Η οικονομική κρίση αποκάλυψε τα πολιτικά και διαρθρωτικά όρια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος υπό τη σημερινή νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική του. Ουσιαστικά δεν υφίσταται κάποιο κοινό ευρωπαϊκό σχέδιο απέναντι στην κρίση. Ονομάζουν ευρωπαϊκό σχέδιο τη συμπίεση των μισθών, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και το άθροισμα των εθνικών πολιτικών που κι αυτές διαμορφώνονται υπό τους προκρούστειους περιορισμούς του συμφώνου σταθερότητας. 

Μια εναλλακτική στρατηγική θα απαιτούσε, μεταξύ άλλων, και έναν ευρωπαϊκό προϋπολογισμό ικανό να στηρίξει μια διαρθρωτική δημοσιονομική πολιτική επενδύσεων σε κοινωνικές υποδομές και πράσινες πολιτικές. Έναν προϋπολογισμό με διπλάσια έσοδα από τα σημερινά, άμεσα, σε μια προοπτική να φτάσουν στο 5% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, όπως έχει ζητήσει και το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Θα απαιτηθούν όμως γι’ αυτό επίμονοι αγώνες και αλλαγές συσχετισμών.