1. Κύριε Δραγασάκη τελικά ο πήχης πού μπαίνει για το ΣΥΡΙΖΑ στις μεθαυριανές εκλογές;

Οι εκλογικοί στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ είναι να υπερβεί τα ποσοστά που πήρε στις τελευταίες εκλογές, να καταγραφεί τρίτο σε δύναμη κοινοβουλευτικό κόμμα και να εκλέξει, ει δυνατόν, τρεις ευρωβουλευτές.

Πιστεύουμε ότι οι στόχοι αυτοί, αν και φιλόδοξοι, αντιστοιχούν στην πλούσια δράση που ανέπτυξε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια και, ταυτόχρονα, η επίτευξή τους θα επιτρέψει στο ΣΥΡΙΖΑ να έχει μια ακόμα πιο ισχυρή παρουσία στο κοινωνικό και το πολιτικό γίγνεσθαι στην μετά τις ευρωεκλογές κρίσιμη περίοδο.

2. Γιατί, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον, από τη δυσαρέσκεια που υπάρχει για τον δικομματισμό δεν επωφελούνται τα μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα αλλά αυξάνονται τα ποσοστά της αποχής;

Δεν είναι δυνατό να γίνει σοβαρή συζήτηση με βάση τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, πολύ περισσότερο όταν απέχουμε λίγα εικοσιτετράωρα από την εκλογική διαδικασία. Την Κυριακή θα κριθούν και τα κόμματα και οι υποψήφιοι και οι δημοσκοπήσεις και όσοι με καταχρηστικό τρόπο ενδεχομένως επένδυσαν πολιτικά σχέδια σ’ αυτές.

3. Παρατηρείται, πάντα σύμφωνα με τα δημοσκοπικά ευρήματα, ένα υψηλό ποσοστό διαρροής ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς τους Οικολόγους Πράσινους. Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επανεξετάσει την οικολογική του ατζέντα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στις πρώτες γραμμές των αγώνων για το περιβάλλον και των συγκρούσεων με συμφέροντα που βλάπτουν το περιβάλλον. Μάλιστα στις συγκρούσεις αυτές, πολλές φορές, ήμασταν μόνοι. Και μόνοι σηκώσαμε το βάρος των επιθέσεων, ακόμη και των συκοφαντιών, από ιδιοτελή συμφέροντα και δυνάμεις που ενοχλούνται από τη δράση μας και στη βουλή και στην κοινωνία.

Αν η δημοσκοπική καταγραφή υπέρ των οικολόγων – πράσινων είναι όντως πραγματική κι αν αυτή εκφράζει μια άνοδο της οικολογικής συνείδησης, αυτό το τελευταίο εμάς μας ικανοποιεί και θεωρούμε ότι τελικά αυτή η συνειδητή οικολογική και αγωνιστική ψήφος θα στραφεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.

4. Την επόμενη των εκλογών η κυβέρνηση αναμένεται να ανακοινώσει νέα επώδυνα μέτρα για τους περισσότερους. Υπάρχει άλλη λύση ώστε να μειωθούν το έλλειμμα και το χρέος;  

Το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος δεν είναι οι αιτίες της κρίσης, αλλά δύο από τα συμπτώματά της. Η κρίση που ζούμε είναι ευρύτερη και βαθύτερη και αφορά το αναπτυξιακό μοντέλο, την άνιση διανομή, τον υπερδανεισμό, την υψηλή ανεργία – ιδιαίτερα των νέων – και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος που χαρακτηρίζουν το μοντέλο αυτό. Η διέξοδος από την κρίση αυτή, επομένως, σημαίνει καταπολέμηση της φτώχειας, των ανισοτήτων και της ανεργίας και απαιτεί βαθιές αλλαγές και όχι ημίμετρα, που να οδηγούν σ’ ένα νέο παραγωγικό πρότυπο με όρους αειφορίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Το θέμα για μας δεν είναι να επιλέξουμε ανάμεσα στην ανάγκη για ανάπτυξη ή την ανάγκη για αναδιανομή. Το πραγματικό δίλημμα είναι αναδιανομή καταναλωτική ή αναπτυξιακή, αναδιανομή προς τα άνω ή προς τα κάτω. Η επί χρόνια αναδιανομή προς τα πάνω έχει οδηγήσει σ’ ένα καθεστώς – και σε μια κουλτούρα – υπερπλουτισμού, νεοπλουτισμού, κοινωνικής σπατάλης και παρασιτισμού. Μια αναδιανομή προς τα κάτω, μια αναδιανομή δηλαδή που θα αναβαθμίζει το περιβάλλον και θα σέβεται την εργασία ως αξία, θα την προστατεύει, θα την ανταμείβει, μια αναδιανομή που θα μεταφράζεται όχι μόνο σε χρήμα, αλλά και σε συλλογικά αγαθά, κοινωνικές υποδομές, βελτίωση της θέσης των αδυνάτων και του περιβάλλοντος, μια τέτοια αναπτυξιακή αναδιανομή μπορεί να λειτουργήσει ως δύναμη κοινωνικής αναζωογόνησης και αναπτυξιακής ώθησης.

5. Κύριε Δραγασάκη παρατηρούμε ότι πολλοί εργοδότες στη χώρα μας, χρησιμοποιώντας ως όχημα την οικονομική κρίση, επιβάλλουν ελαστικές μορφές εργασίας υπό την απειλή απολύσεων. Με ποιο τρόπο μπορούν να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι;

Με την οργάνωση και τους αγώνες τους, με την ενίσχυση της συλλογικότητας, της ενότητας και της μεταξύ τους αλληλεγγύης. Και θα χρειαστούν αυτά τα εφόδια όχι μόνο για να αντιμετωπίσουν σχέδια της εργοδοσίας, αλλά και για να αντιπαλέψουν πολιτικές που ενθαρρύνουν τα σχέδια αυτά.

Εκείνο που πρέπει να προσθέσουμε εδώ, είναι ότι οι εργαζόμενοι, αναπτύσσοντας τους αγώνες τους με τρόπο συλλογικό, ενωτικό και οργανωμένο, προσφέρουν μεγάλη υπηρεσία και στην κοινωνία συνολικά. Και τούτο για τον εξής λόγο:  

Ο κάθε εργοδότης ξεχωριστά νομίζει ότι αν μειώσει τους μισθούς και αν περιορίσει τις μισθολογικές δαπάνες, θα σωθεί και ίσως θα αυξήσει και τα κέρδη του. Κάνοντας, όμως, όλες οι επιχειρήσεις την ίδια σκέψη, το αποτέλεσμα τελικά  είναι να πέσει η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, οι επιχειρήσεις να μη μπορούν να πουλήσουν τα προϊόντα τους ή να απασχολήσουν δυναμικό τους.

Επίσης, ο κάθε εργοδότης ή και η κάθε χώρα ξεχωριστά – αν το δούμε μέσα στην παγκόσμια εικόνα – νομίζει ότι αν μειώσει τους μισθούς και αν χειροτερέψει τις εργασιακές σχέσεις, τότε η εν λόγω επιχείρηση ή χώρα θα γίνει πιο ανταγωνιστική. Κάνοντας, όμως, ταυτόχρονα όλοι το ίδιο, κανείς δε γίνεται πιο ανταγωνιστικός. Το μόνο αποτέλεσμα είναι η κοινωνική οπισθοδρόμηση και καθίζηση. Γι’ αυτό και η αντίσταση σ’ αυτή τη λογική και σ’ αυτή την τάση είναι υποχρέωση όλων μας και όχι μόνο όσων εργαζομένων θίγονται άμεσα από αυτή την τακτική.