1) Τελικά, είναι εφικτή η επανακρατικοποίηση του ΟΤΕ;

Το πρώτο είναι να μη συναφθεί αυτή η συμφωνία, που είναι αρνητική για τον ΟΤΕ και για τη χώρα. Εφόσον, όμως, το θέμα έχει τεθεί, κάτι που ιδιωτικοποιείται σήμερα δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να επαναδημοσιοποιηθεί αύριο. Αυτό δεν είναι θεωρητικό. Έχει συμβεί και στη Βρετανία και στη Ν. Ζηλανδία και αλλού. Η επιστροφή σε μία λογική μονόδρομων δεν είναι καν ρεαλιστική. Άλλωστε μπορεί να υπάρξουν τέτοιες εξελίξεις αύριο που αυτό να καταστεί υποχρεωτικό. Θέλω να πιστεύω ότι καμία κυβέρνηση δε θα υπογράψει μία συμφωνία που δε θα προβλέπει το δικαίωμα της επαναγοράς ή της υπό όρους μονομερούς καταγγελίας της. .

2)  Κρατώ μία σκέψη του πρώην προέδρου του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλου, ότι η Ντόιτσε Τέλεκομ δεν αγοράζει τον ΟΤΕ για να τον ξαναπουλήσει, αλλά για να επενδύσει σε όλα τα Βαλκάνια…

Δεν είναι το πιο πιθανό σενάριο, αλλά τίποτε δε μπορώ να αποκλείσω. 

3) Πάντως, αρκετοί λένε ότι μία ενδεχόμενη επαναγορά του ΟΤΕ θα ήταν εξαιρετικά ακριβή και, άρα, ασύμφορη…

Ο ΟΤΕ δεν είναι απλώς μια επιχείρηση, αλλά το εργαλείο για να κάνει κανείς πολιτική σ’ έναν κρίσιμο τομέα, όπως είναι οι επικοινωνίες και οι νέες τεχνολογίες. Το αν είναι φτηνή ή ακριβή μια επαναγορά δε θα αξιολογηθεί μόνο από την λογιστική θέση της επιχείρησης, αλλά από το πόσο θέλουμε να πληρώσουμε το δικαίωμα να έχουμε μία εθνικά προσδιορισμένη πολιτική σ αυτόν τον τομέα. 

4)  Έχει διατυπωθεί κριτική στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ για κρατισμό, σε μία εποχή που όλοι μιλούν για μικρό και ευέλικτο κράτος. Γιατί η Αριστερά αρνείται να μπει σε αυτή τη κουβέντα;

Η Αριστερά ΄που εκπροσωπούμε είναι σε αυτή την κουβέντα από καιρό. Είναι η δύναμη που έχει πει ότι το κράτος δεν είναι ουδέτερο, δεν είναι μια ποσότητα, αλλά συμπυκνώνει ποιοτικές, κοινωνικές σχέσεις. Άρα δε μπορούμε να μιλάμε απλώς για μικρό και μεγάλο κράτος. Σήμερα που κυριαρχεί η ιδεολογία για το μικρό κράτος, το κράτος έχει γιγαντωθεί σε τομείς που έχουν να κάνουν με την καταστολή, τη χρηματοδότηση, την ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Η ανάπτυξη της Ελλάδας για παράδειγμα στηρίζεται στο Γ΄ και Δ΄ ΚΠΣ, στις επιδοτήσεις του  αναπτυξιακού νόμου, στις συμβάσεις παραχώρησης και στις ΣΔΙΤ. Όλα αυτά είναι δημόσιο χρήμα, είναι κράτος. Μία ψύχραιμη συζήτηση θα έπρεπε να θέτει το ερώτημα τι κράτος, με ποιες λειτουργίες, για ποιο σκοπό και ποια ανάπτυξη. Η δημόσια ιδιοκτησία έχει σημασία ως προϋπόθεση, όχι ως αυτοσκοπός. Προϋπόθεση για να σχεδιάσει και να υλοποιήσει κανείς πολιτικές. Ο δογματισμός σήμερα δεν είναι από τη μεριά της Αριστεράς, αλλά από την απέναντι πλευρά.

