– ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

                          – ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

Κάθε πρόβλεψη για τις οικονομικές προοπτικές μοιάζει πλέον με δελτίο θυέλλης. Οι τελευταίες εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ για τις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας δείχνουν ότι η χρηματοπιστωτική θύελλα  εξελίσσεται σε τυφώνα διαρκείας για την εργασία και τα εισοδήματα.

Συγκεκριμένα τα τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ (Interim Report, 31/3/09) δείχνουν ότι η πτώση του ΑΕΠ θα υπερβεί φέτος το 4% στην ευρωζώνη, αλλά, και όταν η πτώση σταματήσει, η ανεργία θα συνεχίσει να αυξάνεται υπερβαίνοντας ίσως και το 12%  του εργατικού δυναμικού, μετά to 2010.

Οι επιχειρήσεις, για να αντιμετωπίσουν την πτώση της κερδοφορίας τους ή και για να τη βελτιώσουν, ζητούν, μέσω των εργοδοτικών τους ενώσεων σε όλη την Ευρώπη, κρατικές ενισχύσεις, νέες φοροαπαλλαγές, μεγαλύτερη ευελιξία στις απολύσεις, μείωση των μισθών, παράκαμψη της εργατικής νομοθεσίας. Ο κίνδυνος είναι ορατός. Προμηνύεται ένας νέος γύρος φορολογικών ανταγωνισμών και κοινωνικού ντάμπιγκ, μια σύγκλιση προς τα κάτω δηλαδή, με θύματα τους εργαζόμενους και το κοινωνικό κράτος.

                           ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ

Η σύνοδος των G20 δεν απομάκρυνε τους κινδύνους αυτούς. Παρόλο που η απορρύθμιση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων απορρίπτεται τώρα, η απόρριψη αυτή, δεν επεκτείνεται ούτε φραστικά και στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων και των συλλογικών και δημόσιων αγαθών, γεγονός που δείχνει ότι κυρίαρχη κατεύθυνση παραμένει τα βάρη της κρίσης να πέσουν στους εργαζόμενους.

Για να αποτραπούν οι κίνδυνοι είναι αναγκαίο να ενισχυθούν οι κοινωνικές αντιστάσεις, να αλλάξει η κατεύθυνση της πολιτικής.

Ενδεικτικά, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι ανάγκη:

1. Να μπει τέλος στο φορολογικό ανταγωνισμό και τους φορολογικούς παραδείσους. Να μπει φραγμός στο κοινωνικό ντάμπιγκ. Να  υιοθετηθούν για όλη την Ε.Ε. ένα ελάχιστο κοινό κατώτατο όριο φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη, καθώς και ένα ελάχιστο επίπεδο κοινωνικών ορίων σε ό,τι αφορά τα εργασιακά δικαιώματα, τους μισθούς και τα ωράρια, προσαρμοσμένα με το επίπεδο παραγωγικότητας της κάθε χώρας.

2. Να ανασταλούν οι δεσμεύσεις του συμφώνου σταθερότητας μέχρι αυτό να αντικατασταθεί από ένα διαφορετικό, με αναπτυξιακές και κοινωνικές ρήτρες και, πάντως, να εξασφαλιστούν άμεσα επαρκείς βαθμοί ελευθερίας στην άσκηση από όλες τις χώρες ενεργητικής δημοσιονομικής πολιτικής σύμφωνα με τις ανάγκες τους.

3. Να δοθεί διέξοδος στο διαρθρωτικό έλλειμμα της ΕΕ σε ότι αφορά την αρχιτεκτονική της ΟΝΕ και τους περιορισμούς που θέτει η συναλλαγματική και νομισματική πολιτική της. Δεν είναι δυνατόν μια χώρα να εκχωρεί τη νομισματική της πολιτική σε ένα θεσμό και να μην μπορεί ο εν λόγω θεσμός να συνδράμει σε περίπτωση που έχει πρόβλημα στο δανεισμό της. Άρα πρέπει με τον ένα ή άλλο τρόπο να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση χωρών που έχουν πρόβλημα είτε με έκδοση ευρωομολόγων είτε με άλλον τρόπο.

