1. Πώς, αλήθεια, κ. Δραγασάκη, είδατε την κόντρα με την απογραφή;

Το 2002, ο τότε Υπουργός Οικονομίας, κ. Χριστοδουλάκης, κάλεσε εμπειρογνώμονες του Υπουργείου Οικονομικών της Βρετανίας, για να μελετήσουν το δημοσιονομικό μας σύστημα και να υποβάλλουν προτάσεις. Το 2005, ο κ. Αλογοσκούφης, κάλεσε εμπειρογνώμονες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, για το ίδιο αντικείμενο.

Και οι δύο αυτές ομάδες εμπειρογνωμόνων, κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: ο τρόπος που απεικονίζονται τα μεγέθη, ο τρόπος που καταρτίζεται και υλοποιείται ο προϋπολογισμός, πάσχουν από αδιαφάνεια και αναξιοπιστία. Αντί, λοιπόν, να φτιάξουμε ένα σύστημα διαφανές, διαχρονικά σταθερό και κοινά αποδεκτό, όπως, επανειλημμένα, έχουμε προτείνει, ζούμε – χρόνια τώρα μια αξιοθρήνητη διαμάχη για το ποιος είναι πιο απατεώνας από τον άλλον. Πρόκειται για ένα συνειδητό εμπαιγμό του λαού από τα δύο μεγάλα κόμματα. Ακόμη και η Eurostat βαρέθηκε να παίξει το ρόλο του διαιτητή και τελευταία μίλησε απαξιωτικά για “ενδοελληνική διένεξη”.

2. Η κυβέρνηση δίνει σήμερα την πραγματική εικόνα της οικονομίας ή χρειάζεται ….. νέα απογραφή;

Όπως εξήγησα, ήδη, πέραν των όσων έγιναν για να μπούμε στην ΟΝΕ, το πρόβλημα προϋπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει. Σε ό,τι αφορά την ιδέα για μια νέα απογραφή, αν η απογραφή της Ν.Δ. αποδείχθηκε, εκ των πραγμάτων, προσχηματική, μια νέα απογραφή, θα ήταν απάτη πριν καν ξεκινήσει. Η λύση είναι απλή και σαφής. Έχουμε προτείνει να συγκροτηθεί ένα γραφείο για τον προϋπολογισμό στη βουλή με διακομματική σύνθεση και υψηλού επιπέδου επιστημονική υποδομή. Και να υπάρξει ένα σύστημα ορισμών και κανόνων διαχρονικά σταθερό, διαφανές και κοινά αποδεκτό. Όλα τα άλλα, είναι εκ του πονηρού. Κάποιοι, φαίνεται, ψάχνουν, ήδη, άλλοθι, για νέους κύκλους λιτότητας.

3. Η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, μπορεί να βγάλει την οικονομία από την κρίση;

Έχουμε μια μεγέθυνση οικονομική που, όμως, στηρίζεται, σε μεγάλο βαθμό, στην κατανάλωση και στον υπερδανεισμό. Δε δημιουργεί επαρκή απασχόληση ούτε παράγει διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα. Ένα τέτοιο “μοντέλο ανάπτυξης”, έχει ως επίλογό του μια κρίση που μπορεί να αποδειχθεί οδυνηρή και, πάντως, παράγει ήδη διευρυνόμενες κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες.

Η πολιτική της Ν.Δ., αναπαράγει αυτό το μοντέλο και ενισχύει τα αντικοινωνικά χαρακτηριστικά του. Ο στόχος της πραγματικής, οικονομικής και κοινωνικής, σύγκλισης, έχει εγκαταλειφθεί, ακόμη και σε επίπεδο ρητορικής.4. Επέκταση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια. Ευλογία ή κατάρα για τη χώρα;

Η άποψη, ότι η ανεργία οφείλεται στη μετεγκατάσταση ή την επέκταση επιχειρήσεων στο εξωτερικό είναι, βεβαίως, μια υπερβολή. Ωστόσο, αυτή η νέα επεκτατική φάση του καπιταλισμού που ζούμε, διεθνώς και στη χώρα μας, δημιουργεί νέες αντιθέσεις ανάμεσα στις ανάγκες του κεφαλαίου για διεθνή επέκταση και τις ανάγκες της κοινωνίας για παραγωγή, απασχόληση και συνοχή.

