Ομιλία σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ ΧΑΝΙΩΝ για την οικονομική κρίση

 

Θέλω αρχικά να πω λίγα λόγια για το χαρακτήρα της κρίσης που ζούμε. Τι είναι αυτή η κρίση; Γιατί υπάρχει και η άποψη ότι κατά κάποιο τρόπο είναι ένα φαινόμενο συγκυριακό, σα να λέμε «μπόρα είναι και θα περάσει».

 

 

Δεύτερον, θα ήθελα να αναφερθώ στη δυναμική και την εξέλιξη της κρίσης σε σχέση και με τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση και κυρίως να δούμε ποια είναι η λογική και οι συνέπειές τους.

 

 

Σε ό,τι αφορά το πρώτο θέμα, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι κρίσεις του καπιταλισμού είναι πολλές και πολύμορφες. Όλες οι κρίσεις έχουν έναν πυρήνα κοινών αιτιών, που έχουν να κάνουν με το σκοπό και τα κίνητρα του καπιταλισμού, δηλαδή το κέρδος και τη μεγιστοποίησή του, αλλά η κάθε κρίση έχει τη δική της ιδιαιτερότητα. Ορισμένες μάλιστα κρίσεις, οι λεγόμενες διαρθρωτικές κρίσεις, έχουν μια βασική ιδιαιτερότητα: δεν μπορούν να ξεπεραστούν χωρίς μεγάλες αλλαγές. Δεν μπορούν δηλαδή να ξεπεραστούν στη βάση των υφιστάμενων διευθετήσεων. Τέτοια ήταν η κρίση του 1929. Πιστεύω ότι τέτοια είναι και η σημερινή κρίση. Είναι μια κρίση διαρθρωτική. Και επομένως ζούμε μια κρίση-ορόσημο: ζούμε μια νέα εποχή, δεν ζούμε απλώς μια νέα, σύντομη, κυκλική οικονομική κρίση.

 

 

Ακόμη και μη μαρξιστές αναγνωρίζουν σήμερα ότι οι αιτίες είναι ενδογενείς, υποστηρίζοντας πως αποδείχτηκε ότι οι αγορές ενδογενώς οδηγούνται στην αστάθεια και όχι στη σταθερότητα. Αυτό το λένε για να θεμελιώσουν την ανάγκη παρεμβατικών μηχανισμών. Επίσης πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η κρίση που ζούμε δεν είναι κρίση στενά οικονομική, είναι και κρίση των κανόνων που προηγήθηκαν: Ούτε το Σύμφωνο Σταθερότητας τηρείται, ούτε η ΕΚΤ μπορεί να λειτουργήσει ως πραγματικά Κεντρική Τράπεζα κλπ. Επιπλέον, είναι κρίση των θεωρητικών σχημάτων πάνω στα οποία οικοδομήθηκαν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν μέχρι τώρα. Είναι τέλος μια κρίση που στην πορεία μπορεί να εμφανίσει πολύ έντονες γεωπολιτικές διαστάσεις, δεδομένης της παρουσίας της Κίνας αλλά και άλλων χωρών, οι οποίες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε σχέση με το παρελθόν.

 

 

Άρα ζούμε μια κρίση συστημικού χαρακτήρα. Αυτό σημαίνει καταρχήν ότι δεν μπορούν να κατηγορηθούν οι εργαζόμενοι ως υπαίτιοι αυτής της κρίσης. Είναι μια κρίση για την οποία δεν φταίνε οι «συνήθεις ύποπτοι». Φταίει το ίδιο το σύστημα. Ακριβώς γι’ αυτό παρατηρούμε τους τελευταίους μήνες μια αντεπίθεση. Μια προσπάθεια ενοχοποίησης των κοινωνιών και των εργαζομένων. Οι θύτες, δηλαδή οι υπεύθυνοι της κρίσης, προσπαθούν να δείξουν ότι την ευθύνη την έχουν τα θύματα της κρίσης. Στη Λετονία υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση, η οποία λέει ότι φταίνε οι Λετονοί γιατί δανείζονταν ανεύθυνα. Και τουλάχιστον εκεί ο πρωθυπουργός απάντησε ότι αν κάποιοι δανείζονται ανεύθυνα, υπάρχουν και κάποιοι που τους δανείζουν ανεύθυνα. Ανάλογα φαινόμενα έχουμε στην Ιρλανδία. Και βλέπουμε ότι και στην Ελλάδα προσπαθούν σιγά – σιγά να στρέψουν τη συζήτηση προς τα κει. Μας λένε ότι φταίνε οι Έλληνες διότι καταναλώνουν περισσότερο από ό,τι παράγουν, ότι φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, φταίνε όσοι κάνουν κινητοποιήσεις κλπ.

