Ομιλία στην παρουσίαση του βιβλίου των (Γ. Μηλιού, Δ. Δημούλη, Γ. Οικονομάκη)_Η θεωρία του Μαρξ για τον καπιταλισμό_

Το βιβλίο των Μηλιού, Δημούλη, Οικονομάκη, επιδέχεται πολλές αναγνώσεις. Μπορούμε να διαβάσουμε σ’ αυτό μια προσπάθεια αναζήτησης μιας «καθαρότητας» μέσα στο έργο του ίδιου του Μαρξ μέσα από την απόρριψη ή την αναθεώρηση των ποικίλων αναθεωρήσεων που έχουν επιχειρηθεί στο έργο αυτό. Ή ακόμη μπορούμε να το εντάξουμε σε μια προσπάθεια μιας κάθαρσης του έργου του Μαρξ από σχηματοποιημένες, από ιδεολογικές χρήσεις του σε βάρος του επιστημονικού περιεχομένου του ή θεολογικού τύπου αναγνώσεις του.

Νομίζω όμως ότι όλες αυτές είναι παράπλευρες προσεγγίσεις, αφού το βιβλίο αυτό μας υποδεικνύει ένα δρόμο που, κατά τη γνώμη μου, βοηθά στην ανάπτυξη της Μαρξιστικής σκέψης. Έχει, δηλαδή, η προσπάθεια των συγγραφέων ένα χαρακτήρα προωθητικό. Βλέπει προς τα μπροστά και όχι προς τα πίσω. Απαντά σ’ ένα πρόβλημα κεντρικό, αυτό της ανάπτυξης της Μαρξιστικής θεωρίας, μια ανάγκη που γεννήθηκε μαζί με το έργο του Μαρξ, αφού ο Μαρξ και ο Έγκελς δεν μπορούσαν να επεκτείνουν την ανάλυσή τους σε όλα τα πεδία. Υπήρχαν, επομένως, εξ αρχής κενά που έπρεπε να καλυφθούν, πτυχές της ίδιας  της θεωρίας που θεμελίωσαν, που έπρεπε να συμπληρωθούν.

Κυρίως όμως το πρόβλημα της ανάπτυξης της θεωρίας που θεμελίωσαν οι Μαρξ και ΄Εγκελς, εγγενές σε κάθε θεωρία, έγινε πιο έντονο εξ αιτίας των επιτυχιών της ίδιας της θεωρίας και της οργανικής σύνδεσής της με το εργατικό κίνημα. Οι ποικίλες καταστάσεις στις οποίες το τελευταίο βρέθηκε και η νικηφόρα έκβαση της Οκτωβριανής Επανάστασης, έθεταν στη Μαρξιστική θεωρία νέα προβλήματα προς αντιμετώπιση. Αλλά και η εξέλιξη του ίδιου του καπιταλισμού και η ανάπτυξη των επιστημών και της γνώσης σε όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης δραστηριότητας από τη μια επιβεβαίωναν τις βασικές θεμελιώσεις του έργου του Μαρξ, από την άλλη όμως έφερναν στο προσκήνιο νέα πεδία προς εξερεύνηση.

Αυτή η αναγκαία, λοιπόν, ανάπτυξη της Μαρξιστικής θεωρίας πρέπει να αναγνωρίσουμε δεν έγινε ως τώρα με έναν οργανικό τρόπο ακόμη και όταν επιχειρήθηκε. Η προσπάθεια αυτή οδήγησε σε πολλαπλές ερμηνείες και ποικίλους Μαρξισμούς, σε οξείες διαμάχες, σε αγιοποιήσεις και δαιμονοποιήσεις. Μέσα σε μια τέτοια πανσπερμία διαφορετικών εκδοχών μπορούμε να διακρίνουμε ένα δρόμο ανάπτυξης της μαρξιστικής θεωρίας που στηρίχθηκε αφ’ ενός σ’ αυτό  που οι συγγραφείς αποκαλούν «αγιοποίηση» του έργου του Μαρξ και αφετέρου σε μια μέθοδο προσθηκών, πάνω στο έργο του Μαρξ, ως μια συμβολή στην ανάπτυξή του. Έτσι είχαμε την προσθήκη του Μονοπωλιακού Καπιταλισμού, του ΚΜΚ, της «γενικής κρίσης» του καπιταλισμού και άλλων χωρίς να απασχολεί πάντα η εσωτερική συνοχή αυτών των κατασκευών ή η συμβατότητά τους με το θεμελιώδες έργο του Μαρξ. Η προσπάθεια αυτή σχηματοποιήθηκε ιδίως μετά το θάνατο του Λένιν. Η ανάπτυξη της θεωρίας πέρασε στην ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων των Κομμουνιστικών Κομμάτων, γραφειοκρατικοποιήθηκε, αποστεώθηκε.

