφειλέτες είναι και δανειστές. Χρωστάμε στην Ιταλία, η οποία χρωστά. Χρωστάμε στη Γαλλία, η οποία έχει και αυτή χρέος. Χρωστάμε στην Πορτογαλία. Γι’ αυτό η θέση μας παραμένει επίκαιρη, ότι ριζική λύση, δηλαδή και με «κούρεμα» του χρέους, μπορεί να υπάρξει μόνο ως μία πανευρωπαϊκή λύση. Πετύχαμε, όμως, μια λειτουργική λύση, η οποία μας επιτρέπει να προχωρήσουμε μπροστά.

Τέταρτον, πετύχαμε ασφαλή έξοδο. Θωρακίζουμε τη χώρα ακόμα και έναντι έκτακτων συνθηκών, απρόβλεπτων και εξωγενών κινδύνων. Δύο αριθμούς θα σας πω: Οι υποχρεώσεις της χώρας μέχρι το 2022 είναι 58 δισεκατομμύρια ευρώ. Πρέπει να σας πω ότι διαθέτουμε πάνω από 58 δισεκατομμύρια ευρώ, διότι πέρα από τα 24,1 δισεκατομμύρια που είναι το απόθεμα, έχουμε και τα έσοδα από τα πλεονάσματα που θα πετύχουμε και τα 4,8 δισεκατομμύρια που παίρνουμε. Άρα, στην ουσία καλύπτουμε τις ανάγκες μας για τετραετία.

Συνεπώς, ό,τι μπορέσουμε να πάρουμε βγαίνοντας στις αγορές, θα μας επιτρέψει να κάνουμε και επαναγορά χρέους, ακριβού χρέους, του ΔΝΤ ή άλλου, το οποίο θα μπορούμε έτσι να εξοφλήσουμε.

Άρα, έχουμε μια ασφαλή έξοδο από τα μνημόνια και όχι μια οποιαδήποτε έξοδο από τα μνημόνια.

Δεν θα σχολιάσω εδώ τι θα συνέβαινε αν κάναμε αυτό που μας πρότειναν κάποιοι, να αρχίσουμε νέες συζητήσεις με τα κοινοβούλια της Γερμανίας και άλλων χωρών για να μπούμε σε προληπτική γραμμή.

Πέμπτον, δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για μόνιμα, από εδώ και πέρα, μέτρα ανακούφισης. Είναι ο λεγόμενος «δημοσιονομικός χώρος» που δημιουργείται πέρα από τα πλεονάσματα. Είναι 700 εκατομμύρια το 2019 και 1,2 δισ. το 2020. Μπορεί να είναι λίγο πάνω, λίγο κάτω ή πολύ πάνω. Θα το δούμε. Πάντως, έχουμε τη δυνατότητα για μόνιμες αλλαγές πολιτικής και στη φορολογία και στις κοινωνικές δαπάνες.

Έκτον, βάλαμε την οικονομία σε τροχιά ανάκαμψης, σταθερής ανάκαμψης, βιώσιμης και με μεσοπρόθεσμο, τουλάχιστον, ορίζοντα έναντι μιας μικρής φούσκας που επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί το 2014. Έχουμε αντιστροφή των τάσεων σε ό,τι αφορά την απασχόληση. Αντί για αύξηση, δηλαδή, της ανεργίας, έχουμε μείωση της ανεργίας. Και στο κοινωνικό κράτος αντί για μείωση των δαπανών, έχουμε αρχίσει να έχουμε μικρές -έστω- αυξήσεις.

Έβδομον, λύνουμε εκκρεμότητες του παρελθόντος, όπως είναι το Μακεδονικό και όπως είναι η σχέση μας με την Αλβανία. Θα προσπαθήσουμε να λύσουμε όσο μπορούμε, με όρους εθνικού συμφέροντος, όλες τις εκκρεμότητες, ώστε -όπως είπα και στην αρχή- να δημιουργήσουμε συνθήκες ευρύτερης σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή, ευρύτερης συνεργασίας και συνανάπτυξης στην περιοχή μας.

Είναι αδιανόητο, αν κάποιος συζητήσει σοβαρά, αν κοιτάξει το χάρτη, να μιλάμε για ανάπτυξη της Ελλάδος έξω από την ευρύτερη συνανάπτυξη των Βαλκανίων. Τα λιμάνια μας, τα τρένα μας, οι υποδομές μας, τα πάντα θα αποκτήσουν αξία στον βαθμό που θα λειτουργούν ως υποδομές των Βαλκανίων και όλης της Ευρώπης, θα έλεγα, με όρους εθνικού σχεδίου ανάπτυξης, το οποίο σήμερα διαθέτουμε.