 

 

Επομένως, όλα αυτά πρέπει να τα κατανοήσουμε ως μια στρατηγική η οποία εφαρμόζεται και έχει συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Και επομένως έχει σημασία εμείς να διακρίνουμε τις γενεσιουργές αιτίες της κρίσης από άλλα προβλήματα. Η διαφθορά π.χ. είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, η παραοικονομία επίσης, αλλά δεν είναι οι γενεσιουργές αιτίες της κρίσης. Άρα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η κρίση μέσα από παρεμβάσεις για τέτοια ζητήματα, παρόλο που πρέπει να αντιμετωπιστούν και αυτά, για άλλους λόγους, ευρύτερους.

 

 

Σε ό,τι αφορά τώρα τη δυναμική της κρίσης, έχουμε μια μετεξέλιξη της κρίσης. Η κρίση δεν είναι στατική: ξεκίνησε από τον χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά στη συνέχεια η αδυναμία των τραπεζών να δανείζουν όπως πριν αποκαλύπτει μια κρίση που προϋπήρχε με τρόπο συγκαλυμμένο στην παραγωγή, μια κρίση σχετικής υπερπαραγωγής. Αρχίζει να πέφτει η παραγωγή και οι επενδύσεις και να αυξάνει η ανεργία. Τέλος, οδηγούμαστε λοιπόν στην κρίση χρεών, με συμβολική στιγμή τη στάση πληρωμών του Ντουμπάι.

 

 

Ένα νέο στοιχείο, το οποίο αρχίζει και αποκαλύπτεται, είναι ένας νέος πρωταγωνιστής: η πολιτική. Είτε επειδή αδυνατεί να επιλύσει τα προβλήματα, είτε με την έννοια ότι  εφαρμόζονται πολιτικές οι οποίες επιδεινώνουν την κρίση. Η εφαρμοζόμενη πολιτική έτσι, σε πολλές περιπτώσεις, γίνεται παράγοντας επιδείνωσης της κρίσης. 

 

 

Αρχίζει να γίνεται εμφανές ότι κάποιες δυνάμεις αξιοποιούν την κρίση, υπό την έννοια ότι εφαρμόζονται μέτρα πολιτικής που υποτίθεται ότι στρέφονται ενάντια στην κρίση, ενώ αποκαλύπτεται ότι έχουν άλλους σκοπούς όπως το να ρίξουν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους.

 

 

Έρχομαι τώρα στα μέτρα που πάρθηκαν πρόσφατα από την κυβέρνηση. Τα μέτρα αυτά τα γνωρίζουμε: είναι μείωση μισθών στον δημόσιο τομέα, αλλά μέσω της ανεργίας θα έχουμε μείωση μισθών και στον ιδιωτικό τομέα. Είναι αύξηση των έμμεσων φόρων και του ΦΠΑ. Η πρώτη επίπτωση λοιπόν θα είναι η πτώση της παραγωγής και του βιοτικού επιπέδου. Πολλοί υποστηρίζουν ότι θα έχουμε τόση μείωση της παραγωγής όση θα είναι και η μείωση του ελλείμματος. Δηλαδή αν έχουμε μείωση του ελλείμματος κατά 10 μονάδες, αθροιστικά θα έχουμε τουλάχιστον κατά 10 μονάδες μείωση του εθνικού εισοδήματος. Θα έχουμε αύξηση της ανεργίας πρωτοφανή, για τα δικά μας τουλάχιστον δεδομένα. Θα έχουμε επιδείνωση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης και της δημόσιας διοίκησης, λόγω υποχρηματοδότησης αλλά και αποδιάρθρωσης. Και μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν προσφέρει προοπτικές εργασίας και που δεν μπορεί να ικανοποιήσει βασικές ανάγκες, δεν αποκλείεται να ξαναδούμε φαινόμενα μετανάστευσης, και μάλιστα Ελλήνων επιστημόνων αυτή τη φορά, στο εξωτερικό. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται ήδη στη Λετονία και στην Ιρλανδία.