Ένας δεύτερος δρόμος ανάπτυξης πήρε τη μορφή ενός πολυσυλλεκτισμού και σε μια προσπάθεια συνένωσης της Μαρξιστικής θεωρίας με άλλες θεωρίες με ένα τρόπο αθροιστικό. Αντί, δηλαδή, της ανάπτυξης της Μ-Θ πάνω στις δικές της βάσεις επιδιώχθηκαν δάνεια, συμπληρώσεις ή προσθήκες δίπλα στο έργο του Μαρξ ως μια προσπάθεια διεύρυνσης του ορίζοντά του.

Η προσέγγιση των Μ-Δ-Ο μπορεί να αποτελέσει μια τομή ως προς την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, της ανάπτυξης δηλαδή της Μ-Θ, αφού ως πρώτο ζητούμενο θέτουν και ορθά την εσωτερική συνοχή, τη συνέπεια και την αξιοπιστία της Μαρξιστικής θεωρίας. Αυτό οδηγεί τους συγγραφείς να υιοθετήσουν μια κριτική στάση απέναντι στο έργο του ίδιου του Μαρξ, να ελέγξουν το ίδιο το έργο αυτό, από την άποψη της εσωτερικής του συνοχής, της εσωτερικής συνέπειας και αξιοπιστίας και να διαπιστώσουν, εν τέλει, όχι μόνο λάθη κατανόησης ή ερμηνείας, αλλά και αντιφάσεις και ασυνέπειες στο εσωτερικό του έργου αυτού. Αναδεικνύουν έτσι το καθήκον της επίλυσης των αντιφάσεων αυτών και άρσης των ασυνεπειών, όχι με δάνεια ή με προσθήκες, αλλά με μια προσπάθεια ανασύνθεσης και ανασυγκρότησης της ίδιας της σκέψης του Μαρξ στην πορεία της εξέλιξης και διαμόρφωσής της.

Την προσπάθεια αυτή αναλαμβάνουν οι συγγραφείς, του υπό συζήτηση βιβλίου, και την επιχειρούν σε μια σειρά από επίμαχα ζητήματα. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω το αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής σημείο προς σημείο, αφού το καθένα από τα σημεία αυτά πρέπει να γίνει αντικείμενο διαλόγου.

Θεωρώ όμως ορθή και επίκαιρη, την  ανάδειξη της πρωταρχικότητας της ταξικής πάλης, όχι ως ένα εξωτερικό, αλλά ως ένα εσωτερικό στοιχείο στην εξέλιξη και τη θεώρηση του καπιταλισμού. Νομίζω ότι πρέπει να σταθούμε λίγο στο σημείο αυτό, δεδομένου ότι αυτή η παραδοχή έχει άμεσες και πρακτικές συνέπειες σε ό,τι αφορά  τους καθημερινούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

Η θέση αυτή, για παράδειγμα, δείχνει την ανεδαφικότητα απόψεων που αντιλαμβάνονται τις ενδογενείς τάσεις του κεφαλαίου ως φυσικές μη αναιρέσιμες ή τροποποιήσιμες τάσεις. Αυτό αναδεικνύεται στη θεώρηση που επιχειρούν οι συγγραφείς στο ζήτημα της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους όσο και στο ζήτημα των κρίσεων, θεώρηση που προφυλάσσει το εργατικό κίνημα τόσο από αντιλήψεις αυτόματης κατάρρευσης του καπιταλισμού, ως αποτέλεσμα των κρίσεών του, όσο και από αντιλήψεις που αρνούνται τη δυνατότητα μεταρρυθμίσεων, αντιλήψεις διάχυτες στην πρακτική π.χ. του ΚΚΕ.  Αυτή η διαπίστωση είναι συνεπής προς τη θέση του ίδιου του Μαρξ που θεωρούσε ότι ακόμη και μια συμμαχία εργαζομένων και ανέργων θα επέφερε μια τροποποίηση του γενικού νόμου της κεφαλαιακής συσσώρευσης. Είναι άλλο βέβαια το ζήτημα πώς συνδέεται ο αγώνας για μεταρρυθμίσεις με μια στρατηγική υπέρβασης του καπιταλισμού.

