Ομιλία στην παρουσίαση του βιβλίου του Δ. Στρατούλη_Οι εργασιακές σχέσεις στη δίνη του νεοφιλελεύθερου τυφώνα_

Το βιβλίο του Δημήτρη Στρατούλη: «οι εργασιακές σχέσεις στη δίνη του νεοφιλελεύθερου τυφώνα», είναι ένας συνδυασμός θεωρητικής μελέτης και ζωντανών εμπειριών. Αυτός ο συνδυασμός, είναι που προσδίδει στο συγκεκριμένο βιβλίο μια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα. Δεν πρόκειται για μια στενή θεωρητική διατριβή, αλλά ούτε μια απλή περιγραφή αποσπασματικών εμπειρικών παραδειγμάτων. Αντίθετα πρόκειται για μια συνολική και συστηματική ανάλυση με θεωρητικό υπόβαθρο και πολιτικο – κοινωνική προσέγγιση των αλλαγών που συντελούνται στη χώρα μας και διεθνώς, στο ευρύ πεδίο των εργασιακών σχέσεων, με την απορύθμιση του χρόνου εργασίας, την ελαστικοποίηση των αμοιβών, την εμφάνιση νέων άτυπων μορφών απασχόλησης, την διαμόρφωση γενικότερα, νέων συνθηκών εργασίας με μειωμένα εργασιακά δικαιώματα  που επηρεάζουν αρνητικά τόσο τη ζωή των εργαζομένων και των οικογενειών τους όσο και τους όρους συλλογικής έκφρασης και διαπραγμάτευσης της εργατικής δύναμης.

Το βιβλίο του Δημήτρη Στρατούλη, δείχνει πειστικά ότι οι αλλαγές αυτές δεν επιβάλλονται από κάποιες φυσικές ανάγκες της παραγωγικής διαδικασίας, ούτε είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα των νέων τεχνολογιών. Είναι αποτέλεσμα ταξικών και πολιτικών επιλογών που έχουν δύο στόχους. Ο πρώτος είναι η αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου μέσω της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Ο δεύτερος είναι η αποδυνάμωση της συλλογικής δράσης των εργαζομένων και άρα η αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής και της πολιτικής τους δύναμης.

Η απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, αν και δικαιολογείται συχνά από το στόχο της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, δεν υπηρετεί ούτε θα μπορούσε να υπηρετήσει το στόχο αυτό.

Πρώτα-πρώτα, γιατί οι εργασιακές σχέσεις, τα επίπεδα αμοιβών, τα κοινωνικά στάνταρτς, γενικότερα, διαφέρουν από χώρα σε χώρα, αφού αυτά αντανακλούν τα διαφορετικά επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης, τις διαφορετικές ιστορικές διαδρομές, τους συσχετισμούς των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, ακόμα και τις πολιτιστικές παραδόσεις της κάθε χώρας. Αν, επομένως, επιχειρούσαμε να αντιγράψουμε και να εφαρμόσουμε, στη χώρα μας, τα κοινωνικά στάνταρτς που επικρατούν π.χ. στην Αλβανία, τη Βουλγαρία ή την Τουρκία, αυτό δε θα οδηγούσε σε βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Αντίθετα, θα οδηγούσε σε διάλυση της κοινωνίας και καταβαράθρωση της οικονομίας.

Δεύτερο, γιατί,  όταν αλλαγές αυτού του τύπου συντελούνται    σε μια χώρα, εύκολα αντιγράφονται από μια άλλη, άρα το όποιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της πρώτης χώρας ακυρώνεται εν τη γενέσει του. Το μόνο που μένει μέσα απ’ αυτές τις αλλαγές είναι η παγκόσμια συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων  και η σύγκλιση των αμοιβών και των συνθηκών εργασίας προς τα κάτω, προς τα διεθνή ή περιφερειακά χειρότερα επίπεδα.

Αντίθετα οι χώρες που διακρίνονται διεθνώς για τις οικονομικές τους επιδόσεις όπως οι Σκανδιναβικές χώρες, χαρακτηρίζονται, από ισχυρά συστήματα κοινωνικής προστασίας συνδυασμένα με προωθημένα συστήματα εκπαίδευσης, υψηλές δαπάνες επιστημονικής έρευνας,   και παραγωγική εξειδίκευση σε οικονομικές δραστηριότητες που χαρακτηρίζονται από ένταση γνώσης, υψηλή παραγωγικότητα και προστιθέμενη αξία.