 

 

Για να κατανοήσουμε την προοπτική των πραγμάτων, θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω τρεις έννοιες.

 

 

Η πρώτη είναι η έννοια του φαύλου κύκλου. Τη χρησιμοποίησε προχτές ο κ. Προβόπουλος, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας. Αναγνώρισε δηλαδή ότι μπαίνουμε σε φαύλο κύκλο. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αυτά τα μέτρα αποσκοπούν στο να μειώσουν το δημόσιο έλλειμμα. Εφόσον όμως επέρχεται μείωση της παραγωγής και αύξηση της ανεργίας, ενδέχεται το δημόσιο έλλειμμα να μη μειωθεί. Άρα τα μέτρα αυτά θα προκαλούν την ανάγκη για νέα πακέτα μέτρων. Άρα για να αντιμετωπίσουμε το χρέος και το έλλειμμα παίρνουμε μέτρα λιτότητας, τα μέτρα λιτότητας δεν φέρνουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, αλλά οδηγούν σε βαθιά ύφεση και αυτό γίνεται νέα αφορμή για να ζητηθούν νέα πακέτα θυσιών. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος στον οποίο εισερχόμαστε.

Η δεύτερη έννοια που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε είναι η έννοια παγίδα του χρέους ή χιονοστιβάδα του χρέους. Αυτό που θα συμβεί λοιπόν, αφού θα έχουμε ύφεση, είναι ότι θα μπούμε σε μια φάση όπου ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ θα επιδεινώνεται, όχι κατ’ ανάγκη επειδή θα αυξάνεται το χρέος, αλλά επειδή θα μειώνεται το ΑΕΠ. Ας το δούμε από μια άλλη σκοπιά: Το δημόσιο χρέος είναι σήμερα 300 δις ευρώ περίπου. Οι ετήσιοι τόκοι είναι περίπου 13 δις ευρώ. Αν δεν έχουμε αύξηση του εθνικού εισοδήματος, πώς θα πληρωθούν αυτοί οι τόκοι; Κεφαλαιοποιούνται μέσα στο χρέος. Άρα θα έχουμε και αύξηση του χρέους ως απόλυτο μέγεθος. Θα έχουμε και αύξηση του λόγου χρέος προς ΑΕΠ. Άρα έχουμε μπει σε μια παγίδα. Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι μια πραγματική κατάσταση. Και αυτό που λέμε έξοδος από την κρίση, αυτή τη στιγμή, σε αυτή τη συγκυρία, στην Ελλάδα, προϋποθέτει την απεμπλοκή από αυτή την παγίδα.

 

 

Η τρίτη συναφής έννοια είναι η λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση. Γιατί παίρνονται τα μέτρα αυτά; Ποια είναι η λογική τους; Το ΠΑΣΟΚ  δεν υιοθετεί απλώς κάποια μέτρα που του προτείνουν, που του επιβάλλονται κλπ. Υιοθετεί μια αντίληψη και μια συγκεκριμένη διάγνωση: ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρόβλημα ανταγωνιστικότητας και αιτία του προβλήματος είναι οι υψηλοί μισθοί. Άρα, αν δεν ήμασταν στο ευρώ, θα κάναμε υποτίμηση της δραχμής. Αφού είμαστε όμως στο ευρώ, τι πρέπει να κάνουμε; Εσωτερική υποτίμηση, υποτίμηση των μισθών. Και αυτό γίνεται με δύο τρόπους: περικοπή των μισθών (αλλά και επιδόματα, και 14ος μισθός κλπ.) και αύξηση του ΦΠΑ.

