Άρθρο στο Περιοδικό στο περιοδικό «Πράσινη Πόλη» του Περιβαλλοντικού Συλλόγου Περιστερίου_Για την “Πράσινη Οικονομία”:Ποιος αποφασίζει;

 

         ΓΙΑ ΤΗΝ «ΠΡΑΣΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ»: ΠΟΙΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ;

 

 

Οι όροι πράσινη οικονομία, πράσινη πολιτική, πράσινη ανάπτυξη κλπ, αναφέρονται ολοένα και πιο συχνά στις σελίδες του τύπου, στα προγράμματα πολιτικών κομμάτων, στις δημόσιες συζητήσεις.

 

 

Ανεξάρτητα από τα όποια ιδιαίτερα κίνητρα ή επιδιώξεις  το ενδιαφέρον αυτό αναπτύσσεται στη βάση ενός αντικειμενικού γεγονότος το οποίο συνίσταται στο οξύ οικολογικό πρόβλημα, το οποίο αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα στη σημερινή ιστορική φάση της εξέλιξής της,  

 

 

Στην πραγματικότητα, η «οικολογική στροφή» είναι αναγκαστική, καθώς  η παγκόσμια κλιματική αλλαγή, η υπερθέρμανση του πλανήτη, το φαινόμενο του θερμοκηπίου αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες απειλές για το σύνολο της ανθρωπότητας – και αν δεν αντιμετωπισθούν, οι συνέπειές τους θα είναι μη αναστρέψιμες.

 

 

Πέρα, όμως, από την ύπαρξη των περιβαλλοντικών προβλημάτων αυτών καθαυτών, ένας δεύτερος παράγοντας, που εξηγεί το αυξανόμενο ενδιαφέρον για το οποίο μιλήσαμε στην αρχή, είναι και η συνειδητοποίηση των προβλημάτων αυτών από έναν αυξανόμενο αριθμό πολιτών. Η ανάγκη για πράσινες προτεραιότητες στη χάραξη της πολιτικής συνειδητοποιείται ολοένα και περισσότερο σήμερα.

 

 

Το γεγονός αυτό πιστοποιείται από δημοσκοπήσεις και έρευνες κοινής γνώμης, αλλά και από την εμφάνιση πλήθους περιβαλλοντικών ομάδων, κινήσεων πολιτών και ποικίλων περιβαλλοντικών οργανώσεων, ιδιαίτερα κατά τα τελευταία  10-20 χρόνια.

 

 

Μπορούμε, λοιπόν, να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το αυξανόμενο και διευρυνόμενο ενδιαφέρον γύρω από τα οικολογικά προβλήματα αντανακλά τόσο την όξυνση των προβλημάτων αυτών όσο και την αυξανόμενη συνειδητοποίηση τους από μέρους των πολιτών και των κοινωνιών και την αυξανόμενη πίεση από μέρους οικολογικών οργανώσεων, κινήσεων και κινημάτων. Και αυτό συνιστά μια πρώτη επιτυχία και μια δικαίωση για όσους και όσες πρωτοστατούν στη συνειδητοποίηση των προβλημάτων και αγωνίζονται για την αντιμετώπισή τους τόσο σε γενικό επίπεδο όσο και στην τοπική μικροκλίμακα.

 

 

Οικονομική κρίση και «πράσινη οικονομία»

 

 

Όμως τα τελευταία χρόνια διαπιστώνουμε ότι η «οικολογική στροφή» δεν αφορά μόνο τους πολίτες, τα μέσα ενημέρωσης, τα πολιτικά κόμματα, αλλά και μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα και θεσμούς που τα εκπροσωπούν.  Πού οφείλεται το ενδιαφέρον τους;

 

 

Για να απαντήσουμε, θα πρέπει να εισάγουμε έναν ακόμη παράγοντα, τρίτο στη σειρά, στη συζήτησή μας. Θα πρέπει να σκεφτούμε, δηλαδή, ότι η παρούσα, παγκόσμια οικονομική κρίση, που ξεκίνησε από το χρηματοπιστωτικό σύστημα και έχει επεκταθεί σε όλους τους τομείς της οικονομίας, έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο ολόκληρο το μέχρι πρότινος κυρίαρχο μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης, που είχε βασιστεί εξίσου στην εκμετάλλευση των ανθρώπων, του περιβάλλοντος και της φύσης.

