Νομοσχέδιο φορολογικών ανισοτήτων…

Το φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε από τον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γ. Αλογοσκούφη κινείται στο πνεύμα του νεοφιλελευθερισμού. Αποτελεί ένα νομοσχέδιο αποσπασματικό. Κατατέθηκε με κύριο στόχο να θεραπεύσει όσα αρνητικά κληροδότησε η διοίκηση ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ωστόσο και η κυβέρνηση της ΝΔ με, τους ίδιους όρους παίζει το παιχνίδι. Με την ίδια, δοκιμασμένη άνεση το νομοσχέδιο ακυρώνει τις προεκλογικές της εξαγγελίες για τους μισθωτούς ενώ ευνοεί καταφανώς ία επιχειρηματικά στρώματα παίρνοντας από τους πολλούς και δίνοντας στους λίγους. Ο ΣΕΒ, παρόλα αυτά, δεν αρκείται στις κυβερνητικές «διευκολύνσεις», γι’ αυτό και εκφράζει παράπονα. Η ουσία του ζητήματος δεν αλλάζει: Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης παρεμβαίνει κυρίως για την μείωση της φορολογίας των κερδών και – διευρύνοντας σε σημαντικό βαθμό τις φορολογικές ανισότητες – οδηγεί σε έκρηξη των κοινωνικών ανισοτήτων, τις οποίες η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί ου θα αμβλύνει. Χωρίς την επιβολή νέων φόρων, η φορολογική επιβάρυνση (μέσω έμμεσων φόρων, ΦΠΑ κλπ.) αυξάνει κατά 3.1 δια ευρώ. Έτσι, η κυβέρνηση (και η αντιπολίτευση) αποφεύγοντας να συζητήσει τα διαρθρωτικά προβλήματα του φορολογικού, επιχειρεί να τα σβήσει από τη συνείδηση του κόσμου. Το αντίθετο όφειλε να πράξει: Ν’ αναγνωρίσει ότι η σχέση μεταξύ άμεσων και έμμεσων φόρων, η σχέση φορολογικής επιβάρυνσης εισοδημάτων από εργασία και από δραστηριότητες του κεφαλαίου, η βαθμιαία διάβρωση της προοδευτικότητας των άμεσων φόρων είναι ζητήματα, η λύση των οποίων απαιτεί χρόνο και λήψη μέτρων από σήμερα. Οι σκέψεις μου για τα διαρθρωτικά προβλήματα του νομοσχεδίου συνοψίζονται στα εξής:

Για τη σχέση έμμεσων και άμεσων φόρων: Οι έμμεσοι φόροι δεν έχουν προοδευτικότητα. Όσο μεγαλύτεροι είναι, τόσο πιο άδικο είναι το φορολογικό σύστημα. Στη χώρα μας η σχέση μεταξύ έμμεσων και άμεσων φόρων είναι 60% προς 40%, ενώ στην Ε.Ε είναι 51% προς 49%. Το νομοσχέδιο επιδιώκει τη μείωση ίων άμεσων φόρων και, παρότι δεν εισάγει νέους εμμέσους, το ειδικό βάρος απ’ αυτούς θ’ αυξηθεί. Χρειάζεται, συνεπώς, να αναζητηθούν επιλεκτικές αναπροσαρμογές των συντελεστών του ΦΠΑ για την προώθηση κοινωνικών ή διαρθρωτικών επιδιώξεων. Υπάρχει δηλαδή μια ανάγκη υιοθέτησης προγράμματος σύγκλισης με τα επίπεδα της Ε.Ε για τη σχέση έμμεσων και άμεσων φόρων. Για τη βαθμιαίο διάβρωση της προοδευτικότητας των άμεσων φόρων: Η διάβρωση αυτή οφείλεται αφενός στη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας. Ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής, που σήμερα θεωρεί μια οικογένεια με δύο εργαζόμενους και εισόδημα 25.000 ευρώ πλούσια, πρέπει να μειωθεί. Οφείλεται, αφ’ ετέρου, στη μη αναγνώριση του τεκμηρίου δαπάνης λ.χ. τα έξοδα παιδιού που πάει σχολείο, άνεργο μέλος της οικογένειας, χρόνια ασθενές άτομο). Η αναγνώριση του τεκμηρίου και η απαλλαγή σεβαστού ποσού από τη φορολογία γι’ αυτές τις περιπτώσεις προστατευόμενων μελών είναι απαραίτητες προϋποθέσεις προκειμένου να υπάρξουν ελαφρύνσεις για τους μισθωτούς.

Για την υπερφορολόγηση των εισοδημάτων από την εργασία και την υποφορολόγηση των εισοδημάτων, από περιουσία και δραστηριότητες του κεφαλαίου: Η φορολογία για δραστηριότητες του κεφαλαίου στην Ε.Ε είναι 28%, ενώ στην Ελλάδα 18%, το χαμηλότερο ποσοστό στην Ε.Ε. Το νομοσχέδιο μειώνοντας τη φορολογία επί των κερδών, μειώνει και τη φορολογία των μερισμάτων. Σε δύο χρόνια το μέρισμα θα φορολογείται με 25% και το εισόδημα από εργασία, πάνω από ένα ύψος θα φορολογείται με 40%. Αυτός που έχει έσοδα από μέρισμα πρέπει να φορολογείται λιγότερο από αυτόν που έχει εισόδημα από την δουλειά του. Ο ανώτατος συντελεστής φορολόγησης των εισοδημάτων από εργασία πρέπει να εναρμονιστεί άμεσα με τον συντελεστή φορολόγησης εισοδημάτων από μερίσματα.

Η φορολόγηση όλων των εισοδημάτων ανεξάρτητα από την πηγή τους, χρειάζεται να είναι ενιαία με ενιαίους συντελεστές. Εάν αυτή η πρόταση κάποτε εφαρμοστεί, η όποια κυβέρνηση θα πετύχει την μείωση όλων των συντελεστών και ταυτόχρονα τα φορολογικά έσοδα θα αυξηθούν. Ενιαίο επίσης πρέπει να είναι και το αφορολόγητο όριο και δικαιότερη η αντιμετώπιση των μισθωτών και των ελεύθερων επαγγελματιών. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται να καθοριστούν κάποια αντικειμενικά κριτήρια. Δεν φαίνεται να είναι στις προθέσεις ούτε της κυβέρνησης ούτε της αντιπολίτευσης η συζήτηση αυτών των προβλημάτων. Αυτό είναι ανησυχητικό, διότι μ’ αυτόν τον τρόπο νομιμοποιείται και προαναγγέλλεται η διαιώνιση του συστήματος χωρίς ουσιαστικές αλλαγές.