Άρθρο στην εφημερίδα “ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ”_”Δημόσια αγαθά με ιδιωτική παραγωγή: μια πρόκληση για την Αριστερά_

 

ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ ΜΕ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΜΙΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

                      ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ένα από τα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού του 20ου αιώνα ήταν η διαμόρφωση εντός δημόσιου συστήματος παραγωγής δημοσίων αγαθών. Επρόκειτο για αγαθά που ικανοποιούσαν συλλογικές ανάγκες όπως οι υποδομές ή ήταν κρίσιμα για την αναπαραγωγή της κοινωνίας όπως η παιδεία ή υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, το νερό, το ηλεκτρικό, κ.λ.π. Ακόμη και όταν κάποια από τα αγαθά αυτά παραγόταν ως εμπορεύματα (π.χ. ηλεκτρική ενέργεια) η λειτουργία τους δεν ρυθμιζόταν από την αγορά, αλλά από ένα σύνθετο πλέγμα οικονομικών και κοινωνικών κριτηρίων.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, ζούμε διεθνώς μια ανατροπή αυτού του καθεστώτος και την εμφάνιση μιας νέας κατάστασης που τείνει να χαρακτηρίζει το «νέο καπιταλισμό» του 21ου αιώνα. Τα δημόσια αγαθά τώρα, υπόκεινται σ’ένα καθεστώς ιδιωτικής παραγωγής ο ρόλος της οποίας διευρύνεται, ενώ ο ρόλος του κράτους περιορίζεται στη ρύθμιση αυτού του νέου καθεστώτος. Η αλλαγή αυτή που κάθε άλλο παρά έχει ολοκληρωθεί έχει ιστορικό βάθος και πολύπλευρες συνέπειες.

              ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΑ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ

Κατά την κυρίαρχη οικονομική θεωρία, η διαφορά μεταξύ δημοσίων αγαθών και κοινών εμπορευμάτων είναι τεχνική και όχι κοινωνική. Ένα αγαθό δηλαδή, σύμφωνα με την άποψη αυτή, λειτουργεί ως δημόσιο αγαθό και όχι ως εμπόρευμα διότι, το αγαθό αυτό, για τεχνικούς λόγους δεν μπορεί να διαιρεθεί. Ένας δρόμος π.χ. ή υπάρχει (για όλους) ή δεν υπάρχει (για κανένα). Γι’αυτό οι δρόμοι , τα λιμάνια, τα δίκτυα κ.λ.π. είναι δημόσια αγαθά ενώ τα αυτοκίνητα είναι κοινά εμπορεύματα, ο καθένας μπορεί να αγοράσει το δικό του. Για τεχνικούς λόγους λοιπόν δεν μπορούσε να υπάρξει μια αγορά τέτοιων αδιαίρετων αγαθών.

Η μη διαιρετότητα όμως με την εξέλιξη της τεχνικής και την ανάπτυξη του καπιταλισμού μπορεί να αρθεί. Για παράδειγμα ένας δρόμος ως φυσικό αντικείμενο είναι αδιαίρετο. Όμως η χρήση του μπορεί να διαιρεθεί και με τη μορφή διοδίων να λειτουργεί ως κοινό εμπόρευμα. Αλλά και η ιδιοκτησία τους, αν τιτλοποιηθεί, και πάρει τη μορφή τίτλων (μετοχών), μπορεί κι αυτή να τεμαχισθεί σε άπειρα σώματα τίτλων, οι οποίοι στη συνέχεια μπορούν να πωλούνται σε μια αγορά μετοχών. Έτσι σήμερα έχουμε σε λειτουργία η υπό διαμόρφωση παγκόσμιες αγορές τίτλων ιδιοκτησίας για υποδομές, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας κ.λ.π. Και η τάση είναι –  μέσω της συζητούμενης απελευθέρωσης των υπηρεσιών – το φαινόμενο αυτό να επεκταθεί.