Τέλος, δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ -αυτό το «παράξενο» κόμμα της Αριστεράς- να αναδειχθεί σε βασικό πόλο της πολιτικής μας ζωής από εδώ και πέρα, εγγυητής της Δημοκρατίας, εγγυητής του αγώνα για τις προοδευτικές αλλαγές, οι οποίες θα πρέπει να συνεχίζονται. Και είναι ένα παράδειγμα αριστερού κόμματος που θέλει να κυβερνά χωρίς να ενσωματώνεται στο σύστημα για ολόκληρη την Ευρώπη. Και αυτό είναι, επίσης, επίτευγμα, όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά ευρύτερα για την κοινωνία μας.

Λύθηκαν όλα τα προβλήματα; Προφανώς, όχι. Η έξοδος από τα μνημόνια -το έχουμε ξαναπεί- μας δίνει από τη μια μεριά περισσότερους βαθμούς ελευθερίας, αλλά από την άλλη μεριά μας δημιουργεί και μεγαλύτερες ευθύνες. Τουλάχιστον, εμείς, ως Κυβέρνηση έτσι το αντιλαμβανόμαστε. Και μας δημιουργεί περισσότερες ευθύνες ακριβώς διότι τώρα όχι μόνο πρέπει να σχεδιάσουμε μόνοι μας το μέλλον κ.λπ., αλλά και διότι πρέπει να αναμετρηθούμε με βαθύτερες αιτίες και παθογένειες του ελληνικού συστήματος, θα έλεγα με ταυτοτικά στοιχεία του ελληνικού καπιταλισμού, διότι το δημόσιο έλλειμμα ή και το έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών είναι επιφαινόμενα. Πίσω από αυτά τα ελλείμματα υπάρχουν οι βαθύτερες αιτίες: Η αποσπασματικότητα της ανάπτυξης, η ανισότητα της ανάπτυξης, η ποιότητα της επιχειρηματικότητας της χώρας μας, η απουσία πολιτικών σε μια σειρά από τομείς. Αυτά είναι τα βαθύτερα προβλήματα.

Ακούω συνέχεια να μιλάμε -ακόμα και εμείς το λέμε- για τη γραφειοκρατία. Πίσω από τη γραφειοκρατία υπάρχουν ελλείμματα πολιτικής. Αν μια χώρα δεν έχει κτηματολόγιο, αν δεν έχει δασικούς χάρτες, αν δεν έχει χαράξει τον αιγιαλό, αν δεν έχει υποδοχείς για να εγκαθίστανται επιχειρήσεις, πάρκα κ.ά., αν δεν έχει προϋποθέσεις οργανωμένης ανάπτυξης, μετά λέμε ότι γενικά μας φταίει η γραφειοκρατία; Οι κυβερνήσεις φταίνε, πρώτα απ’ όλα, που δεν τα έκαναν αυτά.

Άρα, στη φάση που μπαίνουμε τώρα έχουμε δυο μεγάλες ομάδες προβλημάτων. Πρώτον, είναι η κληρονομιά του παρελθόντος και δεύτερον, είναι οι προκλήσεις του μέλλοντος. Είναι η κληρονομιά της κρίσης, αλλά είναι και η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, είναι και η κλιματική αλλαγή και η παγκόσμια ρευστότητα μέσα στην οποία πρέπει να σχεδιάσουμε το μέλλον μας.

Δυο λόγια γι’ αυτά. Ανεργία∙ μειώθηκε από το 27% που ήταν στο 20% και αυτό είναι μεγάλη επιτυχία, διότι έγινε σε συνθήκες σχετικής στασιμότητας. Όμως, το 20% ανεργία ή το 35% ανεργία στους νέους είναι τεράστιο μέγεθος.

Πετύχαμε να μειώσουμε τη φτώχεια κατά δύο μονάδες και πετύχαμε να μειώσουμε τις ανισότητες κατά τρεις μονάδες κατά το δείκτη Gini. Και αυτό είναι σημαντικό επίτευγμα. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έχουμε αυτή την επίδοση. Μπορούμε, όμως, να είμαστε ικανοποιημένοι μόνο με αυτό, όταν η φτώχεια ακόμα υπάρχει, όταν υπάρχουν αποκλεισμένοι; Και έχουμε τριγύρω μας ανθρώπους ή κοινωνικές ομάδες, οι οποίοι είναι χρεωμένοι, δίχως να μπορούν να εξυπηρετήσουν το χρέος τους. Έχουμε επιχειρηματίες, χωρίς επιχειρήσεις, διότι έκλεισαν. Έχουμε πτυχιούχους, χωρίς αναγνώριση των πτυχίων τους. Έχουμε συνταξιούχους, χωρίς εισόδημα.

Έχουμε, λοιπόν, μία σειρά από προβλήματα, υπό τον τίτλο «κληρονομιά της κρίσης, κληρονομιά του παρελθόντος», τα οποία τώρα θα πρέπει βήμα-βήμα, ένα-ένα, να τα αντιμετωπίσουμε.

