Η Ελλάδα γίνεται ξανά «ειδική περίπτωση» με αποκλειστική ευθύνη του κ. Μητσοτάκη

Παρά την έξοδο από την «ενισχυμένη επιτήρηση», δρομολογημένη από το 2018, η Ελλάδα δεν επιστρέφει στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα» όπως ισχυρίζεται ο κ. Μητσοτάκης. Αντίθετα, με αποκλειστική ευθύνη δική του, η Ελλάδα γίνεται ξανά «ειδική περίπτωση», όχι μόνο από τη σκοπιά της οικονομίας αλλά και από εκείνη της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Το δείχνουν οι διεθνείς αντιδράσεις για το σκάνδαλο των υποκλοπών.

Η σκοπιά της δημοκρατίας και του χρήματος

Ο δημοκρατικός κόσμος ενοχλείται και ανησυχεί από καιρό για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στο προσφυγικό και στα μέσα ενημέρωσης, γενικότερα για την ελευθέρια του τύπου στη χώρα, τις διώξεις δικαστών και δημοσιογράφων, τις παραβιάσεις του κράτους δικαίου. Οι αποκαλύψεις για τις υποκλοπές επιβεβαίωσαν και πολλαπλασίασαν τους φόβους αυτούς.

Μια παρενέργεια που, ίσως, η κυβέρνηση είχε υποτιμήσει είναι ότι και ο κόσμος του χρήματος, του κεφαλαίου, των επενδυτών ξαναφέρνει την Ελλάδα στο μικροσκόπιο του. Ανακαλύπτουν ότι το αγαπημένο τους, και πολλά υποσχόμενο αρχικά, καθεστώς Μητσοτάκη, απαξιώνεται και απονομιμοποιείται ραγδαία, απομονώνεται, μένει χωρίς συμμάχους και με αβέβαιες προοπτικές. Φαίνεται, λοιπόν, πως μετά τις υποκλοπές κάνουν μια επαναξιολόγηση των προοπτικών από τη δική τους σκοπιά. Και διαπιστώνουν ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι «μια από τα ίδια». Εκπροσωπεί, δηλαδή, εκείνη την παράδοση που θέλει τις ελληνικές ελίτ να προτάσσουν τα δικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων, αδιαφορώντας για το μέλλον και τις ευρύτερες συνέπειες των επιλογών τους.  Έτσι αρθρογράφοι όπως ο Hugo Dixon, μέσω του Reuters, στέλνουν το σκληρό μήνυμα ότι «είναι ώρα να ανησυχήσουμε ξανά για την Ελλάδα» η οποία, κατά την άποψη του, δεν έπρεπε να έχει βγει από την εποπτεία.

Ο «πατριωτισμός της συγκάλυψης»

Ορισμένοι από το κυβερνητικό χώρο προτείνουν, ως απάντηση στις αντιδράσεις αυτές, έναν «πατριωτισμό» της συγκάλυψης» της ανευθυνότητας και της συνενοχής. Στο όνομα μιας δήθεν υπεράσπισης του κύρους της χώρας, υποστηρίζουν, πρέπει  να αποσιωπώνται οι κίνδυνοι, να ωραιοποιείται η πραγματικότητα, να συγκαλύπτονται οι αντιδημοκρατικές εκτροπές της κυβέρνησης. Αλλά πίσω από το υποτιθέμενο ενδιαφέρον για το κύρος της χώρας κρύβεται η ιδιοτελής επιδίωξη   να μην χαλάσει το πάρτι όσων κερδίζουν και ευημερούν απομυζώντας ένα υπερχρεωμένο κράτος και συντηρώντας ένα μη βιώσιμο μοντέλο. Κάνει εντύπωση που η επιχειρηματολογία αυτή επιστρέφει αυτούσια, τόσο σύντομα, καθώς αυτή ακριβώς ήταν η λογική που έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και στο ξεδιάντροπο «μαζί τα φάγαμε».