Ακριβώς γι’αυτό οι νεοφιλελεύθεροι αρνούνται εντελώς την έννοια του δημόσιου αγαθού ή τη συρρικνώνουν στην εθνική άμυνα και στην απονομή δικαιοσύνης. Όλα τα άλλα, υποστηρίζουν, μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν. Αυτή η τάση προς ένα «καθαρό» ή ολοκληρωτικό καπιταλισμό και μια αμιγώς εμπορευματική κοινωνία στερεί την τελευταία από κρίσιμες λειτουργίες.

Διότι ο βασικός λόγος, που αναδεικνύει ένα πράγμα σε δημόσιο αγαθό δεν είναι οι τεχνικές του ιδιότητες, αλλά οι κοινωνικές του λειτουργίες. Το κοινό εμπόρευμα απευθύνεται σε όσους μπορούν να το αγοράσουν. Το δημόσιο αγαθό απευθύνεται σε όσους το έχουν ανάγκη και προσπαθεί να φτάσει σ’αυτούς ανεξάρτητα από την αγοραστική τους δύναμη. Τα δημόσια αγαθά δίνουν κοινωνική υπόσταση στη δημοκρατία επιτρέποντας πρόσβαση σε στοιχειώδη αγαθά του πολιτισμού σε όσους τα έχουν ανάγκη ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση και συνάμα συμβάλλουν στη συνοχή της κοινωνίας και την ομαλή αναπαραγωγή της. Ένα πράγμα λοιπόν γίνεται δημόσιο αγαθό επειδή η κοινωνία αναγνωρίσει σ’αυτό ένα όρο της δικής της ύπαρξης. Ακριβώς γι’αυτό τα όρια, του τι είναι ή δεν είναι δημόσιο αγαθό είναι ρευστά, καθορίζονται από τον κοινωνικό πολιτισμό μιας ιστορικής περιόδου, αλλά και τον προσδιορίζουν.

Η ανατροπή που ζούμε σήμερα, πρέπει επομένως να κατανοηθεί όχι ως μια στενά οικονομική αλλαγή αλλά ως ένα ρήγμα στον διαμορφωμένο κοινωνικό πολιτικό με συνέπειες άμεσες αλλά και κυρίως μακροπρόθεσμες, ταξικές αλλά και ευρύτερες κοινωνικές και πολιτισμικές.

           ΤΟ ΝΕΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Μια στρατηγική της Αριστεράς δεν είναι καν Αριστερή αν περιορίζεται στη ρύθμιση του νέου καθεστώτος. Αλλά και δεν δίνει προοπτική αν απλά αμύνεται στην συντελούμενη ανατροπή. Η ανατροπή άλλωστε που συντελείται, γίνεται με τη μέθοδο της διολίσθησης. Δεν έχει τη μορφή μιας κραυγής, αλλά πολλών ψιθύρων. Τροφοδοτείται με τις σαλαμοποιημένες μετοχοποιήσεις και ιδιωτικοποίησεις, τις απορυθμίσεις, και την υποβάθμιση της ποιότητας των παρεχόμενων δημόσιων αγαθών. Αυτός ο τελευταίος τρόπος είναι ο πιο διαβρωτικός, αφού κάνει τμήματα της κοινωνίας αδιάφορα ή και εχθρικά προς κάθε τι το δημόσιο.

Οι ανεπάρκειες της αριστερής απάντησης είναι προφανείς αφού δεν είναι καν αισθητά παρούσα στα μέτωπα που διαμορφώνονται.

Έτσι η αριστερά εμφανίζεται είτε να συναινεί παθητικά στη συντελούμενη ανατροπή είτε να αδυνατεί να προβάλλει μια αποτελεσματική αντίσταση, είτε και όταν το κάνει να απειλείται με την κατηγορία ότι υπερασπίζεται ένα παρελθόν στο οποίο άλλωστε η ίδια ασκούσε κριτική.