Υπάρχουν χώρες, που η διεθνής επέκταση των επιχειρήσεων έγινε παράγοντας εσωτερικής παραγωγικής και κοινωνικής αποδιάρθρωσης. Αλλά υπάρχουν και αντίστροφα παραδείγματα. Η Αυστρία π.χ. έχει ισχυρότερη από την ελληνική παρουσία στα Βαλκάνια και όχι μόνο. Και όμως η ανεργία είναι κάτω του 5%, η ακρίβεια είναι μικρότερη από τη δική μας και το κοινωνικό κράτος ισχυρότερο. Για να αποτραπεί ο κίνδυνος μιας παραγωγικής και κοινωνικής αποδιάρθρωσης, σημασία, συνεπώς, έχει το ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο, η ύπαρξη μιας ισχυρής και αποτελεσματικής δημόσιας σφαίρας, μορφές συλλογικής οικονομίας, ισχυρό κοινωνικό κράτος και αποτελεσματικοί μηχανισμοί ενίσχυσης της περιφερειακής ανάπτυξης. Επίσης, σ’ αυτή τη νέα φάση, οι επιχειρηματικές στρατηγικές, τόσο των δημόσιων όσο και των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, δεν μπορούν να είναι υπεράνω κάθε κοινωνικού ελέγχου. Οι επιπτώσεις στην εγχώρια προστιθέμενη αξία, την εγχώρια απασχόληση και, σε ορισμένες περιπτώσεις, στην εθνική ασφάλεια, είναι ορισμένα από τα κριτήρια ενός τέτοιου ελέγχου των επιχειρηματικών στρατηγικών.

5. Τις πρώτες προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για την οικονομία πώς τις κρίνετε; Ποιες προτάσεις;

Το ΠΑΣΟΚ, κατά την άποψή μου, είναι παγιδευμένο ανάμεσα σε τρεις δουλείες. Η πρώτη είναι η ανάγκη του να υπερασπίζεται ή να απολογείται για την πολιτική του παρελθόντος του. Η δεύτερη είναι ότι τον κύριο ρόλο στην ενότητα του ΠΑΣΟΚ δεν τον διαδραματίζει η ιδεολογία ή το πρόγραμμα, αλλά η νομή της εξουσίας ή η προσδοκία της. Η τρίτη είναι ο διανοητικός εγκλεισμός του στο πλαίσιο που ορίζει το κυρίαρχο οικονομικό θεωρητικό δόγμα. Επισημαίνω, με την ευκαιρία αυτή, ότι ο Σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, κ. Σώκρατες, λειτουργώντας υπό ανάλογες δεσμεύσεις, πήρε ακόμη πιο σκληρά μέτρα σε σχέση με εκείνα που έχει πάρει ο δικός μας συντηρητικός Καραμανλής. Ανάμεσα σ’ αυτές τις δουλείες, θέλω να πω δεν υπάρχει χώρος για έμπνευση, για νέες τολμηρές ιδέες, για μια ριζοσπαστική εναλλακτική πολιτική.

Ακριβώς γι’ αυτό, η προσπάθεια του κ. Γ. Α. Παπανδρέου να “επικοινωνήσει” με την εξεγερμένη νεολαία της Γαλλίας, κατέληξε σ’ ένα φιάσκο. Δεν μπορείς να οικειοποιείσαι ένα κίνημα όταν η πολιτική σου αντιστρατεύεται τους στόχους του.

Ο Συνασπισμός, χωρίς τις δουλείες αυτές, έχει ευρύ πεδίο δράσης και ουσιαστικό ρόλο. Όχι με το να “ανακυκλώνει” συζητήσεις για ανέφικτες συνεργασίες, αλλά με το να  παράγει εκείνη την πολιτική και εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση μιας συμπόρευσης και με δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και την κατεύθυνση για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία.

6.”Ο ΣΥΝ οφείλει να γίνει χρήσιμος” δηλώνει ο κ. Κωνσταντόπουλος. Πώς το εκλαμβάνετε;

Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ως πρόεδρος του Συνασπισμού, βοήθησε, αποφασιστικά, στο να εδραιωθεί ο Συνασπισμός στην πολιτική μας ζωή, ως μια αυτόνομη, σύγχρονη, ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερή δύναμη. Και όχι μόνο στη χώρα μας. Ο Συνασπισμός, παρά το μικρό του μέγεθος, αποτελεί μια αναγνωρίσιμη δύναμη στον ευρωπαϊκό χώρο, ως μέλος και πρωτεργάτης του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά και στο διεθνή, λόγω των σχέσεών του με τα κοινωνικά κινήματα και το παγκόσμιο κοινωνικό φόρουμ. Οι εμπειρίες του, ακόμη και οι αδυναμίες του, παρακολουθούνται με ενδιαφέρον από όλους όσους αναγνωρίζουν ότι το νέο υπόδειγμα της αριστεράς, δεν είναι δεδομένο, αλλά είναι υπό διαμόρφωση.

Στη βάση αυτών των δεδομένων, που, συχνά, πολλά στελέχη του ίδιου του Συνασπισμού υποεκτιμούν, πρέπει, τώρα, να παράγουμε περισσότερη προστιθέμενη αξία, να γίνουμε πιο χρήσιμοι για τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Είναι και δική μου άποψη ότι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα, εμβαθύνοντας και διευρύνοντας τις προγραμματικές μας επεξεργασίες, δίνοντας προωθημένες απαντήσεις στα προβλήματα της κοινωνίας από τη σκοπιά της Αριστεράς, συσφίγγοντας ακόμη περισσότερο τις σχέσεις μας με τα κοινωνικά κινήματα και τον ευρύτερο κόσμο της αριστεράς και της οικολογίας, υλοποιώντας με σχέδιο και δημιουργικότητα όσα έχουμε συλλογικά αποφασίσει.