 

 

Έχουμε λοιπόν μια σκόπιμα λάθος διάγνωση, διότι το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας στην Ελλάδα είναι πρόβλημα διαρθρωτικό, πρόβλημα δομών, άνισης κατανομής του εισοδήματος, τρόπου λειτουργίας των θεσμών κλπ. – δεν είναι θέμα μισθών. Άρα δεν είναι μόνο λανθασμένη αλλά επικίνδυνη η θεραπεία που μας προτείνουν. Ας σκεφτούμε στο τέλος αυτής της διαδρομής –η οποία άλλωστε δεν ξέρουμε καν πόσο θα κρατήσει, τρία χρόνια, πέντε χρόνια, άγνωστο–, ποια Ελλάδα θα έχουμε; Μια χώρα με χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, με τεράστια ανεργία, με αποδιαρθρωμένο τον παραγωγικό ιστό. Μια χώρα που θα κάνει τι; Θα κάνει εξαγωγές; Ποιων προϊόντων; Με ποια παραγωγή; Σε ποια παγκόσμια ζήτηση; Αφού η κρίση που ζούμε παγκοσμίως είναι κρίση ζήτησης.

 

 

Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι θα μπορούσε να γίνει;

 

 

Νομίζω ότι ένας κίνδυνος που υπάρχει για εμάς, ως Αριστερά, είναι να μην γίνουμε άθελά μας μέρος της δημοσιονομικής τρομοκρατίας που ασκείται συνειδητά, αξιοποιώντας βεβαίως και τα υπαρκτά προβλήματα.

 

 

Επομένως το πρώτο που πρέπει να κάνουμε ως Αριστερά είναι να αποκτήσουμε μια σωστή άποψη για το πρόβλημα, για την πολιτική διάστασή του και όχι μόνο για την οικονομική. Δεύτερον, η απάντηση της Αριστεράς στην κρίση του χρέους πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να δοθεί όχι με όρους μόνο χρέους αλλά με όρους απασχόλησης, με όρους παραγωγικής και διοικητικής ανασυγκρότησης και αναδιανομής. Το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι απλώς πώς το κράτος θα συνεχίσει να δανείζεται. Το θέμα δεν είναι πώς θα συντηρηθεί ένα σύστημα το οποίο εσωτερικά παρήγαγε όλα αυτά τα ελλείμματα και τα χρέη, αλλά πώς θα αντιμετωπίσουμε τις αιτίες που οδηγούν στον υπερδανεισμό, δημόσιο και ιδιωτικό, και σε όλα αυτά τα προβλήματα.

 

 

Το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν υψηλό, αλλά παρέμενε διαχειρίσιμο. Αυτή είναι η δική μας εκτίμηση. Απόδειξη: οι τόκοι που πληρώσαμε, και το 2009, ως ποσοστό, για την εξυπηρέτηση του συσσωρευμένου χρέους ήταν οι χαμηλότεροι της τελευταίας εικοσαετίας. Αυτό μοιάζει παράδοξο, αλλά δεν είναι, διότι μειώθηκαν τα επιτόκια δανεισμού. Άρα ναι μεν το χρέος αυξανόταν, αλλά τα επιτόκια ήταν πολύ χαμηλότερα και είχαμε και αύξηση του ονομαστικού εθνικού εισοδήματος τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

 

 

 

Ένα δεύτερο στοιχείο που θέλω να επισημάνω είναι το εξής: Η τελευταία έκθεση που διαθέτουμε, των εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ για την Ελλάδα και το δημόσιο χρέος, είναι μια έκθεση που έγινε τον Αύγουστο του 2009. Η έκθεση εκείνη εκτιμούσε ότι δεν υπάρχει θέμα με το συσσωρευμένο χρέος της Ελλάδας. Έκανε μάλιστα και μια εκτίμηση, σύμφωνα με την οποία θεωρούσε ως εύλογο επιτόκιο δανεισμού για την Ελλάδα τη μια μονάδα πάνω από το επιτόκιο με το οποίο δανειζόταν η Γερμανία (δηλαδή 100 μονάδες spread).

