Ομιλία στην παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Λαΐνου_Η αλήθεια πίσω από την κρίση στην Ολυμπιακή Αεροπορία Α.Ε. και άλλα θέματα αερομεταφορών_

Πριν καταθέσω τις απόψεις μου, θα ήθελα να πω ότι βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέροντα τα όσα μας είπε ο κ. Ακριβάκης, διότι αποτελούν γεγονότα και όχι απλώς απόψεις και ιδέες. Και μας τα καταθέτει ένας εκ των πρωταγωνιστών.

 Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό και του υπό συζήτηση βιβλίου.

Είναι ένα βιβλίο – τεκμήριο. Όχι μόνο με την έννοια ότι τεκμηριώνει  τις απόψεις που ο κ. Λαΐνος καταθέτει, αλλά με την έννοια ότι αποτελεί και τεκμήριο για το τι έγινε και τι δεν έγινε όλα αυτά τα χρόνια στην ΟΑ. Για τα τεκμήρια δεν έχει νόημα να πει κανείς πολλά. Τα εντοπίζει και τα προτείνει ως αποδεικτικό υλικό για όποιον θέλει να δει την αλήθεια.

Θα ήθελα όμως να αξιοποιήσω την ευκαιρία και να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις. Το ερώτημα που έκανε η συντονίστριά μας και το ονόμασε δημοσιογραφικό, “γιατί πρέπει να φτάνουν τα πράγματα στο αμήν”, είναι ένα πολιτικό ερώτημα. Ή μάλλον είναι και πολιτικό ερώτημα.

Είναι σύνηθες, θέλω να πω, φαινόμενο και στη Βουλή και στην πολιτική μας ζωή, ένα πρόβλημα να “ανοίγει” όπως λέμε, στο στάδιο που, ενδεχομένως, πια δεν επιδέχεται λύση. Η κοινωνία, γενικότερα,  συνειδητοποιεί το πρόβλημα όταν πια ο άρρωστος είναι στην εντατική. Και σ’ εκείνη τη φάση είτε δεν υπάρχει λύση είτε οι όποιες λύσεις είναι επώδυνες.

Έτσι έγινε και με την ΟΑ.  

Θα ήθελα να επισημάνω και ένα κενό του βιβλίου, μια “αδυναμία”, αν μπορώ να το πω έτσι.

Θα πρότεινα στον κ. Λαΐνο, σε μία επόμενη έκδοση ίσως, να βάλει σε παράρτημα τα ονόματα όλων όσων πέρασαν από τη διοίκηση της ΟΑ, διότι και αυτό είναι ένα πολύτιμο υλικό για τον ιστορικό του μέλλοντος. Ποιοι διοίκησαν την ΟΑ; Και ποιοι άλλοι, πέραν του κ. Ακριβάκη, έστω και τώρα, καταθέτουν με αίσθημα ευθύνης τη μαρτυρία τους;

Είναι γενική άποψή μου αυτή, δηλαδή όποιος έχει ασκήσει δημόσιο λειτούργημα και έχει διαμορφώσει γνώμη και εμπειρία, ιδίως σε θέματα που εμπεριέχουν συγκρούσεις συμφερόντων, νομίζω ότι έχει υποχρέωση να δημοσιοποιεί τις εμπειρίες και διαπιστώσεις του. Είναι ένα γενικότερο πρόβλημα. Πολλές φορές, βλέποντας συζητήσεις στις τηλεοράσεις και ξέροντας πρόσωπα και πράγματα, μένει κανείς με την εντύπωση ότι αυτοί που ξέρουν δεν μιλούν και αυτοί που μιλούν δεν ξέρουν.

Διάβαζα προ ημερών στην “Καθημερινή” ότι στην Ελβετία την πρώην διοίκηση της Swissair την πήγαν στο δικαστήριο. Κατηγορώντας την όχι για διαφθορά, για σκάνδαλα κλπ, αλλά για την αποτυχία της, και γιατί οδήγησε τη Swissair στην πτώχευση.

Εάν λοιπόν και εδώ υπάρξει κάποια έρευνα, νομίζω ότι το βιβλίο του κ. Λαϊνου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα “προανακριτικό υλικό”, ας το πω έτσι. Μαζί μ’ αυτά που είπε κι ο κ. Ακριβάκης.

Η δεύτερη παρατήρηση που θέλω να κάνω μπαίνοντας στην ουσία του θέματος που συζητούμε, είναι ότι ζούμε σ’ ένα πολιτικό περιβάλλον όπου κάθε τι το δημόσιο έχει ενοχοποιηθεί. Ζούμε την εποχή των ιδιωτικοποιήσεων και της αγιοποίησης του “ιδιωτικού”.