Επιφύλαξη μου δημιουργεί η γενικευμένη απόρριψη της θεωρίας του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Ασφαλώς είναι σωστό ότι το μονοπώλιο έχει τη          μήτρα του στον ελεύθερο ανταγωνισμό, κι επομένως ο μονοπωλιακός καπιταλισμός δεν καταργεί ούτε αναιρεί τις θεμελιώδεις ιδιότητες του καπιταλισμού. Ωστόσο η  συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και ιδίως του τραπεζικού, ακόμη και αν δεν οδηγεί σε μονοπωλιακές καταστάσεις, με βάση τον  τυπικό ορισμό των τελευταίων, οδηγεί σε δομικές αλλαγές στη λειτουργία του καπιταλισμού και του ανταγωνισμού, που πρέπει να επισημανθούν και να μελετηθούν και όχι μόνο από στενά οικονομική άποψη. Στην ουσία ο γιγαντισμός των συγκεντρώσεων του κεφαλαίου, ιδίως σε σύνδεση με την ιδιωτικοποίηση της έρευνας, οδηγεί στην εμφάνιση δικτατοριών μέσα στις δημοκρατίες, γεγονός το οποίο θέτει προς διερεύνηση ζητήματα τόσο οικονομίας όσο και πολιτικής.

Ανεξάρτητα όμως από επιμέρους παρατηρήσεις ή ενστάσεις, το εγχείρημα το οποίο αναλαμβάνουν οι συγγραφείς του υπό συζήτηση Βιβλίου, είναι ασφαλώς τολμηρό, φιλόδοξο, δύσκολο και δεν είναι απαλλαγμένο από παγίδες.  Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα εγχείρημα γόνιμο, που σαφώς υπερτερεί έναντι όλων των άλλων προσεγγίσεων.

Ο κίνδυνος που εμπεριέχεται στην προσπάθεια αυτή, είναι να παγιδευτεί, ανεξάρτητα από την πρόθεση των συγγραφέων, σε μια συζήτηση στο εσωτερικό του Μαρξιστικού έργου, μια ακαδημαϊκή συζήτηση μεταξύ ειδικών, επί της μεθόδου αυτής καθαυτής, και όχι ως μια συζήτηση επί των απαντήσεων που η μέθοδος καλείτε να δώσει στα σύγχρονα προβλήματα των κοινωνικών αγώνων.

Για την αποφυγή του κινδύνου αυτού, η θεωρητική προσπάθεια που μας προτείνουν οι συγγραφείς του παρόντος έργου πρέπει να συνδεθεί εξαρχής οργανικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανάπτυξη της υπαρκτής ταξικής πάλης και της Αριστεράς στην εποχή μας.

