Μια από τις μεγάλες συγχύσεις της εποχής μας είναι αυτή που ταυτίζει την αγορά με την κοινωνία. Την προσφορά με τις δυνατότητες και τη ζήτηση με τις ανάγκες.  Στην αγορά δεν εμφανίζονται οι ανάγκες της κοινωνίας, αλλά μόνο οι ανάγκες που μπορούν να πληρωθούν. Αν χίλιοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από κατοικία, αλλά μόνο 10 έχουν τα χρήματα για να αγοράσουν σπίτι, στην αγοράς κατοικίας θα εμφανιστούν οι 10. Οι άλλοι 990 δεν εμφανίζονται καν, δεν ακούγονται, δεν φαίνονται.

Αλλά ούτε οι δυνατότητες μιας κοινωνίας εμφανίζονται όλες στην αγορά. Στην αγορά εμφανίζονται μόνο τα προϊόντα ή οι ικανότητες που μπορούν να πουληθούν. Για παράδειγμα, στην αγορά εργασίας δεν εμφανίζονται όσοι είναι ικανοί να δουλέψουν, αλλά μόνο όσοι έχουν ανάγκη να το κάνουν και ελπίδα να το πετύχουν. Όσοι, ενώ έχουν ανάγκη, δεν έχουν καμία ελπίδα να βρουν αγοραστή για το “εμπόρευμα” που διαθέτουν δεν εμφανίζονται στην αγορά, δεν εγγράφονται καν στους ανέργους, δεν φαίνονται ούτε ακούγονται.

Η διάσταση αυτή -της προσφοράς- έχει ιδιαίτερη σημασία στους τομείς του πολιτισμού και της δημιουργίας. Πολλοί λένε πως η καλή τέχνη, η αυθεντική και έντιμη, έχει πεθάνει, έχει χαθεί. Μπορεί, όμως, και να μην συμβαίνει αυτό. Μπορεί αυτή η τέχνη να υπάρχει, αλλά να κρύβεται, να μην θέλει να εμφανιστεί στην αγορά. Μπορεί να είναι οι δυσκολίες πρόσβασης στην αγορά ή το τίμημα της εμπορευματοποίησης που αποθαρρύνουν κάθε προσπάθεια.

Υπάρχουν, δηλαδή, ανάγκες που δεν μιλούν, αφού η μόνη φωνή που γνωρίζουν οι αγορές είναι το χρήμα. Και υπάρχουν δυνατότητες που δεν μας βρίσκουν αν δεν τις βρούμε. Μια κοινωνία, λοιπόν, που θέλει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της και να αξιοποιήσει τις δυνατότητές της δεν μπορεί να αρκεστεί μόνο στους μηχανισμούς της αγοράς. Πρέπει να αναδείξει και άλλους μηχανισμούς με μη αγοραία κριτήρια.

Μια ιδιόμορφη αγορά “δημοσίων αγαθών”, αλλά και η ανάδειξη άλλων σε μη εμπορεύσιμα “κοινωνικά αγαθά” μέσα από κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες ήταν μια κάποια απάντηση στο πρόβλημα αυτό, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, που σήμερα αμφισβητείται ανοιχτά.

Τα παραπάνω έχουν, λοιπόν, προεκτάσεις πολιτικές. Αποτελούν διαστάσεις μιας διαφορετικής αντίληψης για την πολιτική και την οικονομική και την κοινωνική και την πολιτισμική της έκφραση. Ωστόσο ο λόγος που διατυπώνονται εδώ έχει να κάνει με το νέο ξεκίνημα της “Αυγής”.

Η “Αυγή” δεν μπορεί να αγνοήσει την αγοραία πραγματικότητα. Πρέπει, όμως, να την εκμεταλλευτεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Θα μπορέσει, για παράδειγμα, εκτός των άλλων, να γίνει και η φωνή των αναγκών που δεν μιλούν; Θα μπορέσει να γίνει ο ανιχνευτής και των δυνατοτήτων που δεν φαίνονται;

Πιστεύω πως και ως προσπάθεια αξίζει να επιχειρηθεί.

Καλό κουράγιο και καλή επιτυχία!