Είναι όμως και τα γενικότερα προβλήματα, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ένα σχέδιο με ευρύ ορίζοντα, για μία νέα Ελλάδα του 2030. Σε αυτή τη φάση μπαίνουμε «εξοπλισμένοι». Έχουμε δημιουργήσει προϋποθέσεις θετικές, που μπορούμε να αξιοποιήσουμε, όπως είπα -το βιώσιμο χρέος, το απόθεμα ασφάλειας που έχουμε και άλλα πολλά. Έχουμε μία Ολιστική Αναπτυξιακή Στρατηγική. Για πρώτη φορά αυτή η χώρα αποκτά αναπτυξιακή στρατηγική. Έχουμε σχέδιο, έχουμε κάνει επιλογές. Δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε ως χώρα χαμηλού κόστους, θα αναπτυχθούμε ως χώρα με οικονομία γνώσης, επενδύοντας στην καινοτομία, την έρευνα, την εξωστρέφεια κλπ.. Έχουμε κερδίσει αξιοπιστία και αυτό έχει φανεί.

Να αξιοποιήσουμε τις θετικές προϋποθέσεις που έχουμε δημιουργήσει. Αυτή είναι η πολιτική ευθύνη που έχουμε εμείς, αλλά και όλα τα κόμματα, τότε μπορούμε να πετύχουμε θετικά αποτελέσματα για τον ελληνικό λαό.

Τον κ. Μητσοτάκη τον ακούσαμε. Μίλησε πενήντα λεπτά. Είπε αρκετές φορές ψεύτη τον Πρωθυπουργό. Πέραν αυτού, ούτε όραμα ακούσαμε, ούτε σχέδιο ακούσαμε, ούτε προτάσεις ακούσαμε για το μέλλον. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο κ. Μητσοτάκης επένδυσε στην αποτυχία και απέτυχε. Επένδυσε στο ότι θα αποτύγχανε αυτή η Κυβέρνηση, θα αποτύγχανε η πρώτη αξιολόγηση, η δεύτερη αξιολόγηση, η τρίτη αξιολόγηση, δεν θα βγαίναμε από τα μνημόνια και τώρα που βγήκαμε, δεν το πιστεύει. «Μνημόνια», λέει, «θα έχουμε αιωνίως». Απέτυχαν σε ό,τι επιχείρησαν, διαψεύστηκαν σε ό,τι είπαν.

Θα κλείσω, όμως, με μία σύντομη αναφορά σε κάτι το οποίο θα ήθελα να κρατήσω εγώ ως συμπέρασμα και αυτό είναι το εξής: Κάθε μεγάλη κρίση, έχει αποδειχθεί ότι αναδεικνύει ορισμένες ιστορικές τάσεις. Η μεγάλη κρίση του 1929 παλαιότερα γέννησε ένα προοδευτικό ρεύμα και ένα αντιδραστικό φασιστικό. Το προοδευτικό ρεύμα εκφράστηκε με τον Ρούζβελτ στην Αμερική, με κυβερνήσεις Αριστεράς στην Ευρώπη και αλλού, ενώ το αντιδραστικό εκφράστηκε με τον φασισμό, τον αυταρχισμό, τον πόλεμο, τον ρατσισμό.

Έχω την αίσθηση ότι σήμερα, αν κοιτάξουμε τον κόσμο και ειδικά την Ευρώπη, θα διαπιστώσουμε φαινόμενα ανησυχητικά, ότι πράγματι και σήμερα, με κάποιες αναλογίες βεβαίως, έχουμε απ’ αυτή την κρίση καινούργια φαινόμενα. Από τη μία μεριά, έχουμε φαινόμενα που προκαλούν ανησυχία με τον αυταρχισμό, τον εθνοκεντρισμό, το κλείσιμο, τον ρατσισμό, αλλά από την άλλη μεριά, έχουμε και τάσεις που δείχνουν ότι το προοδευτικό ρεύμα σήμερα αναδεικνύεται με νέες μορφές στην Αγγλία, στην Αμερική, στην Ελλάδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, αποτελεί -ας το πάρουν κάποιοι απόφαση, επιτέλους, τώρα πια- το νέο που βγήκε μέσα απ’ αυτή την κρίση. Είναι η νέα πολιτική δύναμη της Αριστεράς που αναδείχθηκε και ακριβώς γι’ αυτό βλέπουμε, παρά τα προβλήματα, παρά τις πρωτοφανείς δυσκολίες, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Κυβέρνηση που στηρίζει έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Εμείς, λοιπόν, έχουμε σχέδιο, έχουμε στρατηγική, έχουμε προτάσεις, έχουμε την ιστορία με το μέρος μας και γι’ αυτό θα κερδίσουμε τελικά.