4. Να σταματήσει η χρηματοπιστωτική αφαίμαξη των λαών και των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Να υπάρξει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στήριξης των οικονομιών τους. Να ενθαρρυνθούν και να ενισχυθούν οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων να αποκτήσουν δικούς τους εθνικούς τραπεζικούς πυλώνες.

Χωρίς τέτοιες και άλλες αλλαγές πολιτικής της Ε.Ε. οι εργαζόμενοι της χώρας μας και των άλλων χωρών μένουν εκτεθειμένοι στους αυτόματους πιλότους και μηχανισμούς της ΟΝΕ και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που ως μόνη διέξοδο από την κρίση αναγνωρίζουν τη μείωση των μισθών και την αύξηση της ανεργίας.

Τούτων δοθέντων, χωρίς να εγκαταλείπουμε την ευρωπαϊκή διάσταση και το διεθνή ορίζοντα της πολιτικής, εντείνοντας αντίθετα τη δράση μας στα πεδία αυτά, είναι ανάγκη να διεκδικήσουμε μια ριζική στροφή στην πολιτική της χώρας μας.

             ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ

Αντί των πυροσβεστικών και συχνά ανερμάτιστων και πελατειακής λογικής μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση, είναι ανάγκη να υπάρξουν συγκροτημένες, μακράς πνοής πολιτικές και προγράμματα. Στην κατεύθυνση αυτή,  η διαμόρφωση από το κράτος, τις δημόσιες επιχειρήσεις και τους Δήμους δημόσιων επενδύσεων, η άμεση εφαρμογή μιας πολιτικής κατά της φτώχειας, η ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους και η διεύρυνση του τελευταίου με νέα συλλογικά και κοινωνικά αγαθά, η εθνικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας και, εφόσον χρειαστεί, και ευρύτερων τμημάτων του τραπεζικού συστήματος, καθώς και η δημιουργία νέων “καθαρών” τραπεζών ειδικού κοινωνικού  σκοπού, πρέπει να καταστούν άμεσες προτεραιότητες. 

Σε ό,τι αφορά τους πόρους, η αναχαίτιση της οικονομικής ύφεσης μέσω της ενίσχυσης των επενδύσεων και της κατανάλωσης των φτωχότερων στρωμάτων, θα αποτρέψει τον κίνδυνο για κατάρρευση των δημόσιων εσόδων, λόγω της ύφεσης και της αύξησης της ανεργίας. Πέραν αυτού, η απεμπλοκή του τραπεζικού συστήματος από την αυτοπαγίδευση στην οποία το οδήγησε η κερδοσκοπική λειτουργία του, η αποκατάσταση των χρηματικών ροών προς την οικονομία, η αποκατάσταση στοιχειώδους φορολογικής δικαιοσύνης, η άμεση αλλαγή του φορολογικού συστήματος και η καταπολέμηση της φοροκλοπής, η επαναξιολόγηση και η ανακατανομή των δημόσιων δαπανών, μπορούν να συμβάλουν στην απελευθέρωση και την εξασφάλιση πόρων. 

Όμως, η διέξοδος από την κρίση, ακόμη και η αναχαίτισή της, είναι  αδιανόητη, δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά χωρίς την άσκηση ενεργητικής δημοσιονομικής πολιτικής, δηλαδή χωρίς την προσωρινή αύξηση του δημόσιου  ελλείμματος και του δημόσιου χρέους.

Το ερώτημα είναι αν ο δημόσιος δανεισμός θα συνεχίσει να γίνεται ως υποκατάστατο μιας πολιτικής αναδιανομής του πλούτου και των εισοδημάτων ή αν θα λειτουργεί ως συμπλήρωμα μιας τέτοιας πολιτικής.

Η επιδείνωση λοιπόν των οικονομικών προοπτικών κάνει ακόμη πιο αναγκαίο να αλλάξουν οι πολιτικές και στην Ε.Ε. και στη χώρα μας. Οι ευρωεκλογές είναι μια καλή ευκαιρία για να προβληθεί αυτή η διπλή απαίτηση.