Σημαίνουν λοιπόν αυτά τα γεγονότα το τέλος της δημόσιας επιχείρησης; Επιτρέψτε μου επί του θέματος αυτού δυο επισημάνσεις.

Ο κ. Ακριβάκης υποστήριξε ότι μία από τις αιτίες του προβλήματος της ΟΑ ήταν ότι, μέσω της ΟΑ, ασκήθηκε κοινωνική πολιτική. Ρωτάω: Είναι επί της αρχής αυτό κακό; Κατά την άποψή μου δεν είναι, με την προϋπόθεση ότι οι δαπάνες και το κόστος, που οφείλονται στην αιτία αυτή, εγγράφονται σε ξεχωριστό προϋπολογισμό και δεν πλήττουν τη βιωσιμότητα της επιχείρησης.

Δηλαδή, όπως στο λογαριασμό της ΔΕΗ αναγράφεται “Για τη ΔΕΗ πληρώνετε τόσα, για την τηλεόραση πληρώνετε τόσα, για το δήμο πληρώνετε τόσα”, το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και για τις κοινωνικές δαπάνες των ΔΕΚΟ. Και αν γινόταν αυτό, θα μπορούσε κανείς να συζητήσει και αν είναι σκόπιμες οι όποιες τέτοιες δαπάνες. Άρα, μπορεί να λειτουργήσει η δημόσια επιχείρηση, μπορεί ακόμα και να λειτουργήσει ως όχημα κοινωνικής πολιτικής, εν όλω ή εν μέρει, υπό τον όρο όμως ότι η κοινωνική πολιτική θα πληρώνεται από τον κρατικό προϋπολογισμό και όχι από την επιχείρηση.

Μια δεύτερη επισήμανση.

Υπάρχει η άποψη ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις έγιναν για λόγους … ιδεολογικούς, διότι, δηλαδή κάποιοι άνθρωποι ή κάποια κόμματα είχαν κρατικίστικες αντιλήψεις. Και γι’ αυτό έχουμε δημόσιες επιχειρήσεις. Η ιστορική αλήθεια, ξέρετε, είναι διαφορετική.

Η ΔΕΗ στην Ελλάδα έγινε κρατική με υπόδειξη της αμερικάνικης αποστολής που ουσιαστικά συγκυβερνούσε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα.

Ο ΟΤΕ ξεκίνησε ως δημόσια επιχείρηση με υπόδειξη, επίσης, της αμερικάνικης αποστολής. Το ίδιο και η ΕΥΔΑΠ, ο ΕΟΤ κλπ.

Οι Αμερικάνοι ήταν κρατιστές ή σοσιαλιστές ; Όχι, βέβαια!

Η αμερικάνικη αποστολή γνώριζε ότι υπάρχουν ορισμένοι τομείς που δεν μπορούν ή δεν πρέπει να λειτουργούν με σκοπό το κέρδος, διότι καλύπτουν καθολικές ανάγκες και λειτουργούν ως υποδομές για ολόκληρη την οικονομία και την κοινωνία.

Που σημαίνει ότι, αν σ’ αυτούς τους τομείς δεν παρέμβει το κράτος, εάν δεν υπάρξει δημόσια επιχείρηση, θα υπάρξει ένα έλλειμμα, δε θα ικανοποιείται μια καθολική ανάγκη της κοινωνίας, διότι οι αγορές λειτουργούν πάντα μ’ έναν τρόπο αποσπασματικό και επιλεκτικό.

Στην κατηγορία αυτή ανήκει και η Ο.Α.

Ο καθηγητής Λαΐνος ανατρέπει το μύθο ότι η Ολυμπιακή όσο ήταν ιδιωτική ήταν κερδοφόρα και όταν την πήρε το δημόσιο έγινε ζημιογόνα.

Ανατρέπει το μύθο αυτό στον πρόλογό του και ο νυν Γ. Γ.  Κοινωνικών Ασφαλίσεων του Υπουργείου Εργασίας κ. Κωστόπουλος της Ν.Δ. 

Τεκμηριώνεται ότι η Ολυμπιακή ήταν επιδοτούμενη και όταν βρισκόταν υπό ιδιωτικό ιδιοκτησιακό καθεστώς.

Άρα οι αερομεταφορές, γενικώς και ειδικότερα, σε μια χώρα νησιωτική και μικρή όπως είμαστε εμείς, με τις ιδιαιτερότητες, ποτέ δεν ήταν ένας τομέας κερδοφόρας δραστηριότητας. Και ήταν τεράστιο πολιτικό σφάλμα – και εξακολουθεί να είναι – όλη η συζήτηση περί ιδιωτικοποίησης της Ολυμπιακής.