Οι εξελίξεις κάνουν αναγκαίο ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της ΑριστεράςΣτους παράξενους καιρούς που ζούμε, δεν θα ήθελα, από δική μου αδράνεια, να βρεθώ εγκλωβισμένος σε ένα κόμμα το οποίο δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ που υπηρέτησα από την ίδρυσή του, & είμαι περήφανος που συνέβαλα στη δημιουργία του. Θέλω να δηλώσω λοιπόν, ότι παραιτούμαι από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια απόφαση που δεν θα ήθελα να χρειαστεί να λάβω, αλλά οι εξελίξεις την έχουν καταστήσει αναγκαία από καιρό.Θυμίζω ότι από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ έχω παραιτηθεί ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο. Οι φόβοι που εξέφραζα τότε για εκφυλιστικές εξελίξεις έχουν, δυστυχώς, πλήρως επιβεβαιωθεί. Δεν χρειάζονται, επομένως, πρόσθετα επιχειρήματα. Μπορείς να παραμένεις σε ένα κόμμα, ακόμη & αν διαφωνείς με την τρέχουσα πολιτική του, αρκεί στο κόμμα αυτό να τηρούνται κάποιοι σταθεροί κανόνες και να υπάρχουν δημοκρατικές εγγυήσεις σεβασμού της αξιοπρέπειας και των απόψεων όλων. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολη η παραμονή σε ένα κόμμα στο οποίο η έννοια της δημοκρατίας & της Αριστεράς, αλλά & η ιστορία του ίδιου του κόμματος, υπονομεύονται & μόνος αποδεκτός κανόνας είναι η συχνά αδιευκρίνιστη & ευμετάβλητη βούληση του αρχηγού.Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι η Αριστερά θα κληθεί από το λαό, ξανά, να κυβερνήσει, γιατί συσσωρεύονται μεγάλα προβλήματα που απαιτούν προοδευτικές λύσεις. Στοιχεία που δημοσιεύτηκαν χθες για τη συνεχιζόμενη φυγή στο εξωτερικό νέου επιστημονικού & εργατικού δυναμικού, είναι άκρως ανησυχητικά. Είναι μια ακόμη ένδειξη ότι, αν δεν υπάρξει σχέδιο & στρατηγική για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου & της άνισης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, η χώρα θα οδηγηθεί σε νέα αδιέξοδα & η κοινωνία σε νέα φτωχοποίηση. Η Αριστερά μπορεί να πρωταγωνιστήσει ξανά υπό την προϋπόθεση, ότι εργάζεται & η ίδια γι’ αυτό, δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης με τον κόσμο της εργασίας, έχει επεξεργασμένες λύσεις στα προβλήματα & διαμορφώνει αξιόπιστες προϋποθέσεις προοδευτικής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης.Ορισμένοι είχαν προσδοκίες από τη νέα ηγεσία. Όμως στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, συντελείται μια διαδικασία φθοράς, και όχι δημιουργίας, με πρώτο θύμα την ιστορία του, το έργο του, την ηθικό-πολιτική ακεραιότητά του. Η συζήτηση που άνοιξε, με πρωτοβουλία της ηγεσίας, για «μαύρα ταμεία» αποτελεί τεράστια προσβολή για τα χιλιάδες μέλη του κόμματος που προσέφεραν ανιδιοτελώς & με το υστέρημα τους, κρατούσαν όλα αυτά τα χρόνια το κόμμα όρθιο & τα γραφεία του ανοιχτά. Ήταν ένα μεγάλο δώρο στη Δεξιά & όλους όσους υποστηρίζουν ότι «όλοι είναι το ίδιο».Ο κ. Κασσελάκης παρέλαβε ένα αριστερό κόμμα με προβλήματα & «παραδίδει» πολύ περισσότερα προβλήματα χωρίς αριστερό κόμμα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε διαδικασία από-αριστεροποίησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την παρούσα ηγεσία, δεν μπορεί να επιλύσει προβλήματα ταυτότητας, στρατηγικής & δημοκρατικής λειτουργίας που αντιμετώπιζε & από πριν. Θα είναι, για το λόγο αυτόν, σε μια κρίση διαρκείας.Οι εξελίξεις μάς θέτουν μπροστά σε δυο αλληλένδετα καθήκοντα. Πρώτον, να αγωνιστούμε για να υπάρξει ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της Αριστεράς, από τη ριζοσπαστική αριστερά ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία & δεύτερον, μια προοδευτική εναλλακτική στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας. Ας ανταποκριθεί ο καθένας & η καθεμία σε αυτό το διπλό καθήκον με όποιο τρόπο & από όποια θέση επιλέξει.Το βέβαιο είναι ότι η κοινωνική Αριστερά, το «αριστερό ημισφαίριο» της κοινωνίας, υπάρχει, & αναζητά μια κατά το δυνατόν ενιαία, ισχυρή & αποτελεσματική πολιτική εκπροσώπηση. Οι εξελίξεις, στον κόσμο, την Ευρώπη & την Ελλάδα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού.Η ιστορία, πάντως, δείχνει ότι η συσπείρωση & ανασύνθεση της Αριστεράς έχει μεγαλύτερες δυνατότητες να πετύχει αν γίνει υπόθεση της κοινωνίας, των νέων, του ανένταχτου κόσμου της Αριστεράς & της οικολογίας, μέσα από συλλογικές πρωτοβουλίες & κινήσεις, που πρέπει να υπάρξουν παντού, με κάθε πρόσφορη μορφή. Καλή αντάμωση, λοιπόν, στους γνωστούς χώρους, για τους γνωστούς λόγους.Τι έχει προηγηθεί:- «Ύστατη έκκληση για έναν ταπεινό στόχο» - Επιστολή-έκκληση για την αποτροπή της διάσπασης στην οποία η ηγεσία του κόμματος δεν μου απάντησε ποτέ. 9 Νοεμβρίου 2023: dragasakis.gr/istati-ekklisi-gia-enan-tapeino-stoxo/- «Πού βρισκόμαστε, ποιες οι προοπτικές…» - Αναλυτικό κείμενο με το οποίο εξηγώ τους λόγους της παραίτησης από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. 8 Δεκεμβρίου 2023: dragasakis.gr/pou-vriskomaste-poies-oi-prooptikes-pos-tha-pame-stis-evroekloges/- Συνέντευξη για το ίδιο θέμα στον Πάνο Χαρίτο, Kontra Channel. 12 Δεκεμβρίου 2023: dragasakis.gr/anasinthesi-kai-anasigkrotisi-tis-aristeras-me-stoxo-mia-nea-proodeftiki-pleiopsifia/ ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook

Latest Twetter Feeds

YDragasakis @YDragasakis

Could not authenticate you.

Επικοινωνία

Μητροπόλεως 1
10557, Αθήνα

e-mail
ydragasakis@parliament.gr