Στο «πατριωτισμό της συγκάλυψης»,  πρέπει να αντιπαραθέσουμε ένα αυθεντικό πατριωτισμό της επίγνωσης, της ευθύνης  και της εναλλακτικής προοδευτικής στρατηγικής. Μια στρατηγική που στοχεύει ακριβώς στην αλλαγή του κυρίαρχου υποδείγματος, την ενίσχυση της δημοκρατίας αντί του αυταρχισμού, στη καταπολέμηση των ανισοτήτων, στο δημοκρατικό και αποτελεσματικό κράτος στη θέση του ανεξέλεγκτου «επιτελικού κράτους».

Το άλλοθι της πολιτικής σταθερότητας

Μια δεύτερη γραμμή άμυνας του κ. Μητσοτάκη είναι η πολιτική αστάθεια που όπως υποστηρίζει, θα προκαλούσε η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Η πολιτική σταθερότητα αποτελεί πράγματι συλλογικό αγαθό όταν η χώρα κινείται σε σωστή κατεύθυνση. Όμως η απομόνωση της κυβέρνησης στο εσωτερικό και η  κατακραυγή από το εξωτερικό, δείχνουν ότι συμβαίνει το αντίθετο. Και αυτό όταν ο κύκλος των εξελίξεων σχετικά με τις υποκλοπές δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί και στην εικόνα δεν έχει μπει ακόμη ενεργά ο κοινωνικός και λαϊκός παράγων που υφίσταται ήδη τις σκληρές συνέπειες του πληθωρισμού και της ακρίβειας. Αν  σε κάτι συμφωνούν οι δημοσκοπήσεις αυτό είναι ότι διανύουμε μια φάση συσσώρευσης κοινωνικής δυσαρέσκειας και οργής. Κανείς δεν γνωρίζει πότε και πως θα εκδηλωθεί η τελευταία. Όμως όταν η οργή συσσωρεύεται και η Ελλάδα γίνεται, με αποκλειστική ευθύνη του κ. Μητσοτάκη, «ειδική περίπτωση» η παράταση αυτής της «σταθερότητας» αυξάνει την αστάθεια και τους κινδύνους για τη χώρα.

Το πραγματικό δίλημμα

Αν θέλουμε να αντλήσουμε ένα μάθημα από το πρόσφατο παρελθόν, το πραγματικό δίλημμα είναι,  αν εμείς ως κοινωνία, ως λαός και ως πολιτικές δυνάμεις θα αντιμετωπίσουμε με δική μας πρωτοβουλία έγκαιρα, αποτελεσματικά και με δικαιοσύνη τα προβλήματα και τις απειλές. Αν δεν αποκτήσουμε έγκαιρα επίγνωση των προβλημάτων ή δεν συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη για δράση και αφήσουμε τη πρωτοβουλία ορφανή, τότε σε κάποια απότομη στροφή της συγκυρίας, θα χαθεί ο έλεγχος όπως έγινε στο παρελθόν. Και τότε κάποιοι άλλοι, με μοχλό το δημόσιο χρέος και πάλι, θα επιβάλλουν ξανά «ειδική θεραπεία», με τα γνωστά θύματα.

Σε αυτή τη ρευστή συγκυρία ορισμένοι προεξοφλούν ένα ακόμη πιο σφιχτό εναγκαλισμό του κ. Μητσοτάκη, με την ακροδεξιά, ίσως και αλλαγή του εκλογικού νόμου προκειμένου να διασωθεί. Αλλά γιατί οι δημοκρατικοί πολίτες θα νομιμοποιήσουν αντιδημοκρατικά τεχνάσματα και ακροδεξιές λογικές; Γι’ αυτό έχουν αρχίσει συζητήσεις μεταξύ άλλων, για κεντροδεξιό συνασπισμό χωρίς τον κ. Μητσοτάκη. Αλλά τι το καινούριο θα έφερνε ένας τέτοιος συνασπισμός; Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει από το να λειτουργήσει ως βραχύβιο ανάχωμα στην προοπτική μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ; Ποιο κόμμα ή ποιοι παράγοντες θα θυσιαζόταν για ένα τόσο άχαρο και θνησιγενή σκοπό;

Η χώρα έχει ανάγκη από μια νέα αρχή. Να ανακαλύψει ξανά το δημοκρατικό, δημιουργικό και αλληλέγγυο εαυτό της. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από διαφορετικές δοσολογίες δεξιάς πελατειακής πολιτικής. Έχει ανάγκη από νέο υπόδειγμα ανάπτυξης και διακυβέρνησης που να αναιρεί τους παράγοντες που καθιστούν τη δημοκρατία ευάλωτη και τη χώρα ανίκανη να αξιοποιεί τις δυνατότητες της.

