Στη συζήτηση θίγονται όλα σχεδόν όσα αφορούν το θέμα: Αν η τελική συμφωνία ήταν χειρότερη της αρχικής. Την αλλαγή πολιτικής από μέρους των αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στις ευρωπαϊκές χώρες. Οι καταθέσεις στις τράπεζες δεν είναι πλέον «ασφαλείς» (πάνω από 100.000 ερώ). Συζητάμε αν αυτό σηματοδοτεί μια εκροή καταθέσεων από τον «επισφαλή» νότο της ευρωζώνης στον «ασφαλή» βορρά. Αναπόφευκτα στη συζήτηση υπεισέρχεται και το ζήτημα του ευρώ. Αν έχει αρχίσει το τέλος του ευρώ και πώς πρέπει να διεξάγεται στην Αριστερά η όλη συζήτηση περί ευρώ.

 

 

Στη συζήτηση τίθεται και το ζήτημα του αν ο τρόπος λειτουργίας της κυπριακής οικονομίας ήταν βιώσιμος («υπερτροφικός» τραπεζικός τομέας, μικρή παραγωγική βάση, φορολογικός παράδεισος). Ανάμεσα σε άλλα, ο Γιάννης Δραγασάκης μας λέει:

«Πρόκειται για τη μεγαλύτερη υποκρισία του νεοφιλελευθερισμού. Τι έλεγε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο; Πρώτον ότι το χρήμα είναι παραγωγή. Έλεγε ότι ο τζίρος των τραπεζών, το να δανείζονται και να δανείζουν χρήματα είναι μια κρίσιμη παραγωγική δραστηριότητα. Και μάλιστα μας έλεγαν ότι μετριούνται όλα αυτά στο εθνικό εισόδημα. Δεύτερον ότι πρέπει να υπάρχουν χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές. Η Κύπρος το έκανε και αυτό. Δηλαδή το καλύτερο παιδί του συστήματος ήταν η Κύπρος […]

 

[…] Εμείς σαν Αριστερά λέμε ότι το μοντέλο της Κύπρου είχε πρόβλημα. Διότι ήταν «μονοκαλλιέργεια» και στην εποχή του ιμπεριαλισμού και των μεγάλων ανταγωνισμών που ζούμε το οικονομικό μοντέλο δεν θα πρέπει να είναι τόσο ευάλωτο στις διεθνείς εξαρτήσεις».

 

Ανάμεσα στα άλλα, συζητάμε και για τον τρόπο που η τρικομματική κυβέρνηση αντιμετώπισε την κρίση στην Κύπρο. Για τον Γιάννη Δραγασάκη τα πράγματα είναι ξεκάθαρα:

 

«Η σχέση Ελλάδας και Κύπρου σε κυβερνητικό επίπεδο δεν ήταν σχέση αλληλεγγύης. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα που να βοηθήσει την Κύπρο. Ζούμε ακόμα το πάρτι και τη χαρά της τρικομματικής κυβέρνησης που δεν πέτυχε η Κύπρος κάτι καλύτερο. Είναι τραγικό να βλέπει κανείς πολιτικούς σαν τον κύριο Βενιζέλο που να επιχαίρουν ότι “η Κύπρος δεν θα επιτύχει τίποτα”».