Συνέντευξη στην εφημερίδα Realnews και στον δημοσιογράφο Φοίβο Κλαυδιανό.

Τις τελευταίες ημέρες ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση για το θεσμικό πλαίσιο που διέπει τα κόκκινα δάνεια, αλλά και για το σκάνδαλο Πάτση. Έχετε ολοκληρωμένο και εφαρμόσιμο σχέδιο για μια διαφορετική διαχείριση;

Είναι γεγονός ότι η κατάσταση έχει χειροτερέψει. Τα κόκκινα δάνεια έχουν γίνει πεδίο κερδοσκοπίας ακόμη και σκανδάλων, όπως αποκαλύφθηκε με τη δραστηριότητα κυβερνητικού βουλευτή. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπό δύσκολες συνθήκες είχε καταφέρει να αποτρέψει πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και να αποκρούσει επιθετικές απαιτήσεις της τρόικα και των τραπεζών. Τώρα όμως τράπεζες και funds θεωρούν δεδομένη, αν όχι «δική τους», τη σημερινή κυβέρνηση. Το επέτρεψε άλλωστε η ίδια με τη χορήγηση ασυλίας στα υψηλόβαθμα στελέχη των τραπεζών, τον πτωχευτικό νόμο, την απελευθέρωση των πλειστηριασμών, τον εξωδικαστικό μηχανισμό χωρίς καμία δεσμευτικότητα για τις τράπεζες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ο Πρόεδρός του έχουν καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις αλλά πρέπει να κατανοηθεί ότι για να υπάρξει διαφορετική αντιμετώπιση χρειάζεται μια κυβέρνηση που δεν θα μεροληπτεί υπέρ των τραπεζών και των funds αλλά θα προτάσσει το δημόσιο συμφέρον. Χρειαζόμαστε νέο θεσμικό καθεστώς που να διέπει τις πτωχεύσεις αλλά και τις σχέσεις κράτους-τραπεζών γενικότερα, που να διασφαλίζει τα νόμιμα συμφέροντα των δανειοληπτών, των μικρών επιχειρήσεων και συνολικά της κοινωνίας. Διαφορετικά οι τράπεζες και τα funds θα έχουν πάντα το «πάνω χέρι».

Ορισμένοι λένε ότι αποτυχία της Λιζ Τρας στη Βρετανία είναι καμπανάκι για τα προγράμματα που ανακοινώθηκαν στη ΔΕΘ από τα ελληνικά κόμματα, με κεντρικό ζήτημα την αντιμετώπιση της ακρίβειας. Αποκλείετε η χώρα να διατρέξει για δεύτερη φορά δημοσιονομικό κίνδυνο σε λιγότερο από 15 χρόνια;

Στον πυρήνα των προτάσεων της Λιζ Τρας ήταν η μείωση του συντελεστή φορολογίας των κερδών στο 19% αντί του 25%, καθώς και η κατάργηση του ανώτατου συντελεστή 45% για τα υψηλά εισοδήματα. Το σχέδιο αυτό στηριζόταν σε χρεοκοπημένες νεοφιλελεύθερες συνταγές σύμφωνα με τις οποίες, κάνοντας τους πλουσίους πλουσιότερους, «κάτι» θα φτάσει και στους φτωχούς. Όλα αυτά δεν μας είναι ξένα. Ο κύριος Μητσοτάκης εφαρμόζει στην Ελλάδα τις πολιτικές Τρας. Μείωσε ήδη τη φορολογία στα κέρδη από 29% σε 22%, μείωσε τον φόρο στα μερίσματα, έκανε πιο ευνοϊκό το καθεστώς των γονικών παροχών για τα πιο εύπορα στρώματα. Την ταξικά μεροληπτική γενναιοδωρία του  τη χρηματοδότησε με δανεικά και όχι από πλεονάσματα που δεν υπήρξαν. Και όταν χρηματοδοτείς με δανεικά, προφανώς αυξάνεται το χρέος. Επίσης όταν ο πληθωρισμός αυξάνει ταχύτερα από τα εισοδήματα, όπως συμβαίνει σήμερα, δεν μοιράζεις «μέρισμα» όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης, φτωχοποίηση μοιράζεις. Οι κίνδυνοι για το μέλλον προέρχονται λοιπόν, από την πελατειακή χρησιμοποίηση του κράτους και από ένα αναπτυξιακό μοντέλο που παράγει ανισότητες και ελλείμματα. Η παθογένεια είναι παλιά, αλλά επί κυβέρνησης Μητσοτάκη έχει επιδεινωθεί.