Σε αυτές τις συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία αναδεικνύεται στο μεγάλο κόμμα της Αριστεράς, στο σταθερό πυλώνα της δημοκρατίας, κορμό μιας ευρείας κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας για μια προοδευτική διακυβέρνηση αλλά και σε βασικό εγγυητή της δημοκρατικής και θεσμικής ανασυγκρότησης της χώρας. Και πρέπει να κάνει ό,τι εξαρτάται από τον ίδιο για να ανταποκριθεί στις μεγάλες ευθύνες που απορρέουν από το ρόλο αυτό. Να κάνει ακόμη πιο ενιαίο το λόγο του και να εντείνει ακόμη περισσότερο τις προσπάθειες του να δώσει αξιόπιστη προοπτική και ελπίδα στην κοινωνία.

 

* Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών Σαββατοκύριακο

 

Οι εξελίξεις κάνουν αναγκαίο ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της ΑριστεράςΣτους παράξενους καιρούς που ζούμε, δεν θα ήθελα, από δική μου αδράνεια, να βρεθώ εγκλωβισμένος σε ένα κόμμα το οποίο δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ που υπηρέτησα από την ίδρυσή του, & είμαι περήφανος που συνέβαλα στη δημιουργία του. Θέλω να δηλώσω λοιπόν, ότι παραιτούμαι από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια απόφαση που δεν θα ήθελα να χρειαστεί να λάβω, αλλά οι εξελίξεις την έχουν καταστήσει αναγκαία από καιρό.Θυμίζω ότι από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ έχω παραιτηθεί ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο. Οι φόβοι που εξέφραζα τότε για εκφυλιστικές εξελίξεις έχουν, δυστυχώς, πλήρως επιβεβαιωθεί. Δεν χρειάζονται, επομένως, πρόσθετα επιχειρήματα. Μπορείς να παραμένεις σε ένα κόμμα, ακόμη & αν διαφωνείς με την τρέχουσα πολιτική του, αρκεί στο κόμμα αυτό να τηρούνται κάποιοι σταθεροί κανόνες και να υπάρχουν δημοκρατικές εγγυήσεις σεβασμού της αξιοπρέπειας και των απόψεων όλων. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολη η παραμονή σε ένα κόμμα στο οποίο η έννοια της δημοκρατίας & της Αριστεράς, αλλά & η ιστορία του ίδιου του κόμματος, υπονομεύονται & μόνος αποδεκτός κανόνας είναι η συχνά αδιευκρίνιστη & ευμετάβλητη βούληση του αρχηγού.Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι η Αριστερά θα κληθεί από το λαό, ξανά, να κυβερνήσει, γιατί συσσωρεύονται μεγάλα προβλήματα που απαιτούν προοδευτικές λύσεις. Στοιχεία που δημοσιεύτηκαν χθες για τη συνεχιζόμενη φυγή στο εξωτερικό νέου επιστημονικού & εργατικού δυναμικού, είναι άκρως ανησυχητικά. Είναι μια ακόμη ένδειξη ότι, αν δεν υπάρξει σχέδιο & στρατηγική για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου & της άνισης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, η χώρα θα οδηγηθεί σε νέα αδιέξοδα & η κοινωνία σε νέα φτωχοποίηση. Η Αριστερά μπορεί να πρωταγωνιστήσει ξανά υπό την προϋπόθεση, ότι εργάζεται & η ίδια γι’ αυτό, δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης με τον κόσμο της εργασίας, έχει επεξεργασμένες λύσεις στα προβλήματα & διαμορφώνει αξιόπιστες προϋποθέσεις προοδευτικής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης.Ορισμένοι είχαν προσδοκίες από τη νέα ηγεσία. Όμως στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, συντελείται μια διαδικασία φθοράς, και όχι δημιουργίας, με πρώτο θύμα την ιστορία του, το έργο του, την ηθικό-πολιτική ακεραιότητά του. Η συζήτηση που άνοιξε, με πρωτοβουλία της ηγεσίας, για «μαύρα ταμεία» αποτελεί τεράστια προσβολή για τα χιλιάδες μέλη του κόμματος που προσέφεραν ανιδιοτελώς & με το υστέρημα τους, κρατούσαν όλα αυτά τα χρόνια το κόμμα όρθιο & τα γραφεία του ανοιχτά. Ήταν ένα μεγάλο δώρο στη Δεξιά & όλους όσους υποστηρίζουν ότι «όλοι είναι το ίδιο».Ο κ. Κασσελάκης παρέλαβε ένα αριστερό κόμμα με προβλήματα & «παραδίδει» πολύ περισσότερα προβλήματα χωρίς αριστερό κόμμα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε διαδικασία από-αριστεροποίησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την παρούσα ηγεσία, δεν μπορεί να επιλύσει προβλήματα ταυτότητας, στρατηγικής & δημοκρατικής λειτουργίας που αντιμετώπιζε & από πριν. Θα είναι, για το λόγο αυτόν, σε μια κρίση διαρκείας.Οι εξελίξεις μάς θέτουν μπροστά σε δυο αλληλένδετα καθήκοντα. Πρώτον, να αγωνιστούμε για να υπάρξει ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της Αριστεράς, από τη ριζοσπαστική αριστερά ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία & δεύτερον, μια προοδευτική εναλλακτική στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας. Ας ανταποκριθεί ο καθένας & η καθεμία σε αυτό το διπλό καθήκον με όποιο τρόπο & από όποια θέση επιλέξει.Το βέβαιο είναι ότι η κοινωνική Αριστερά, το «αριστερό ημισφαίριο» της κοινωνίας, υπάρχει, & αναζητά μια κατά το δυνατόν ενιαία, ισχυρή & αποτελεσματική πολιτική εκπροσώπηση. Οι εξελίξεις, στον κόσμο, την Ευρώπη & την Ελλάδα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού.Η ιστορία, πάντως, δείχνει ότι η συσπείρωση & ανασύνθεση της Αριστεράς έχει μεγαλύτερες δυνατότητες να πετύχει αν γίνει υπόθεση της κοινωνίας, των νέων, του ανένταχτου κόσμου της Αριστεράς & της οικολογίας, μέσα από συλλογικές πρωτοβουλίες & κινήσεις, που πρέπει να υπάρξουν παντού, με κάθε πρόσφορη μορφή. Καλή αντάμωση, λοιπόν, στους γνωστούς χώρους, για τους γνωστούς λόγους.Τι έχει προηγηθεί:- «Ύστατη έκκληση για έναν ταπεινό στόχο» - Επιστολή-έκκληση για την αποτροπή της διάσπασης στην οποία η ηγεσία του κόμματος δεν μου απάντησε ποτέ. 9 Νοεμβρίου 2023: dragasakis.gr/istati-ekklisi-gia-enan-tapeino-stoxo/- «Πού βρισκόμαστε, ποιες οι προοπτικές…» - Αναλυτικό κείμενο με το οποίο εξηγώ τους λόγους της παραίτησης από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. 8 Δεκεμβρίου 2023: dragasakis.gr/pou-vriskomaste-poies-oi-prooptikes-pos-tha-pame-stis-evroekloges/- Συνέντευξη για το ίδιο θέμα στον Πάνο Χαρίτο, Kontra Channel. 12 Δεκεμβρίου 2023: dragasakis.gr/anasinthesi-kai-anasigkrotisi-tis-aristeras-me-stoxo-mia-nea-proodeftiki-pleiopsifia/ ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook

Latest Twetter Feeds

YDragasakis @YDragasakis

Could not authenticate you.

Επικοινωνία

Μητροπόλεως 1
10557, Αθήνα

e-mail
ydragasakis@parliament.gr