Δεν ιδιωτικοποιείται η ΟΑ.    Διαλύεται.

Εκείνο που θα ‘πρεπε και πρέπει να συζητήσουμε, είναι υπό ποιο μοντέλο δημόσιας επιχείρησης μπορεί να υπάρξει η ΟΑ, ούτως ώστε να λειτουργεί με διαφάνεια και με βάση τις αρχές της οικονομίας, της αποτελεσματικότητας και της εξυπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντος.

Η απάντηση λοιπόν στο δεύτερο ερώτημα είναι ότι το βιβλίο του κ. Λαΐνου δε συνιστά ένα μνημόσυνο στη μνήμη των δημόσιων επιχειρήσεων, αλλά είναι πηγή προβληματισμού για ένα νέο μοντέλο δημόσιας επιχείρησης που παραμένει αναγκαίο στο χώρο των αερομεταφορών και σε άλλους τομείς.

Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να εξάρω, πέραν του συγκεκριμένου βιβλίου, τη συνολικότερη διαχρονική συμβολή του κ. Λαΐνου στην κατανόηση των εξελίξεων στις ελληνικές αερομεταφορές.

Η συμβολή του αυτή πρέπει να αναγνωρισθεί.

Προσωπικά διαπίστωσα τη σημασία αυτής της συμβολής, πολλές φορές, στη Βουλή. Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις που πέσαμε θύματα παραπληροφόρησης τόσο από πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Μεταφορών όσο και από προέδρους της Ολυμπιακής. Αναφέρομαι σε ακροάσεις των τελευταίων στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής. Αν κάποιος μελετήσει τα πρακτικά, θα διαπιστώσει όχι μόνο απόκρυψη στοιχείων, αλλά και συνειδητή συγκάλυψη της πραγματικότητας από μέρους διοικούντων της Ολυμπιακής. Πολλές φορές η αρθρογραφία του κ. Λαΐνου αποτελούσε βασική ή και μοναδική πηγή πληροφόρησης επί των πραγματικών δεδομένων.

Εύχομαι στον κ. Λαΐνο να είναι πάντα δημιουργικός και παραγωγικός.

