1. Μπορεί να εφαρμοστεί ο προϋπολογισμός του 2006 χωρίς την επιβολή νέων φόρων;

Τίποτα δεν είναι βέβαιο.  Τίποτε δεν αποκλείεται.  Οι προϋπολογισμοί του 2004 και 2005 έπεσαν έξω ως προς τα έσοδα.  Ας ελπίζουμε να μη συμβεί το ίδιο και το 2006.  Σε κάθε περίπτωση η επιβολή νέων φόρων είναι πρόκληση ιδίως όταν δεν μπορείς να εισπράξεις, τους ήδη θεσμοθετημένους φόρους.

2. Είναι εφικτό να εφαρμοστεί ένα διαφορετικό μοντέλο προϋπολογισμού;  Τι χαρακτηριστικά θα έχει;

Αυτό που σήμερα ονομάζουμε “προϋπολογισμό” είναι ένα αδιαφανές και αναξιόπιστο σύστημα διαχείρισης του δημόσιου χρήματος.  Αυτό που προτείνω είναι να έχουμε τα αυτονόητα:  αξιοπιστία στους αριθμούς, διαφάνεια στο περιεχόμενο, έλεγχο από τη βουλή στην εκτέλεση, αξιολόγηση και έλεγχο του κοινωνικού αποτελέσματος της κάθε δαπάνης.  Έναν προϋπολογισμό ανοιχτό στον έλεγχο της βουλής και της κοινωνίας.

3. Ισχυριστήκατε πως θα έπρεπε ο προϋπολογισμός να ήταν λιγότερο άδικος για τους εργαζόμενους.  Υπάρχουν τέτοια περιθώρια στη σημερινή οικονομική πραγματικότητα;

Η “σημερινή οικονομική πραγματικότητα” είναι αδιέξοδη.  Η ανάπτυξη που γίνεται, στηρίζεται εν πολλοίς στο δανεισμό.   Βλέπει προς τα πίσω και όχι προς τα μπροστά.  Κάποτε πρέπει λοιπόν να μιλήσουμε για μια άλλη ανάπτυξη και για δίκαιους προϋπολογισμούς.  Ως τότε θα μιλάμε απλώς για “λιγότερο άδικους προϋπολογισμούς”.  Ως προς τις δυνατότητες, ναι, υπάρχουν.  Η παρακράτηση του ΦΠΑ, φέτος, ξεπέρασε τα 2 δις ευρώ.  Και οι φοροαπαλλαγές που έκανε η κυβέρνηση σε ισχυρές κοινωνικές ομάδες έχουν κόστος πάνω από 1,5 δις ευρώ.  Τέλος δεν κατάλαβα πώς η αγορά των 40 φάντομ έγινε ξαφνικά τόσο επείγουσα.  Το πρόβλημα δε βρίσκεται στους πόρους, αλλά στις επιλογές.