5)  Μια που μιλάμε για το κράτος, με αφορμή την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση με τα subprime δάνεια, έχει γίνει πολλή συζήτηση για ολική επαναφορά του Κέινς. Ωστόσο, ως σήμερα, βλέπουμε μόνο κοινωνικοποίηση των ζημιών. Τελικά, περί τίνος πρόκειται;

Είναι ακόμη μία πτυχή που δείχνει την υποκρισία που κυριαρχεί. Ξαφνικά, οι αντίπαλοι του κράτους και του κρατισμού κρεμάστηκαν από το κράτος και ζήτησαν, στην Βρετανία, στις ΗΠΑ και αλλού να αγοράσει το κράτος τα «σκουπιδοομόλογα», όπως ονομάστηκαν. Αυτό δείχνει ότι το κράτος είναι καλό όταν εξυπηρετεί τους πλούσιους και τα κέρδη τους και είναι κακό όταν πρέπει να εξυπηρετήσει προοπτικές ανάπτυξης, τους οικονομικά αδύναμους ή το κοινωνικό κράτος.

6) Δηλαδή, Άνταμ Σμιθ στα κέρδη και Κέινς στις ζημιές…

Ας πούμε. Ιδιωτικοποίηση των κερδών αλλά κοινωνικοποίηση των ζημιών.  Εγώ, βέβαια, πιστεύω ότι δεν υπάρχουν επιστροφές στην ιστορία. Οι ιδέες υπάρχουν, λειτουργούν ως μέρος της παγκόσμιας σκέψης. Ο Κέινς είχε τη συμβολή του, αλλά δεν νομίζω ότι σήμερα η λύση είναι να αντιγράψει κανείς κάτι που λειτούργησε κάποτε. Αν ο Κέινς ζούσε σήμερα, πιστεύω ότι θα ένιωθε έκπληξη με όσα λέγονται και γράφονται στο όνομά του, γιατί στις προβλέψεις του ήταν ότι μέχρι σήμερα θα είχε εξαλειφθεί ο καπιταλισμός και η φτώχεια.

7) Χρειάστηκαν δύο μήνες για τη σύσταση οργάνου Πολιτικού Σχεδιασμού. Τελικά, ήταν απαραίτητο και για ποιο λόγο έγινε τόση «φασαρία»;

Ο ΣΥΝ ως και πριν ένα χρόνο ήταν ένα κόμμα του 3%. Το βασικό πρόβλημά του ήταν η επιβίωσή του. Όταν σε απασχολεί η επιβίωση, ασχολείσαι με το σήμερα και με το χθες, για να δεις τα λάθη σου, αλλά δεν μπορείς να ασχοληθείς με το αύριο ή το μεθαύριο. Άρα, το θέμα είναι πώς ένα κόμμα από το 3,2% αναπροσαρμόζει την νοοτροπία του, τις δομές του και τις λειτουργίες του σε ένα κόμμα που η κοινωνία του δίνει διψήφια ποσοστά τις δημοσκοπήσεις. Αυτό θέλει ένα άλμα. Πρέπει, επομένως, να συζητήσουμε νέες λειτουργίες και πράγματα που ως σήμερα δεν τα κάναμε, αλλά τώρα πρέπει να τα κάνουμε.

8) Με βάση το καταστατικό του ΣΥΝ του 2005, αν οι εκλογές γίνουν όχι νωρίτερα από το 2011, δεν θα μπορείτε να είστε ξανά υποψήφιος. Πώς αντιμετωπίζετε αυτό το ενδεχόμενο;

Θετικά. Πρώτο γιατί είμαι υπέρ της θεσμικής λειτουργίας του κόμματος. Εφόσον λοιπόν υπάρχει μια θεσμική ρύθμιση, ασφαλώς και θα την τηρήσω. Δεύτερο γιατί αν και τιμώ το Κοινοβούλιο και προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο παραγωγικός, δε θεωρώ ότι είναι ο μοναδικός χώρος δράσης και  προσφοράς.