 

 

Έτσι, μέσα στις αβεβαιότητες που δημιουργεί η παγκόσμια κρίση, οι κυρίαρχες δυνάμεις αναζητούν δρόμους διεξόδου από αυτήν. Μία από τις προτάσεις που διατυπώνονται είναι και η στροφή στην «πράσινη οικονομία». Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας από τους πρώτους που διατύπωσαν τη σχετική πρόταση ήταν και ο γνωστός επενδυτής – κερδοσκόπος Τζόρτζ Σόρος. Συναφές κεφάλαιο περιλαμβάνεται και στο πρόγραμμα του νέου προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Τέλος, κατά την πρόσφατη σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών, τον Δεκέμβρη του 2008, προβλήθηκε η στρατηγική της «πράσινης ανάπτυξης» ως μέσο διεξόδου από την οικονομική κρίση – στρατηγική που έσπευσαν να υιοθετήσουν τα περισσότερα κόμματα εξουσίας στην ΕΕ.

 

 

Ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί

 

 

Υπό ποια έννοια, όμως, η «πράσινη οικονομία» μπορεί να συμβάλλει στην έξοδο από την κρίση;

 

 

Η κρίση που ζούμε σήμερα δεν είναι στενά οικονομική. Είναι μια σύνθετη κρίση οικονομική και οικολογική, ενεργειακή και διατροφική.

 

 

Η «πράσινη οικονομία», λοιπόν,  ως οργανικό συστατικό ενός σχεδίου που να οδηγεί σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης με όρους αειφορίας, δημοκρατικού σχεδιασμού και κοινωνικού ελέγχου, κοινωνικής δικαιοσύνης και πλήρους απασχόλησης, θα μπορούσε πράγματι να λειτουργήσει ως παράγοντας εξόδου από την κρίση.

 

 

Όμως, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η «πράσινη οικονομία» δεν προτείνεται από τις κυρίαρχες δυνάμεις με αυτό το περιεχόμενο. Έμφαση δεν είναι στο «πράσινη» αλλά στο «οικονομία» και το κέρδος.

 

 

Υπό μία εκδοχή η «πράσινη οικονομία» προβάλλεται υπό τη μορφή ενός «πράσινου κεϋνσιανισμού», ως μια πηγή δηλαδή ενεργούς ζήτησης. Υπό άλλες εκδοχές το περιβάλλον αξιοποιείται εντελώς προσχηματικά, ως  μέσο για τη διεκδίκηση δημόσιων πόρων, στο πλαίσιο των διάφορων δημοσιονομικών πακέτων που διατίθενται για την αναχαίτιση της οικονομικής κρίσης. Ο πραγματικός σκοπός δεν είναι το περιβάλλον αλλά το κέρδος και μάλιστα το επιδοτούμενο κέρδος.

 

 

Τέλος, η «πράσινη» διάσταση χρησιμοποιείται ορισμένες φορές και ως πρόσχημα για να δικαιολογηθούν επιδοτήσεις και άλλες προστατευτικές πολιτικές, στο πλαίσιο του παγκόσμιου εμπορικού ανταγωνισμού. Έτσι, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας κ.α., με πρόσχημα την προστασία του περιβάλλοντος, στην πραγματικότητα ενισχύουν τις αυτοκινητοβιομηχανίες τους ή άλλους βιομηχανικούς κλάδους.

 

 

Πολιτική πρόταση ή πεδίο αντιπαράθεσης διαφορετικών προτάσεων;

 

 

Οι παραπάνω αντιθέσεις και ανταγωνισμοί δε μας αφήνουν αδιάφορους. Για παράδειγμα δε μας αφήνει αδιάφορους αν η τόνωση της ζήτησης θα επιδιωχθεί μέσω των εξοπλισμών ή της πράσινης οικονομίας, αν οι δημόσιοι πόροι θα διοχετευθούν υπέρ της πρώτης ή της δεύτερης επιλογής.  Όμως είναι προφανές ότι η πρόταση για «πράσινη οικονομία» ή για «πράσινη ανάπτυξη» δε συνιστά από μόνη της μια πολιτική πρόταση με σαφές και διαφανές περιεχόμενο, συνυφασμένο με το στόχο μιας αειφόρου ανάπτυξης.

