«ΤΟ ΝΕΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΥΣΗ»

Νομίζω θα συμφωνήσουμε, ότι υπάρχει μια διάχυτη κοινωνική γκρίνια για τις Τράπεζες. Δημοσιεύματα του Τύπου, Μέσα Ενημέρωσης, στη Βουλή, ακόμα και σε ιδιωτικές συζητήσεις το θέμα των Τραπεζών συζητείται με αρνητικό τρόπο πολλές φορές.

Νομίζω, ότι η σημερινή ημερίδα είναι σημαντική στο μέτρο που θα μας επιτρέψει από τη γκρίνια αυτή να περάσουμε σε μια πιο συγκροτημένη άποψη, σε μια κοινωνική διεκδίκηση και σε μια πολιτική στόχευση. Δηλαδή τι τελικά μπορεί και πρέπει να γίνει;

Για να διατυπώσω κάποιες σκέψεις διάλεξα ως τίτλο: «Το νέο ζήτημα των Τραπεζών απαιτεί πολιτική λύση». Να εξηγήσω τι εννοώ. Ίσως αρκετοί θα γνωρίζουν από την ιστορία ότι πριν από πολλά χρόνια, αναφέρομαι στο 19ο αιώνα, στα 1870 περίπου, τότε υπήρξε μια μεγάλη αναστάτωση στην οικονομική και στην πολιτική ζωή της χώρας μας.

Επιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, το Παλάτι, όλοι είχαν διχαστεί. Άλλοι έπαιρναν το μέρος της εγχώριας τότε  επιχειρηματικής τάξης, που ήταν συσπειρωμένη κυρίως γύρω από την Εθνική Τράπεζα, που ήταν και η μόνη τότε Τράπεζα, άλλοι έπαιρναν τη θέση του Ανδρέα Συγγρού. Εκείνου του κεφαλαιούχου από την Ομογένεια, που μαζί και με πολλούς άλλους κεφαλαιούχους τότε, είχε έρθει με βαρύγδουπα σχέδια στην Ελλάδα.

Το μήλον της έριδος που είχε προκαλέσει αυτή τη διαμάχη και το διχασμό ήταν το εκδοτικό προνόμιο της Εθνικής Τράπεζας, τότε η Εθνική εξέδιδε τη δραχμή και αυτή ήταν μία κερδοφόρα δραστηριότητα.

Ο Συγγρός, λοιπόν, και άλλοι κεφαλαιούχοι είχαν πει τότε, είχαν προτείνει, ότι εμείς θα φέρουμε κεφάλαια στην Ελλάδα, θα κάνουμε επενδύσεις, θα δημιουργήσουμε και καινούργιες Τράπεζες, υπό έναν όρο, ότι θα μας δώσετε μερίδιο του εκδοτικού προνομίου, να τυπώνουμε κι εμείς δραχμές.

Από εκεί άρχισε αυτή η διαμάχη, η οποία βεβαίως, ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Η διαμάχη αφορούσε γενικότερα τη θέση των κεφαλαίων της διασποράς στο ελληνικό γίγνεσθαι, τη θέση των κεφαλαιούχων της Ομογένειας στην υπό συγκρότηση τότε οικονομική και πολιτική ελίτ της χώρας μας. Είχε να κάνει συνολικότερα με τη στρατηγική της ανάπτυξης και τον έλεγχο της ανάπτυξης.

Ο Καθηγητής, κ. Δερτιλής του Πανεπιστημίου Αθηνών ερεύνησε εκείνο το επεισόδιο και του έδωσε τον τίτλο, όπως και στην ομώνυμη μελέτη του, “το ζήτημα των Τραπεζών””.

Εγώ βρήκα ενδιαφέρον στην ιστορία αυτή το γεγονός, ότι, για πρώτη φορά νομίζω, εμπεδώθηκε με έναν τρόπο τεκμηριωμένο η στενή και πολυσχιδής διαπλοκή των τραπεζών με το οικονομικό γίγνεσθαι και με την πολιτική ζωή και την πολιτική εξουσία γενικότερα.

Και αυτό τεκμηριώθηκε όχι ως ένα στιγμιαίο γεγονός, αυτό έμελλε να αποδειχθεί, όπως έδειξε και η μετέπειτα ιστορία, ως ένα σταθερό και μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ιστορίας. Δηλαδή σε όλες τις εποχές πάντα υπήρχε κάποιο ζήτημα των τραπεζών με τη μία του ή την άλλη του μορφή.

Υπάρχει, λοιπόν, και σήμερα κάποιο ζήτημα των Τραπεζών, στο οποίο ενδεχομένως εντάσσονται όλα αυτά τα οποία ζούμε, συζητούμε, ανιχνεύουμε