«Δικαιοσύνη παντού» είναι το βασικό σύνθημα του κόμματός σας τους τελευταίους μήνες. Πιστεύετε ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με βασικούς θεσμούς της χώρας;

Κρίση θεσμών στη χώρα μας υπάρχει εδώ και χρόνια. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι κάτι πιο βαθύ και πιο ανησυχητικό για τη δημοκρατία και τον πολιτισμό. Η αποκάλυψη για τις παρακολουθήσεις από την ΕΥΠ και όσα ευτελιστικά για τη Βουλή ακολούθησαν, η απαλλαγή όλων για το σκάνδαλο Siemens, ο πρωτοφανής κυβερνητικός έλεγχος στα ΜΜΕ κ.ά. δημιουργούν μια αίσθηση ατιμωρησίας και ασυδοσίας όσων ασκούν εξουσία και διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Η κυβέρνηση καλλιεργεί συστηματικά την αίσθηση ενός «εσωτερικού εχθρού» η αντιμετώπιση του οποίου λειτουργεί ως ο σκοπός που «αγιάζει» ακόμη και παρακολουθήσεις πολιτικών αντίπαλων και «ενοχλητικών» δημοσιογράφων. Η ποιότητα της δημοκρατίας και η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας έχει υποβαθμιστεί σοβαρά τα τελευταία 3 χρόνια. Όλα αυτά καθιστούν τη χώρα διεθνώς δακτυλοδεικτούμενη, «ειδική περίπτωση» ξανά, αυτή τη φορά και στο ζήτημα της ποιότητας των θεσμών και του Κράτους Δικαίου. Δημιουργείται μια κατάσταση σήψης και παρακμής που συνιστά βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς. Χρειάζεται λοιπόν πολιτική αλλαγή αλλά και δημοκρατική εγρήγορση για την προστασία της δημοκρατίας και τη θεσμική αναβάθμιση της χώρας, όχι με όρους στενά κομματικούς αλλά ευρύτερους, αφού ό,τι διακυβεύεται υπερβαίνει τα κόμματα και τη συγκυρία.

Η επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια στην Κρήτη, την οποία ζητεί ο Αλέξης Τσίπρας, μήπως αποτελέσει την αφορμή για ένταση επί του πεδίου, την οποία φαίνεται να αναζητά η Τουρκία;

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν είναι αποσπασματική. Αποτελεί μέρος μιας ολοκληρωμένης στρατηγικης για τη συγκεκριμένη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, στην οποια η Τουρκία επιδιώκει να δημιουργησει τετελεσμένα γεγονότα. Αυτή η επιδίωξη δεν αντιμετωπίζεται με αδράνεια και αμφισημίες. Αλλά με σαφείς θέσεις απέναντι στα υπαρκτά προβλήματα της περιοχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν επιδιώκει την ένταση με καμία χώρα αλλά αποσκοπεί στη δημιουργία προυποθέσεων διαλόγου για την επίλυση των εκκρεμών προβλημάτων, κάτι που υπηρετεί το κοινό συμφέρον και την ειρήνη στη περιοχή. Γι’ αυτο και αποδέκτες της πρότασης δεν είναι μόνο η Τουρκία αλλά όλες οι όμορες χώρες, όλες οι διεθνείς δυνάμεις και πρωτίστως η ΕΕ η οποία πρέπει να διαδραματίσει πιο ενεργό ρόλο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για κυβέρνηση των προοδευτικών δυνάμεων από την κάλπη της απλής αναλογικής. Βλέπετε ανταπόκριση από τα άλλα κόμματα; Θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στη δεύτερη θέση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ο Προέδρος του έχουν διατυπώσει επί των θεμάτων αυτών σαφείς θέσεις.

Εκείνο το οποίο θα ήθελα να προσθέσω και να υπογραμμίσω είναι ότι ζούμε μια κρίσιμη συγκυρία με κινδύνους και απειλές. Ταυτόχρονα το τρέχον περιβάλλον σε Ελλάδα και Ευρώπη παράγει προκλήσεις που διαμορφώνουν ευνοϊκές προϋποθέσεις για μια προοδευτική σύγκλιση απέναντι σε έναν αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό και στην ακροδεξιά απειλή. Όμως αυτήν την προοπτική δεν πρέπει να τη δούμε με όρους «ανάθεσης», ως μια ευθύνη μόνο των κορυφών ή κάποιων «ειδικών». Η προοδευτική ανασυγκρότηση απαιτεί πολιτική αλλαγή αλλά και ενεργή εμπλοκή της κοινωνίας. Πρέπει λοιπόν να υπάρξουν πρωτοβουλίες και «από τα κάτω». Θα βοηθούσε για παράδειγμα η ύπαρξη χώρων διαλόγου που θα στεγάζουν κοινούς προβληματισμούς και θα προετοιμάζουν περιεχόμενα μιας προγραμματικής συμφωνίας.