 

 

Αντιθέτως, οι όροι αυτοί ορίζουν ένα πεδίο αντιπαράθεσης προτάσεων και πολιτικών με εντελώς διαφορετικά και αντιτιθέμενα περιεχόμενα.

 

 

Για τη νεοφιλελεύθερη πρόταση η «πράσινη οικονομία» αποτελεί απλά ακόμη μια αγορά, έναν ακόμη τομέα κερδοσκοπικής αξιοποίησης του κεφαλαίου. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το κράτος δεν πρέπει να παρέμβει στον τρόπο με τον οποίο αυτή η αγορά θα λειτουργεί. Τα πράσινα προϊόντα θα πρέπει να παραχθούν με αποκλειστικό κριτήριο τη μεγιστοποίηση του κέρδους του επενδυτή. Οι εργασιακές σχέσεις πρέπει προφανώς να είναι ευέλικτες και οι μισθοί χαμηλοί. Το κράτος το μόνο που έχει να κάνει είναι να επιδοτεί το κεφάλαιο και το κέρδος ή να ανεβάζει διοικητικά τις τιμές (π.χ. του ηλεκτρικού ρεύματος) ώστε να καθίστανται κερδοφόρες οι επενδύσεις.

 

 

Είναι προφανές ότι, υπ’ αυτούς τους όρους, η «πράσινη οικονομία» εκφυλίζεται σε κάποιους νέους κλάδους καπιταλιστικής παραγωγής και δεν αποκλείεται καθόλου οι κλάδοι αυτοί, αν αποδειχθούν ιδιαίτερα επικερδείς, να γίνουν η εστία μελλοντικών κρίσεων όπως είναι σήμερα οι τράπεζες και η οικοδομή.

 

 

Για τη σοσιαλδημοκρατική πρόταση, ιδίως υπό την εγχώρια πασοκική εκδοχή, η «πράσινη οικονομία» υιοθετείται ως μια ελκτική επικοινωνιακή πρόταση, αρκούντως ασαφής, ώστε να ικανοποιεί τους πάντες, ως ένα σύνολο υποσχέσεων θεσμικών ρυθμίσεων και δημοσιονομικών ενισχύσεων, ικανών να δημιουργούν προσδοκίες αλλά καθόλου δεσμευτικών ως προς την υλοποίησή τους ή ως προς το «αειφόρο» αποτέλεσμά τους.

 

 

Για την Αριστερά, η πράσινη πολιτική, η πράσινη ανάπτυξη, η πράσινη οικονομία και κάθε άλλος συναφής όρος, παραπέμπουν στο κορυφαίο στην εποχή μας ζήτημα, που έχει να κάνει με το νόημα και το περιεχόμενο της προόδου, τους σκοπούς, τα κίνητρα και τα κριτήρια της ανάπτυξης, τις συγκρούσεις δηλαδή με συμφέροντα και νοοτροπίες που αντιστέκονται στον αναγκαίο οικολογικό και κοινωνικό μετασχηματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας.

 

 

Η Αριστερά έχει χρέος, αναγνωρίζοντας πλήρως την πανανθρώπινη και ιστορική διάσταση των οικολογικών προβλημάτων, να πρωτοστατήσει στον αγώνα για την αντιμετώπισή τους. Στην κατεύθυνση αυτή, η Αριστερά καλείται να καταστήσει εντελώς συγκεκριμένα και σαφή τα σκοπίμως ασαφή και συγκεχυμένα, να ορίσει  τις γραμμές αντιπαράθεσης και τις περιοχές συνάφειας ή και συμπαράταξης με ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, στη βάση ενός προγράμματος αειφόρου ανάπτυξης μέσα από μια αλληλεπίδραση οικολογικών, κοινωνικών και δημοκρατικών μετασχηματισμών.

 

 

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

 

                 

Τα παραπάνω απετέλεσαν κατευθυντήριους άξονες κατά τη διατύπωση της προγραμματικής συμβολής του Συνασπισμού στις προγραμματικές επεξεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ .

 

 

Όπως είδαμε ο όρος «πράσινη οικονομία» είναι μια «έννοια-κέλυφος» που μπορεί να «χωρέσει» από σωστές προτάσεις με σαφές οικολογικό περιεχόμενο, μέχρι εντελώς προσχηματικές αναφορές στο περιβάλλον με σκοπό τη διαμόρφωση μιας νέας περιοχής κερδοσκοπίας και επιδοτούμενου καπιταλισμού.