Η σύνδεση, συνεπώς, της ελαστικοποίησης, όπως λέγεται, των εργασιακών σχέσεων με την ανταγωνιστικότητα δεν είναι μόνο άστοχη αλλά είναι και αποπροσανατολιστική, αφού εκτρέπει τη δημόσια συζήτηση και την πολιτική από τους παράγοντες που πράγματι αναβαθμίζουν την παραγωγικότητα και τη διεθνή βιωσιμότητα μιας οικονομίας.

Ο Δημήτρης Στρατούλης, ενεργός συνδικαλιστής ο ίδιος και μάχιμο στέλεχος της Αριστεράς, δεν μπορούσε να μείνει μόνο στην περιγραφή των συντελούμενων αλλαγών ή στην ανάλυση των αιτιών και των συνεπειών τους και μόνον. Αντίθετα, προβληματίζεται και μας προβληματίζει, διατυπώνει προτάσεις ή ιδέες, που υπερβαίνουν τα όρια της αναγκαίας διαμαρτυρίας και καταγγελίας. Αναζητά, το βιβλίο αυτό, ιδίως στο 4ο μέρος του, την εναλλακτική πολιτική, την απάντηση δηλαδή στις συντελούμενες αλλαγές, από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και της κοινωνίας. Μας φέρνει σε επαφή με προβληματισμούς που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος, με αιτήματα και διεκδικήσεις στην κατεύθυνση μας επαναρύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Ανακαλύπτει νέες δυνατότητες συλλογικής δράσης, μέσα από τις εμπειρίες των νέων κοινωνικών κινημάτων και του αγώνα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Καταλήγει, η όλη ανάλυση, σ’ ένα αισιόδοξο μήνυμα ότι, δηλαδή, ακόμη και όταν οι εργασιακές σχέσεις απορυθμίζονται, ακόμη και όταν παραδοσιακές μορφές οργάνωσης και συλλογικής δράσης εξασθενούν, αυτό κάθε άλλο παρά σημαίνει το τέλος των κοινωνικών αγώνων. Αντιθέτως, το βιβλίο του Δημήτρη Στρατούλη, μας επισημαίνει ότι ακόμη και στις συνθήκες αυτές ή ορθότερα εξαιτίας αυτών των συνθηκών, οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες, μπορούν και ανακαλύπτουν νέες μορφές οργάνωσης, συλλογικής δράσης και αντίστασης.

Ο συγγραφέας, με τον τρόπο αυτό, προσεγγίζει τη διαλεκτική της εποχής μας. Από τη μία είναι η δυναμική και η λογική του κεφαλαίου, της ιδιοτέλειας, των πολέμων και της αρπαγής, που απελευθερώνεται και αποχαλιναγωγείται  από την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Όψεις και εκδηλώσεις αυτής της δυναμικής το βιβλίο του Δημήτρη Στρατούλη μας προσφέρει σε αφθονία στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων.