 

 

Οι εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ προειδοποιούσαν βεβαίως για κινδύνους, κινδύνους μεσο-μακροχρόνιου χαρακτήρα. Ο ένας κίνδυνος παρουσιαζόταν από την άποψη της μεγέθυνσης, λόγω του ότι το μοντέλο της ανάπτυξης μέσω δανεισμού που είχαν υιοθετήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Αυτό λέγαμε και εμείς τόσα χρόνια: κατά την περίοδο 2000 – 2008, για κάθε 1 ευρώ εθνικό εισόδημα που δημιουργούσαμε ως οικονομία, δανειζόμαστε 2,5 ευρώ ως δημόσιο και ιδιωτικό χρέος. Και ο δεύτερος κίνδυνος που επισήμαναν, που επίσης είναι υπαρκτός, είναι ότι από το 2019 και μετά προβλέπεται απότομη αύξηση των συνταξιούχων, άρα και του κόστους των συντάξεων.

 

 

Όμως και τα δύο αυτά προβλήματα, οι ρυθμοί ανάπτυξης και το θέμα των μελλοντικών δαπανών για συντάξεις, ήταν θέματα αναπτυξιακού χαρακτήρα. Ήταν ακριβώς θέματα μιας πολιτικής αύξησης της απασχόλησης, αύξησης της οικονομικής μεγέθυνσης και δίκαιης διανομής του παραγόμενου πλούτου για να μπορέσει να αποδώσει σε έναν ορίζοντα 5-10 ετών.

 

 

Αυτή η αναπτυξιακή διέξοδος από την κρίση του χρέους, από την παγίδα του χρέους, γίνεται σήμερα επιτακτική. Και παρόλο που η κατάσταση έχει επιδεινωθεί, ακριβώς λόγω της παγίδας του χρέους που περιέγραφα πριν, αυτή η στρατηγική σήμερα γίνεται ακόμη πιο αναγκαία. Για να το πω σχηματικά, αν δεν υπάρξει παρέμβαση στον παρονομαστή του κλάσματος (χρέος προς ΑΕΠ), εάν δεν υπάρξει δηλαδή αύξηση του ονομαστικού εθνικού εισοδήματος σε ρυθμό ανώτερο από το μέσο επιτόκιο δανεισμού, δεν μπορούμε να βγούμε από την παγίδα του χρέους. Αυτό το αναγνωρίζουν σήμερα πολλοί. Εμάς, ως Αριστερά, βεβαίως μας ενδιαφέρει όχι μόνο η ποσοτική αλλά και η ποιοτική πλευρά της ανάπτυξης: η αναδιανομή, η απασχόληση, το περιβάλλον.

 

 

Βεβαίως σημαντικό και αναπόσπαστο στοιχείο μιας απάντησης της Αριστεράς στην κρίση του χρέους πρέπει να είναι και η δημοσιονομική προσαρμογή. Όχι ότι με αυτόν τον τρόπο θα μειώσουμε το χρέος, αλλά διότι, τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και στο σκέλος των δαπανών, υπάρχουν τεράστιες ανισότητες, τεράστια προβλήματα διαφθοράς και σπατάλης και αδικίας, μπροστά στα οποία η Αριστερά δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη. Άρα χρειάζεται και ένα σκέλος δημοσιονομικής προσαρμογής. Το δημόσιο έλλειμμα θα μπορούσε να τεθεί υπό έλεγχο, όχι κάτω από 3% που λένε (αυτό είναι ανέφικτο), αλλά σε ένα επίπεδο 5%-6%, και παράλληλα όχι απλώς να εξοικονομηθούν πόροι για ταμειακούς σκοπούς, αλλά να υπάρξει βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους πολίτες, δεδομένου ότι η κατάσταση είναι προσβλητική και δεν υπάρχει καμία μέριμνα για την κοινωνική αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών.

 

 

Τέλος, αυτή η αναπτυξιακή διέξοδος προφανώς απαιτεί μια ρύθμιση σε ό,τι αφορά το συσσωρευμένο χρέος. Επομένως, είτε θα πρέπει να υπάρξει μια εγγύηση του χρέους από την Ε.Ε., που θα έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω μείωση των επιτοκίων. Είτε να υπάρξουν τα ευρωομόλογα, δηλαδή κοινός δανεισμός όλης της ευρωζώνης, ο οποίος θα κατανέμεται ανά χώρα, ή αναστολή δηλαδή της εξυπηρέτησης του χρέους για ένα διάστημα ούτως ώστε αυτοί οι πόροι να χρησιμοποιηθούν για αναπτυξιακούς σκοπούς, είτε διαγραφή μέρους των χρεών – όχι μόνο της Ελλάδας φυσικά – ως ένα μέσο για την τόνωση της ανάπτυξης διεθνώς. 