 

 

Για τους λόγους αυτούς, εμείς δεν υιοθετούμε τον όρο «πράσινη οικονομία» ως ένα σύνθημα, αλλά τον χρησιμοποιούμε, σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο. Στη δική μας οπτική, η «πράσινη οικονομία» δε μπορεί να είναι απλώς μια σειρά μεμονωμένων κλάδων παραγωγής οικολογικών προϊόντων, ούτε κάποιες σποραδικές δραστηριότητες «φιλικές» προς το περιβάλλον, ούτε καν μια αόριστη «αειοφόρος» εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Εμείς προτείνουμε και διεκδικούμε ένα συνολικά διαφορετικό πρότυπο παραγωγής και κατανάλωσης, όπου η «πράσινη» διάσταση υπάρχει και διαχέεται σε κάθε τομέα της παραγωγικής διαδικασίας: ένα πλέγμα αλληλένδετων δραστηριοτήτων που αποσκοπούν στην έρευνα και στην παραγωγική εξειδίκευση σε πράσινα αγαθά και υπηρεσίες, στην ανάπτυξη νέων παραγωγικών δραστηριοτήτων με αντικείμενο την προστασία και την αποκατάσταση του περιβάλλοντος και στην υιοθέτηση από κάθε παραγωγική δραστηριότητα τεχνικών παραγωγής και καταναλωτικών πρακτικών που θα βρίσκονται σε σταθερή αρμονία με τη φύση και το περιβάλλον.

 

 

Ένας τέτοιος οικολογικός μετασχηματισμός απαιτεί τη λειτουργική ανακατανομή των πόρων της κοινωνίας και τη διάθεση σημαντικών δημόσιων πόρων με τη μορφή φορολογικών κινήτρων, επιδοτήσεων και επιχορηγήσεων. Με δεδομένο ότι οι πόροι αυτοί προέρχονται από τη φορολογία κυρίως των μισθωτών και άλλων κοινωνικών στρωμάτων με μεσαία ή χαμηλά εισοδήματα, η πράσινη οικονομία και η οικολογική στροφή γενικότερα δεν πρέπει να γίνουν πρόσχημα για αναδιανομή από τους μη έχοντες στους έχοντες. Για το λόγο αυτό οι δημόσιοι πόροι κατά προτεραιότητα πρέπει να διατίθενται υπέρ δημόσιων φορέων, συνεταιριστικών μορφών οργάνωσης, οικονομικών μονάδων ειδικού κοινωνικού σκοπού και άλλων φορέων δημόσιου συμφέροντος.

 

 

Ο οικολογικός μετασχηματισμός συνδέεται, δηλαδή, με πολλά νήματα με τον τρόπο παραγωγής και διανομής και με τους αναγκαίους κοινωνικούς μετασχηματισμούς.  Υπό αυτή την έννοια, δε μας αρκεί να παράγονται πράσινα προϊόντα, υπηρεσίες και τεχνολογίες, αλλά επειδή αυτά παράγονται από ανθρώπους με ανάγκες και δικαιώματα, μας αφορούν εξίσου οι κοινωνικοί όροι που στηρίζουν την πράσινη ανάπτυξη, δηλαδή οι εργασιακές σχέσεις, τα δικαιώματα, οι μισθοί, η δίκαιη κατανομή του κοινωνικού πλεονάσματος.

 

 

Τέλος, η συζήτηση για την «πράσινη οικονομία» και γενικά για τις επιλογές της ανάπτυξης αναδεικνύει ένα κορυφαίο όσο και θεμελιώδες ερώτημα: ποιος αποφασίζει; Ποιος και πώς ιεραρχεί τις ανάγκες; Ποιος και πώς κάνει τις αναγκαίες επιλογές; Οι «αγορές», δηλαδή το κεφάλαιο, με κριτήριο το κέρδος ή η κοινωνία με κριτήριο τις ανάγκες της στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού σχεδιασμού;

 

 

Γι αυτό, τόσο ο οικολογικός όσο και ο κοινωνικός μετασχηματισμός προϋποθέτουν το δημοκρατικό μετασχηματισμό του τρόπου λήψης των αναπτυξιακών και των οικονομικών γενικότερα αποφάσεων, το δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο της ροής του χρήματος, της κατανομής των πόρων και του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

 

 

Οι πράσινες προτεραιότητες και επιλογές στην πολιτική για την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, απαιτούν ένα ευρύτερο πλαίσιο που να στηρίζεται στο δημοκρατικό σχεδιασμό και τον κοινωνικό έλεγχο των αναπτυξιακών επιλογών και όχι την επιβολή τους από τις αγορές.