Χρειάζεται λοιπόν να επεξεργαστούμε μια πολιτική που θα είναι παρούσα και στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων, και σε κείνο των ρυθμίσεων και σε κείνο της λειτουργικής αναβάθμισης των παρεχόμενων αγαθών και υπηρεσιών, υπό τον όρο ότι όλες αυτές οι πολιτικές θα συγκροτούν μια προωθητική στρατηγική «ανατροπής της ανατροπής», θα αποσκοπούν δηλαδή στην ανάκτηση ενός «χώρου» συλλογικών και δημόσιων αγαθών, υπό ποιοτικά αναβαθμισμένους όρους.

                   ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ

Μια τέτοια στρατηγική προϋποθέτει επαναπροσδιορισμούς και νέες αξιολογήσεις.

Πρώτα πρώτα ανάκτηση δεν μπορεί να σημαίνει «επιστροφή» στο καθεστώς που ανατρέπεται, αλλά επαναπροδιορισμό ενός χώρου δημοσίων αγαθών που πρέπει να διεκδικηθεί με όρους σύγχρονους που θα ενσωματώνουν, δηλαδή,  τις απαιτήσεις του μέλλοντος και την κριτική του παρελθόντος. Άλλωστε, ότι μια κοινωνία αναγνώριζε ως δημόσιο αγαθό π.χ. το 1920 μπορεί να μην έχει την ίδια βαρύτητα σήμερα ή και το αντίστροφο: αν οι κοινωνίες του 1920 δεν αναγνώριζαν ως δημόσιο αγαθό το καθαρό περιβάλλον ή τους ελεύθερους χώρους, οι ανάγκες αυτές αναγνωρίζονται σήμερα ως κυρίαρχες. Εδώ λοιπόν, ανακύπτει ένα ζήτημα αξιολόγησης και επανιεράρχησης των αναγκών, και επαναχάραξης των ορίων ανάμεσα στο Δημόσιο και το ιδιωτικό.

Ένα δεύτερο θέμα είναι η υπέρβαση του ισοπεδωτισμού που χαρακτηρίζει σήμερα τη στάση μας, και η διαμόρφωση μιας ποιοτικά επικεντρωμένης πολιτικής. Αν υπάρχουν λόγοι, αντίστασης στην ιδιωτικοποίηση π.χ. μιας προβληματικής επιχείρησης του Δημοσίου, αυτό πρέπει να γίνει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι σε ίση μοίρα με την ιδιωτικοποίηση του νερού ή την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης της υγείας, της παιδείας ή την εκποίηση ελεύθερων χώρων. Σαφή προτεραιότητα πρέπει, δηλαδή, να αποκτήσει ο αγώνας για τα συλλογικά αγαθά, παλαιά και νέα, και όχι η υπεράσπιση κάθε δημόσιας ιδιοκτησίας ή παρουσίας.

Τρίτο, μια νέα προσέγγιση απαιτείται γύρω από το ζήτημα των μορφών ιδιοκτησίας και της δημόσιας ρύθμισης. Η άρνηση του καθεστώτος «ιδιωτικής παραγωγής δημοσίων αγαθών» δεν σημαίνει άρνηση κάθε ιδιωτικής παραγωγής για λογαριασμό του Δημοσίου. Η παραγωγή από ιδιώτες ενός αγαθού για λογαριασμό του δημοσίου δημιουργεί πάντα διάφορα προβλήματα, αλλά από μόνη της δεν αποκλείει τη λειτουργία αυτού του αγαθού ως δημόσιο αγαθό, αφού το κράτος μπορεί να καθορίσει τον τρόπο χρήσης ή τους όρους πρόσβασης σ’αυτό. Αν όμως ο ιδιώτης ελέγχει και την έρευνα και τη χρηματοδότηση τότε η αποδέσμευση του παραγόμενου αγαθού από την εμπορευματική του λειτουργία είναι δύσκολη ή και αδύνατη. Υπάρχουν λοιπόν διαβαθμίσεις και, διαφορές ποιότητας που δεν πρέπει να αγνοούνται. Ένα από τα κριτήρια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εδώ είναι η κοινωνική βαρύτητα του κάθε αγαθού και οι πραγματικές δυνατότητες αποτελεσματικής ρύθμισης ώστε αυτό αν και παράγεται ως εμπόρευμα να μπορεί να λειτουργεί ως δημόσιο αγαθό. Ως ρύθμιση δε, πρέπει εδώ να θεωρήσουμε όχι μόνο τους νόμους και τους θεσμούς, αλλά τις δυνατότητες κοινωνικού ελέγχου πάνω στους όρους έρευνας – ανάπτυξης – και αναπαραγωγής ενός αγαθού.