Από την άλλη, όμως, είναι μια ισχυρότατη αντίρροπη δυναμική που έχει την αφετηρία της στις ανάγκες των εργαζομένων και των κοινωνιών. Η αντίρροπη αυτή δυναμική, αμφισβητεί όχι μόνο το ένα ή το άλλο μεμονωμένο αποτέλεσμα του νεοφιλελευθερισμού, αλλά αμφισβητεί συνολικά τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και το νέο ιμπεριαλισμό της εποχής μας. Και όχι μόνο αμφισβητεί αλλά και διεκδικεί νέα δικαιώματα για τους εργαζόμενους, και τους πολίτες, ριζικές αλλαγές στην κοινωνία, και τον κόσμο συνολικά στην κατεύθυνση της διασφάλισης της ειρήνης, της προστασίας του περιβάλλοντος, και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η όξυνση της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης τελικά αυτών των αντίρροπων τάσεων, είναι κατά τη γνώμη μου αναπόφευκτη. Εκδηλώσεις του γεγονότος αυτού ζούμε ήδη στη Λατινική Αμερική, στα ξεσπάσματα των νέων στη Γαλλία, σε μικρογραφία τις ζούμε ακόμη και στη χώρα μας, όπως έδειξαν η μεγαλειώδης διαδήλωση που έγινε με αφορμή το 4ο Κοινωνικό Φόρουμ στην Αθήνα, και το ακόμη πιο νωπό ξέσπασμα της φοιτητικής νεολαίας ενάντια στην υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και τη θεσμοθέτηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης αυτής δεν είναι μόνο οι εργασιακές σχέσεις και η αμοιβή εργασίας αν και αποτελούν έναν από τους πόλους της. Το πεδίο της αντιπαράθεσης είναι ευρύ. Στο επίκεντρό της, βρίσκεται το δικαίωμα στην εργασία και στην κοινωνική ασφάλιση. Είναι τα δικαιώματα, ευρύτερα, των πολιτών, των μεταναστών, των θρησκευτικών, των φυλετικών ή των πολιτιστικών μειονοτήτων. Είναι ακόμα το δικαίωμα πρόσβασης στα δημόσια αγαθά, σε ποσοτικά επαρκείς και ποιοτικά αναβαθμισμένες δημόσιες υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης, ύδρευσης, μεταφορών κλπ. Είναι το δικαίωμα στην ειρήνη και το δικαίωμα στη ζωή, σ’ ένα καθαρό και διατηρήσιμο περιβάλλον.

Γιατί όμως είναι αναπόφευκτη η όξυνση αυτής της αντιπαράθεσης; Την απάντηση μας τη δίνουν οι ίδιες οι εξελίξεις. Πρώτον όλα αυτά τα δικαιώματα, είναι αυτά ακριβώς που αμφισβητούνται από το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό της εποχής μας. Αυτό γίνεται με την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, τις ιδιωτικοποιήσεις, την εμπορευματοποίηση των συλλογικών αγαθών, την αχαλίνωτη δράση του χρηματιστικού κεφαλαίου, τις συχνές χρηματιστηριακές και οικονομικές κρίσεις, την πρωτοφανή ανισότητα και αστάθεια της παγκόσμιας ανάπτυξης. Δεύτερο, όπως έχουμε δει και στη χώρα μας, η νεοφιλελεύθερη πολιτική ακόμη και όταν οδηγεί σε κάποια ανάπτυξη, δηλαδή σε αύξηση του εθνικού εισοδήματος, αυτό γίνεται με τρόπο που διευρύνει  τις ανισότητες, δεν μειώνει την ανεργία, αντίθετα δημιουργεί νέες μορφές φτώχειας και κοινωνικής περιθωριοποίησης, αυξάνει συνολικά την ανασφάλεια των εργαζομένων και της κοινωνίας.

Η εναλλακτική λύση, συνεπώς, αν και στηρίζεται και στη συνδικαλιστική και στην κοινωνική δράση, υπερβαίνει τα όρια της δράσης αυτής, θέτει επί τάπητος το ζήτημα ενός συνολικού πολιτικού σχεδίου για την κοινωνία και την οικονομία, εναλλακτικού και ανταγωνιστικού προς τα κυρίαρχα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού.

Το βιβλίο του Δημήτρη Στρατούλη μπορούμε να το δούμε και ως μια εισαγωγή σ’ αυτό το ευρύτερο ζητούμενο της εποχής μας και ως μια συμβολή για την κατανόησή του.

Γιάννης Δραγασάκης - Yannis Dragasakis

Γιάννης Δραγασάκης - Yannis Dragasakis

12,907

Υποψήφιος Βουλευτής Δυτικού Τομέα Αθηνών | ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία

Μαζί - Να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς & στη Δυτική ΑθήναΣΥΡΙΖΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣΝεολαία ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Αθήνας#ΣΥΡΙΖΑΠΣ#ξεκινάμε_πάλι_μαζί#εκλογές2023 ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook
Εχθές ο κ. Σκέρτσος υποτίθεται ότι... αποκάλυψε τα «fake news» του ΣΥΡΙΖΑ για τη φορολογία & το εισόδημα. Για το πώς οι έμμεσοι φόροι σε συνθήκες πληθωρισμού αυξάνουν τη φορολογική επιβάρυνση το αναλύσαμε εχθές. Σήμερα, ας δούμε πώς ο πληθωρισμός μειώνει το πραγματικό εισόδημα.❌ Ο κ. Σκέρτσος ισχυρίστηκε ότι: «Οι μισθοί αυξήθηκαν δεν μειώθηκαν». ❌ Και για την Έκθεση του ΟΟΣΑ που έλεγε το ακριβώς αντίθετο, ο κ. Σκέρτσος ισχυρίστηκε ότι «Έγινε τον Νοέμβριο του 2022. Όχι τον Απρίλιο του 2023... άρα δεν ήταν επίκαιρη…».📉Αφού δεν τους αρέσει λοιπόν η Έκθεση του ΟΟΣΑ, ας δούμε τι λέει η Έκθεση της Κομισιόν (Country Report) που δημοσιεύτηκε στις 25.5.2023, άρα είναι εντελώς… επίκαιρη. ❗️Το πρώτο που λέει είναι ότι «ο πραγματικός μισθός στην Ελλάδα για το 2022 μειώθηκε κατά 4,7%, γιατί η ονομαστική αύξησή του υπολειπόταν της αύξησης του πληθωρισμού». Άρα επιβεβαιώνει επί της ουσίας την Έκθεση του ΟΟΣΑ. ❗️Το δεύτερο που λέει είναι ότι η αύξηση που δόθηκε εντός Απριλίου αναμένεται να αποκαταστήσει «μερικώς» την περαιτέρω μείωση των πραγματικών μισθών το 2023. 1️⃣ Συμπέρασμα 1ο: Οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν το 2022, & με «τη βούλα» της Κομισιόν, επομένως ο κ. Σκέρτσος ψεύδεται εφόσον υποστηρίζει το αντίθετο. 2️⃣ Συμπέρασμα 2ο: Οι πραγματικοί μισθοί αναμένεται να μειωθούν & το 2023 εάν δεν υπάρξει αλλαγή πολιτικής. 3️⃣ Συμπέρασμα 3ο: Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον πληθωρισμό ως εργαλείο για να μειώνει αφανώς το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μέσω ανεπαρκών αυξήσεων που δεν καλύπτουν την άνοδο του πληθωρισμού και μέσω των έμμεσων φόρων που «πολλαπλασιάζονται» εξαιτίας της ακρίβειας. Με τους δυο αυτούς τρόπους εγκαθιστά ένα σύστημα εσωτερικής υποτίμησης των μισθών οι συνέπειες της οποίας θα φανούν σωρευτικά τα επόμενα χρόνια. 🚮 Όσο για την… υπόσχεση της ΝΔ για αυξήσεις 25% είναι εντελώς αίολη & απατηλή αφού δεν δεσμεύεται για την αποκατάσταση της αγοραστικής δύναμης των μισθών. 🚫 Αυτή ήταν η πολιτική της ΝΔ για 4 χρόνια & αυτή & χειρότερη θα είναι εάν δεν ανατραπούν οι συσχετισμοί στις 25 Ιούνη. #ΣΥΡΙΖΑΠΣ#ξεκινάμε_πάλι_μαζί#εκλογές2023 ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook
Και με τη «βούλα» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής [Έκθεση Μακροοικονομικών Ανισορροπιών, σ.12], ο υψηλός πληθωρισμός στην Ελλάδα πυροδοτείται από τα υψηλά κέρδη. Αυτά που η ΝΔ άφησε ανεξέλεγκτα, χωρίς έλεγχο στις αγορές. Υπερκέρδη που είναι η άλλη όψη της αφαίμαξης του εισοδήματος εξαιτίας των έμμεσων φόρων που η ΝΔ άφησε άθικτους. Αυτή ήταν η 4ετία ΝΔ & Κυριάκου Μητσοτάκη, αυτή & χειρότερη θα είναι μια νέα, αν δεν ανατρέψουμε τους συσχετισμούς στις 25 Ιούνη#ΣΥΡΙΖΑΠΣ#ξεκινάμε_πάλι_μαζί#εκλογές2023 ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook
"Τα μηνύματα της κοινωνίας & ο κρίσιμος αγώνας που έχουμε μπροστά μας"H 21η Μάη ήταν ένα σοκ για όλες & όλους μας. Και ήταν ένα σοκ όχι τόσο γιατί «έπεσαν έξω οι δημοσκοπήσεις» ή γιατί τις «διαβάσαμε λάθος», αλλά γιατί η επαφή με την κοινωνία, η ζωντανή επικοινωνία με τους ανθρώπους μάς έδινε δύναμη & ελπίδα για την πολιτική αλλαγή.Το βλέπαμε στις μεγάλες συγκεντρώσεις του #ΣΥΡΙΖΑΠΣ & του Αλέξη Τσίπρα στην Αθήνα, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο & σε όλη την Ελλάδα. Αλλά & προσωπικά, στην καθημερινή επαφή μου με τους πολίτες στις γειτονιές της Δυτικής Αθήνας εκφραζόταν έντονα η ανάγκη για πολιτική αλλαγή.Η πρόταση προοδευτικής διεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είχε αφετηρία ακριβώς τις ανάγκες &τις αγωνίες αυτές. Δεν έπεισε όμως. Κι αυτό μένει στο τέλος της ημέρας. Και για αυτό πρέπει να γίνει η αφετηρία έρευνας & συζήτησης που δεν πρέπει να μείνει στα ρηχά & προφανή αλλά να πάει σε βάθος. Πολλά πρέπει να αλλάξουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Και θα αλλάξουν.Προέχει όμως η άμεση μάχη της 25ης Ιούνη, που είναι κρίσιμη για τη χώρα & για την προοπτική της Αριστεράς & της προοδευτικής παράταξης. Στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά στη λαϊκή ετυμηγορία & αφουγκραζόμαστε τα μηνύματα της. Όμως το εκλογικό αποτέλεσμα δεν διαγράφει, ούτε αμνηστεύει εγκλήματα που διαπράχτηκαν κατά της δημοκρατίας & του κράτους δικαίου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ούτε εξαλείφει τις συνέπειες της προκλητικά άνισης κατανομής & κατασπατάλησης δημόσιων πόρων. Και δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πως μια νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη, πιο ανεξέλεγκτη αυτή τη φορά, συνεπάγεται νέες απειλές για το κοινωνικό κράτος δικαίου. Άλλωστε όπως έχει ήδη προαναγγελθεί από στελέχη της, αν αποκτούσε μια πλειοψηφία 180 βουλευτών στη νέα Βουλή, η ΝΔ θα την αξιοποιούσε για την αλλαγή του Συντάγματος με μονομερή τρόπο & σε συντηρητική κατεύθυνση. Είναι ευθύνη μας να επισημάνουμε τους κινδύνους & καλούμε σε δημοκρατική συστράτευση για την αποτροπή τους. Οι εκλογές της 25ης του Ιούνη είναι κρίσιμες και για το μέλλον της Αριστεράς & της προοδευτικής παράταξης. Πέρα από λάθη & αδυναμίες του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που οδήγησαν σε εκλογική απομάκρυνση ανθρώπους που τον στήριξαν προηγούμενα, τα κόμματα της ήσσονος αριστερής & προοδευτικής αντιπολίτευσης με την απαξίωση της απλής αναλογικής, την απόρριψη ακόμη & συζήτησης για προγραμματική συνεργασία & τη μονομέτωπη επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ διευκόλυναν αντικειμενικά την ισχυρή επικράτηση της Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη. Για την απόκρουση όμως των κινδύνων & για την ήττα της Δεξιάς ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θεωρεί αναγκαία την οικοδόμηση προϋποθέσεων, μέσα στην κοινωνία, για μια ευρεία συμπαράταξη αριστερών & προοδευτικών δυνάμεων. Και δεσμεύεται ότι θα συνεχίσει να εργάζεται για αυτή.Η άμεση μεγαλύτερη δυνατή στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι, συνεπώς, επιτακτική για τον αποτελεσματικό έλεγχο της νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη από αριστερή & προοδευτική σκοπιά, & για την οργάνωση από καλύτερες θέσεις της προοδευτικής ανατροπής των πολιτικών σχηματισμών, & την προοδευτική διέξοδο.