 

 

Αυτό που έχει πολιτική σημασία και πρέπει να ειπωθεί είναι ότι οι λύσεις αυτές απαιτούν διεθνείς συνεργασίες που μπορεί και πρέπει να αναζητηθούν παντού, ιδίως στον σημερινό πολυκεντρικό κόσμο. Αλλά με τα σημερινά τουλάχιστον διεθνή δεδομένα, πρέπει να αξιοποιήσουμε τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη για να οικοδομήσουμε συμμαχίες, συγκριτικά πλεονεκτήματα και διαπραγματευτικά όπλα. Διότι το πρόβλημα το ελληνικό είναι πρόβλημα και του ευρώ. Το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας θα το ζήσουν αύριο η Πορτογαλία, η Ισπανία, ενδεχομένως και η Βρετανία. Άρα υπάρχουν αντικειμενικές δυνατότητες συντονισμού, συνεργασίας, συμμαχίας κλπ.

 

 

Και τέλος, για όλα τα πιθανά ενδεχόμενα, ακόμα και για ενδεχόμενα που δεν μπορούμε σήμερα να συζητήσουμε, η στρατηγική μας πρέπει να είναι τέτοια που να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε μαζί με άλλους λαούς, μαζί με άλλες χώρες τα όποια προβλήματα. Και από αυτή την άποψη, λοιπόν, είναι αναγκαία μια στρατηγική μακράς πνοής, η οποία θα επενδύσει ακριβώς σε μια προοπτική ριζικής αλλαγής όχι μόνο της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας αλλά και της ίδιας της Ευρώπης.

Γιάννης Δραγασάκης - Yannis Dragasakis

Γιάννης Δραγασάκης - Yannis Dragasakis

12,888

Υποψήφιος Βουλευτής Δυτικού Τομέα Αθηνών | ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία

"Τα μηνύματα της κοινωνίας & ο κρίσιμος αγώνας που έχουμε μπροστά μας"H 21η Μάη ήταν ένα σοκ για όλες & όλους μας. Και ήταν ένα σοκ όχι τόσο γιατί «έπεσαν έξω οι δημοσκοπήσεις» ή γιατί τις «διαβάσαμε λάθος», αλλά γιατί η επαφή με την κοινωνία, η ζωντανή επικοινωνία με τους ανθρώπους μάς έδινε δύναμη & ελπίδα για την πολιτική αλλαγή.Το βλέπαμε στις μεγάλες συγκεντρώσεις του #ΣΥΡΙΖΑΠΣ & του Αλέξη Τσίπρα στην Αθήνα, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο & σε όλη την Ελλάδα. Αλλά & προσωπικά, στην καθημερινή επαφή μου με τους πολίτες στις γειτονιές της Δυτικής Αθήνας εκφραζόταν έντονα η ανάγκη για πολιτική αλλαγή.Η πρόταση προοδευτικής διεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είχε αφετηρία ακριβώς τις ανάγκες &τις αγωνίες αυτές. Δεν έπεισε όμως. Κι αυτό μένει στο τέλος της ημέρας. Και για αυτό πρέπει να γίνει η αφετηρία έρευνας & συζήτησης που δεν πρέπει να μείνει στα ρηχά & προφανή αλλά να πάει σε βάθος. Πολλά πρέπει να αλλάξουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Και θα αλλάξουν.Προέχει όμως η άμεση μάχη της 25ης Ιούνη, που είναι κρίσιμη για τη χώρα & για την προοπτική της Αριστεράς & της προοδευτικής παράταξης. Στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά στη λαϊκή ετυμηγορία & αφουγκραζόμαστε τα μηνύματα της. Όμως το εκλογικό αποτέλεσμα δεν διαγράφει, ούτε αμνηστεύει εγκλήματα που διαπράχτηκαν κατά της δημοκρατίας & του κράτους δικαίου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ούτε εξαλείφει τις συνέπειες της προκλητικά άνισης κατανομής & κατασπατάλησης δημόσιων πόρων. Και δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πως μια νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη, πιο ανεξέλεγκτη αυτή τη φορά, συνεπάγεται νέες απειλές για το κοινωνικό κράτος δικαίου. Άλλωστε όπως έχει ήδη προαναγγελθεί από στελέχη της, αν αποκτούσε μια πλειοψηφία 180 βουλευτών στη νέα Βουλή, η ΝΔ θα την αξιοποιούσε για την αλλαγή του Συντάγματος με μονομερή τρόπο & σε συντηρητική κατεύθυνση. Είναι ευθύνη μας να επισημάνουμε τους κινδύνους & καλούμε σε δημοκρατική συστράτευση για την αποτροπή τους. Οι εκλογές της 25ης του Ιούνη είναι κρίσιμες και για το μέλλον της Αριστεράς & της προοδευτικής παράταξης. Πέρα από λάθη & αδυναμίες του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που οδήγησαν σε εκλογική απομάκρυνση ανθρώπους που τον στήριξαν προηγούμενα, τα κόμματα της ήσσονος αριστερής & προοδευτικής αντιπολίτευσης με την απαξίωση της απλής αναλογικής, την απόρριψη ακόμη & συζήτησης για προγραμματική συνεργασία & τη μονομέτωπη επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ διευκόλυναν αντικειμενικά την ισχυρή επικράτηση της Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη. Για την απόκρουση όμως των κινδύνων & για την ήττα της Δεξιάς ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θεωρεί αναγκαία την οικοδόμηση προϋποθέσεων, μέσα στην κοινωνία, για μια ευρεία συμπαράταξη αριστερών & προοδευτικών δυνάμεων. Και δεσμεύεται ότι θα συνεχίσει να εργάζεται για αυτή.Η άμεση μεγαλύτερη δυνατή στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι, συνεπώς, επιτακτική για τον αποτελεσματικό έλεγχο της νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη από αριστερή & προοδευτική σκοπιά, & για την οργάνωση από καλύτερες θέσεις της προοδευτικής ανατροπής των πολιτικών σχηματισμών, & την προοδευτική διέξοδο.Ασφαλώς πρέπει να αναζητηθούν και να συζητηθούν σε βάθος οι αιτίες της ήττας. Αλλά σημασία έχει από πια σκοπιά & με ποιο τρόπο θα «διαβάσουμε» & θα αντιμετωπίσουμε την ήττα. Υπάρχει η επιλογή του ατελείωτου πένθους & της παραίτησης, της συγκάλυψης των προβλημάτων ή της επιδερμικής ενασχόλησης με αυτά. Υπάρχει όμως & η επιλογή να αξιοποιήσουμε την ήττα ως πηγή μάθησης & δύναμης για το μέλλον. Και είναι η μόνη που ταιριάζει στην Αριστερά & η μόνη που έχει δικαιωθεί ιστορικά. Αυτή η «αξιοποίηση» είναι που αξίζει για τον «κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ», που από το 2012 μέχρι σήμερα μας κατέστησε δύναμη ανανέωσης αλλαγής στο πολιτικό σύστημα της χώρας, αλλά & ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, τον τόπο & τους ανθρώπους του. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η παραμονή στη κορυφή των λαϊκών προτιμήσεων αποδείχτηκε πιο δύσκολη από την κατάκτησή της. Και αυτό είναι ένα από τα θέματα που πρέπει να μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον: με ποιες ταξικές αναφορές, ποιες κοινωνικές συμμαχίες, ποιες οργανωτικές, δικτυακές & θεσμικές μορφές, ποιο πολιτικό σχέδιο & ποιες μεθόδους επικοινωνίας μπορούμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες & τις προσδοκίες του κόσμου της εργασίας, της δημιουργίας & της νέας γενιάς; Μπροστά μας, λοιπόν, έχουμε την πιο κρίσιμη μάχη, τη μάχη που θα κρίνει πολλά τόσο για τη χώρα όσο & για την Αριστερά & τον προοδευτικό κόσμο. Η εύλογη απογοήτευση & η στενοχώρια που από χθες κυριαρχούν, πρέπει να γίνουν βούληση & αποφασιστικότητα για δράση. Να απευθυνθούμε με ευκρίνεια & ειλικρίνεια, στον αριστερό & προοδευτικό κόσμο, για να αξιοποιήσουμε τη δύναμη που θα μας δώσει, ώστε πιο ταπεινά, πιο ταξικά, πιο συστηματικά να χτίσουμε από τα κάτω προς τα πάνω τις προϋποθέσεις του μετασχηματισμού που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Να δημιουργήσουμε ξανά το μεγάλο προοδευτικό ρεύμα, ιδεών, συλλογικών πρωτοβουλιών, πολιτισμικής & κοινωνικής δράσης που διέσωσε την κοινωνία στα πιο κρίσιμα χρόνια της, που έδωσε δημοκρατική διέξοδο στην κρίση το 2015 & πρέπει να μπορέσει να εκφράσει πλειοψηφικά τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας σήμερα. Όλα αυτά όμως πρέπει να σχεδιαστούν & να γίνουν τώρα στις νέες κοινωνικές & πολιτισμικές πραγματικότητες που πρέπει να κατανοήσουμε σε βάθος. Ο κόσμος κρίνει τους ανθρώπους και τα κόμματα «στα δύσκολα». Είμαστε ξανά υπό τη κρίση των εργαζόμενων, της νεολαίας & της κοινωνίας. Και ο πρώτος μεγάλος σταθμός σε αυτή την νέα δημιουργική δοκιμασία είναι η 25η Ιούνη.ΥΓ: Όλον αυτόν τον καιρό στη Δυτική Αθήνα είχα την τύχη να συναντήσω παλιούς αγωνιστές & αγωνίστριες, να συνομιλήσω με πολίτες που έβλεπα για πρώτη φορά, να συναντηθώ με τις αγωνίες αλλά & το πάθος των νέων για ένα κόσμο φτιαγμένο με διαφορετικά αξιακά υλικά. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες & όλους που μου προσέφεραν αυτές τις ζωογόνες εμπειρίες & ξεχωριστά σε όσους και όσες με τίμησαν & με την ψήφο τους για μια ακόμη φορά.ΣΥΡΙΖΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣΝεολαία ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Αθήνας ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook
Στο Περιστέρι. Η Δυτική Αθήνα υπερψηφίζει την πρόταση προοδευτικής αλλαγής του #ΣΥΡΙΖΑΠΣ για #ΔικαιοσύνηΠαντούΣΥΡΙΖΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 1η ΟΜ Περιστερίου Συριζα Προοδευτική Συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ Ιλίου ΣΥΡΙΖΑ Αγίας Βαρβάρας ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ Πετρούπολης Σύριζα Αιγάλεω ΣΥΡΙΖΑ Χαϊδαρίου Σύριζα Προοδευτική Συμμαχία Αγίων Αναργύρων 3η ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Περιστερίου 2η ΟΜ Σύριζα - Προοδευτική Συμμαχία Περιστερίου 5η ΟΜ Σύριζα - Προοδευτική Συμμαχία Περιστερίου "Νέα Ζωή" Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Αθήνας Νεολαια Συριζα Περιστεριου Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Αγίας Βαρβάρας Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Χαϊδαρίου Νεολαία Σύριζα Πετρούπολης Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Ιλίου Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Αιγάλεω #εκλογες2023 ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook
Μία ημέρα έμεινε για τις #εκλογές2023.Μιά ημέρα για την 21η Μάη.Με αγωνιστικότητα για την πολιτική αλλαγή.Με αποφασιστικότητα ν’ ανταποκριθούμε στις ανάγκες & τις αγωνίες της κοινωνίας.Με αυτοπεποίθηση για την πρόταση προοδευτικής διεξόδου του #ΣΥΡΙΖΑΠΣ.Με σύμμαχο τον λαό.Με τις τελευταίες συγκεντρώσεις-παράσταση νίκης σε Αθήνα, Πάτρα & Ηράκλειο να δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον Αλέξη #Τσίπρα.Μια ημέρα για #ΔικαιοσύνηΠαντού. ΓΔρ ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook

Latest Twetter Feeds

YDragasakis @YDragasakis

Could not authenticate you.

Επικοινωνία

Μέγαρο Βουλής
10021, Αθήνα

τηλ (+30) 210 – 370 7299
(+30) 210 – 370 7972

e-mail
ydragasakis@parliament.gr