Επίσης, η ανάκτηση ενός χώρου δημοσίων αγαθών, δεν πρέπει να αποκλείει την επιλεκτική επανακρατικοποίηση, αλλά και δεν πρέπει να ταυτίζεται μ’αυτήν. Πρέπει να διερευνήσουμε κατά πόσο και άλλες μορφές πέρα από το κράτος ή την καπιταλιστική επιχείρηση, και υπό ποιους όρους, θα μπορούσαν να διαδραματίσουν ένα θετικό ρόλο στην παραγωγή δημοσίων αγαθών και την ικανοποίηση συλλογικών αναγκών. Εδώ, προκύπτει η ανάγκη μιας επαναπροσέγγισης συνεταιριστικών μορφών, μορφών όπως οι εταιρείες λαϊκής βάσης, αλλά και άλλων που αναφέρονται υπό τον εξαιρετικά αμφιλεγόμενο τίτλο της «κοινωνικής οικονομίας».

Γιάννης Δραγασάκης - Yannis Dragasakis

Γιάννης Δραγασάκης - Yannis Dragasakis

12,907

Υποψήφιος Βουλευτής Δυτικού Τομέα Αθηνών | ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία

Μαζί - Να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς & στη Δυτική ΑθήναΣΥΡΙΖΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣΝεολαία ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Αθήνας#ΣΥΡΙΖΑΠΣ#ξεκινάμε_πάλι_μαζί#εκλογές2023 ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook
Εχθές ο κ. Σκέρτσος υποτίθεται ότι... αποκάλυψε τα «fake news» του ΣΥΡΙΖΑ για τη φορολογία & το εισόδημα. Για το πώς οι έμμεσοι φόροι σε συνθήκες πληθωρισμού αυξάνουν τη φορολογική επιβάρυνση το αναλύσαμε εχθές. Σήμερα, ας δούμε πώς ο πληθωρισμός μειώνει το πραγματικό εισόδημα.❌ Ο κ. Σκέρτσος ισχυρίστηκε ότι: «Οι μισθοί αυξήθηκαν δεν μειώθηκαν». ❌ Και για την Έκθεση του ΟΟΣΑ που έλεγε το ακριβώς αντίθετο, ο κ. Σκέρτσος ισχυρίστηκε ότι «Έγινε τον Νοέμβριο του 2022. Όχι τον Απρίλιο του 2023... άρα δεν ήταν επίκαιρη…».📉Αφού δεν τους αρέσει λοιπόν η Έκθεση του ΟΟΣΑ, ας δούμε τι λέει η Έκθεση της Κομισιόν (Country Report) που δημοσιεύτηκε στις 25.5.2023, άρα είναι εντελώς… επίκαιρη. ❗️Το πρώτο που λέει είναι ότι «ο πραγματικός μισθός στην Ελλάδα για το 2022 μειώθηκε κατά 4,7%, γιατί η ονομαστική αύξησή του υπολειπόταν της αύξησης του πληθωρισμού». Άρα επιβεβαιώνει επί της ουσίας την Έκθεση του ΟΟΣΑ. ❗️Το δεύτερο που λέει είναι ότι η αύξηση που δόθηκε εντός Απριλίου αναμένεται να αποκαταστήσει «μερικώς» την περαιτέρω μείωση των πραγματικών μισθών το 2023. 1️⃣ Συμπέρασμα 1ο: Οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν το 2022, & με «τη βούλα» της Κομισιόν, επομένως ο κ. Σκέρτσος ψεύδεται εφόσον υποστηρίζει το αντίθετο. 2️⃣ Συμπέρασμα 2ο: Οι πραγματικοί μισθοί αναμένεται να μειωθούν & το 2023 εάν δεν υπάρξει αλλαγή πολιτικής. 