Ασφαλώς πρέπει να αναζητηθούν και να συζητηθούν σε βάθος οι αιτίες της ήττας. Αλλά σημασία έχει από πια σκοπιά & με ποιο τρόπο θα «διαβάσουμε» & θα αντιμετωπίσουμε την ήττα. Υπάρχει η επιλογή του ατελείωτου πένθους & της παραίτησης, της συγκάλυψης των προβλημάτων ή της επιδερμικής ενασχόλησης με αυτά. Υπάρχει όμως & η επιλογή να αξιοποιήσουμε την ήττα ως πηγή μάθησης & δύναμης για το μέλλον. Και είναι η μόνη που ταιριάζει στην Αριστερά & η μόνη που έχει δικαιωθεί ιστορικά. Αυτή η «αξιοποίηση» είναι που αξίζει για τον «κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ», που από το 2012 μέχρι σήμερα μας κατέστησε δύναμη ανανέωσης αλλαγής στο πολιτικό σύστημα της χώρας, αλλά & ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, τον τόπο & τους ανθρώπους του. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η παραμονή στη κορυφή των λαϊκών προτιμήσεων αποδείχτηκε πιο δύσκολη από την κατάκτησή της. Και αυτό είναι ένα από τα θέματα που πρέπει να μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον: με ποιες ταξικές αναφορές, ποιες κοινωνικές συμμαχίες, ποιες οργανωτικές, δικτυακές & θεσμικές μορφές, ποιο πολιτικό σχέδιο & ποιες μεθόδους επικοινωνίας μπορούμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες & τις προσδοκίες του κόσμου της εργασίας, της δημιουργίας & της νέας γενιάς; Μπροστά μας, λοιπόν, έχουμε την πιο κρίσιμη μάχη, τη μάχη που θα κρίνει πολλά τόσο για τη χώρα όσο & για την Αριστερά & τον προοδευτικό κόσμο. Η εύλογη απογοήτευση & η στενοχώρια που από χθες κυριαρχούν, πρέπει να γίνουν βούληση & αποφασιστικότητα για δράση. Να απευθυνθούμε με ευκρίνεια & ειλικρίνεια, στον αριστερό & προοδευτικό κόσμο, για να αξιοποιήσουμε τη δύναμη που θα μας δώσει, ώστε πιο ταπεινά, πιο ταξικά, πιο συστηματικά να χτίσουμε από τα κάτω προς τα πάνω τις προϋποθέσεις του μετασχηματισμού που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Να δημιουργήσουμε ξανά το μεγάλο προοδευτικό ρεύμα, ιδεών, συλλογικών πρωτοβουλιών, πολιτισμικής & κοινωνικής δράσης που διέσωσε την κοινωνία στα πιο κρίσιμα χρόνια της, που έδωσε δημοκρατική διέξοδο στην κρίση το 2015 & πρέπει να μπορέσει να εκφράσει πλειοψηφικά τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας σήμερα. Όλα αυτά όμως πρέπει να σχεδιαστούν & να γίνουν τώρα στις νέες κοινωνικές & πολιτισμικές πραγματικότητες που πρέπει να κατανοήσουμε σε βάθος. Ο κόσμος κρίνει τους ανθρώπους και τα κόμματα «στα δύσκολα». Είμαστε ξανά υπό τη κρίση των εργαζόμενων, της νεολαίας & της κοινωνίας. Και ο πρώτος μεγάλος σταθμός σε αυτή την νέα δημιουργική δοκιμασία είναι η 25η Ιούνη.ΥΓ: Όλον αυτόν τον καιρό στη Δυτική Αθήνα είχα την τύχη να συναντήσω παλιούς αγωνιστές & αγωνίστριες, να συνομιλήσω με πολίτες που έβλεπα για πρώτη φορά, να συναντηθώ με τις αγωνίες αλλά & το πάθος των νέων για ένα κόσμο φτιαγμένο με διαφορετικά αξιακά υλικά. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες & όλους που μου προσέφεραν αυτές τις ζωογόνες εμπειρίες & ξεχωριστά σε όσους και όσες με τίμησαν & με την ψήφο τους για μια ακόμη φορά.ΣΥΡΙΖΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣΝεολαία ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Αθήνας ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook

Latest Twetter Feeds

YDragasakis @YDragasakis

Could not authenticate you.

Επικοινωνία

Μέγαρο Βουλής
10021, Αθήνα

τηλ (+30) 210 – 370 7299
(+30) 210 – 370 7972

e-mail
ydragasakis@parliament.gr