Οι εξελίξεις κάνουν αναγκαίο ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της ΑριστεράςΣτους παράξενους καιρούς που ζούμε, δεν θα ήθελα, από δική μου αδράνεια, να βρεθώ εγκλωβισμένος σε ένα κόμμα το οποίο δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ που υπηρέτησα από την ίδρυσή του, & είμαι περήφανος που συνέβαλα στη δημιουργία του. Θέλω να δηλώσω λοιπόν, ότι παραιτούμαι από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια απόφαση που δεν θα ήθελα να χρειαστεί να λάβω, αλλά οι εξελίξεις την έχουν καταστήσει αναγκαία από καιρό.Θυμίζω ότι από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ έχω παραιτηθεί ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο. Οι φόβοι που εξέφραζα τότε για εκφυλιστικές εξελίξεις έχουν, δυστυχώς, πλήρως επιβεβαιωθεί. Δεν χρειάζονται, επομένως, πρόσθετα επιχειρήματα. Μπορείς να παραμένεις σε ένα κόμμα, ακόμη & αν διαφωνείς με την τρέχουσα πολιτική του, αρκεί στο κόμμα αυτό να τηρούνται κάποιοι σταθεροί κανόνες και να υπάρχουν δημοκρατικές εγγυήσεις σεβασμού της αξιοπρέπειας και των απόψεων όλων. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολη η παραμονή σε ένα κόμμα στο οποίο η έννοια της δημοκρατίας & της Αριστεράς, αλλά & η ιστορία του ίδιου του κόμματος, υπονομεύονται & μόνος αποδεκτός κανόνας είναι η συχνά αδιευκρίνιστη & ευμετάβλητη βούληση του αρχηγού.Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι η Αριστερά θα κληθεί από το λαό, ξανά, να κυβερνήσει, γιατί συσσωρεύονται μεγάλα προβλήματα που απαιτούν προοδευτικές λύσεις. Στοιχεία που δημοσιεύτηκαν χθες για τη συνεχιζόμενη φυγή στο εξωτερικό νέου επιστημονικού & εργατικού δυναμικού, είναι άκρως ανησυχητικά. Είναι μια ακόμη ένδειξη ότι, αν δεν υπάρξει σχέδιο & στρατηγική για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου & της άνισης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, η χώρα θα οδηγηθεί σε νέα αδιέξοδα & η κοινωνία σε νέα φτωχοποίηση. Η Αριστερά μπορεί να πρωταγωνιστήσει ξανά υπό την προϋπόθεση, ότι εργάζεται & η ίδια γι’ αυτό, δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης με τον κόσμο της εργασίας, έχει επεξεργασμένες λύσεις στα προβλήματα & διαμορφώνει αξιόπιστες προϋποθέσεις προοδευτικής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης.Ορισμένοι είχαν προσδοκίες από τη νέα ηγεσία. Όμως στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, συντελείται μια διαδικασία φθοράς, και όχι δημιουργίας, με πρώτο θύμα την ιστορία του, το έργο του, την ηθικό-πολιτική ακεραιότητά του. Η συζήτηση που άνοιξε, με πρωτοβουλία της ηγεσίας, για «μαύρα ταμεία» αποτελεί τεράστια προσβολή για τα χιλιάδες μέλη του κόμματος που προσέφεραν ανιδιοτελώς & με το υστέρημα τους, κρατούσαν όλα αυτά τα χρόνια το κόμμα όρθιο & τα γραφεία του ανοιχτά. Ήταν ένα μεγάλο δώρο στη Δεξιά & όλους όσους υποστηρίζουν ότι «όλοι είναι το ίδιο».Ο κ. Κασσελάκης παρέλαβε ένα αριστερό κόμμα με προβλήματα & «παραδίδει» πολύ περισσότερα προβλήματα χωρίς αριστερό κόμμα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε διαδικασία από-αριστεροποίησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την παρούσα ηγεσία, δεν μπορεί να επιλύσει προβλήματα ταυτότητας, στρατηγικής & δημοκρατικής λειτουργίας που αντιμετώπιζε & από πριν. Θα είναι, για το λόγο αυτόν, σε μια κρίση διαρκείας.Οι εξελίξεις μάς θέτουν μπροστά σε δυο αλληλένδετα καθήκοντα. Πρώτον, να αγωνιστούμε για να υπάρξει ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της Αριστεράς, από τη ριζοσπαστική αριστερά ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία & δεύτερον, μια προοδευτική εναλλακτική στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας. Ας ανταποκριθεί ο καθένας & η καθεμία σε αυτό το διπλό καθήκον με όποιο τρόπο & από όποια θέση επιλέξει.Το βέβαιο είναι ότι η κοινωνική Αριστερά, το «αριστερό ημισφαίριο» της κοινωνίας, υπάρχει, & αναζητά μια κατά το δυνατόν ενιαία, ισχυρή & αποτελεσματική πολιτική εκπροσώπηση. Οι εξελίξεις, στον κόσμο, την Ευρώπη & την Ελλάδα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού.Η ιστορία, πάντως, δείχνει ότι η συσπείρωση & ανασύνθεση της Αριστεράς έχει μεγαλύτερες δυνατότητες να πετύχει αν γίνει υπόθεση της κοινωνίας, των νέων, του ανένταχτου κόσμου της Αριστεράς & της οικολογίας, μέσα από συλλογικές πρωτοβουλίες & κινήσεις, που πρέπει να υπάρξουν παντού, με κάθε πρόσφορη μορφή. Καλή αντάμωση, λοιπόν, στους γνωστούς χώρους, για τους γνωστούς λόγους.Τι έχει προηγηθεί:- «Ύστατη έκκληση για έναν ταπεινό στόχο» - Επιστολή-έκκληση για την αποτροπή της διάσπασης στην οποία η ηγεσία του κόμματος δεν μου απάντησε ποτέ. 9 Νοεμβρίου 2023: dragasakis.gr/istati-ekklisi-gia-enan-tapeino-stoxo/- «Πού βρισκόμαστε, ποιες οι προοπτικές…» - Αναλυτικό κείμενο με το οποίο εξηγώ τους λόγους της παραίτησης από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. 8 Δεκεμβρίου 2023: dragasakis.gr/pou-vriskomaste-poies-oi-prooptikes-pos-tha-pame-stis-evroekloges/- Συνέντευξη για το ίδιο θέμα στον Πάνο Χαρίτο, Kontra Channel. 12 Δεκεμβρίου 2023: dragasakis.gr/anasinthesi-kai-anasigkrotisi-tis-aristeras-me-stoxo-mia-nea-proodeftiki-pleiopsifia/ ... ΠερισσότεραΛιγότερα
Προβολή στο Facebook

Latest Twetter Feeds

YDragasakis @YDragasakis

Could not authenticate you.

Επικοινωνία

Μητροπόλεως 1
10557, Αθήνα

e-mail
ydragasakis@parliament.gr