3️⃣ Συμπέρασμα 3ο: Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον πληθωρισμό ως εργαλείο για να μειώνει αφανώς το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μέσω ανεπαρκών αυξήσεων που δεν καλύπτουν την άνοδο του πληθωρισμού και μέσω των έμμεσων φόρων που «πολλαπλασιάζονται» εξαιτίας της ακρίβειας. Με τους δυο αυτούς τρόπους εγκαθιστά ένα σύστημα εσωτερικής υποτίμησης των μισθών οι συνέπειες της οποίας θα φανούν σωρευτικά τα επόμενα χρόνια. 🚮 Όσο για την… υπόσχεση της ΝΔ για αυξήσεις 25% είναι εντελώς αίολη & απατηλή αφού δεν δεσμεύεται για την αποκατάσταση της αγοραστικής δύναμης των μισθών. 🚫 Αυτή ήταν η πολιτική της ΝΔ για 4 χρόνια & αυτή & χειρότερη θα είναι εάν δεν ανατραπούν οι συσχετισμοί στις 25 Ιούνη. #ΣΥΡΙΖΑΠΣ#ξεκινάμε_πάλι_μαζί#εκλογές2023 ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook
Και με τη «βούλα» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής [Έκθεση Μακροοικονομικών Ανισορροπιών, σ.12], ο υψηλός πληθωρισμός στην Ελλάδα πυροδοτείται από τα υψηλά κέρδη. Αυτά που η ΝΔ άφησε ανεξέλεγκτα, χωρίς έλεγχο στις αγορές. Υπερκέρδη που είναι η άλλη όψη της αφαίμαξης του εισοδήματος εξαιτίας των έμμεσων φόρων που η ΝΔ άφησε άθικτους. Αυτή ήταν η 4ετία ΝΔ & Κυριάκου Μητσοτάκη, αυτή & χειρότερη θα είναι μια νέα, αν δεν ανατρέψουμε τους συσχετισμούς στις 25 Ιούνη#ΣΥΡΙΖΑΠΣ#ξεκινάμε_πάλι_μαζί#εκλογές2023 ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook
"Τα μηνύματα της κοινωνίας & ο κρίσιμος αγώνας που έχουμε μπροστά μας"H 21η Μάη ήταν ένα σοκ για όλες & όλους μας. Και ήταν ένα σοκ όχι τόσο γιατί «έπεσαν έξω οι δημοσκοπήσεις» ή γιατί τις «διαβάσαμε λάθος», αλλά γιατί η επαφή με την κοινωνία, η ζωντανή επικοινωνία με τους ανθρώπους μάς έδινε δύναμη & ελπίδα για την πολιτική αλλαγή.Το βλέπαμε στις μεγάλες συγκεντρώσεις του #ΣΥΡΙΖΑΠΣ & του Αλέξη Τσίπρα στην Αθήνα, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο & σε όλη την Ελλάδα. Αλλά & προσωπικά, στην καθημερινή επαφή μου με τους πολίτες στις γειτονιές της Δυτικής Αθήνας εκφραζόταν έντονα η ανάγκη για πολιτική αλλαγή.Η πρόταση προοδευτικής διεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είχε αφετηρία ακριβώς τις ανάγκες &τις αγωνίες αυτές. Δεν έπεισε όμως. Κι αυτό μένει στο τέλος της ημέρας. Και για αυτό πρέπει να γίνει η αφετηρία έρευνας & συζήτησης που δεν πρέπει να μείνει στα ρηχά & προφανή αλλά να πάει σε βάθος. Πολλά πρέπει να αλλάξουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Και θα αλλάξουν.Προέχει όμως η άμεση μάχη της 25ης Ιούνη, που είναι κρίσιμη για τη χώρα & για την προοπτική της Αριστεράς & της προοδευτικής παράταξης. Στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά στη λαϊκή ετυμηγορία & αφουγκραζόμαστε τα μηνύματα της. Όμως το εκλογικό αποτέλεσμα δεν διαγράφει, ούτε αμνηστεύει εγκλήματα που διαπράχτηκαν κατά της δημοκρατίας & του κράτους δικαίου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ούτε