 

 

Μια «οικονομία των αναγκών» σε μια κοινωνία των συλλογικών αγαθών σημαίνει ακριβώς ότι οι προτεραιότητες καθορίζονται δημοκρατικά από την κοινωνία με βάση τις ανάγκες της και όχι από τις αγορές με κριτήριο τη μεγιστοποίηση του κέρδους και του ιδιοτελούς συμφέροντος. 

 

 

Οι προτάσεις αυτές και ο αγώνας για την πραγμάτωσή τους έχουν ταυτόχρονα τοπική, εθνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια εμβέλεια. Ο κάθε αγώνας ακόμη και ο πιο μικρός ή αποσπασματικός, εξ αντικειμένου είναι μέρος μιας παγκόσμιας προσπάθειας και ενός παγκόσμιου κινήματος στο πλαίσιο του οποίου κοινωνικά, δημοκρατικά και οικολογικά αιτήματα και οι συναφείς αγώνες αλληλοεπηρεάζονται και αλληλοτροφοδοτούνται ολοένα και περισσότερο.

 

 

**(Για περισσότερα και για πιο εξειδικευμένες προτάσεις βλ. http://www.syn.gr/programma/programma.htm στα συναφή κεφάλαια).

Οι εξελίξεις κάνουν αναγκαίο ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της ΑριστεράςΣτους παράξενους καιρούς που ζούμε, δεν θα ήθελα, από δική μου αδράνεια, να βρεθώ εγκλωβισμένος σε ένα κόμμα το οποίο δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ που υπηρέτησα από την ίδρυσή του, & είμαι περήφανος που συνέβαλα στη δημιουργία του. Θέλω να δηλώσω λοιπόν, ότι παραιτούμαι από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια απόφαση που δεν θα ήθελα να χρειαστεί να λάβω, αλλά οι εξελίξεις την έχουν καταστήσει αναγκαία από καιρό.Θυμίζω ότι από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ έχω παραιτηθεί ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο. Οι φόβοι που εξέφραζα τότε για εκφυλιστικές εξελίξεις έχουν, δυστυχώς, πλήρως επιβεβαιωθεί. Δεν χρειάζονται, επομένως, πρόσθετα επιχειρήματα. Μπορείς να παραμένεις σε ένα κόμμα, ακόμη & αν διαφωνείς με την τρέχουσα πολιτική του, αρκεί στο κόμμα αυτό να τηρούνται κάποιοι σταθεροί κανόνες και να υπάρχουν δημοκρατικές εγγυήσεις σεβασμού της αξιοπρέπειας και των απόψεων όλων. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολη η παραμονή σε ένα κόμμα στο οποίο η έννοια της δημοκρατίας & της Αριστεράς, αλλά & η ιστορία του ίδιου του κόμματος, υπονομεύονται & μόνος αποδεκτός κανόνας είναι η συχνά αδιευκρίνιστη & ευμετάβλητη βούληση του αρχηγού.Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι η Αριστερά θα κληθεί από το λαό, ξανά, να κυβερνήσει, γιατί συσσωρεύονται μεγάλα προβλήματα που απαιτούν προοδευτικές λύσεις. Στοιχεία που δημοσιεύτηκαν χθες για τη συνεχιζόμενη φυγή στο εξωτερικό νέου επιστημονικού & εργατικού δυναμικού, είναι άκρως ανησυχητικά. Είναι μια ακόμη ένδειξη ότι, αν δεν υπάρξει σχέδιο & στρατηγική για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου & της άνισης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, η χώρα θα οδηγηθεί σε νέα αδιέξοδα & η κοινωνία σε νέα φτωχοποίηση. Η Αριστερά μπορεί να πρωταγωνιστήσει ξανά υπό την προϋπόθεση, ότι εργάζεται & η ίδια γι’ αυτό, δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης με τον κόσμο της εργασίας, έχει επεξεργασμένες λύσεις στα προβλήματα & διαμορφώνει αξιόπιστες προϋποθέσεις προοδευτικής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης.Ορισμένοι είχαν προσδοκίες από τη νέα ηγεσία. Όμως στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, συντελείται μια διαδικασία φθοράς, και όχι δημιουργίας, με πρώτο θύμα την ιστορία του, το έργο του, την ηθικό-πολιτική ακεραιότητά του. Η συζήτηση που άνοιξε, με πρωτοβουλία της ηγεσίας, για «μαύρα ταμεία» αποτελεί τεράστια προσβολή για τα χιλιάδες μέλη του κόμματος που προσέφεραν ανιδιοτελώς & με το υστέρημα τους, κρατούσαν όλα αυτά τα χρόνια το κόμμα όρθιο & τα γραφεία του ανοιχτά. Ήταν ένα μεγάλο δώρο στη Δεξιά & όλους όσους υποστηρίζουν ότι «όλοι είναι το ίδιο».Ο κ. Κασσελάκης παρέλαβε ένα αριστερό κόμμα με προβλήματα & «παραδίδει» πολύ περισσότερα προβλήματα χωρίς αριστερό κόμμα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε διαδικασία από-αριστεροποίησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την παρούσα ηγεσία, δεν μπορεί να επιλύσει προβλήματα ταυτότητας, στρατηγικής & δημοκρατικής λειτουργίας που αντιμετώπιζε & από πριν. Θα είναι, για το λόγο αυτόν, σε μια κρίση διαρκείας.Οι εξελίξεις μάς θέτουν μπροστά σε δυο αλληλένδετα καθήκοντα. Πρώτον, να αγωνιστούμε για να υπάρξει ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της Αριστεράς, από τη ριζοσπαστική αριστερά ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία & δεύτερον, μια προοδευτική εναλλακτική στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας. Ας ανταποκριθεί ο καθένας & η καθεμία σε αυτό το διπλό καθήκον με όποιο τρόπο & από όποια θέση επιλέξει.Το βέβαιο είναι ότι η κοινωνική Αριστερά, το «αριστερό ημισφαίριο» της κοινωνίας, υπάρχει, & αναζητά μια κατά το δυνατόν ενιαία, ισχυρή & αποτελεσματική πολιτική εκπροσώπηση. Οι εξελίξεις, στον κόσμο, την Ευρώπη & την Ελλάδα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού.Η ιστορία, πάντως, δείχνει ότι η συσπείρωση & ανασύνθεση της Αριστεράς έχει μεγαλύτερες δυνατότητες να πετύχει αν γίνει υπόθεση της κοινωνίας, των νέων, του ανένταχτου κόσμου της Αριστεράς & της οικολογίας, μέσα από συλλογικές πρωτοβουλίες & κινήσεις, που πρέπει να υπάρξουν παντού, με κάθε πρόσφορη μορφή. Καλή αντάμωση, λοιπόν, στους γνωστούς χώρους, για τους γνωστούς λόγους.Τι έχει προηγηθεί:- «Ύστατη έκκληση για έναν ταπεινό στόχο» - Επιστολή-έκκληση για την αποτροπή της διάσπασης στην οποία η ηγεσία του κόμματος δεν μου απάντησε ποτέ. 9 Νοεμβρίου 2023: dragasakis.gr/istati-ekklisi-gia-enan-tapeino-stoxo/- «Πού βρισκόμαστε, ποιες οι προοπτικές…» - Αναλυτικό κείμενο με το οποίο εξηγώ τους λόγους της παραίτησης από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. 8 Δεκεμβρίου 2023: dragasakis.gr/pou-vriskomaste-poies-oi-prooptikes-pos-tha-pame-stis-evroekloges/- Συνέντευξη για το ίδιο θέμα στον Πάνο Χαρίτο, Kontra Channel. 12 Δεκεμβρίου 2023: dragasakis.gr/anasinthesi-kai-anasigkrotisi-tis-aristeras-me-stoxo-mia-nea-proodeftiki-pleiopsifia/ ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook

Latest Twetter Feeds

YDragasakis @YDragasakis

Could not authenticate you.

Επικοινωνία

Μητροπόλεως 1
10557, Αθήνα

e-mail
ydragasakis@parliament.gr