εξαλείφει τις συνέπειες της προκλητικά άνισης κατανομής & κατασπατάλησης δημόσιων πόρων. Και δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πως μια νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη, πιο ανεξέλεγκτη αυτή τη φορά, συνεπάγεται νέες απειλές για το κοινωνικό κράτος δικαίου. Άλλωστε όπως έχει ήδη προαναγγελθεί από στελέχη της, αν αποκτούσε μια πλειοψηφία 180 βουλευτών στη νέα Βουλή, η ΝΔ θα την αξιοποιούσε για την αλλαγή του Συντάγματος με μονομερή τρόπο & σε συντηρητική κατεύθυνση. Είναι ευθύνη μας να επισημάνουμε τους κινδύνους & καλούμε σε δημοκρατική συστράτευση για την αποτροπή τους. Οι εκλογές της 25ης του Ιούνη είναι κρίσιμες και για το μέλλον της Αριστεράς & της προοδευτικής παράταξης. Πέρα από λάθη & αδυναμίες του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που οδήγησαν σε εκλογική απομάκρυνση ανθρώπους που τον στήριξαν προηγούμενα, τα κόμματα της ήσσονος αριστερής & προοδευτικής αντιπολίτευσης με την απαξίωση της απλής αναλογικής, την απόρριψη ακόμη & συζήτησης για προγραμματική συνεργασία & τη μονομέτωπη επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ διευκόλυναν αντικειμενικά την ισχυρή επικράτηση της Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη. Για την απόκρουση όμως των κινδύνων & για την ήττα της Δεξιάς ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θεωρεί αναγκαία την οικοδόμηση προϋποθέσεων, μέσα στην κοινωνία, για μια ευρεία συμπαράταξη αριστερών & προοδευτικών δυνάμεων. Και δεσμεύεται ότι θα συνεχίσει να εργάζεται για αυτή.Η άμεση μεγαλύτερη δυνατή στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι, συνεπώς, επιτακτική για τον αποτελεσματικό έλεγχο της νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη από αριστερή & προοδευτική σκοπιά, & για την οργάνωση από καλύτερες θέσεις της προοδευτικής ανατροπής των πολιτικών σχηματισμών, & την προοδευτική διέξοδο.Ασφαλώς πρέπει να αναζητηθούν και να συζητηθούν σε βάθος οι αιτίες της ήττας. Αλλά σημασία έχει από πια σκοπιά & με ποιο τρόπο θα «διαβάσουμε» & θα αντιμετωπίσουμε την ήττα. Υπάρχει η επιλογή του ατελείωτου πένθους & της παραίτησης, της συγκάλυψης των προβλημάτων ή της επιδερμικής ενασχόλησης με αυτά. Υπάρχει όμως & η επιλογή να αξιοποιήσουμε την ήττα ως πηγή μάθησης & δύναμης για το μέλλον. Και είναι η μόνη που ταιριάζει στην Αριστερά & η μόνη που έχει δικαιωθεί ιστορικά. Αυτή η «αξιοποίηση» είναι που αξίζει για τον «κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ», που από το 2012 μέχρι σήμερα μας κατέστησε δύναμη ανανέωσης αλλαγής στο πολιτικό σύστημα της χώρας, αλλά & ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, τον τόπο & τους ανθρώπους του. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η παραμονή στη κορυφή των λαϊκών προτιμήσεων αποδείχτηκε πιο δύσκολη από την κατάκτησή της. Και αυτό είναι ένα από τα θέματα που πρέπει να μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον: με ποιες ταξικές αναφορές, ποιες κοινωνικές συμμαχίες, ποιες οργανωτικές, δικτυακές & θεσμικές μορφές, ποιο πολιτικό σχέδιο & ποιες μεθόδους επικοινωνίας μπορούμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες & τις προσδοκίες του κόσμου της εργασίας, της δημιουργίας & της νέας γενιάς; Μπροστά μας, λοιπόν, έχουμε την πιο κρίσιμη μάχη, τη μάχη που θα κρίνει πολλά τόσο για τη χώρα όσο & για την Αριστερά & τον προοδευτικό κόσμο. Η εύλογη απογοήτευση & η στενοχώρια που από χθες κυριαρχούν, πρέπει να γίνουν βούληση & αποφασιστικότητα για δράση. Να απευθυνθούμε με ευκρίνεια & ειλικρίνεια, στον αριστερό & προοδευτικό κόσμο, για να αξιοποιήσουμε τη δύναμη που θα μας δώσει, ώστε πιο ταπεινά, πιο ταξικά, πιο συστηματικά να χτίσουμε από τα κάτω προς τα πάνω τις προϋποθέσεις του μετασχηματισμού που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Να δημιουργήσουμε ξανά το μεγάλο προοδευτικό ρεύμα, ιδεών, συλλογικών πρωτοβουλιών, πολιτισμικής & κοινωνικής δράσης που διέσωσε την κοινωνία στα πιο κρίσιμα χρόνια της, που έδωσε δημοκρατική διέξοδο στην κρίση το 2015 & πρέπει να μπορέσει να εκφράσει πλειοψηφικά τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας σήμερα. Όλα αυτά όμως πρέπει να σχεδιαστούν & να γίνουν τώρα στις νέες κοινωνικές & πολιτισμικές πραγματικότητες που πρέπει να κατανοήσουμε σε βάθος. Ο κόσμος κρίνει τους ανθρώπους και τα κόμματα «στα δύσκολα». Είμαστε ξανά υπό τη κρίση των εργαζόμενων, της νεολαίας & της κοινωνίας. Και ο πρώτος μεγάλος σταθμός σε αυτή την νέα δημιουργική δοκιμασία είναι η 25η Ιούνη.ΥΓ: Όλον αυτόν τον καιρό στη Δυτική Αθήνα είχα την τύχη να συναντήσω παλιούς αγωνιστές & αγωνίστριες, να συνομιλήσω με πολίτες που έβλεπα για πρώτη φορά, να συναντηθώ με τις αγωνίες αλλά & το πάθος των νέων για ένα κόσμο φτιαγμένο με διαφορετικά αξιακά υλικά. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες & όλους που μου προσέφεραν αυτές τις ζωογόνες εμπειρίες & ξεχωριστά σε όσους και όσες με τίμησαν & με την ψήφο τους για μια ακόμη φορά.ΣΥΡΙΖΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣΝεολαία ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Αθήνας ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook

Latest Twetter Feeds

YDragasakis @YDragasakis

Could not authenticate you.

Επικοινωνία

Μέγαρο Βουλής
10021, Αθήνα

τηλ (+30) 210 – 370 7299
(+30) 210 – 370 7972

e-mail
ydragasakis@parliament.gr